محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830354061
واسطه گران و تجار چگونه تحریم ها را دور می زدند؟
واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: برخی از صاحبان کشتی ها هم که اغلب یونانی بودند، بعد از چند بار که محموله از ایران می بردند، صاحب محموله را لو می دادند و از آمریکایی ها جایزه می گرفتند؛ یعنی همه اسنادی را که از بارگیری و حمل و تحویل محموله داشتند به اوفک (دفتر کنترل دارایی های خارجی آمریکا) می دادند و اوفک هم در صورت صحت اسناد، به آنها جایزه پنج میلیون دلاری می داد و شرکت ها و اشخاص دو طرف معامله را به فهرست تحریم اضافه می کرد.تحریم برای بسیاری از تجار ایرانی تلخ بود؛ تلخ و پرضرر. هرچند برخی از تجار از سال های تحریم به عنوان رزمگاه و جنگ یاد می کنند که با هر دورزدن تحریم حس پیروزی به آنها می داد اما به هرحال هر بازی ای، سرشکستن هایی هم دارد. سرشکستن هایی که گاهی برخی از تجار را به مرز ورشکستگی می بُرد و پول هایی را هم روانه جیب واسطه ها و باندهای آفریقایی و آسیایی می کرد؛ گاهی با اطلاع و گاهی با دورزدنِ دورزنندگان تحریم. به هرحال با هر برگی که از سوی کشورهای تحریم کننده رو می شد، برگی هم از سوی تجار ایرانی رو می شد و این بازی رازآلود همچنان ادامه می یافت. به گزارش شرق، اما وقتی فضا خاکستری می شود و بازی ها به پشت پرده انتقال پیدا می کند، رد پایی هم از سوءاستفاده کنندگان بر جای می ماند. اینجا بود که کشورها در صورتی حاضر به همکاری بودند که پول بیشتری به جیب بزنند؛ البته حتی در این بازی جدید هم کلک ها و شیطنت هایی رخ می داد. کشورهایی که وعده همکاری می دادند اما در میانه کار، محموله های ایرانی ها را به آمریکایی ها لو می دادند. در میان این کشورها، یونانی ها گویا بسیار کارکشته شده بودند و وضعیت بد اقتصادی خود را با این لودادن ها و دریافت جایزه های میلیون دلاری، کمی تلطیف می کردند. به هرحال از هر دری که وارد ماجرا شویم، روزنه هایی برای سوءاستفاده باز بود. بارهایی که پولش را به اجبار شناسانی نشدن به جزایر دورافتاده واریز می کردیم و ماحصلش، باری بود که تحویل گرفته نشده بود و پولی که از کف رفته بود. دراین میان از تسعیر ارز گرفته تا دست کاری اسناد، امری جاافتاده بود، اما همین هم سدی بود برای تجار تا درصورت کلاهبرداری از آنها، امکان شکایت به مراجع بین المللی را نداشته باشند. آدم فروشی یونانی ها برای جایزه های میلیونی حمید حسینی.رئیس اتحادیه صادرکنندگان فراورده های نفت، گاز و پتروشیمی وقتی می گویند تحریم، آن چیزی که به یاد من می آید، محدودیت است و دردسر و هزینه و ساختن اسناد قلابی. در دوره تحریم، ما مجبور بودیم برای اینکه نفهمند کالاهایمان ایرانی است، اسنادی ارائه دهیم که نشان دهد کالای ما ایرانی نیست. برای همین مدام باید سندسازی می کردیم و از کشورهای همسایه گواهی مبدأ می گرفتیم تا کالاها، غیرایرانی شناخته شوند. البته حرفه ما بیشتر بارگیری محموله های نفتی از بنادر ایران و ارسال به مقاصد خارجی بود، اما اینجا هم مشکلات زیادی داشتیم. تعداد کشتی هایی که در آن شرایط تحریمی حاضر بودند ریسک نبود پوشش پی اند آی کلاب ها (P&I Club) را بپذیرند و برای حمل محموله به ایران بیایند، بسیار کم بود. برخی از صاحبان کشتی ها هم که اغلب یونانی بودند، بعد از چند بار که محموله از ایران می بردند، صاحب محموله را لو می دادند و از آمریکایی ها جایزه می گرفتند؛ یعنی همه اسنادی را که از بارگیری و حمل و تحویل محموله داشتند به اوفک (دفتر کنترل دارایی های خارجی آمریکا) می دادند و اوفک هم در صورت صحت اسناد، به آنها جایزه پنج میلیون دلاری می داد و شرکت ها و اشخاص دو طرف معامله را به فهرست تحریم اضافه می کرد. اصلا یکی از منابع اصلی شناسایی افرادی که تحریم ها را رعایت نمی کردند، همین اسنادی بود که صاحبان کشتی به اوفک ارائه می دادند. اتحادیه اروپا در بسیاری از موارد افراد و شرکت ها را بی دلیل وارد فهرست تحریم می کرد، اما اوفک با همین شیوه ها، افراد را به صورت مستند و با امکان اثبات، تحریم می کرد و کسی هم اعتراض نمی کرد که اشتباهی وارد فهرست شده است. بعد از این اتفاقات، ایرانی ها رفتند و کشتی های مخصوص حمل فراورده های نفتی را چارتر کردند و دیگر از این مسائل پیش نیامد. البته باز هم این افراد به دلیل تحریم نمی توانستند کشتی را به نام خودشان چارتر کنند، بلکه به اسم شرکای خارجی خودشان چارتر می کردند که ایرانی بودن آن مخفی بماند. معمولا آمریکایی ها هر دو ماه یک بار فهرست جدید افراد و شرکت های جدید اضافه شده به فهرست تحریم را روی سایت منتشر می کردند. یک بار ما یک کشتی را برای بارگیری از بندرعباس چارتر کردیم و صبح روز جمعه در نوبت بارگیری بود که من متوجه شدم فهرست جدید منتشر شده است. وقتی فهرست را نگاه کردم دیدم دقیقا اسم آن کشتی ای که ما چارتر کردیم هم وارد فهرست شده است. با دفتر دوبی هم چک کردم و مطمئن شدیم این کشتی تحریم شده و اگر بار بزند و از ایران برود در هیچ بندری اجازه پهلوگیری ندارد. ما آن روز بار نزدیم و کشتی را خالی برگرداندیم، اما تا چند وقت پیش همچنان با صاحب کشتی که می گفت باید به دلیل چارترکردن، کرایه را بپردازید درگیر بودیم. از این دست اختلافات و دردسرها زیاد بود. زمانی ما می خواستیم الیافی را برای یکی از واحدهای نساجی وارد کنیم، اما این الیاف به دلیل کاربرد دوگانه وارد فهرست تحریم شده بود. به هزار زحمت فروشنده را راضی کردیم که این الیاف را به نام الیاف مشابهی که کاربرد دوگانه نداشت، ثبت سفارش کند و بعد ما خودمان در ایران موضوع را با ستاد ویژه حل کنیم. کالا را از مبدأ تا ایران آوردیم و کسی گیر نداد، اما وقتی وارد گمرک کشور شدیم تا دو ماه سند و مدرک می دادیم که این الیاف را برای دورزدن تحریم های آمریکایی با یک نام دیگر ثبت کرده ایم، وگرنه نمی شد. کلاهبرداری باندهای آفریقایی از ایرانیان در تحریم مجیدرضا حریری. نایب رئیس اتاق مشترک ایران و چین در دوران تحریم به دلیل محدودیت های بانکی، معاملات نقدی بود و پول آن هم از مسیرهای غیر رسمی منتقل می شد. پرونده های زیادی در اتاق ایران و چین داریم که ازآنجا که محدودیت تجار ایرانی در زمان تحریم بر همه آشکار بود، تجار مجبور به انجام معامله ها در حجم کوچک از طریق اینترنت بودند؛ به همین دلیل طرف های خارجی را در اینترنت حضوری پیدا کرده اند و در معاملات خود پول هم برای آنها فرستاده اند؛ اما در بسیاری موارد، این شرکت ها قلابی بوده اند و پول به حساب شرکت یا شخصی تقلبی و کلاهبردار واریز شده است. مواردی بوده که تاجر نمونه کالا را در کشور مبدأ بررسی کرده، معامله انجام شده و ٣٠ درصد هم عموما در محدوده ١٠٠ تا ٢٠٠ هزار دلار پیش پرداخت داده است؛ اما بعد کالاهایی متفاوت از آنچه مقرر بوده برایش فرستاده اند. این اتفاق معمولا برای محصولات شیمیایی رخ می داد؛ زیرا به عنوان مثال سفارش اسید داده می شد؛ اما بعد آنچه در گمرک تحویل گرفته می شد، بشکه های پر از آب بود. برای مسائلی از این قبیل، دست به دامان پلیس فتا هم شدیم و دایره ای در دادسرا برای جرائم الکترونیکی ایجاد شد؛ اما آنها نیز نتوانستند کاری از پیش ببرند؛ زیرا اصل و بدل بودن این کالاها از روی ظاهر قضاوت کردنی نیست. اگر به دادگاه هم شکایت می کردیم؛ به این دلیل که پول از حساب تاجر به حساب فروشنده واریز نشده؛ بلکه از حساب یک صراف حواله شده است، هیچ مدرک محکمه پسندی در اختیار تاجر مال باخته نبود. حال آنکه تجارت با ال سی، یک معامله بین دو بانک است و فروشنده و خریدار باید بانک هایی معرفی کنند که بتوان آنها را شناسایی کرد و بانک هم هویت آنها را تأیید کند؛ اما در فضای تحریمی این سیستم اطمینان وجود نداشت؛ پول را به صراف می دادند و دست به دست بین صرافان می گشت تا عاقبت به مقصد حواله می شد. در این مسیر اگر کلاهبرداری می شد، هیچ مدرکی وجود نداشت که به دادگاه ارائه شود. البته این اتفاق ها به دلیل آن بود که در سال های قبل از ٩١ به دلیل واردات بی حساب و کتاب، تعداد واردکنندگان ناشی و غیر حرفه ای هم زیاد شده بود و افراد زیادی به دلیل جذابیت ارز ارزان، وارد تجارت می شدند. صدها پرونده داریم که ایمیل طرف ایرانی را هک کرده اند و با آگاهی از کلیه مکاتباتش با طرف فروشنده، به صورت جعلی به نام فروشنده به او ایمیل داده اند که مثلا به دلیل تحریم بودن شما، این بار به حساب همیشگی پول نریزید و وجه را به حسابی جدید در یک جزیره که چندان هم شناخته شده نبود، واریز کنید. طرف هم غافل از اینکه ایمیل هک شده، پول را واریز کرده و وقتی کالا به دستش نرسیده، فهمیده که جریان چه بوده است. پس از پیگیری ها از چین متوجه شدیم، اغلب این کلاهبرداری ها توسط باندهای مافیایی ای که اغلب از کشورهای آفریقایی و آسیای میانه هستند، صورت گرفته است. ادامه دعوای یک میلیون دلاری تاجر ایرانی و ترک رضا کامی. رئیس شورای مشترک ایران و ترکیه دوران تحریم دوران شکایت دوطرفه تجار ایرانی و ترک از یکدیگر بود که هرچند اغلب با گفت وگو حل می شد، اما برخی از آن ماجراها به پساتحریم نیز کشیده شد و حل نشده باقی ماند. مطرح ترین مشکل تجار ایرانی و ترک بر سر روابط پولی به واسطه حضور صرافان بود که در بیشتر مواقع به مشکل برمی خورد و رد وبدل کردن پول و دریافت کالا با مشکل مواجه می شد. از طرفی اغلب تاجران به دلیل شناختی که از یکدیگر در طول سال ها پیدا کرده اند حاضر به معامله نسیه با هم بودند، اما در سال های ٩٠ و ٩١ که به یکباره نرخ دلار سه برابر شد، دعواها نیز آغاز شد. تاجر ایرانی از تاجر ترک کالایی را نسیه خریداری می کرد، اما در نهایت با سه برابرشدن نرخ دلار، توان بازپس دادن آن را نداشت. یکی از دعواهایی که هنوز نیز ادامه دارد بر سر یک میلیون دلار است که تاجر ایرانی نمی تواند این پول را بازپس دهد. از سویی در زمان تحریم مجبور بودیم کالاهایی را که از کشورهای اروپایی خریداری می کردیم، به امارات یا ترکیه بفرستیم و پس از آن دوباره به ایران وارد کنیم، اما در چند سال اخیر گمرک این دو کشور به این موضوع حساس از دورزدن تحریم ها آگاه شده بودند. بنابراین چاره ای نبود جز آنکه این کالاها دوباره از کشور امارات یا ترکیه به یک کشور ثالث که اغلب کشورهای آفریقایی گزینه های انتخاب بودند، برود و دوباره از آن کشور راهی ایران شود. به همین دلیل دست کاری اسناد گمرکی هم بسیار رواج داشت. تحریم اندر تحریم توسط داخلی ها محمدرضا نجفی منش. دبیر انجمن قطعه سازان محدودیت های تحریم از هر طرف به فعالیت های اقتصادی فشار آورد. ما برای تولیداتمان یک نوع سنگ را از آلمان وارد می کردیم اما آنها در تحریم دیگر این ماده را به ما نفروختند. ما اینجا بسیج شدیم، یک تولید کننده داخلی پیدا کردیم و توانستیم آن سنگ را در ایران بسازیم. به هرحال در برابر محدودیت های تحریم ما هم بی کار ننشستیم اما فشار نقدینگی هم زیاد شد و در شرایطی که چشم انتظار کمک داخلی ها بودیم، به جای کمک، فشار را تشدید کردند. خاطره بدی است؛ ما قبل از تحریم برای خرید از خارج، با پرداخت١٠ درصد از ارزش معامله در بانک ها گشایش اعتبار می کردیم یا از یوزانس بهره مند بودیم. بعد که تحریم شدیم، وقتی بانک های داخلی دیدند ما راه دورزدن تحریم های خارجی را پیدا کرده ایم، شروع کردند به تشدیدکردن تحریم ها. وقتی برای چین و هند گشایش اعتبار می کردیم، ابتدا ١٠ درصد پیش پرداختی را که برای گشایش اعتبار می پرداختیم به صددرصد رساندند. بعد به این صددرصد هم ٣٥ درصد دیگر برای احتیاط اضافه کردند. یعنی دقیقا آمدند و فشار تحریم ها را کامل کردند. ٣٥ درصد اضافه می گرفتند که مطمئن باشند حتما کالا وارد می کنیم درحالی که قبلا ١٠ درصد می دادیم و بقیه ارزش معامله را بعد از تحویل کالا پرداخت می کردیم اما این را بانک مرکزی به بانک ها بخش نامه کرد که برای گشایش اعتبار به هند و چین این کار را بکنند. توجیهشان این بود که مبادا کسی بیاید، ارز ارزان بگیرد و واردات انجام ندهد. البته تفاوت قیمت ارز مبادله ای و آزاد هم زیاد شده بود اما اینها ساده ترین راه را برای جلوگیری از سوءاستفاده انتخاب کردند و برای یک بی نماز، درِ مسجد را بستند. جالب این است که قوانینی که آن زمان تصویب کرده اند، هنوز هم لغو نشده است. البته عمل نمی کنند اما دستورالعمل آن هنوز باقی است.
چهارشنبه ، ۲۱بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[مشاهده در: www.hodana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها