واضح آرشیو وب فارسی:موسیقی ما: موسیقی ما - شخصیت گروه «داماهی» با جنوب ایران گره خورده است. در نخستین برخورد با آلبوم، طرحی مواج با رنگ حنایی دیده می شود. طرح جلدی که با موج هایش دریا و باد را نشان می دهد و با رنگش صمیمیت و خون گرمیِ مردم جنوب را. داماهی سعی دارد نقش و نگارهایی را که زنان جنوبی با حنا حک می کنند، با موسیقی نشان دهد و به کمک رنگ های مشخص، طرح های متفاوتی بزند. در این کار تا حد زیادی موفق بوده اند و محصول اش آلبومی با 14 قطعه است که در عین حال، هم متنوع و هم یکدست است. عمده ترانه های آلبوم عاشقانه است. بیشتر ترانه های عاشقانه که در موسیقی پاپ امروز حالتی غمگین از عشق را روایت می کنند اما در این آلبوم اصولاً با وجه مثبت و سرخوش عشق مواجهیم. البته در این مورد مدیون ترانه های محلی هستند که بیانی طنازانه دارند. ترانه های «دخترک»، «بمان»، «محله خاموشان»، «گوشواره»، «گل بوته» و «سامبای بهار» چنین فضایی دارند. قطعه «صندلی» اما عاشقانه ای با ترانه فارسی و معاصر است که فضایی غمگین را تصویر می کند: «به جای تو که نیستی پشت میز، فقظ می دهم گل به یک صندلی.» با این وجود، تنظیم آهنگ باعث شده تا قطعه بیشتر هیجان داشته باشد تا غم. «سوگند» اما با ترانه ای از ابراهیم منصفی، غمگین ترین عاشقانه آلبوم است. هرچند در این ترانه هم با یک روایت کمتر شنیده شده طرف هستیم که اجازه نمی دهد مانند اغلب عاشقانه های پاپ سطحی شود. دو قطعه که عاشقانه نیستند و از قضا هر دو گویشی محلی دارند، نقش مهمی در این آلبوم بازی می کنند. اولی یعنی «لنج و بیوه» ریتمیک ترین و شاید شادترین قطعه آلبوم است که داستان مشکلات زنی بیوه را روایت می کند. «مردن مردانه» اما بدون شک سیاه ترین و غمگین ترین ترانه آلبوم است. «منصفی» در این ترانه داستان مردی شکست خورده را روایت می کند که به دوراهی زندگی و مرگ رسیده: «یا زندگی بختر (بهتر) یا مردن مردونه.» نقطه مشترک دیگری که در این دو قطعه وجود دارد، روایی-داستانی بودن ترانه است؛ داستانی که آغاز و پایان مشخص دارد و یک قصه کامل را تعریف می کند. در میان قطعات آلبوم، «صدا» با شعری از سیدرضا محمدی (شاعر افغان) حکایتی متفاوت دارد. «صدا» هم بار فلسفی و هستی شناسانه دارد، هم نگاهی عاشقانه: «صدا ز کالبد تن به در کشید مرا/ صدا به شکل کسی شد به بر کشید مرا.» تنها نکته ای که فلسفه اش مشخص نیست، وجود قطعه بی کلام با نام «شب های روز» است؛ نه از نظر ملودی و استایل، قطعه فضاشکن (قطعه ای که معمولاً در میانه آلبوم ها و برای تغییر فضا و جلوگیری از یکنواختی استفاده می شود) به حساب می آید و نه حرف جدید یا متفاتی نسبت به قطعات دیگر دارد. «داماهی» ترکیبی از موزیسین های باتجربه و میانسال همراه با جوانانی پرشور و کاربلد است. حمزه یگانه و دارا دارایی از «جَزمَن» های قدیمی اند که تجربه های فراوانی در بندهای مختلف مثل «آبرنگ»، «میرا»، «نایما»، «پیتر سلیمانی پور»، «آرین کشیشی»، «دارکوب» و... دارند. آن ها رفته رفته از تجربه های متفاوت در جَز و راک به آلبومی ساده تر یعنی «داماهی» می رسند. شاید اعضای داماهی هم برای کسب درآمد کارهای دیگری انجام می دهند اما وقتی قرار است خودشان سمت موسیقی پاپ بروند، به داماهی منتهی می شود؛ اثری با موسیقی منسجم و استاندارد همراه با کلام و خوانشی کاملاً پاپ. وقتی آهنگ های داماهی را گوش کنید، با اثری پاپ روبه رو هستید؛ ولی اگر صدای خواننده حذف شود، بیشتر با سبک جَز مواجه می شوید. در واقع، نگاه گروه به سبک و استایل در ملودی هایی که خواننده می خواند نیست؛ چرا که در خوانش و ملودی های اصلی (غیر از برخی تکنوازی ها)، با ملودی های کروماتیک (نت های چسبیده) که در سبک جَز مرسوم است، روبه رو نیستیم. حتی برای وارد کردن موسیقی جنوب یا بلوچی در کارشان الزاماً از مهم ترین المان، یعنی ریتم استفاده پررنگ نمی کنند. ریتم های آشنای موسیقی جنوب، کمتر در این آلبوم شنیده می شود. آن ها اصراری ندارند که از دمام استفاده کنند اما باز هم حس و حال موسیقی جنوب را منتقل می کنند. حس و حالی که بیشتر از ریتم، ریشه در شخصیت و خوانش و اشعار دارد. خوانشِ رضا کولغانی، وام دارِ لحن و لهجه زادگاهش است و به خوبی احساسی که در اشعار وجود دارد را منتقل می کند. حضور رضا کولغانی و ابراهیم علوی که زادگاه شان جنوب کشور است، باعث شده تا کاراکتر گروه هم رنگ و بوی جنوبی به خود بگیرد. قطعات آلبوم به نوعی تابعی از شخصیت اعضا است. قطعاتی پرشور و پرهیجان مثل «لنج و بیوه» و «بمان» که در نیمه اول آلبوم هستند، نزدیکی بیشتری با دارا و رضا دارند و قطعاتی مانند «مردن مردانه» و «صدا» که شاید با روحیه افراد درونگرا تناسب بیشتری دارد، نمادی از ابراهیم و حمزه هستند. کاری که داماهی می کند ساده و هوشمندانه است. آن ها دریافت های خود از موسیقی جنوب را در فرم های مشخص بیان می کنند و از این رو، موسیقی آن ها به «وُرلد موزیک» نزدیک می شود. البته پیش از این، «پویا محمودی» در «باراد» دست به چنین تجربه ای زده بود. اگر تعداد گروه هایی مانند «داماهی» با رویکرد ارائه موسیقی پاپ بیشتر شود، شاید بستر مناسبی برای پیشرفت سلیقه شنیداری جامعه فراهم آید. مهم ترین خطری که برای گروه های باشخصیت ایران و داماهی وجود دارد، دامی به نام تکرار است. * مشخصات آلبوم عنوان: داماهی آهنگساز: گروه داماهی خواننده: رضا کولغانی تنظیم: گروه داماهی نوازندگان: دارا دارایی (گیتار باس)، ابراهیم علوی (عود و گیتار)، حمزه یگانه (پیانو و بنجو)، شایان فتحی (درامز و پرکاشن) هنرمندان مهمان: استاد قنبر راستگو (نی جفتی در قطعه «لنج و بیوه»)، ماهان میرعرب (گیتار قطعه های «لنج و بیوه» و «سامبای بهار»)، احسان نی زن (کمانچه قطعه «سوگند» و ویلن قطعه «گوش واره») و مجید سالاری (شَروه خوانی قطعه «سوگند») صدابرداران: فرشاد شموه فر، شایان فتحی، کسرا ابراهیمی، پویا نیک پور و صادق تسبیحی. میکس و مسترینگ: شایان فتحی در استودیو شادو مادرید گرافیک: مجتبی ادیبی عکاس: امیر موسوی ناشر و پخش کننده: نشر موسیقی نوفه تهیه کننده: احسان رسول اُف زمان انتشار: شهریور 1394 *** نظر منتقدان و نویسندگان نویسنده و متنقد موسیقی ستاره سما بابایی علیرضا ایرانی نژاد امیر بهاری مجید رئوفی سیامک قلی زاده مهدی عزیزی حمیدرضا منبتی حسین سلیمی آرش افشار میثم یوسفی انتشار آلبوم جدید مهدی یراحی به روزهای پایانی خردادماه 1394 موکول شد . آلبوم «از عشق» حمید عسکری فردا (5 خرداد) منتشر می شود محمدجواد وزیر امور خارجه ایران در کنسرت ارکستر سمفونیک البرز با اجرای آثاری از هوشنگ کامکار حاضر شد. این اجرا در دومین شب از خرداد ماه در حالى روى صحنه رفت که جواد ظریف، وزیر امور خارجه محبوب ملت ایران در این برنامه به عنوان مهمان ویژه حضور داشت. مهران دوستی گوینده سرشناس رادیو درگذشت آلبوم های جدید حمید عسکری و علی عبدالمالکی روز ٥ خرداد منتشر می شوند
دوشنبه ، ۱۹بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: موسیقی ما]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]