محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846631583
قصه ی مردی که هیچ وقت فراموش نمی کند
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: اگر از «نیما ویسه» (Nima Veiseh) درباره ی هر تاریخی در پانزده سال گذشته بپرسید، او تمام جزییات ریز آن روز از وضعیت هوا گرفته تا لباسی که پوشیده بود را به شما می گوید.به گزارش شفا آنلاین ، اگر از «نیما ویسه» (Nima Veiseh) درباره ی هر تاریخی در پانزده سال گذشته بپرسید، او تمام جزییات ریز آن روز از وضعیت هوا گرفته تا لباسی که پوشیده بود را به شما می گوید. او می گوید "حافظه ی من مثل یک نوار ویدیویی است که تمام اتفاقات و لحظات زندگی ام را از لحظه ی بیداری تا زمان خواب ضبط می کند.” ویسه حتی می تواند دقیقا به یاد بیاورد که این توانایی او از چه تاریخی آغاز شد: پانزدهم دسامبر ۲۰۰۰، تولد شانزده سالگی بهترین دوست اش؛ وقتی که برای اولین بار در زندگی اش عشق را تجربه کرد. او همیشه حافظه ی خوبی داشت، اما شاید شور و هیجان عشق جوانی تحولی در ذهن او ایجاد کرد. از آن لحظه به بعد، تمام جزییات زندگی ویسه ضبط شد. تصور کنید توانایی این را داشتید که بدون هیچ تلاش خاصی، تک تک اتفاقات و لحظات زندگی تان را همیشه به یاد داشته باشید. چنین قدرتی شاید از نظر شما یک نعمت باشد یا آفت، یا شاید هم هردو. اما در واقع، هستند افراد نادری که همه ی روزهای زندگی شان را با جزییات بسیار زیادی به یاد می آورند. دانشمندان عصب شناس هم پس از سال ها تحقیق بالاخره توانستند درک بهتری از ساز و کار این توانایی به دست بیاورند. حافظه ی اکثر ما در واقع مثل آلبومی می ماند که تصاویر مبهم و محوی از زندگی ما در آن نگه داری می شود. هر چقدر هم که بخواهیم به گذشته مان چنگ بزنیم و آن را فراموش نکنیم، اما با گذر زمان حتی تلخ ترین یا شیرین ترین خاطرات زندگی ما محو می شود. بدیهی است دانشمندان عصب شناس علاقه ی زیادی به افرادی مثل ویسه نشان می دهند و امیدوارند ساز و کار مغز آنها را در ضبط زندگی شان بفهمند. توضیحات مختصر مثل ارتباط میان این توانایی با اوتیسم، پایه ی علمی ندارند. اما تحقیقاتی که اخیرا انجام شده، پنجره ای به روی ذهن خارق العاده ی این افراد گشوده است. شاید حتی این تحقیق جدید بتواند راهی برای تجربه ی دوباره ی گذشته مان در مقابل ما قرار دهد. برای اولین بار، در سال ۲۰۰۰ میلادی خانمی به نام «جیل پرایس» (Jill Price) ادعا کرد کرد که از چنین حافظه ای برخوردار است. او به یک دانشمند عصب شناس و محقق حافظه به نام «جیم مک گاف» (Jim McGaugh)، نامه ای فرستاد و در آن توضیح داد که از سن ۱۲ سالگی تمام روزهای زندگی اش را به خاطر می آورد. از آن زمان، این قابلیتِ ذهن، «حافظه ی بسیار برتر خودزندگی نامه ای» (Highly Superior Autobiographical Memory) نام گرفت که به اختصار به آن HSAM گفته می شود. مک گاف که کنجکاو شده بود، پرایس را به آزمایشگاه اش دعوت کرد و آزمایشات را روی او آغاز کرد. او تاریخی را به پرایس می داد و از او می پرسید که درباره ی اتفاقات جهان در آن روز بگوید. همانطور که پرایس گفته بود، تمام پاسخ هایش تقریبا همیشه درست بود. خوشبختانه پرایس یک دفترچه ی خاطرات هم نگه داری می کرد. به این ترتیب، محققان می توانستند حافظه ی او از اتفاقات شخصی اش را چک کنند؛ مجددا او در اغلب اوقات درست می گفت. پس از سال ها مطالعه ی پراکنده، محققان تصمیم گرفتند که دوباره، به طور ناگهانی او را آزمایش کنند. آنها از او خواستند که تاریخ تمام دفعاتی را که طی این سال ها به آزمایشگاه آمده بود، بازگو کند. او بلافاصله لیستی از تمام قرار ملاقات ها را پیش روی محققان گذاشت. مک گاف و همکارانش گفتند که "هیچ یک از ما نمی توانستیم آن لیست را به یاد بیاوریم.” اما مقایسه ی لیست او با بایگانی آنها، نشان داد که اطلاعات پرایس کاملا دقیق بود. دفترچه خاطرات جیل پرایس به مطالعات محققان کمک کرد. خیلی زود مجله ها و سازندگان مستند به سراغ او آمدند. خوشبختانه، همین توجه رسانه ها باعث شد که افراد دیگری هم با این توانایی، از جمله ویسه، خود را معرفی کنند و با تیم تحقیقاتی دانشگاه کالیفرنیا تماس بگیرند. حافظه ی ویسه به حدی دقیق بود که حتی یکی از اشتباهات تست دانشمندان را تصحیح کرد. این اشتباه به تاریخی مربوط می شد که در آن «مایکل فلپس»، (Michael Phleps) در المپیک پکن سال ۲۰۰۸، هشت مدال طلا برد. نکته ی جالب این است که حافظه ی آنها به شدت خود-محور است. یعنی آنها همه ی رویدادهای زندگی شخصی شان را با جزییات خارق العاده ای به یاد می آورند، اما در به خاطر سپردن اطلاعات غیرشخصی و نامرتبط، مثل فهرستی از کلمات تصادفی و بی ربط، هیچ فرقی با افراد عادی ندارند. به عنوان مثال، «بیل» که نمی خواهد نام کامل اش برده شود، می گوید "گاهی اوقات من به یاد نمی آورم که پنج دقیقه قبل چه اتفاقی افتاد، اما جزییات مربوط به بیست و دوم ژانویه ی ۲۰۰۸ یادم هست.” اگرچه حافظه ی آنها اطلاعات بسیار زیادی را دربرمی گیرد، اما ممکن است دچار همان اشتباهاتی شود که گاهی اوقات از ما سر می زند. «لارنس پاتیهیس» (Lawrence Patihis)، دانشمند عصب شناس و همکاران اش پی بردند که افراد با حافظه ی HSAM، با مشکل «خاطرات کاذب» مواجه هستند. به عنوان مثال، آنها گاهی اوقات، اتفاقاتی را به خاطر می آورند که در واقع هیچ وقت رخ نداده اند. البته که چیزی به نام حافظه ی «بی نقص» وجود ندارد. هر چه باشد ذهن خارق العاده ی آنها از همان ابزار معیوبی استفاده می کند که در ذهن ما وجود دارد. اما سوالی که پیش می آید چگونگی استفاده ی آنها از این ابزارهاست. بعضی از سرنخ ها را می توان از نحوه ی تکامل حافظه ی آنها با گذر زمان گرفت. «کرگ استارک» (Craig Stark) از دانشگاه کالیفرنیا، اخیرا سوژه های HSAM را یک هفته، یک ماه و یک سال پس از وقوع یک اتفاق در زندگی شان مورد سوال قرار داد تا ببیند که با گذر زمان، خاطره ی آنها از آن اتفاق چگونه تغییر می کند. او فکر کرد که سوژه های HSAM به محض وقوع یک اتفاق، جزییات زیادی را ثبت می کنند، به همین خاطر در ابتدا تصویر دقیق تری از آن اتفاق دارند. تفاوت های میان سوژه های HSAM با افراد عادی چند ماه بعد آشکار شد. بعد از مدتی، خاطره ی سوژه های مورد مطالعه ی دیگر محو و مبهم شده بود، در حالی که خاطره ی سوژه های HSAM به حدی دقیق بود که گویا آن اتفاق تازه رخ داده بود. استارک می گوید "شاید نحوه ی نگه داری اطلاعات در ذهن آنها با بقیه ی ما فرق داشته باشد.” متاسفانه اسکن هایی که از مغز آنها گرفته شده اند، هیچ تفاوت آناتومیکی بارزی را آشکار نکردند. استارک می گوید "این طور نیست که آنها در مغزشان یک لوب بیشتر یا یک نیمکره ی سوم داشته باشند.” البته دانشمندان بعضی ویژگی های منحصر به فرد در مغز این افراد را تشخیص دادند. مثلا ساختار شبکه های عصبی بین لوب پیشانی (این قسمت به توانایی تحلیل و تفکر انتقادی مربوط می شود) و اسبک مغز یا هیپوکمپوس در این افراد متفاوت است. از این ناحیه ی مغز معمولا با عنوان «کلید چاپ»، حافظه ی ما یاد می شود؛ به این معنی که تمام اطلاعات حافظه ی ما در این قسمت ذخیره می شود. البته احتمال زیادی وجود دارد که این تفاوت «نتیجه ی» مهارت های آنها باشد و نه علت آن. چرا که تمرین هر مهارتی مثل موسیقی، ورزش یا زبان جدید باعث می شود که شبکه های عصبی موثرتر و کارآمدتری در مغز شکل گیرد. البته استارک می گوید "این موضوع هم مثل قضیه ی مرغ یا تخم مرغ است.” به نظر می رسد الگوها و عادت های کلی فکری یکی از شاخص های متمایز این افراد باشد. پاتیهیس اخیرا برای ۲۰ نفر از افراد با حافظه ی HSAM پرونده تشکیل داد و پی برد که آنها در ویژگی «رویاپردازی» و یک ویژگی دیگر به نام «ارتماس» امتیاز بالایی گرفتند. ارتماس به معنی غرق شدن در یک فعالیت و توجه کامل به تجربه ها و احساسات ناشی از آن است. از طرف دیگر، افرادی که گرایش زیادی به رویاپردازی دارند، معمولا در فانتزی ها و رویاهای خود به سر می برند. «نیکول دانوهو» (Nicole Donohue) یکی دیگر از این افراد که در مطالعات زیادی شرکت کرده بود، می گوید "من به شدت به صداها، بوها و جزییات بصری حساس هستم. من در مقایسه با افراد عادی، محیط اطرافم را با شدت بیشتری احساس می کنم.” پاتیهیس می گوید ارتماس به آنها کمک می کند که بنیان هایی مستحکم برای ثبت خاطره ها بچینند؛ و رویاپردازی به این معنی است که آن خاطره ها را به طور پیوسته در هفته ها و ماه های آینده مرور می کنند. هر بار که این حافظه ی اولیه مرور می شود، با قدرت بیشتری بر ذهن انسان نقش می بندد. به نوعی می توان گفت که همه ی ما همین پروسه را برای یک اتفاق مهم مثل شب عروسی انجام می دهیم. اما سوژه های HSAM به خاطر گرایش های روانشناختی شان این کار را همه روزه تکرار می کنند. البته هر کسی که به رویاپردازی گرایش داشته باشد، نمی تواند حافظه ی HSAM را در خود پرورش دهد. بنابراین، پاتیهیس معتقد است که شاید اتفاقی افتاده که باعث شده آنها در این حد به گذشته شان فکر کنند. "شاید تجربه ای در کودکی شان منجر به وسواس آنها نسبت به تقویم شد.” خود این افراد هم دقیقا نمی دانند انگشت شان را روی چه عاملی بگذارند. هرچند ویسه می داند که حافظه ی خارق العاده اش را با اولین تجربه ی عاشقی به دست آورد. اما در هر صورت، علت آن را نمیداند. حالا با توجه به این یافته ها، سوالی که در ذهن ایجاد می شود این است که آیا ما هم می توانیم ذهن مان را تمرین دهیم تا مثل ویسه فکر کنیم و به خاطر بیاوریم. استارک از این ایده خوشش آمد. او و بعضی از همکاران اش می خواهند اپلیکیشنی طراحی کنند که ما را به مرور دقیق اتفاقات روزمره تشویق می کند؛ درست مثل سوژه های HSAM. هدف آنها این است که ببینند آیا انجام این کار در افراد عادی به تقویت حافظه کمک می کند یا خیر. در یک مطالعه ی جدید، به این نتیجه رسیدند که مرور و تکرار یک اتفاق در ذهن، بلافاصله پس از وقوع آن، باعث می شود که خاطره ی آن بهتر در ذهن ثبت شود. استارک این تمرین ذهنی را با تمرینات فیزیکی مقایسه می کند. ایده ی یک حافظه ی برتر در قالب حرف جذاب به نظر می رسد، اما در عمل بسیار سخت می شود. اکثر ما دوست داریم بدن های ورزشی و متناسب داشته باشیم و به شدت برای آن انگیزه داریم، اما به ندرت برای به دست آوردن آن می کوشیم. تقریبا همه ی افرادی که حافظه ی برتر دارند، هم عقیده هستند که این توانایی هم یک موهبت است و هم یک آفت. جنبه ی مثبت آن این است که عالی ترین و تاثیرگذارترین تجربه ها برای شان دوباره زنده می شود. به عنوان مثال، ویسه به نوعی یک همه چیزدان است. او در دوران جوانی اش به سفرهای زیادی می رفت تا در رقابت های بین المللی تکواندو شرکت کند، اما در اوقات فراغت اش به گالری های هنری می رفت. شاید چون عشق به هنر با هویت او گره خورده، نقاشی هایش اکنون در اعماق حافظه ی خودزندگی نامه ای او جا گرفته اند. او می گوید "تصور کنید که بتوانید تمام نقاشی ها را روی همه ی دیوارها، در تک تک سالن های گالری های 40 کشور دنیا، به خاطر بیاورید. این به خودی خودی درس های مهمی از هنر می دهد.” او به خاطر همین دانش فرهنگ نامه ای از تاریخ هنر به یک نقاش حرفه ای با لقب «راز نیویورک» (Enigma of Newyork) تبدیل شده است. علاوه بر این، او فکر می کند موفقیت او در حرفه های دیگرش به عنوان یک دانشجوی دکترا در رشته های طراحی و تکنولوژی متاثر از همین حافظه ی قدرتمند او بوده؛ و به او کمک کرده که حجم عظیمی از دانش را فرا گرفته و در ذهن خود ذخیره کند. ویسه به خاطر مهارتش در به خاطر سپردن هزاران نقاشی، به یک هنرمند تبدیل شد. دانوهو، که اکنون تاریخ درس می دهد، با ویسه هم نظر است و می گوید توانایی او به تحصیلات او کمک زیادی کرد، "من به وضوح به یاد دارم که در روزهای خاص چه درس هایی گرفتم. می توانم تصور کنم که آموزگار چه می گفت یا کتاب مان چه شکلی بود.” البته تمام افرادی که حافظه ی برتر دارند، تجربه های مفید و خوشایندی نداشتند. پرایس از مدرسه متنفر بود و ظاهرا نمی توانست به اطلاعاتی که یاد گرفته بود دسترسی داشته باشد. مشخص است که آن اطلاعات باید برای فرد اهمیت شخصی داشته باشد تا در ذهن اش ماندگار شود. گاهی اوقات ما خاطره های تلخی داریم که سعی می کنیم آنها را به فراموشی بسپاریم و در پستوی ذهن مان مخفی کنیم. اما وقتی گذشته را با جزییات و شفافیت زیاد، به خاطر می آوریم، فراموش کردن و کنار آمدن با افسوس و درد بسیار دشوار می شود. دانوهو می گوید: "گاهی اوقات فراموش کردن لحظات شرم آور واقعا دشوار است، چرا که همان احساسات را همیشه تجربه می کنیم… هر چقدر هم سعی کنیم نمی توانیم «سیلان خاطره» (هجوم خاطره) را متوقف کنیم.” ویسه هم با این گفته موافق است و می گوید "مثل این می ماند که زخم هایت همیشه باز بمانند و بخشی و از وجود تو باشند.” فرار از خاطرات تلخ گذشته با وجود حافظه ی برتر بسیار دشوار است. این بدین معنی است که اغلب اوقات باید تلاش زیادی بکنند تا گذشته را رها کنند. به عنوان مثال، بیل فلش بک های دردناکی را تجربه می کند و خاطره های ناخواسته به خودآگاهی اش نفوذ می کنند. او تصمیم گرفته تا نگرش مثبتی به این موضوع داشته باشد و از آن به عنوان راهی برای جلوگیری از تکرار همان اشتباهات استفاده کند. "بعضی از افراد در گذشته غرق می شوند و در مقابل خاطرات جدید گارد می گیرند. اما من این طور نیستم و همیشه مشتاقانه منتظر خاطرات و تجربیات جدید هستم.” ویسه معتقد است که این قابلیت او را به فرد مهربان تر و صبورتری تبدیل کرده است. "یک عبارت معروف است که می گوید ببخش و فراموش کن. اما از آنجا که من از فراموشی بهره مند نیستم، باید باید یاد بگیرم که به یک انسان بخشنده تبدیل بشوم. البته این بخشندگی فقط محدود به دیگران نیست، بلکه شامل حال خودم هم می شود.”مجله دیجی کالا
سه شنبه ، ۲۰بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها