محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827533745
چرا بیشتر مردم به نامزدهای اقتصادخوانده رأی نمی دهند
واضح آرشیو وب فارسی:زمان نیوز: اقتصاددانان برجسته ی ایرانی در طول ادوار گذشته ی مجلس، حضور چندانی در ترکیب مجالس نداشته اند. عدم حضور آن ها بیشتر به این دلیل است که نمایندگی مجلس نه از لحاظ درآمد و نه از لحاظ جایگاه اجتماعی، چیزی بالاتر از تدریس در دانشگاه و داشتن یک چهره ی علمی و تخصصی ندارد. ضمن اینکه این افراد حتی اگر نامزد نمایندگی مجلس نیز شوند، رأی آوری کافی نخواهند داشت.دکتر میثم موسایی ؛ با بررسی ادوار گذشته ی مجلس به لحاظ وجود نمایندگان صاحب نظر در حوزه ی اقتصاد ایران، به نظر می آید تعداد نمایندگانی که در ادوار مختلف مجلس، قبل از ورود به این قوه، به عنوان صاحب نظر اقتصادی مطرح بوده اند، بسیار اندک و ناچیز است. از این حیث نمی توان عموم تصمیمات گرفته شده از سوی این افراد را تصمیمات کارشناسی دانست. اگرچه ممکن است تعداد محدودی از نمایندگان و اعضای کمیسیون های اقتصادی مجلس در طول دوره های گذشته و فعلی اقتصاد خوانده باشند، اما باید بدانیم صرف تحصیل در رشته ی اقتصاد به معنای کارشناس اقتصاد بودن نیست، بلکه افرادی می توانند ادعای کارشناسی در اقتصاد ایران داشته باشند که تاریخ اقتصادی و تحولات ایران در پانصد سال اخیر را مورد بررسی قرار داده و با تاریخ صنعت و کشاورزی ایران آشنایی داشته و تحلیل مشخصی در حوزه ی توسعه ی کشور داشته باشند. تقریباً نماینده ای را با چنین مشخصاتی به یاد نداریم و کسانی را که بعضاً به عنوان کارشناس اقتصادی یا اقتصاددان در مجالس ما نام برده می شوند، نمی توان در زمینه ی اقتصاد ایران، صاحب نظر دانست. معمولاً کسانی که در کشور ما به عنوان یک صاحب نظر اقتصادی مطرح هستند، رأی آوری چندانی ندارند. لذا نمی توان افرادی را که وارد مجلس می شوند، شخصیت هایی صرفاً علمی و صاحب نظر دانست. البته مرکز پژوهش های مجلس در این زمینه، یک استثناست که به عنوان یک بازوی علمی برای مجلس، روی برخی از موضوعات مورد نیاز در سطح جامعه، مطالعه می کند و بررسی هایی انجام می دهد. گرچه عده ی بسیار محدودی از این افراد هستند که ضمن آشنایی با اقتصاد ایران، با این مراکز نیز همکاری دارند. با تمام این تفاسیر، باید اذعان داشت که در برنامه های مطرح شده در حوزه ی اقتصاد ایران در طول این سال ها، کمتر از دو درصد از ظرفیت های کارشناسی کشور استفاده شده است. سهم مکاتب اقتصادی در ادوار مجلس در دوره های اخیر مجلس، افرادی مانند آقایان توکلی، مصباحی مقدم، نادران، سبحانی و... به عنوان نمایندگان اقتصادی شاخص مطرح بودند. آقای مصباحی مقدم در حوزه ی مکاتب اقتصادی دارای فعالیت هایی هستند و دکتر نادران نیز جز افرادی اند که فارغ التحصیل این رشته محسوب می شوند و اقتصادخوانده اند. تاآنجاکه من به یاد دارم، اقتصادخوانده های مجلس در طول چندین دوره ی گذشته، در سخنرانی ها و خطابه های خود، بیشتر از اقتصاد اسلامی و در جاروجنجال های اقتصاد سیاسی، بیشتر از اقتصاد نهادگرا دم زده اند، اما آنچه در عمل اتفاق افتاده، این است که ما در طول این سال ها، شاهد چیزی جز اقتصاد نئوکلاسیک نبوده ایم و اقتصاد ما در طول سی سال اخیر، قطعاً به نظام سرمایه داری نزدیک تر شده است؛ چراکه شاه کلید اقتصاد اسلامی، اجرای عدالت، رفع فقر و برپایی اخلاق است که مرور اجمالی این سال ها نشان دهنده ی موفقیت اندک ما در این مسائل و عدم برقراری نظام اقتصادی منهای فقر است. در دوره های اخیر مجلس، افرادی مانند آقایان توکلی، مصباحی مقدم، نادران، سبحانی و... به عنوان نمایندگان اقتصادی شاخص مطرح بودند. آقای مصباحی مقدم در حوزه ی مکاتب اقتصادی دارای فعالیت هایی هستند و دکتر نادران نیز جز افرادی اند که فارغ التحصیل این رشته محسوب می شوند و اقتصادخوانده اند. متأسفانه نظام اقتصادی موجود ما، فقر را پذیرفته و طی این سال ها، به دلیل تورم بالای موجود در کشور، در برطرف کردن آن نیز ناکارآمد بوده است. حتی با گذشت زمان، روابط اقتصادی سرمایه داری در اقتصاد ما کامل تر و مستحکم تر شده است. لذا حتی وجود چند اقتصاددان در مجلس نیز به حل این مشکلات کمکی نخواهد کرد؛ چراکه اکثریت نمایندگان مجلس براساس منافع منطقه ای و بخشی خود تصمیم می گیرند. یعنی حتی اگر اقتصاددانان مجلس به دلیل عدم تکمیل طرح ها و پروژه های قبلی، به این نتیجه برسند که نباید طرح جدیدی آغاز شود، قطعاً با مخالفت نمایندگانی که نگاه منطقه ای دارند، مواجه خواهند شد؛ چراکه تعداد زیادی از نمایندگان به فکر آینده ی سیاسی خود و دوره ی بعدی انتخابات هستند. با توجه به چنین شرایطی، باید اذعان داشت علاوه بر این مسائل، استفاده از نظرات کارشناسان اقتصادی در تصمیم گیری های اقتصادی مجلس، بسیار کم رنگ است. به عنوان کسی که رئیس انجمن اقتصاد اسلامی ایران بوده است (تعدادی از نمایندگان مجلس نیز عضو این انجمن هستند) تابه حال و در طول ده سال اخیر، به یاد ندارم نظرخواهی یا مشورتی از سوی نمایندگان مجلس از من یا انجمن مذکور به عنوان یک انجمن علمی، صورت گرفته باشد. در طول این سال ها، تنها یک بار، آن هم مرکز پژوهش های مجلس نظر مشورتی ما درباره ی اصلاح قانون بانکداری بدون ربا را دریافت کرد که آن هم توسط یک مرکز پژوهشی و نه خود نمایندگان مجلس صورت گرفته است، وگرنه حتی نمایندگان مجلس حاضر نشدند که با تخصیص منابع، بتوانیم یک مرکز در زمینه ی تحقیقات اقتصاد اسلامی راه اندازی کنیم. اقتصاددانان برجسته ی ایرانی در طول ادوار گذشته ی مجلس، حضور چندانی در ترکیب مجالس نداشته اند. عدم حضور آن ها بیشتر به این دلیل است که نمایندگی مجلس نه از لحاظ درآمد و نه از لحاظ جایگاه اجتماعی، چیزی بالاتر از تدریس در دانشگاه و داشتن یک چهره ی علمی و تخصصی ندارد. ضمن اینکه این افراد حتی اگر نامزد نمایندگی مجلس نیز شوند، رأی آوری کافی نخواهند داشت؛ چراکه افراد حاضر در لیست های انتخاباتی و دارای پشتوانه های مالی، شانس بیشتری برای انتخاب شدن دارند. بنابراین مشاهده می کنیم بعضاً کسانی به عنوان کارشناس اقتصادی وارد مجلس می شوند که نه صاحب تحصیلات و مقالاتی در این زمینه اند و نه تعریف مشخصی از اقتصاد ایران دارند که نشان دهنده ی صاحب نظر بودن آن ها باشد. متأسفانه در مواردی شاهدیم اعضای کمیسیون های اقتصادی مجلس، فارغ التحصیل رشته هایی مانند مدیریت فرهنگی، علوم تربیتی و رشته هایی از این قبیل هستند که حتی در صورت داشتن دکترا در این رشته ها، سواد اقتصادی این افراد در حد سواد یک دانشجوی سال اول اقتصاد است. در طول ادوار گذشته ی مجلس، تفاوت چندانی از لحاظ عملکرد اقتصادی بین مجالس ما وجود نداشته است. واقعیت این است که نگاه به مجالس نباید یک نگاه کوتاه مدت باشد، اما متأسفانه امروز شاهدیم بسیاری از تصمیمات و برنامه های اقتصادی مصوب در مجلس، برمبنای هیچ تئوری و مکتب اقتصادی استوار نیستند و جایگاه و پشتوانه ی مشخصی ندارند. اقتصادی ترین مجلس در طول ادوار گذشته ی مجلس، تفاوت چندانی از لحاظ عملکرد اقتصادی بین مجالس ما وجود نداشته است. واقعیت این است که نگاه به مجالس نباید یک نگاه کوتاه مدت باشد، اما متأسفانه امروز شاهدیم بسیاری از تصمیمات و برنامه های اقتصادی مصوب در مجلس، برمبنای هیچ تئوری و مکتب اقتصادی استوار نیستند و جایگاه و پشتوانه ی مشخصی ندارند. فقط در مقدمه ی این برنامه ها آمده است: «این برنامه برای اجرای عدالت و رفع فقر طراحی شده است.» اما در نهایت می بینیم تمام این برنامه ها برمبنای نظریات نئوکلاسیک تعریف شده اند. چگونه می توان با آزادسازی قیمت ها، به رفع فقر رسید؟ این ها تناقضاتی است که هم در مجلس فعلی و هم در مجلس قبلی، درباره ی تصویب هدفمندی یارانه ها، وجود داشت و نمایندگان مجلس با عدم توجه به مقوله ی تقویت تأمین اجتماعی، کار را به جایی رسانده اند که دولت فعلی در ادامه ی اجرای هدفمندی، دچار مشکل شده است؛ چراکه تصور می کند با حذف یارانه های نقدی، اقبال عمومی نسبت به دولت، کاهش خواهد داشت. لذا هرگز نمی توان انگیزه های سیاسی حاکم بر طرح های اقتصادی را نادیده گرفت که علت آن به مکانیسم و ساختار نمایندگان مجلس در ایران بازمی گردد. به نظر می رسد بهتر است نمایندگان مجلس صرفاً به قانون گذاری محدود شوند، درحالی که امروز در نظارت و حتی در شهرستان های کوچک، در مسائل اجرایی و انتخاب استاندار و فرماندار، دخالت می کنند. این مکانیسم اشتباه است و ما با این کار، سرنوشت کشور را به دست کسانی می سپاریم که از حداقل ظرفیت در این حوزه برخوردارند. مشکل بعدی، نبود احزاب در ایران است؛ چراکه در صورت وجود احزاب، افراد نخبه با طرح های مشخصی از قبل وارد مجالس می شوند و تکلیف مشخص تری دارند، اما در کشور ما، به دلیل نبود احزاب کارا، متأسفانه رویکرد باندی و جناحی مهم ترین انگیزه ای است که برخی از نمایندگان در حوزه ی تصمیمات اقتصادی براساس آن، تصمیم گیری می کنند و بعضاً برخی از این نمایندگان، به صرف شنیدن نظریات و ایده های مختلف، بدون علم به ریشه ی این نظریه ها و لوازم مورد نیاز و آینده و سرانجام آن ها، حرف هایی را در مجلس بیان می کنند که به هیچ عنوان نسبت به آن ها آگاهی ندارند. برای همین، وقتی یک نماینده ی مجلس برای ریاست جمهوری نامزد می شود، خیلی راحت مدعی می شود که در یک مدت کوتاه، تورم و بیکاری را حل خواهد کرد. لذا باید گفت مشکل اصلی ما این است که بدنه ی دولت و مجلس، فاقد یک نظریه ی مشخص در حوزه ی اقتصاد هستند. عملکرد اقتصادی مجلس ها به نظر می رسد ناکارآمدترین و غلط ترین طرح اقتصادی مجلس در ادوار گذشته، طرح تثبیت قیمت ها در مجلس هفتم بود؛ طرحی کاملاً اشتباه که توسط نمایندگان تصویب و بعدها منجر به اجرای طرح هدفمندی یارانه ها شد که زندگی تمام ایرانیان را متأثر از خود کرد. اگر هر دو این طرح ها را یک ایده در نظر بگیریم، متوجه خواهیم شد که این طرح ها بیشتر جنبه ی سیاسی داشتند. این طرح ها، همان طور که در عمل هم نشان دادند، با نگاهی سیاسی به اقتصاد، برای جذب رأی اجرایی شدند. بسیار مضحک است که کشوری با هشتاد میلیون جمعیت، به هشتاد میلیون نفر یارانه پرداخت کند. این موضوع بیشتر شبیه یک لطیفه است. سؤال این است که مرکز آمار یا وزارتخانه های اقتصاد، بهداشت و رفاه، اگر اطلاعات اقتصادی از مردم ندارند، پس مشغول چه کاری هستند؟ آیا می توان بدون داشتن اطلاع دقیق از میزان فقر و افراد فقیر، این معضل را ریشه کن کرد؟ باید اذعان داشت اینکه اطلاعات اقتصادی مردم در دسترس وزارتخانه های مربوطه نیست، نشان دهنده ی بی کفایتی این نهادهاست. اگر این اطلاعات نزد دستگاه های اجرایی کشور نیست، چرا باید طرحی نوشته و اجرا شود که طی آن، همه ی جمعیت ایران یارانه بگیرند؟ این موضوع و ایجاد چنین شرایطی، درست نقطه ی مقابل رفع فقر است. شرایط فعلی در حالی ادامه دارد که حداقل بیست میلیون نفر از افرادی که در حال حاضر یارانه دریافت می کنند، استحقاق دریافت یارانه را ندارند و به بیان بهتر، فقط باید به 20 تا 25 درصد جمعیت ایران، این یارانه ها پرداخت شود و بقیه ی جمعیت ما باید از دایره ی دریافت یارانه خارج شوند. حال به فرض اگر اقتصاددانی با این نگاه عقلانی و علمی وارد کارزار انتخاباتی شود، حدود هشتاد درصد مردم به او رأی نخواهند داد، چون انتخابات در کشور ما به صورت توده ای برگزار می شود. این موضوع باعث می شود شایسته سالاری و تخصص گرایی در انتخاب افراد محقق نشود و بعضاً کسانی وارد مسائل اجرایی و قانون گذاری کشور شوند که بدون داشتن پشتوانه ی علمی و تخصصی و صرفاً به دلیل داشتن موقعیت بهتر و صدای بلندتر، انتخاب شده اند. مجموعه ی این عوامل باعث می شود طرحی مانند هدفمندی یارانه ها، بدون انجام تحقیقات و مطالعات علمی اجرا شود، درحالی که قبل از اجرای طرحی با این عظمت، باید صد طرح پژوهشی و تحقیقاتی از سوی دستگاه های مستقل و دانشگاه ها انجام شود، ولی چنین اتفاقی در کشور ما نمی افتد. قطعاً اگر مجلسی اسلامی و ملی سر کار بیاید که منافع بلندمدت مردم را در اولویت و اهمیت قرار دهد، بلافاصله درخصوص طرح هدفمندی تجدیدنظر خواهد کرد. البته مجلس قوانین و مصوبات خوبی نیز داشته است. به نظر می رسد بهترین و کاراترین مصوبه ی مجلس در طول این سال ها، تصویب قانون کار در سال 69 باشد که یکی از مهم ترین لوایحی است که در مجلس تصویب شده است. این قانون با توجه به تمام نقایص و مشکلات موجود، که ممکن است برای کارفرمایان ایجاد کرده باشد، به دلیل اینکه به حقوق کار در ایران توجه داشته و باعث استثمار کمتر کارگران شده است، یکی از بهترین و مؤثرترین مصوبات مجلس محسوب می شود. * * دکتر میثم موسایی، اقتصاددان و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران/انتهای متن/ borhan.ir
چهارشنبه ، ۲۸بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: زمان نیوز]
[مشاهده در: www.zamannews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 114]
-
گوناگون
پربازدیدترینها