واضح آرشیو وب فارسی:چهره نیوز: محسن امیریوسفی معتقد است: فیلم سینمایی «نفس» عنصر تخیل را به منظور روایت تاریخ معاصر درون خود دارد عنصری که گوهر گمشده سینمای ایران به خصوص در سال های اخیر است و به درستی جایزه نگاه ملی به این فیلم سینمایی اهدا شد.کارگردان فیلم «خواب تلخ» با بیان این مطلب در ارزیابی فیلم سینمایی «نفس» گفت: فیلم «نفس» به کارگردانی نرگس آبیار را بعد از جشنواره دیدم و از فیلم خوشم آمد. البته فکر می کنم این فیلم برای این دوره از جشنواره فیلم فجر، خصوصاً فضای عصبی برج میلاد مناسب نبود. دیدن «نفس» فضای آرامی می خواهد تا توان کارگردانی، دقت فیلمنامه و قدرت بازیگران آن به چشم آید و این همه به پای طولانی بودن بعضی سکانس ها قربانی نشوند. وی ادامه داد: نرگس آبیار بعد از تجربه «شیار 143» و ستایش هایی که از آن فیلم شد می توانست به شیوه ای کاملا محافظه کارانه فضای همان فیلم را ادامه دهد و بر موج موفقیت فیلم پیشین خود سوار شود، ولی فیلم «نفس» جسارت کارگردانی را دارد که نخواست خودش را تکرار کند و از این بابت قابل ستایش است. امیر یوسفی توضیح داد: در فیلم «نفس» با دخترکی معصوم همراه می شویم که با تخیل کودکانه خود شخصیت اصلی فیلم می شود و از گذر سه سال زندگی او زمان شاه، دوران انقلاب و اوایل جنگ تحمیلی را می بینیم و لمس می کنیم که به نظرمن این نوع پرداخت اتفاق ارزشمندی است. در سال های گذشته کدام فیلم ایرانی را دیده اید که این طور حس زندگی یک خانواده فقیر و خصوصاً شادی معصومانه کودکان این خانه را به این درستی و دقت اجراء کرده باشد؟ کافی است به مادربزرگ پیری دقت کنید که بازی زیبای پانته آ پناهی ها آن را به یکی از بهترین نقش های چند سال اخیر سینمای ایران تبدیل کرده است، به نظرم این نقش به یادماندنی که فراتر از یک بازی معمولی و به کمک تکنیک بازیگری حتی در قامت یک نابازیگر خود را نشان می دهد، اتفاقی منحصربه فرد در سینمای ایران است. وی در ادامه صحبت های خود به تکنیک های بازیگری در فیلم «نفس» اشاره کرد و گفت: همواره اعتقاد داشتم که تمام آموزه های استانیسلاوسکی و استلا آدلر واساتید بازیگری جهان در سینمای بومی و ایرانی ما کاربرد داشته است و به کارگیری این آموزه ها را می توان با یک پرسش ساده شروع کرد: چطور می توان با تکنیک های بازیگری مثل یک نابازیگرشد؟ که ایفای نقش این مادربزرگ متفاوت و واقعی پاسخی درخور به این پرسش است. کارگردان فیلم «خواب تلخ» یادآور شد: البته این شخصیت جذاب در مرحله فیلمنامه می توانست کمی از یکنواختی دراماتیک دور شده و افت و خیز بیشتری داشته باشد ولی دیده نشدن بازی پانته آ پناهی ها از سوی داوران حتی در حد نامزدی سیمرغ باعث تعجب است و به نظرمن بیشتر از آن که ناشی از ندیدن این نقش باشد، به همان فضای عصبی و بی حوصله جشنواره برمی گردد. وی تاکید کرد: هرچند با اهدای درست سیمرغ ها به دو فیلم اولی درخشان، شاهد یکی از بهترین انتخاب های هیات داوران در سال های اخیر سینمای ایران بودیم و داوران جشنواره خوشبختانه عاقبت به خیر شدند! نکته جالب ترهم اهدای درست جایزه نگاه ملی به فیلم «نفس» بود که باز هم باعث حیرت و البته خوشحالی من شد! امیریوسفی در ادامه صحبت های خود به بازی کودکان در فیلم «نفس» اشاره کرد و گفت: بازی های درخشان کودکان «نفس» از نقش آفرینی های جذاب سینمای ایران است که ما را به یاد دوران طلائی سینمای کودک و بازی های درخشان بازیگران فیلم های کیارستمی، نادری، پناهی و طالبی و ... می اندازد، هر چند در مرحله فیلمنامه میشد افت و خیز و پایان دراماتیک تری به کودکان توانای این فیلم داد. کارگردان فیلم «آشغال های دوست داشتنی» با اشاره به مدت زمان فیلم «نفس» بیان کرد: «نفس» برای من خسته کننده نبود ولی شاید در زمان کوتاه تر و حدود صد دقیقه بهتر بتواند توانایی های کارگردانی، فیلمنامه، بازی ها و فیلمبرداری هوشمندانه و موسیقی مناسب و... را به تماشاگر نشان دهد. صحنه های آیئنی فیلم علی رغم تاثیر وارزشمندی آن در زمان کوتاه تر تاثیر بیشتری دارند و کم کردن از ضربات خشن چوب مادربزرگ و معلم بر دست ها و تن دخترک «نفس» کمک بیشتری به این فیلم می کند چون به نظرم نمایش این مقدار خشونت حتی اگر برای نفی آن هم به کار گرفته شده باشد، باز مناسب نیست. ترکیب درست فضای فیلم با انیمیشن هم به فضای تخیلی فیلم کمک زیادی کرده که نتیجه آن تجربه ای خاص در سینمای ایران است. امیریوسفی تصریح کرد: فیلم «نفس» عنصر تخیل را به منظور روایت تاریخ معاصر درون خود دارد عنصری که گوهر گمشده سینمای ایران به خصوص در سال های اخیر است به این معنا که به کمک عنصر تخیل و فانتزی هم می توان قسمتی از تاریخ معاصر کشورمان را از دید یک دخترک معصوم دید و هم شاهد حضور شخصیت هائی منحصر به فرد بود، از یک رزمنده بسیجی واقعی گرفته که کمتر در سینمای ایران دیده ایم تا مادربزرگی خشن و قابل درک که مثل آن را ندیده ایم. کارگردان فیل «آتشکار» ادامه داد: شخصیت های فیلم «نفس» به این خاطر در ذهن می مانند که از بستر جنگ تحمیلی و زندگی بومی گرفته شده اند نه از کاراکترهای کلیشه شده دیگر آثار سینمایی. مثال اصلی در این زمینه رزمنده بسیجی فیلم است که یکی از واقعی ترین بسیجی های چند سال گذشته سینمای ایران است، چون همان چیزی است که در جامعه و واقعیت بوده؛ زمانی موهای بلند دارد و قصه سامسون را برای دخترش می گوید و زمانی به جبهه می رود و ترکش خورده روی تخت بیمارستان تمام حواسش به دخترکش است که آرزوی پسر بودن می کند. آرزویی که همه را به خنده می اندازد غیر از پدر مجروحش را. محسن امیر یوسفی در پایان گفت: «نفس» فیلمی از سینمای نوین ایران است که امسال شاهد درخشش جوانان آن بودیم، جوانانی که دیگر حوصله شنیدن قصه های کهنه صدا و سیمایی و روایت های نخ نما و تکراری سینمای کهنه ایران را ندارند. جوانانی که با فیلم هایشان در این دوره از جشنواره نشان دادند که با فهم درست گذشته و حال می توانند آینده با نشاطی را برای سینمای ایران و مخاطبان تشنه و خسته آن رقم بزنند.
چهارشنبه ، ۲۸بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: چهره نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]