محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846141521
ابتکار غیرسیاسی درمان آلودگی هوا
واضح آرشیو وب فارسی:هم اندیشی: هر آنچه که به لحاظ احتراق – غیر از وسایل نقلیه- برون سوز است مثل مشعل هایی که در صنایع به کار گرفته می شوند، به وسیله این طرح مشکل آلودگی شان برطرف می شود. به عبارت دیگر این پروژه اگر مورد اقبال قرار بگیرد می تواند بخش آلودگی زیست محیطی را حذف کند.پایگاه تحلیلی خبری هم اندیشی: گفتگویی با دکتر شاه نظری پژوهشگری که مازوت را شکست داده است منتشر می شود: آقای دکتر شاه نظری، لطفا کمی در مورد پروژه موفق تبدیل مشعل های سوخت مایع به گاز و تاثیر آن بر زندگی مردم توضیح بدهید. بحث تغییر سوخت نیروگاه های کشور ما و کلا نیروگاه های احتراقی یک بحث 20-15 ساله است. با توجه به ذخایر عظیم موجود در کشور، استراتژی تغییر سوخت مصرفی این نوع نیروگاه ها از سوخت مایع به گاز می تواند یک پروژه استراتژیک و مهم باشد چرا که علاوه بر افزایش بهره وری، نسخه راهگشای حل بخش مهمی از پرونده آلودگی هوای کلانشهرهای کشور است. پس چرا تاکنون در کل کشور اجرایی نشده است؟ متاسفانه این موضوع علی رغم رویکرد مثبت دولت با مشکلاتی در مسیر اجرا مواجه شد. مهم ترین مشکل این است که احتراق با سوخت گاز به شدت راندمان نیروگاه را کاهش می دهد و علی رغم این که سوخت دوستدار محیط زیست است، ویژگی های سیستم های موجود این است که با تغییر سیستم سوخت ورودی ضمن کاهش راندمان با توجه به طراحی بویلرهای موجود مزیت های محیط زیستی را هم نشان نخواهد داد. پس مسیر موفقیت چندان هم هموار نبوده است! البته، به عنوان مثال پروژه ای که ما درگیر آن بودیم - نیروگاه شهید منتظر قائم- پس از فشار مردم منطقه و سازمان محیط زیست که به پلمب شیر ورودی مازوت این نیروگاه در اردیبهشت منجر شد، آغاز شد و به فرصت دهی به دانشگاه برای عملیاتی کردن یک پروژه پژوهشی انجامید. این نیروگاه پس از تاریخ پلمب دیگر سوخت مایع نداشت که بتواند مصرف کند و از سر ناچاری به سراغ ما آمدند. با این که در حدود 10 سال بود که می رفتیم و می آمدیم اما سرانجام مجبور شدند کار را به ما بسپارند و حتی اعلام کردند اساتید دانشگاه معمولا فقط حرف می زنند؛ لذا وقتی کار انجام شد و به نتیجه رسید ما می توانیم دستمزد شما را پرداخت کنیم! با وجود این شرایط کار را قبول کردید؟! با این که به این صورت نمی توان کار پژوهشی انجام داد ولی چون من می خواستم نشان بدهم که امکان اجرایی شدن این تئوری ها وجود دارد، پذیرفتم و این پروژه در عمل، آخر اردیبهشت کلید خورد. پژوهش هایی که در این 10 سال انجام شده بود، طی سه ماه به منصه ظهور رساندیم و با تغییر داده ها و بررسی مجدد فعالیت های نیروگاه منجر به پیشنهاد تغییرات و طراحی مشعل های جدید گازسوز شد. این مشعل ها را می توان یک پروژه ملی دانست و ما به دنبال این هستیم که به گوش دست اندرکاران این حوزه برسانیم که مشعل های گازسوز جدید می توانند در همه حوزه های صنعت استفاده بشوند. مزیت اصلی مشعل گازسوز مذکور این است که علاوه بر این که توان واحد صنعتی را به وضعیت سوخت مایع می رساند، تمام استانداردهای محیط زیستی را نیز ارتقاء می بخشد و وضعیت را به شکل مطلوب می رساند. خوشبختانه در مهرماه 94، این واحد به بهره برداری رسید و در این نیروگاه قسمتی که با سوخت مایع 150 مگاواتی بود با سوخت گازی، به 100 مگاوات کاهش یافته بود با اجرای این طرح و بهینه سازی و اصلاح ساختاری، به 143 مگاوات رسید و تمامی ملاحظات محیط زیستی نیز رعایت شد. ضمن این که اگر می خواستیم، بار بیشتر هم می توانستیم از نیروگاه بگیریم و محدودیت ویژه ای هم پیش روی ما نبود و ما به دلایلی آن را در وضعیت فعلی متوقف کردیم و الان واحد های بعدی هم در این فرآیند در حال تغییر هستند. کل طرح فقط تاکنون در نیروگاه شهید منتظر قائم اجرایی شده است؟ قبل از این ما طرح مشابهی را در نیروگاه بعثت اجرایی کردیم ولی آنجا در مشعل، کاری انجام ندادیم و بهینه سازی را فقط در سیستم انجام دادیم و به این شکل نتیجه بخش نبود. البته آنجا هم بهینه سازی انجام شد ولی در نیروگاه شهید منتظرقائم نتیجه خیلی درخشان بود و نتیجه را به وزارت نیرو اعلام کردیم. مهندس تهرانی، مدیر اجرایی نیروگاه و مهندس گودرزی نیز دوستانی بودند که در این طرح همکاری داشتند و قرار است طرح مشعل های گازسوز در صورت امکان در نیروگاه های دیگر کشور نیز با هدف حذف سوخت مازوت، بهینه سازی مصرف انرژی و اجرای استانداردهای زیست محیطی، عملیاتی شود. استقبال وزارت نیرو از پروژه گازسوز کردن مشعل های مازوت را چطور ارزیابی می کنید؟ در این مورد چون ارتباط مستقیم نداشته ایم نمی توانم صراحتا ارزیابی داشته باشم، اما دوستانی که در این نیروگاه با ما کار می کردند و نتیجه کار را به وزارت نیرو منتقل کردند، ظاهرا استقبال خوبی از آنها به عمل آمده است و قرار شد به زودی سمیناری را توسط مالک نیروگاه برگزار کرده و اطلاع رسانی کاملی در خصوص این موفقیت صورت بگیرد و امیدواریم که با استقبال دست اندر کاران این حوزه روبرو شویم. به نظرتان در حوزه اطلاع رسانی شاهد کم کاری بوده ایم؟ من از ابتدا این پیش بینی را می کردم و در قرارداد هم ذکر کرده ایم که وقتی کار تمام شد صدا و سیما را دعوت کنیم که بیایند و موفقیت کار را پوشش رسانه ای بدهیم. هنوز هم دیر نشده و انتظار می رود به زودی این اتفاق خوب در عرصه صنعت و پژوهش کشور رسانه ای شود. یکی از اقدامات دولت و سازمان محیط زیست برای مدیریت آلودگی هوا تعطیلی نیروگاه هایی بود که با سوخت مازوت کار می کردند. فکر می کنید طرح شما چقدر در حل این مشکلات راهگشا باشد؟ هر آنچه که به لحاظ احتراق – غیر از وسایل نقلیه- برون سوز است مثل مشعل هایی که در صنایع به کار گرفته می شوند، به وسیله این طرح مشکل آلودگی شان برطرف می شود. به عبارت دیگر این پروژه اگر مورد اقبال قرار بگیرد می تواند بخش آلودگی زیست محیطی را حذف کند. البته پیش از این هم می شد این کار را انجام داد اما به لحاظ سرمایه گذاری مشکل داشتیم چون مشعل ها در اختیار چند کشور در دنیا است و خرید آنها گران تمام می شود. فرضا فقط 2 میلیون یورو باید هزینه مشعل می دادیم و بحث بهینه سازی نیز هزینه جدا می طلبید! به همین دلیل معمولا شرکت هایی که از احتراق برون سوز استفاده می کنند، اقبال چندانی به بحث محیط زیست نمی کنند. اما اگر با این روش کم هزینه داخلی، مدیران صنایع را مجاب کنیم که از سوخت گاز استفاده کنند بدون این که تولید آنها دچار مشکل شود فکر می کنم بخش عمده ای از مشکلات محیط زیستی صنایع برون سوز حل می شود. ما دومین تولید کننده گاز در جهان هستیم، به نظر می رسد در تامین انرژی این پروژه مشکل نداشته باشیم. دولت چه اقدامی باید برای عملیاتی شدن این طرح انجام دهد؟ سوال خیلی خوبی است. با توجه به بحث های کنفرانس اخیر پاریس مسئله محیط زیست جدی تر از همیشه شده است. غربی ها مدت هاست به دنبال حذف اولویت مصرف نفت هستند. منتها به دلایل اقتصادی این کار صورت نگرفته است. بهترین بهانه برای صنعتی ها با توجه به محل تولید نفت -خاورمیانه-، بحث محیط زیست بود ضمن این که موضوع مخاطرات محیط زیستی یک چالش جهانی حقیقی هم هست. ایران جزو چند کشور اول اوپک گازی است و دومین تولیدکننده گاز جهان هم هست. پروژه تبدیل سوخت مایع به سوخت گاز اگر به یک پروژه ملی تبدیل شود، بسیاری از مشکلات حل خواهد شد. این دقیقا همان کاری است که چند سال قبل در بحث خودرو آغاز شد هر چند به صورت اصولی اجرا نشد اما ایده کار کاملا درست بود. الان با توجه به فرصت زمانی که دنیا برای عبور از سوخت های فسیلی به سوخت های تجدیدپذیر تعیین کرده و حدود 25-20 سال هم به طول می انجامد، ما می توانیم گاز را کامل به عنوان یک سوخت فسیلی پاک جایگزین کنیم. اگر دانش این کار را بتوانیم بومی کنیم و تابع سیاست کشورهای دیگر نباشیم و مثل نفت، مصرف مان به ناچار تابعی از صادرات آن نباشد، آینده خوبی می توان پیش بینی کرد. کارهایی دولت در این حوزه در دست انجام دارد اما تمرکز را اگر به جای صادرات نفت روی بومی سازی صنعت گاز بگذاریم و بهره برداری بهینه داشته باشیم یک بخشی که رونق می گیرد همین پروژه ما خواهد بود که هم مشکل محیط زیست را تا حد زیادی حل می کند و هم ارزش افزوده عالی در کشور خودمان خلق می کنیم و کارآفرینی قابل توجهی می شود. پیشنهاد عملیاتی شما چیست؟ دولت به کارخانه های هدف این پروژه وام بدهد؟ بازه زمانی برای تبدیل مشعل های گازی تعیین کند؟ پیشنهاد من تشکیل کارگروه ویژه متشکل از افراد باسابقه کار عملیاتی و درایت علمی است که با شناسایی کارخانه ها و سیستم هایی که امکان تبدیل مشعل گازی را دارند اما فقط مشکل مالی پیش رو دارند، نسخه های آماده ای در اختیار بخش خصوصی یا دولتی قرار دهند. مثلا همین نسخه ای که در نیروگاه اجرایی کردیم می تواند با کمی تغییر برای نیروگاه های بخاری مورد استفاده قرار گیرد. یا در بخش صنعت و معدن، گندله سازی سنگ معدن بخش مهمی است که می توان مشعل گازی برای آن در نظر گرفت. این بخشی است که در ابتدای کار حقیقتا ورود دولت را می طلبد هر چند می شود در آینده طوری برنامه ریزی کرد که سیستم به سمت بخش خصوصی برود. حمایت از ادامه تحقیقات چقدر مهم است؟ قطعا بسیار مهم است که با ادامه تحقیق و توسعه راهکارهایی معین شود که پروژه ها به لحاظ اقتصادی بهینه شوند. البته در همین وضعیت هم پروژه هزینه چندانی ندارد اما چه بسا که می شد بهینه تر هم برنامه ریزی کرد و عمر مفید بالاتر رود. این اقدامات حمایت دولتی می طلبد ضمن این که هیچ نیازی به حمایت مستقیم نیست. آفت چنین پروژه هایی «حمایت مستقیم دولتی» است چرا که ممکن است افرادی که اعتقادی به پژوهش ندارند درگیر کار شوند و صرفا برای مصرف یارانه دولتی پیشقدم شده باشند. این معضل پیش از این هم در طرح های یارانه ای دولتی مشاهده شده است. یکی از مزیت های مهم پروژه شما این بود که صفر تا صد کار در دانشگاه انجام شد و سپس توسط همان تیم پژوهشی به مرحله اجرا رسید. فکر می کنید علت چیست که در اتصال دانشگاه و صنعت تا این اندازه مشکل داریم؟ همین موضوع که امروز با آن درگیر هستیم را شخصا در مجلات قدیمی 50 سال پیش هم رصد کرده ام! یعنی فاصله بین صنعت و دانشگاه در کشور ما بسیار قدیمی است. پس این مشکل نمی تواند به الگوی حمایتی دولت یا الگوی روند تحقیق فعلی برگردد. به نظر من این موضوع ناشی از فرهنگ تحقیق در ایران است. در فرهنگ پژوهش چند حفره اساسی داریم که علی رغم این که ملت سختکوشی هستیم و تاکید شده که «علم اگر در ثریا باشد مردانی از پارس به دنبال آن خواهند رفت» ولی به نظر می رسد وقتی به مرحله عمل می رسیم، دچار مشکل می شویم. یکی از این مشکلات «بی اعتقادی به پژوهش» است. یعنی حتی پژوهشگر ما در بخشی از موارد به کار خودش اعتقاد ندارد! دلایل متعددی می تواند داشته باشد یکی این که فرهنگ مدیریتی ما «نتیجه گرا» است اما کار پژوهش زمان بر است. برای همین پروژه تبدیل مشعل های گازی 15 پایان نامه تدوین شد. اگر من به عنوان پژوهشگر عقبه این کار را پیش از اجرا آماده نکرده بودم صنعت این مدت صبوری نداشت و باعث سرخوردگی صنعت از دانشگاه می شد. اعتماد به نفس پژوهشگر را هم تضعیف می کرد. بله، یعنی سال به سال این تجربیات تلخ روی هم انباشت شده و به نقض اعتماد پژوهشگر و مدیران صنایع منجر شده است. مثلا چند دوره قبل از اجرای همین پروژه وقتی به برخی از مدیران اسبق مراجعه می کردم به صراحت اذعان داشتند که اگر یک شرکت خارجی با شما همکاری کند، قرارداد خواهیم بست اما وقتی قرار باشد با دانشگاه یا شخص پژوهشگر کار کنم، نمی توانم اعتماد داشته باشم یا رقم خوبی برای قرارداد در نظر بگیرم. مقصود این بود که «اعتماد» ندارند و اعتقادی به این موضوع ندارند که هیئت علمی دانشگاه باید مشکل شان را برطرف کند. لازمه حل این مشکل «سازمان تولید علم» است. سازمان تولید علم قطعا «دانشگاه» نیست و این موضوعی است که به نظر می رسد ما اشتباه متوجه شده ایم. دانشگاه تولیدکننده علم کاربردی نیست و این موضوع نیازمند «سازمان واسط» است. گاهی این سازمان در خود دانشگاه به عنوان «مرکز دانش بنیان» تشکیل می شود که البته این هم غلط است اما از منظر مفهومی درست است. مشخصه اول سازمان های حد واسط چنین است که کسانی که بناست این مراکز را اداره کنند باید از میان محققینی انتخاب شوند که دغدغه پژوهش دارند. همین جا کار خراب می شود! اگر من به عنوان استاد دانشگاه با چهار نفر از دانشجویان شرکت دانش بنیان تاسیس کردم، حقیقتا نمی توانم حلقه واسط علم و صنعت را ایجاد کنم. اگر دنبال بخش مالی ماجرا بروم فردا باید درگیر مالیات و چک و بدهی و سفته بدوم. اگر هم صرفا پژوهشگر بمانم که برمی گردم به دانشگاه و گره ای را باز نکرده ام! پس همین میزان که شما و تیم تان وارد حوزه صنعت شده اید خطرپذیری بالایی می طلبیده، درست است؟ یک علت این ریسک پذیری تیم ما این بود که در پژوهشگاه نیرو و صنایع دفاع از سال 72 کار می کردم و کار حرفه ای انجام داده ام. پس اگر این خصیصه نبود هرگز خودم را درگیر یک چنین کار پرخطری نمی کردم چرا که نقشی که برای «استاد دانشگاه» تعریف می شود متفاوت است. تولید علم در دانشگاه با دیدگاه پایه صورت می گیرد نه ثروت آفرینی. پس تولید علم با دیدگاه کارآفرینی و ثروت زایی اجتماعی، نیاز به «واسط» دارد. واسط «مشاور کارآفرینی» است و به تولید علم جهت می دهد. اگر من به عنوان استاد دانشگاه چنین شرکتی را تاسیس کنم نمی توانم کارآفرین باشم. در موسسه واسط، هویت پژوهشگر حفظ می شود و اقدامات اجرایی جانبی را مدیریت مجموعه عهده دار می شود. پس ما فکر صنعتی شدن نداریم و مشکل اصلی سرمایه و غیره نیست!؟ اصل مطلب همین است و من دوست نداشتم به صراحت به آن بپردازم. به نظر می رسد ما اصلا دغدغه ای برای تولید علم ثروت آفرین و محصول زا نداریم. دوست نداریم صنعتی بشویم! به شخصه در اغلب سرمایه گذاری هایی که در همین رابطه صورت می گیرد دغدغه تولید محصول را نمی بینم. شعارسازی می کنیم اما اغلب به حیف و میل سرمایه می انجامد. یک بار «پروژه زودبازده» می خواهیم بعد وام می دهیم اما در انتها هیچ به دست نمی آوریم. یک زمان دیگر می گوییم صندوق دولت پروژه های 600 میلیون تومانی واگذار می کند اما باز هم خروجی محسوسی نداریم. اتفاقات جهشی و گذرا نمی تواند ملاک باشد چرا که روند کار قابل مشاهده است و تغییر اساسی ایجاد نشده است. در این شکی نیست که روند کار در وضعیت فعلی مثبت نیست. دغدغه اصلی تولید ثروت از علم نیست و به جز خواسته مکرر رهبر انقلاب و برخی از تئوریسین های هوشیار ایرانی، تلاشی در این زمینه دیده نمی شود. همه می دانیم که ارزش تولید علم ثروت افزا است. ما نمی توانیم بگوییم در حوزه تجربی تولید علم می کنیم تا مثلا 40 سال بعد نتیجه اش را ببینیم! اگر متر ما فقط تولید مقاله در ISI باشد، روند منفی ادامه می یابد. اگر شما به جای کار پژوهشی- عملیاتی، پشت میز دانشگاه می نشستید و در آرامش تولید مقاله می کردید، نسبت به الان در ساختار عملی کشور چه وضعیتی داشتید؟ صد در صد ارتقاء بیشتری یافته بودم! البته زمانی که پژوهشگاه نیرو کار می کردم و تدریس نداشتم تعداد مقالاتی که تولید کردم بسیار بیشتر از ایام دانشگاه بود. دلیلش این بود که با «نیاز عملی» روبرو بودم و دغدغه داشتم که این نیاز را مطرح کنم اما از زمانی که به دانشگاه آمدم، چون احساس حضور در چرخه بسته دارم، دغدغه ام کم شده است و مقاله کمتری هم تولید می کنم. اما با احترام به همه اساتید، می شود با آمیختن چند موضوع تئوریک با یکدیگر بدون تسلط بر دغدغه اولیه، به سادگی تولید مقاله کرد! مثلا گرمایش یک سیلندر چرخانی که قرار است در اقیانوس در فاصله صدمتری نصب می شود، دغدغه ماست؟! چرا روی این موضوعات باید تحقیق کنیم در حالی که اصل ماجرا را هم نمی دانیم! منظور دنبال کردن علم در لبه تکنولوژی است؟ این اصلا لبه تکنولوژی نیست. علوم پایه معنی لبه تکنولوژی دارد نه مهندسی! علوم مهندسی پیرو علوم پایه است. من اگر به عنوان یک مهندس، بگویم لبه علم ایستاده ام، خودم را گول زده ام. مهندسی دغدغه اش متفاوت است. دغدغه اش تولید ثروت و اقتصاد و کارآفرینی است. کدام مهندس در کشور توسعه یافته را دیده اید که دغدغه اش تولید مقالات فانتزی باشد؟! دمای یک صفحه ای که در مریخ می چرخد ...به درد کی می خورد؟! در ایران، یک کشور در حال توسعه، تمرکز بر این موضوعات به چه دردی می خورد؟! غیر از این است که هدف ما «مقاله سازی» شده است؟ مقاله سازی «علم» نیست. در هیچ کجای عالم و در هیچ مقطع علمی در تاریخ، به جز این 20 سال اخیر ایران، مقاله سازی علم تلقی نشده است. این که اسم ما به عنوان کشوری که در تولید علم نقش داریم مطرح شده و ابزار اندازه گیری اش هم تولید مقاله است، کاملا می پذیرم و احترام هم می گذارم. ولی اگر هدف ما فقط همین باشد، به تولید علم و منافع علمی به نحوی جسارت کرده ایم. اگر هدف من محقق برطرف کردن دغدغه یک شرکت آمریکایی باشد که حتی دقیقا نمی دانیم اصل موضوعش چیست، از مسیر منحرف شده ایم. خروجی چنین تحقیقی هم قطعا به درد همان آمریکایی خواهد خورد. حداقل خواسته از مهندس پژوهشگر این مملکت باید این باشد که هر 15 سال یکبار بگوید من یک اپسیلون صنعت کشورم را بهبود بخشیدم و از خودم راضی هستم. بنده با همین شرایط موجود، ساخت مبدل های حرارتی را بومی کردم اما نامی هم جایی از من ثبت نشده است. دنبال این موضوع نبودم، البته اگر بود خیلی بهتر بود چرا که بر دغدغه و هدف گذاری چند پژوهشگر دیگر هم که در حال حاضر تنها مقاله سازی می کنند، تاثیر می گذاشت. به نقص در الگوسازی در حوزه پژوهش اشاره می کنید؟ بله، البته این موضوع دغدغه من نیست اما نگرانم در جوی که فقط تولید مقاله تبلیغ می شود کسی به این موضوع اهمیت ندهد و ارزش گذاری نشود. من سال 78 ساخت هیتر و مبدل حرارتی را در ایران بومی کردم. ببخشید که این طور با اعتماد به نفس می گویم این کار را انجام دادم، هدف این است که بگویم چقدر مهم است که دغدغه ها و اهداف صنعت و نیازهای بومی معین شود. نرم افزار تولید مبدل نوشتیم و خدا را شاکرم که الان هیچ شرکتی در ایران نمی بینم که مشکل طراحی مبدل داشته باشد. این لذت بخش است! سال 79، ساخت هوازُدا ها را بومی کردم و اتفاقا برنده جشنواره خوارزمی شدم. الان پس از 15 سال، متاسفانه همین هوازداها از خارج وارد می شود! این موضوع صفر تا صدش در داخل حل شده است، پس هدف از واردات چیست؟! سال 82، همین طرح گازسوز کردن مشعل ها، برنده جایزه بین المللی نفت و گاز شد اما سال ها زمان برد تا طرح عملیاتی شود. پس هم اکوسیستم پژوهشی کشور ما مشکل دارد و هم شیوه رصد پژوهش های به ثمر رسیده؟ بله، مستندسازی ضعیف و ارجاع به استندات. فکر کنم همه این اشکالات برآمده از همان هدف گذاری اصلی است. آیا واقعا می خواهیم صنعتی شویم؟ آیا واقعا «احساس نیاز» به پژوهش داریم؟ البته در حوزه صنعت حقیقتا نیاز بسیار است، اما نگاه مدیریتی متفاوت از این نیاز است. اگر پول باشد، خرید از خارج می کنیم و اگر پول نباشد باز هم خرید می کنیم! اگر پیش تر خرید مستقیم مثلا از شرکت مشهور آلمانی داشتیم در دوره بی پولی همان خرید را با سه واسطه، با سه برابر قیمت انجام می دهیم! یعنی در هر حال نگاه مدیریتی اصلاح نمی شود! پس بحث اصلی این نیست که سیستم خرید ما فاسد است؛ موضوع مهم این است که ما «نیاز به خرید» داریم! ما برنامه ریزی شده ایم که «بخریم»! به نظر می رسد کسانی بخشی از مدیران ما را مدیریت می کنند که «مصرف کننده» باقی بمانند. آن گروه پشت پرده شاید اصلا دولتی، سیاسی یا حتی ایرانی نباشند و مثلا خارج از کشور ساکن باشند اما به نظر می رسد چنین هدف گذاری تحمیلی وجود دارد. مثلا در موضوع دکل نفتی گمشده دیدیم که اصل کاری در ترکیه نشسته است و زندگی اش بدون دغدغه جاری است در حالی که در داخل همه زیرسوال رفته اند. ما باید هوشیار شویم و مغز متفکر سیستم مدیریتی مان را ارتقاء دهیم. حرف آخر... امیدوارم با تبیین ساختار تولید علم بومی و استانداردهای پایش گرانه، معیارهای رشد و توسعه حقیقی هم چون میزان تولید ثروت، کارآفرینی و گره گشایی از نیازهای صنعتی کشور را جایگزین «تولید مقاله» کنیم و برای مدیران و پژوهشگران و آحاد جامعه دقیقا مشخص کنیم که اهداف ما چیست و بنا داریم از کجا به کجا برسیم. برنامه چشم انداز پیشرفت ایران را دانشمندان و متخصصین باید بنویسند تا اشکالات فاحش علمی در آنها مشاهده نشود و شعارزدگی در اسناد بالادستی احیانا به چشم نخورد. سند بالادستی ما باید عصاره فکر و اندیشه نخبگان علمی و مدیریتی کشور باشد تا در حوزه عمل قابل اجرا باشد و قابل تحقق ارزیابی شود. ممنون از وقتی که در اختیار ما قرار دادید. خواهش می کنم، من هم تشکر می کنم. د
سه شنبه ، ۲۷بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هم اندیشی]
[مشاهده در: www.hamandishi.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 58]
-
گوناگون
پربازدیدترینها