محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843133912
ناگفته های محمد مایلی کهن از زندان و دعواهایش و... | برانکو در فوتبال دنیا عددی نیست | حرکتی که کی روش مقابل مربی کره کرد 110هزار دلار برای مان آب خورد | آن شب عادل باخت،می خواست من را بکشد
واضح آرشیو وب فارسی:پارس فوتبال: مرد پرماجرای فوتبال، با جمله هایی به یاد ماندنی، نقدهای بی تعارف و دیدگاههایی که متعلق به خودش است، برآمده از جنس نگاهی که به فوتبال و مسائل اجتماعی دارد.به گزارش خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام به نقل از ایران ورزشی؛ با او می توانید همراه و هم داستان شوید در بسیاری نقدهایش و البته می توانید در مقابل بسیاری از مواضعش آن سوی داستان قرار بگیرید. تابوها و نگاههایی به مسائل دارد که به آسانی نمی شکند. با او در حاشیه گفت وگویی چند ساعته، وقتی سر حرف باز شود، به مشترکاتی می رسید. دغدغه هایش در فوتبال، هیجانی که در بحث دارد و شوری که خرج می کند تا دیدگاهش را ابراز کند، همه و همه از عشقی خبر می دهد که به کارش دارد، تعلق خاطری ستودنی به فوتبال که پای او را به هر بحثی در این حوزه باز می کند و ملالی هم ندارد از تاوان های شاید سنگین که بابت این نقدها باید بپردازد.او محمد مایلی کهن است. خوشرو و خوش مشرب در گفت وگو، بدون شوخی در بحث و البته پرحوصله برای نشستن به بحث. برای او ایستادن پای مواضعش اهمیتی فوق العاده دارد و در چالش ها آسانگیر نیست.او محمد مایلی کهن است، مردی که با پیش فرض هایش از نقدهایی که درباره اش نوشته بودیم، به تحریریه ما آمد و عصرگاهی را با او گذراندیم تا بگوییم و بشنویم، تا ناگفته هایی را بگوید که به رسم امانت نزد ما محفوظ می ماند. فوتبال مثل هر پدیده دیگری منتقد تند و تیز هم می خواهد، حرف ها و نقدهای بی تعارف هم می خواهد و در فوتبال محمد مایلی کهن انگار این مسوولیت را برای خودش تعریف کرده. می گفتند مایلی کهن تندخو بوده، از فنس رفته بالا، تو گوش داور زده و... من را همیشه به این دلیل می کوبند. در عوض کی روش با داور دعوا می کند؛ با مربی حریف درگیر می شود. چه اتفاقی افتاد؟ دیدی کی روش چه کار کرد؟ همین آقای علیخانی می گفت دیدی می خواست داور را بزند؟ کریم انصاری فرد 21 ساله باید جلویش را بگیرد؟ من به خودم لعنت فرستادم وقتی اشک مربی خارجی را دیدم. چطور من کار زشت می کنم می گویند بی اخلاق اما کی روش می شود باغیرت و ما بی غیرت. شما هیچ می دانید همان حرکتی که آقای کی روش مقابل مربی کره ای کرد چقدر برای ما آب خورد؟ 110 هزار دلار ناقابل جریمه شدیم. 110 هزار دلار بالای 400 میلیون می شود. بعد می گویند کی روش ایرانی است، از همه ما ایرانی تر است. من با بچه ها مثل پدر و پسر بودم. این در تمام دنیا هست. من را می کوبید به خاطر بالا رفتن از فنس الان می گویید کارهای کی روش خوب است، من مستند حرف می زنم. من می گویم کارم کار بدی بود و لطمه خوردم. این اسمش کار اخلاقی نیست، کار حرفه ای است وقتی تیم 10 نفره بشود لطمه می خورد. همین می شود که در جام ملت ها روی یک حرکت اشتباه تیم ما مقابل عراق 10 نفره شد. مربی باید آینه بازیکنانش باشد. اگر موافق باشید، با کی روش شروع کنیم؛ چالش شما و او چطور شروع شد؟ فیلم یکی از تمرینات تیم ملی از طریق دوستان به دستم رسید و تماشا کردم. این ماجرا حدود 3 سال پیش اتفاق افتاد. بعد از تماشای فیلم تمرین، مارکار آقاجانیان را در جایی دیدم به او گفتم که فیلمی از تمرینات کی روش را من دیده ام ولی تمرین چیز خاصی نداشت. مارکار ظاهرا موضوع را به کی روش اطلاع می دهد. این را هم بگویم که رابطه مارکار و خانبان (آنالیزور تیم ملی) خوب نبود. بعد از این ماجراها، خانبان به من زنگ زد و گریه می کرد و می گفت که شما یک CD از تمرین تیم ملی دارید و می گویند که این فیلم را من به شما داده ام. به خانبان گفتم با مترجم کی روش تماس بگیرد تا من به کی روش بگویم که این فیلم را شما به من نداده اید. خدا شاهد است این فیلم از سوی آنالیزور تیم ملی به دست من نرسیده بود. همه اینها را گفتم تا به اینجا برسم که آقای کی روش حتی حاضر نیست یک CD از کارش به دست مربیان برسد. حتی به این دلیل می خواستند خانبان را اخراج کنند. آقا این همه پول از مملکت ما می گیرد، بعد ببینید اینطور رفتار می کند. شما اگر سرمربی تیم ملی – یا هر تیم باشگاهی باشید- و بعد فیلم تمرینات شما به بیرون درز پیدا کند، نگران نمی شوید که اطلاعات و تاکتیک ها و برنامه های کاری تان لو می رود؟ در دنیا معمولا تمرینات پشت در بسته است. شاید در مورد رسانه ها این حرف درست باشد اما من به عنوان مربی این حق را دارم که تمرینات تیم ملی را ببینم. وقتی این همه کشور ما پول خرج مربی تیم ملی می کند، من به عنوان مربی حق ندارم تمرین و کار ایشان را ببینم؟ کلا چقدر تمرین از کی روش دیده اید؟ مرحله اول مقدماتی - که داشتیم حذف می شدیم- تمرینات را دیده ام. چرا این همه مقابل کی روش یا کلا مقابل مربیان خارجی موضع دارید؟ این دیگر بی انصافی شماست. من فکر می کنم تنها مربی باشم که بیشترین دوره مربیگری را با مدرسان خارجی گذرانده ام. شما بپرسید اگر من در این کلاس ها یک دقیقه تاخیر داشته باشم. یعنی اصلا دنبال مدرک نبودم. الان که دم خروس زد بیرون که... روابط عمومی فدراسیون چه کسی است؟ امیرحسین حسینی... مگر فدراسیون روابط عمومی دارد؟ اگر روابط عمومی دارد پس چرا آقایان هر کدام خودشان مصاحبه می کنند؟ آقایان همه رییس هستند و روابط عمومی که نمی تواند مثلا به آقای تاج، کفاشیان یا اسدی امر و نهی کند که شما حرف نزنید و من باید حرف بزنم... رییس خودش صحبت می کند، نواب رییس خودشان حرف می زنند، روسای کمیته همینطور... حالا حرفم چیز دیگری بود. بعد از بازی های تیم امید فهمیدیم که فدراسیون روابط عمومی هم دارد. الان من اینجا روبه روی شما نشستم و پرسیدید که حرف ها ضبط شود من هم گفتم ایرادی ندارد. اما وقتی در جلسه هستیم و حرف های خصوصی زده می شود که نباید رسانه ای شود. روابط عمومی فدراسیون چند روز پیش گفته بود آقای مایلی کهن یادتان هست در فلان جلسه گفتید سنول گونش بیاید؟ این حرف ها در جلسه خصوصی رد و بدل شد و از من در مورد مربی تیم ملی نظر پرسیدند، من هم گفتم شنول گونش را بیاورید. ببخشید شما که گفتید من ضدمربیان خارجی هستم، ببینید که خودم گفتم شنول گونش را بیاورند. گونش خارجی نیست؟ اگر قرار بر این باشد که حرف های جلسه خصوصی بیان شود و به رسانه ها بیاید، من هم الان می گویم که یک دفعه قبل از اعزام تیم به مسابقات از آقای حسینی (روابط عمومی فدراسیون) پرسیدم که شما هم با تیم به سفر می روید که گفت این (کی روش) آدم نیست که... یا خود آقای کفاشیان گفت ما کار این (کی روش) را تمام کرده بودیم که برود و این فلان است و بهمان، که وزارت ورزش کار را خراب کرد! کار کی روش تمام بود؟ بله... کار کی روش تمام بود و خود کفاشیان به من گفت که ما کی روش را نمی خواستیم. حالا که آنها نامردی کردند و حرف های جلسه خصوصی را در رسانه ها می گویند، من هم این را می گویم. کلا به کی روش اعتقاد ندارید یا باورتان این است که آنقدر که پول می دهیم، آش نمی خوریم. هر دو تا... اولا ایشان مربی است که بیش از همه در تیم ملی مانده. بنده 14 ماه در تیم ملی بودم، ایشان چند ساله که در ایرانه؟ نزدیک به 5 سال! خب به قول شما امروزی ها بک گراندش چی بوده؟ آقای مایلی کهن بک گراندش که خدایی خوب است... خب ما داریم با هم صحبت می کنیم. کجا بک گراندش خوب بوده؟ مربی رئال و منچستر و... من ایران را می گویم... در ایران هم که تیم را به جام جهانی برد... اجازه بده... مگر ما قبلا به جام جهانی نرفتیم؟ بخواهیم نخواهیم باوری در جامعه ما شکل گرفته که با مربی ایرانی نمی توانیم به جام جهانی صعود کنیم... این باور شکل نگرفته، شکل دادند... به هر حال این باور وجود دارد و در این سال ها مربیان ایرانی موفق به شکستن این ذهنیت نشده اند. مثلا همین مقدماتی المپیک که شما و آقای خاکپور حضور داشتید فرصتی برای پاک کردن ذهنیت مردم بود که تیم حذف شد و باور همیشگی نه تنها شکسته نشد که حالا تقویت شده است. ایشان (کی روش) نزدیک 5 سال اینجا بوده و ما رفتیم جام جهانی. مگر قبل کی روش ما به جام جهانی نرفته بودیم؟ دفعه قبلی هم با برانکو رفتیم... برانکو هم 8 سال در ایران بود، مگر قبلا با حشمت مهاجرانی به جام جهانی نرفتیم؟ در مورد بعد از انقلاب حرف بزنیم و مقایسه کنیم. مگر تیم من نرفت جام جهانی؟ شما وسط راه برکنار شدید و صعود به جام جهانی 98 کامل به اسم شما نوشته نمی شود. اگر مثل الان دو تیم از هر گروه به جام جهانی می رفت که تیم من همان ابتدا مستقیم به جام جهانی صعود کرده بود. شما ببینید تیم 98 چگونه به وجود آمد و از کجا شکل گرفت؟ من چه کسانی را کنار گذاشتم و در عوض به چه جوان هایی بها دادم که در نهایت آن تیم درست شد. از موضوع اصلی منحرف نشویم... بحث مربی ایرانی و خارجی بود... شما به من بگویید این آقا در امارات چند ماه مربیگری کرده؟ یا در رئال چه نتایجی کسب کرده؟ با زیدان، بکام، رونالدو؛ شما چند بار دیدید که رئال چهارم شود؟ می گویند کی روش در منچستر نفر دوم بوده اما من معتقدم که نمی توان این حرف را زد چون هر خط منچستر 10- 15 مربی دارد. یعنی شما نفر دوم بودن او را قبول ندارید؟ می گویند فرگوسن گفته کی روش بهترین دستیارم بوده و مربی فوق العاده ای است. چطور بعد از فرگوسن از وجود کی روش به عنوان سرمربی استفاده نکردند و سراغ ایشان نیامدند. البته بعضی از مصاحبه های فرگوسن هم خیالی است ولی بعضی از این حرف ها را هم زده... خیلی از مصاحبه هایش در مورد کی روش خیالی است... به من بگویید چرا منچستر رفت سراغ دیوید مویس. مویس مربی بزرگتری در لیگ جزیره است و کارنامه موفق تری در اورتون داشته. مگر نمی گوییم فرگوسن استاد بوده و کی روش شاگرد؟ به هر حال توی این سال ها فوت و فن کار را از استاد یاد گرفته. فرگوسن هم که خیلی ایشان را دوست داشته. پس چرا کی روش را نگذاشتند سرمربی منچستر؟ این یکی از دلایل من برای انتقاد است. شما نتیجه را ملاک می گیرید یا عملکرد و تاثیرگذاری؟ هر دو. الان تیم ملی قشنگ بازی می کند؟ می گویند تیم ملی کی روش استراتژی مناسبی دارد؛ شاید فوتبال تدافعی اش جذاب نباشد. وقتی پروین با همین استراتژی بازی می کرد، همه می گفتند پرسپولیس علی اصغری بازی می کند. از شما می پرسم هیچ می دانید چرا مجتبی جباری در آستانه جام جهانی از تیم ملی رفت؟ خب به بازیکنی با این مدل بازی نیاز نداشت. برای جام ملت ها هم محمد نوری و مبعلی را خط زد. البته جباری اخلاق و روحیه خاصی هم دارد. از خود مجتبی بپرسید دلیلش چه بوده. درست است که مجتبی روحیه خاصی دارد اما دلیلش این چیزی که شما می گویید نیست. وقتی سرمربی به بازیکنان تیم ملی می گوید هر کس توپ را گرفت، بزند زیر توپ تا برود در زمین حریف، مجتبی جباری چه کارآیی در این فوتبال دارد؟ خیلی ها معتقدند فوتبال در دنیا رفته به این سمت و سو. کدام سمت و سو؟ بازی مستقیم و نتیجه گرا. نمونه اش کدام تیم؟ همین برانکو که می گوید در فوتبال مدرن بازیساز نداریم. برانکو که در فوتبال دنیا عددی نیست. چلسی یا مورینیو... مورینیو استثنا است و استثنا قاعده نیست. بایرن مونیخ اینطوری بازی می کند یا رئال و بارسا اینطوری بازی می کنند؟ حتی در لیگ انگلیس اکثر تیم ها کمتر سانتر می کنند. اگر اکثر تیم ها در دنیا اینطوری بازی می کردند که کسی نمی رفت استادیوم. پس چرا مردم این همه کی روش را دوست دارند و در شبکه های اجتماعی قربان صدقه اش می روند. این فضا را چه کسی در شبکه های اجتماعی و رسانه ها به وجود آورده؟ کی روش پول بسیار زیادی از ایران می گیرد. اگر یک سنت بیشتر به او می دادند، یقین بدانید که در ایران نمی ماند. حالا چه نتیجه ای می خواهید از این حرف ها بگیرید؟ شما خودتان نتیجه بگیرید... دو، دو تا می شود چهار تا. نتیجه اینکه تیم کی روش رفته جام جهانی... جام جهانی که قبلا رفتیم... یعنی انتظار شما این است که با این پتانسیل و توانایی که فوتبال ایران دارد، نباید از گروه مان در جام جهانی صعود کنیم و بالا برویم؟! شما شک نکن باید از گروهمان در جام جهانی صعود کنیم. این تخصص من است و در این باره من باید حرف بزنم. همین چیزها باعث شده تا سکته کنم. ببینید آقای مایلی کهن! الان همه وقتی حرف های شما را می خوانند، می گویند این همان کسی است که تیم امید ایران را حذف کرد. به هر حال در فوتبال نتیجه هم مهم است. شما بروید کامنت ها و نظرات مردم را پای مصاحبه های خودتان که در سایت ها منتشر می شود بخوانید. اگر ته کامنت ها را بگیرید همه سرمنشأ مشخصی دارد و از جاهای خاص هدایت می شود. مگر کل این کامنت هایی که شما می گویید چقدر است؟ خودتان مقایسه کنید... هر جایی این مجادله بین شما و کی روش شکل گرفته و مردم کامنت گذاشته اند، کفه ترازو به سمت سرمربی تیم ملی بوده است نه شما... اینها ساختگی است... در جامعه ما صبح گفته اند درود بر مصدق، شب گفته اند مرگ بر مصدق. آنجا که پول دادند و ماجرا را عوض کردند. اینجا هم پول دادند (می خندد). یعنی معتقدید پول دادن و آدم اجیر کردن و این حرف ها در مربیان خارجی هم هست؟ ... (می خندد) شما دیده اید تا حالا در مورد برانکو حرف بزنم؟ برانکو یک سال در ایران بود و پرسپولیس ته جدول بود اما صدای یک نفر درآمد؟ همه می گویند پرسپولیس خوب بازی می کند اما اگر یک مربی ایرانی بود، پدرش را درمی آوردند. مگر تیم یحیی گل محمدی بد بازی می کرد؟ آقای مایلی کهن می دانید مقایسه مربی خارجی و ایرانی از کجا شروع شد؟ قلعه نویی، دایی، قطبی و کلا مربیانی که در سال های اخیر در تیم ملی نتیجه نگرفتند باعث شدند تا این تلقی به وجود بیاید که فقط با مربی خارجی می توان به جام جهانی رفت. دقیقا بین شما و خبرنگار خارجی هم همین را می گویند. خیلی جاها هم می گویند که خبرنگار ایرانی به درد نمی خورد اما من می دانم که توانایی بچه های خبرنگار ایرانی چقدر بالا است. شما باید در قطر خبرنگاران ژاپنی را می دیدید که با چه دم و دستگاه هایی برای پوشش مسابقات آمده بودند. بگذریم که از ایران کلا 5 نفر آمده بود، از ژاپن 120 نفر. حرف من این است که اگر به بچه های ایرانی همان امکانات را بدهند، به مراتب بهتر از خارجی ها کار می کنند. شما این را قبول ندارید. متاسفانه کاری در مملکت کرده اند که برویم به سمت بیگانه پرستی. دل آدم از این می گیرد که تعصب ملی در کشور رنگ باخته. فرض کنید یک ایرانی را می خواهید انتخاب کنید برای تیم ملی. بهترین گزینه ایرانی برای سرمربیگری ایران با توجه به موقعیت امروزش؟ آقای فرکی. محمد مایلی کهن، فیروز کریمی، مجید جلالی، قلعه نویی و یحیی گل محمدی بهتر نیستند؟ من می گویم نه. به لحاظ ایدئولوژیکی فرکی به شما نزدیک است؟ ربطی به ایدئولوژی ندارد. آن سالی که مقدماتی جام جهانی 2010 علی دایی برکنار شد تیم را دادند دست شما. ما 3 بازی داشتیم که برویم جام جهانی. یکسری اتفاقات افتاد که شما استعفا دادید و جدا شدید. اگر آن اتفاقات نمی افتاد و شما می ماندید آن تیم می رفت جام جهانی؟ چون قطبی گفت مثل کف دستش تیم را می شناسد و نتیجه نگرفت. اصلا شما نمی توانید هیچ چیزی را پیش بینی کنید. چه شد آن زمان؟ یک چالش سخت به وجود آمد. چالش توفانی نداشتم. ساعت 10 شب آقای علی آبادی به من زنگ زد. 4 روز بعد از برکناری علی دایی. کفاشیان زنگ زد گفتم اگر من بشوم، 2 میلیارد می خواهم. گفت 2 میلیارد تومان؟! گفتم بله، 2 میلیارد تومان. در قرارداد من باید بنویسید اما من عینش را می دهم موسسه محک اما این نباشد چون من می آیم و پول نمی گیرم هر وقت دلتان خواست بردارید و بگذارید. من 2 میلیارد می خواهم اما شما بریزید به حساب موسسه محک. این حرف گفته نشد آن زمان؟ نه، من با کفاشیان صحبت کردم. خلاصه آمدیم و با آقای تاج صحبت کردیم، دیدم راجع به کمک ها دارند یکی دو نفر تحمیل می کنند. یکی از آنها آقای ابراهیم زاده بود. شما روی جلالی نظر داشتید؟ بله، آن هم داستان دارد. البته خودم هم یکی از نظراتم این بود که ابراهیم زاده را بیاورم اما وقتی آنها گفتند من گفتم این حق من است. ممکن است ابراهیم زاده جزو گزینه ها باشد، ممکن است نباشد. ضمن اینکه شما الان این کار را می کنید فردا بالاخره یکی باید حرف آخر را بزند وگرنه هرج و مرج می شود. فردا می گویم آقای ابراهیم زاده این کار را بکن. بگوید برو بابا، مگر من را تو انتخاب کردی؟ برسیم به داستان علی آبادی... علی آبادی زنگ زد خونه من ساعت 10 که چرا قبول نمی کنی؟ قبول کن دیگر. گفتم شرایط طوری است که نمی توانم. همین حرف را در تیم امید هم زدم. گفتم من می دانم در این مقطع مشکلات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کشورم را باید با فوتبال حل کنم. آن هم این تیمی که اصلا باید 3 بازی اش را ببرد تا برود جام جهانی. من این کار را نمی توانم انجام بدهم. خلاصه گفت نه. من هم کارمند سازمان تربیت بدنی بودم. هیچی دیگر اعلام کردند که عادل زنگ زد و من ساعت 11 رفتم برنامه نود. شب پرماجرایی بود. خیلی اذیتش کردم. آن شب عادل باخت. می خواست من را بکشد. فردایش چه اتفاقاتی افتاد؟ فردایش رفتیم جلسه، دیدم آقای عزیزمحمدی هم هست. گفتم آقای عزیزمحمدی چرا اینجا هستند. گفتند ایشان قرار است بشود سرپرست تیم. گفتم سرپرست تیم؟ آقای عزیزمحمدی آدم خوب اما باتوجه به اینکه من ریش دارم و ایشان هم ریش دارند، نمی شود ایشان و من با هم باشیم! گفتم من سرپرست آقای امیر حاج رضایی را می آورم. چون هم این ور آب قبولش دارند هم آن ور آب. بعد از جلسه زنگ زدم به امیرخان. گفتم اینجوری است من شما را پیشنهاد دادم، اگر قبول کنید ممنون می شوم. گفت که بعدا خبر می دهم. من فهمیدم که امیر خان نمی خواهد بیاید. شما خط قرمزهایی را در گفت وگوهای رسمی تان رد می کنید که دیگران از رد کردن آن خط قرمزها می ترسند. شما کی رفتید اوین؟ نرفتیم. اما من رفتم. من سرم زیر بغل کسی نبوده. من گفتم که یک بچه یک خانواده زحمتکش بوده ام. من آب فروختم، یخ فروختم، نوشابه، چایی. خدا بیامرزد آقای غلامحسین مظلومی را وقتی رفتم بیمارستان عیادتش گفتم افتخارم این است که به ایشان بستنی فروختم. من در عین اینکه پدر داشتم اما نداشتم. یک مادر داشتم، در عین اینکه سواد نداشت اما پروفسور بود. خدا پدرم را هم بیامرزد. شما چند سال تان بود که پدرتان فوت کرد؟ 7، 8 سال است که فوت کرده اند. پس زندگی سختی داشته اید؟ همیشه کار کرده ام. من دیوار راست را هم بالا می رفتم. فنس راست را هم بالا رفتید... خوب تخلیه اطلاعاتی می کنید. (خنده) زندان اوین را بگویید؟ چه خبر بود؟ یک خاطره از آنجا برایمان بگویید؟ (همه می خندیم!) انگار شما دلتان می خواهد بروید آنجا (باخنده). از چه چیزی بگویم؟ از اولش. از لحظه ورود. نه دیگر. از اینکه چطور شد که بردنم شروع می کنم. اصرار به رفتن تان می تواند سوال اول باشد چون می توانستید از علی دایی رضایت بگیرید... من هرگز این کار را نمی کردم. انگار خودتان برای زندانی شدن اصرار داشتید و تعجیل در ورود داشتید. حتی ظاهرا اصرار داشتید که دستبند هم به دست شما بزنند؟ شما من را بچه فرض کردید؟! نه اما خبر اینطور آمده بود که اصرار داشتید به شما دستبند بزنند... ماجرا را کامل تعریف می کنم. نامه اجرای احکام آمد در خانه، گفتند 3 روز فرصت داری که بیایی. من همان روز رفتم. درست است من می خندم اما همین چیزها باعث شد سکته کنم. خدا وکیلی همین مسائل روی من اثر گذاشت. دیگر پاتوقم شده بود آنجا (دادگاه فرهنگ و رسانه). این را هم بگویم بد نیست. من از خبر ورزشی شکایت کرده بودم. آن زمان آقای سعید مرتضوی دادستان تهران بود و دادگاه کارکنان دولت در خیابان میرعماد قرار داشت. نزدیک یک سال و نیم شکایت کرده بودم اما پرونده ما رو نمی آمد! رفتم آنجا آقای مرتضوی هم بود. ایشان من را می شناخت. گفتم ببخشید آقای مرتضوی یک سال و نیم است چرا پرونده ما رو نمی آید؟ همه می گویند من اطلاعاتی ام و به سیستم وصل هستم اما هیچ کس نمی داند مایلی کهن یک ستاره هم در آسمان ندارد. یک سوال از شما دارم؛ چرا یک سال و نیم باید پرونده من گیر کند؟ برای چی؟ می رم پایین ساختمان دادگاه دم در اعتصاب غذا می کنم. 2 نفر هم بالاخره ما را می شناسند. به جان نوه هایم همینطور گفتم. گفتم می خواهم بدانم چرا پرونده من رو نمی آید. خلاصه این داستان ها پیش آمد و ما محکوم کردیم روزنامه خبر ورزشی را. محکومیت هم این شد از طرف هیات منصفه، که بدون تخفیف مجازات شوند. دوباره پرونده گیر کرد تا اینکه مرتضوی عوض شد. دادگاه فرهنگ و رسانه هم آمد میدان ارگ. رفتیم آنجا یک قاضی جدید گذاشته بودند. هر روز کارم شده بود مراجعه به دادگاه تا قاضی یکدفعه گفت آقای دادکان و یک کس دیگر هم شکایت کرده و آقای دادکان پکن است. بگذارید بیاید، پرونده همگی را با هم بررسی می کنیم. گفتم به من چه ارتباطی دارد؟ یکدفعه دیگر رفتم که به من گفت: «آقای دادکان نیامده.» یکی دیگر هم بود که نیامده بود. یهو عصبانی شدم، ببخشید حسابی داغ کرده بودم بعدش با فریاد و داد گفتم چه قدر من بروم و بیایم؟ یک قندان هم بود لب به لب با میز، افتاد شکست همه ریختند آنجا. خلاصه نشستم آنجا. همکارانش آمدند اما من از جایم تکان نخوردم. نشستم یک کتاب در آوردم از کیفم شروع کردم به خواندن. یک ساعت گذشت، قاضی رفت بیرون. هر چه نشستیم دیدیم خبری نیست. سرمان را انداختیم پایین رفتیم. رفتیم تا اینکه نهایت منجر به این شد که یک روز آقای فائقی رفتند اداره پست. رفتم آنجا. فائقی و تقدس نژاد معاون سازمان بودند که رفتند صداوسیما. یهو گفتند ناهار بیا اینجا با هم باشیم. گفتیم چطور یاد فقیر فقرا کردید. رفتیم آنجا. تا رفتیم دیدیم خدا بیامرز ناصر احمدپور و آقای جیرودی از آنجا بیرون آمدند. ناهار خوردیم. یهو آقای فائقی گفت ول کن رضایت بده برود. گفتم اینها به زن و بچه من رحم نکردن. گفت ول کن، تمام شده و رفته. یهو دیدم تقدس نژاد گفت محمدجان ول کن دیگر. گفتم حاج آقا چشم. گفت همین الان بنویس. گفتم اجازه بده، چشم. خلاصه از آنجا قسر در رفتیم. آمدم، رفتم اداره و زنگ زدم به تقدس نژاد گفتم دستورت برای من قابل احترام است، چشم من می نویسم. به خاطر اینکه به شما بی حرمتی نکرده باشم اما اینها به زن و بچه من رحم نکردند، این کار را می کنم اما بعدش خودکشی می کنم. به خاطر اینکه از دستور شما سرپیچی نکرده باشم و حرف شما را زمین نیندازم می نویسم اما خودکشی می کنم. زن و بچه من چه گناهی کردند؟ من چه گناهی کردم؟ گناه من این بود که 6 تا به کره زدیم. گفت هر کاری می خواهی بکن. خیلی آدم شریفی است. نهایت این شد که 5 میلیون محکوم شدند. نمی دانم دادند یا ندادند اما این جریان این آقایان بود. اما جریان اوین، این بود که ما رفتیم دادگاه فرهنگ و رسانه. بماند که آقای بازپرس چه کار کرد. چه کار کرد؟ یک دفعه رفتم یک بازپرس بود فوق العاده جوان. رفتم پیشش برای موضوع آقای دایی. یهو برگشت به من گفت آقای مایلی کهن ول کن. این حرف ها چیه شما می زنید؟ گفتم آقای بازپرس شما کار خودتان را بکنید، وظیفه تان را انجام بدهید. دوباره دیدم نصیحت می کند و موضع می گیرد. گفتم اینطور که شما تصور می کنید نیست. بالاخره 4 نفر هم حرف من را قبول دارند. من اعتقاد دارم به حرف هایم. این روزنامه و این انتخابات و این هم تعداد رای هایم. پس 4 نفر حرف های من را گوش می دهند. باجناقم وکیل بود با من آمده بود دادسرا. به او گفتم شما چیزی نگو. گفتم شما مثال زدید من هم مثال زدم. شما کارت را انجام بده. شما همسن پسر من هستید. الان شما خودتان ناراحت شدید. یهو گفت برو بگو وکیلت بیاد. من گفتم من وظیفه ندارم بگویم. شما زنگ بزن بگو تشریف بیاورند. رفتم نماز بخوانم. به باجناقم گفتم کاری نکنی که من در بیام. من می روم زندان. آقا ما رفتیم و آمدیم یهو گفت شما می توانی بری. گفتم باید چیزی بگذاریم. گفت نه. دیدم باجناقم با اینکه قسمش داده بودم، ضمانت گذاشته که من کلی با ایشان دعوا کردم. بالاخره آمدیم بیرون. برای اوین رفتن هم زودتر از موعد مقرر اقدام کردم. قاضی گفت شما چرا اینقدر زود آمدی. گفتم من آدم قانونگرایی هستم. قانون اعلام کرده و من آمدم. خلاصه یک صحبت کرد. فکر می کرد من شوخی می کنم. آمدم داروها را گرفتم. یک مامور آمد و محبت کرد، دستبند نزد. گفتم شما کارت را بکن، دستبند بزن. پس خودتان گفتید دستبند بزن... نه، به خاطر احترام بود اما باید می زد. سرباز بود گفتم کارت را انجام بده. رفتیم تو کلانتری. باید چند نفری جمع می شدیم تا اعزام مان می کردند به اوین. تعداد که به حد نصاب رسید، همگی نشستیم تو تاکسی. رسانه ها نوشته بودند قبل از ورود به زندان در مسیر غذا خوردید... بله، پایین اوین بود. خب هیچی نخورده بودیم. رفتیم داخل زندان محبت کردند از ما عکس گرفتند. اثر انگشت هم گرفتند. بعد لباس دادند و ما را بردند به بند 4. اما جایتان خالی، کویت بود. این عین واقعیت است که می گویم. (خنده) سیگاری نشدید؟ یکسری مواد فروختم اما مواد فروش خودش معتاد نمی شود که! (خنده) داخل بند چند نفر بودید؟ 7، 8، 10 نفر بودیم که اکثرا در رابطه با اختلاس 3 هزار میلیاردی بودند. داخل اتاق تخت ها 2 طبقه بود. جایی که من خوابیدم جای سعید شیرینی بود. (خنده همگی) واقعا؟ بله، چیزی که می گویم عین واقعیت است. باور نمی کنید. بند ما چند یخچال داشت! سوئیت دادند... سوئیت کجا بود؟ یک سالن بزرگ بود. 2 تلویزیون داشتیم. چیزی که من تو عمرم نخورده بودم تو یخچال ها بود. مغز بادام، کشمش، آلو، قیصی و.... پس برای همین نمی خواستید بیرون بیایید؟ یکی از دلایل همین بود. یکی بود قرارش 800 میلیون بود. میلیون یا میلیارد؟ یادم نمی آید. این آدم می گفت من یک ماه فقط 170 میلیون پول هواپیما دادم. می گفت من جوری سوار هواپیما می شدم که آلمان ها می خواستند من را خفه کنند. حدودا 40 ساله بود. می گفت با ماشین من را می بردند زیر هواپیما بعد من را می برند قسمت فرست کلاس. همه تعجب کرده بودند. حالا جریان این آقا چه بود؟ نمی دانم اختلاس کرده بود یا نه نمی دانم. این آدم هر روز ساعت 4 صبح بیدار می شد مثل یک کدبانوی کامل. بالای 120 کیلو وزنش بود. به همه سرویس می داد. چایی با کره، گردو، پنیر، تخم مرغ می آورد. هر کدام را می خواستی می آورد. البته پول هم می دادیم. یا مثلا جوجه کباب. خودمان کباب کردیم. واقعا؟ بله خودم درست می کردم. آزاد شدید، نخواندند سلامتی 3 نفر...؟ آنجا خیلی ها آمدند. آقایان هدایتی، پروین، درخشان، طباطبایی، حمید استیلی، خوردبین، ابوالقاسم پور و... علی منصوریان هم آمد؟ نه، خیلی بی معرفت است، کی روشِ کی روش است (خنده)... خلاصه آمدند و گفتند آقای دایی بخشیدند. منم گفتم من نمی خواهم بروم. به ما خوش می گذرد، می خواهم بمانم. بالاخره یخچال بود... (با خنده) جریان رفتن تان پیش آقای احمدی نژاد را هم نگفتید. گفتند ما رفتیم پیش احمدی نژاد گدایی کردیم به ما تیم بدهد. من مایلی کهن اگر می خواستم چیزی بگیرم، می رفتم مجوز ورود ماشین می گرفتم. موافقت اصولی می گرفتم. خودش کلی می شد. تیم می خواستم برای چه؟ دردسر می خواستم چکار. خلاصه چرا رفتم پیش آقای احمدی نژاد؟ یکی توی اقوام ما است، محله خمام شیجان آباد قبل از انزلی. نابینا بود. آنها خانه ای داشتند که داشت روی سرشان خراب می شد. رفتم خدمت ایشان که صحبت شد و... این را نوشتم: جناب آقای محمود احمدی نژاد رییس جمهوری محترم پیرو عرایض حضوری اینجانب محمد مایلی کهن در تاریخ 6/9/87 در مورد مساعدت جهت ساخت یک ساختمان مسکونی، محله ارباب دکان به صورت بلاعوض که از روشن دلان است و مشارکت 50 میلیونی اینجانب، برای این مهم استدعا دارم اوامر... ذیر بط... 11/9/88 دستوری نداد؟ دستور اینجوری نه. رفت برای آقای سعیدی کیا وزیر مسکن و شهرسازی. آقای شیخ الاسلامی رییس دفتر رییس جمهوری به وزیر دادند و نوشتند جناب آقای.... معادل مبلغ تایید شده، واریز شود تا خانه در روستا ساخته شود. بعد رفت پیش تابش رییس بنیاد مسکن. دوباره اینجا. لطفا پیگیری کنید. بعد رفت گیلان. ما سرمان گرم شد. یک سال گذشت و 2 سال گذشت هیچ خبری نشد. دوباره خودم بلند شدم رفتم آنجا. اول این را بگویم وقتی رفتم بنیاد مسکن همه به من می خندیدند. می گفتند چه دیوانه ای است. بلند شده آمده اینجا برای چه؟ همه می آیند چیزهای مختلف می گیرند. من یک چیزی هم می دهم. حالا مگر با 10 میلیون درست می شد. با هزار بدبختی رفتم و آمدم. نهایتا اینها لطف کردند 5 میلیون دادند. آن خانواده عضو کمیته امداد هم بودند. 12 میلیون هم وام 4 درصد از کمیته گرفتیم. یک مقدار دیگر هم گذاشتیم روی آن تا این خانه بازسازی شد. عکس همه اینها را دارم. اینها شد ماجرای گدایی من از رییس جمهوری برای گرفتن تیم. از پخش تراکت تا حدود96 هزار رای قصه کاندیداتوری در انتخابات مجلس را بگویید. داشتم می گفتم. این روزنامه (روزنامه ای قدیمی که در دستش بود) خیلی اهمیت دارد. این جمله محمد نوری (خواننده فقید کشور) را نوشتم و زیر آن آوردم محمد مایلی کهن فوق لیسانس تربیت بدنی، کاندیدای مستقل نمایندگی شورای اسلامی. کلمه مستقل را پر رنگ کرده بودم. زیر اینها هم آمده بود: «اگر من را می شناسید و به من اطمینان دارید به من رای دهید و به دیگران هم توصیه نمایید.» پشت این تراکت تبلیغاتی، هم تقویم سال بعد 900 هزار تومان پول این تراکت ها شد، 20 هزار تومان هم کرایه آوردن آن تا خونه را پرداخت کردم. خودم سر چهار راه ها می ایستادم و تراکت پخش می کردم. بعد یک نفر آمد و به من گفت: «آقای مایلی کهن! شما چرا؟ ما نمی خواستیم در انتخابات شرکت کنیم اما به خاطر شما رای می دهیم.» حالا من رفتم چندم شدم اینجا؟ (مایلی کهن روزنامه ای را که اسامی نامزدهای مجلس در آن آمده و رتبه ها مشخص شده را نشان می دهد.) واقعیت امر این است که سر نخواستن ما همیشه دعواست. بنده اینجا نفر شصت و چهارم شدم با 95 هزار و 878 رای! ببینید چه کسانی بعد از من هستند منتجب نیا، فتح ا... زاده خویی، سعید ابوطالب، طلایی نیک، راه چمنی، میرمحمد صادقی. می شناسید؟ مسوول دفتر یکی از مسوولان بود؟ نه، نه، سخنگوی قوه قضاییه بود. میرمحمدی، گرامی مقدم، محمدابراهیم اصغرزاده، پرویز کاظمی بعد از من بودند. قبل انتخابات، خدا شاهد است خود آقای کاشانی و علیرضا دبیر زنگ زدند و گفتند هر کاری در تهران داشته باشی ما برایت انجام می دهیم. کاشانی گفت شما بیا برو توی لیست آبادگران، یقینا رای می آوری. گفتم آقا من هر وقت می بازم بیشتر آدم می شوم. خدا شاهد است. گفتم وقتی می برم ادعایم می شود و روی هوا راه می روم. حتی آقای فائقی هم زنگ زد، گفتم نه، من مستقلم. از این کارها نمی کنم. این روزنامه جعلی نیست به خدا! نگاه کنید به این روزنامه. مسعود سلطانی فر، کرباسچی، محمودی، هاشمی و مرندی کمتر از من رأی آوردند. مرندی که وزیر بود؟ نه این محمدرضا مرندی است. یک خاطره جالب از آن روزها تعریف کنم آقای صفی زاده را هم که می شناسید. ایشان هم مدیرمسوول و صاحب امتیاز روزنامه ابرار ورزشی بود و هم در وزارت کشاورزی معاون وزیر. ایشان هر روز عکس خودش را می انداخت گوشه بالای روزنامه اش همراه فوتبالیست ها که مثلا آقای پروین گفته من به صفی زاده رای می دهم. آقای قلعه نویی و خدا بیامرز ناصر حجازی. عکس ها من تو من بود. اما می دانید صفی زاده با آن همه تبلیغ چند تا رای آورده؟ آقای سیدمحمد صفی زاده، 6 هزار و 189 رای آورد. یکی دیگر هم بود. سیدحمید سجادی هزاوی معاون وزیر دولت قبل که در آن انتخابات چهار هزار و پنجاه و دو رای بیشتر نیاورد. سجادی زمان شما بدنساز سایپا بود؟ یک دوره آوردم ایشان را با دکتر رجبی اما زود رفتند. ماجرای دعوا با محمدرضا رحیمی داستان دعوای قدیمی شما با آقای رحیمی چه بود؟ شما نمی دانید من یک دعوای شدید داشتم با معاون احمدی نژاد. آقای رحیمی. محمدرضا رحیمی. یعنی زد و خورد داشتید؟ بله، جایش هنوز هست. چه دوره ای؟ آقای ناطق نماینده مجلس بود. به ایشان اعتقاد داشت. ایشان تازه رییس فدراسیون دو و میدانی شده بود. یک دبیر گذاشت که خیلی عجیب بود. مسوول اعزام تیم ها بود. می نوشت تیم دو و میدانی فردا یا پس فردا باید برود فلان کشور. من هم گفتم برای خروج تیم ها 75 روز زودتر باید نامه اش برود. اینها یکسری مسائل اداری است که باید طی شود. کارهایی بود که دست ما نبود. من توی اداره بودم آنها طبقه پایین بودند. دیدم تلفن زنگ خورد و شماره داخلی است. گفت آقای مایلی کهن، گفتم بفرمایید. گفت من رحیمی هستم رییس فدراسیون دو و میدانی، شما تشریف دارید من بیایم بالا. من دیدم هم نماینده مجلس است هم رییس فدراسیون دو و میدانی، گفتم نه شما تشریف داشته باشید من می آیم خدمت تان. رفتم همکف. آنجا 2 تا اتاق بود. یک اتاق منشی بود و یکی اتاق ایشان. مبل ایشان روبه روی حیاط خلوت استخر امجدیه بود. 2 تا محافظ هم داشت. دیدم یکی از همکاران من که خزانه دار فدراسیون هم بود (مختارزاده)، آنجاست. دستور داد بستنی هم بیاورند. بعد دیدم کارمند من بنده خدا همینجوری ایستاده. نشستم دیدم دارد می لرزد، برگشت به او گفت، شما نمی گذارید تیم من برود؟ من را بکشند عیبی ندارد اما به همکارم چیزی بگویند نمی توانم تحمل کنم، دیوانه می شوم. دوباره یک چیز دیگر گفت. گفتم آقا خلاف به عرض تان رساندند. دوباره رو کرد به او و گفت کمرت را می شکنم. بازم گفتم خلاف به عرض تان رساندند، ضمن اینکه اگر موردی هست من در خدمت تان هستم. مسوول ایشان بنده هستم اگر خلافی هم صورت گرفته، مسوول من هستم. خلاصه دوباره یک چیز دیگر گفت. گفتم ببخشید نظام دیگر شاهنشاهی نیست. نظام اسلامی است. اگر قرار بود کمر بشکنید... من دارم می گویم اینطور نیست. شما می گویید کمر می شکنم. یکسری مقررات است مربوط به ما. ما هم در اسرع وقت انجام می دهیم اما گذرنامه به ما ربط ندارد. نظام وظیفه به من ربط ندارد. خروج از کشور، سپاه و ارتش به من ربط ندارد. دوباره یک چیز دیگر گفتم که به من گفت دهنت را ببند. هیچی دیگر نهایتش منجر به این شد ایشان از این ور آمد و من هم آمدم. تا آمدیم بچسبیم به هم، یهو آن 2 نفر که بودند آمدند شروع کردند من را زدند. آن زمان هم مادرم زنده بود و سعی می کردم هر موقع کتک می خورم سر و صورت را بگیرم که کبود نشود که نبیند و غصه نخورد. من سر و صورت را گرفتم که آنها هم همین جور می زدند. داشتند می زدند که با پایم صندلی که نزدیک شیشه بود را زدم به شیشه و شیشه شکست که همکاران ما آمدند تو. بعدش رفتیم بالا، دوستان دیدند که دارد خون می آید. هیچی دیگر. از آن طرف آنها می ترسیدند من شکایت کنم اما من دستم به جایی بند نبود که. خلاصه هیچی دیگر. البته یک مشتی گری کرد. بعد از 6 ماه یک نامه زد که در مورد فلانی اشتباه کردیم. ایشان مقصر نبود و حق با ایشان بود و به نوعی از ایشان دلجویی شود. آدم فوق العاده قوی بود. اکثر این پیست تارتان ها کار اوست.
چهارشنبه ، ۲۱بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارس فوتبال]
[مشاهده در: www.parsfootball.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها