تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804543250
درباره نگاه متفاوت به سرطان در ایران
واضح آرشیو وب فارسی:علت نیوز: در این مدتی که دوباره درگیر سرطانم، با چند زن امریکایی و اروپایی در اینستاگرام آشنا شده ام که عکس هایی از دوران سرطان شان منتشر می کنند. عکس هایی از کچلی، خوراکی های مفید، hc دوستان و اطرافیان و باقی روزمرگی ها؛ تفاوت اما آن پایین توی نوشته ها و هشتگ هاست. از «مثل یه دختر بجنگ» بگیر تا «سرطان پستان دهن سرویس می کنه» و «سرطان پستان لعنتی» و «خداحافظ موها». بیمار این حق و امکان را دارد که به بیماری اش فحش بدهد. ازش عصبانی باشد. با موهایش خداحافظی کند. که مثل همیشه شاید و مثل قبل از بیماری، در لحظه زندگی کند. هیچ کس سرش را نمی گیرد به زور بچرخاند به سمت آینده. آینده ای که حتا گاهی امیدبخش نیست. می دانم که اطرافیانِ نزدیک بیمار رنج می کشند. می بینم که سخت است فهمیدن کیفیت دردی که عزیزت می کِشد و تو در کاستن از آن ناتوانی. اشاره ام اما به فرهنگ کلی حاکم بر ذهن همه ی ماست که به بیمار امکان نمی دهیم درباره ی حس اش، ترس اش، تصویرش از بیماری ای که دارد با آن می جنگد حرف بزند. مسیر صحبت را عوض می کنیم و می گذاریم اش لای منگنه ی امیدواری و نگاه به روزهای سلامتی. لحظه ها را می گیریم از بیمار، او را موکول می کنیم به آینده و و در آخر نمی فهمیم حس آدمی که بیمار می شود چیست. بیمار هم مناسبات خودش را پیدا نمی کند با اطرافیان اش بعد از بیماری. فاصله ای می افتد، شکافی که از همین نگفتن ها و ندانستن ها می آید. فاصله ای که من بار قبل تجربه اش کردم و شیرین نبود. من فکر می کنم ارتباط با بیمار فایده دارد. ارتباطی ساده تر ازآرزومندیِ صرف. کنش و واکنشی روح بخش تر از ابراز امیدواری. در نقش هم پا یا دوست و آشنا خودمان را می گذاریم جای بیمار و فکر می کنیم «اگر من بودم چه حسی داشتم؟» و به درکی -هرچند دور- می رسیم از روزی که شاید سراغ خودمان هم بیاید. ذهن مان آماده می شود. تصویری گنگ و مبهم اما شخصی پیدا می کنیم از اتفاقی که ممکن است دچارش شویم. بیمار هم احساس بهتری پیدا می کند. می داند در چشم ما واقعی تر است. که از ترس هایش خبر داریم، که حق دارد به بیماری اش فحش بدهد چون آزارش می دهد. چون بیماری و درد بد است. سخت است. و در کنارش هر حرف امیدوار کننده و خوبی بزنیم می شنود. می پذیرد چون پذیرفته شده. می فهمد آن امیدواری ای که داریم ازش دم می زنیم از شناخت می آید. شناختن مقدار و چگونگی درد او. به هر حال، بیماری به هزار چهره می آید. دیر یا زود سراغ ما یا عزیزان مان. این که در وقت اش سردرگم شویم و ندانیم چه کار باید بکنیم اما دیگر به ما نمی آید. به ماهایی که با مانیتور تبلت و گوشی، با کتاب و مقاله و فیلم سرک می کشیم به گوشه کنار دنیا و زندگی آدم هاش، به ماهایی که از نسل قبل و قبل تر، بیشتر می دانیم و می خوانیم و می بینیم. به ما نمی آید که آن قدر گیج شویم که نتوانیم با بیمار تماس بگیریم و حالش را بپرسیم چون نمی دانیم چه بگوییم. به ما نمی آید که تا بیمار دهانش را باز کرد بگوید «شاید متاستاز داده باشم» با هجومی از امیدواری بی پایه و اساس بپریم بگوییم «نه این چه حرفیه! خوب می شوی.» فرق امیدوار بودن، را با امیدواری دادن متوجه باشیم. همان قدر هم بدانیم بیمار کجا دارد حرف می زند و کجا چس ناله می کند. فرق حضور زدن را با همراهی -حتا شده با یک پیغام که«خبر دارم در رنجی»- متوجه شویم. چرا؟ برای این که در این دنیای پر درد و بیماری، در جهانی که هیچ چیزی بهتر از قبل نمی شود، دوستی و همراهی درست و واقعی باعث می شود بعد از بحران خودمان و بیمار آدم های بهتری شده باشیم. شاهدان با فهمیدن واقعیت رنج و بیماری، و بیمار با نشان دادنش و آماده شدن برای پذیرایی از امید و آینده. بگذاریم دوران بیماریِ دل بندمان، حرکتی به سمت آگاهی شود، نه تصویری تلخ و کشدار از روزگار پردرد، که نخواهیم هیچ وقت دوباره به خاطرمان خطور کند. فروه فاموری
یکشنبه ، ۱۸بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: علت نیوز]
[مشاهده در: www.elat.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها