محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843147919
یافتن پدر و مادر پس از ۲۸ سال+تصاویر
واضح آرشیو وب فارسی:شمال نیوز: «برزان»؛ کودک حلبچه ای که در زمستان سال ۶۶ بعد از بمباران شیمیایی حلبچه به دستور صدام به ایران آورده شد و خانواده ای سنندجی سرپرستیش را پذیرفته بودند، امروز بعد از ۲۸ سال دوری، خانواده اش را پیدا کرده و قرار است در ۲۵ اسفند خانواده اش را در آغوش بگیرد. شمال نیوز: «... حال و هوای عجیبی دارم، حس می کنم 28 سال با خودم غریبه بودم... نمی دانم بعد از دیدن پدر و مادرم آنهم بعد از این همه سال دوری باید چه بکنم یا چه بگویم اما تصور می کنم تا مدتی نتوانم از جایم تکان بخورم... » * بمباران شیمیایی حلبچه؛ آغاز تراژدی «برزان» «برزان» این روزها مدام این جملات را با خود زمزمه می کند؛ کودک حلبچه ای که زمستان سال 66 درحالی چشمانش را گشود که «علی حسن المجید» معروف به «علی شیمیایی» به دستور «صدام حسین عبدالمجید التکریتی رئیس جمهور وقت عراق» حمله شیمیایی به حلبچه عراق را آغاز کرد. این حمله حدود 5 هزار قربانی گرفت و کار به جایی رسید که نام «جمعه خونین» بر آن نهادند. بمباران شیمیایی حلبچه در 25 اسفند 66 که جان حدود 5 هزار زن، مرد و کودک را گرفت بعد از آن حمله برخی از کودکان حلبچه ای در میان بمباران شیمیایی مفقود شدند. کودکان، آن روز از سرزمینشان دور شدند و امروز 28 سال از دوری آنها از خانه می گذرد. * کودکانِ گمشده؛ مادرانِ چشم انتظار دوری کودکان حلبچه پدران و مادران این سرزمین را بر آن داشت تا پس از روزهای زدودن آثار بمب های شیمیایی و بازگشت حیات به کوچه پس کوچه های شهر به دنبال کودکان گمشده خود بروند تا شاید مرهمی باشد بر غم فراق 28 ساله. طبق آنچه حلبچه ای ها می گویند چیزی نزدیک به 109 کودک در جریان بمباران دیگر به خانه نیامدند؛ برخی به دلیل درگذشت پدر و مادر، دیگری به دلیل شرایط اسفناک شهر بعد از بمباران شیمیایی و تعدادی هم به دلیل آنچه جنگ باقی می گذارد. بمباران شیمیایی حلبچه در 25 اسفند 66 که جان حدود 5 هزار زن، مرد و کودک را گرفت اسناد نشان می دهد از 109 کودک حلبچه ای حدود 49 کودک پس از جمعه خونین توسط نیروهای سپاه پاسداران که برای امداد به حلبچه رفته بودند به ایران آورده شدند تا آسیب بمباران شیمیایی بهار آتی زندگی شان را خزان نکند. * کودکانی که به خانه باز گشتند علی که در خانواده ای مشهدی بزرگ شده و مریم که در ساری 20 و چند سالگی را گذرانده از جمله این کودکان هستند که مدتی پیش پس از انجام آزمایشات، خانواده هایشان را در حلبچه یافتند. پیش تر هم کودکانی بودند که خانواده هایشان را یافته و به خانه بازگشتند. البته شاید امروز برخی از آن کودکان در قید حیات نباشند و برخی همچنان حقیقت ماجرای زندگی شان را نمی دانند اما مسلم است که داستان کودکان حلبچه همانند «قصه برزان» ادامه دارد... * آغاز «قصه برزان» برزان، 28 سال دوری از خانه را در سنندج گذارنده و معتقد است که در آن شهر به خوبی گذران عمر کرده اما در عین حال تاکید دارد که دور بودن از سرزمین او را آزار داده است. برزان در کودکیبرزان روایت داستان زندگیش را اینگونه آغاز می کند «آنطور که پدرم برایم گفته من حدودا 9 یا 10 ماهه بودم که حادثه بمباران شیمیایی حلبچه رخ داد و در آن سن به سنندج آمدم. در واقع پس از آن حادثه نیروهای سپاه برای کمک به مردم به حلبچه آمدند و بچه های بی سرپرست را به بهزیستی داده و آنهایی که شیمیایی شده بودند را به بیمارستان تهران بردند. البته خانواده هایی که شیمیایی شده بودند نیز همراه فرزندانشان به تهران فرستاده شدند.» وی برای بیان ادامه زندگیش به سراغ پنج سالگی می رود و آن روزها را بازگو می کند «بعد از آن روزها من بزرگتر شده و به سن 5 سالگی رسیدم. در تولد پنج سالگی ام تمام بزرگان شهر را جمع کردند و برایم تولد گرفتند و روزی بیادماندنی برایم رقم خورد. البته چون کسی تاریخ تولد مرا نمی دانست همزمان با روز تولد مادرم برایم تولد می گرفتند.» * 5 سالگی؛ نخستین جرقه با یک تماس تلفنی برزان ادامه می دهد: تولد آن روز به پایان رسید و حدود 2 ماه بعد روزی که پدرم برای کار به بیرون از خانه رفته بود و مادرم نیز در خانه نبود یک خانم به خانه ما زنگ زد -هنوز هم نمی دانم آن زن که بود- و گفت «تو فرزند این خانواده و این پدر و مادر نیستی»؛ من در همان سنین کودکی از شنیدن این موضوع متعجب شدم و زمانی که مادرم به منزل آمد از ایشان سوال کردم که آیا من فرزند شما نیستم که مادرم با ناراحتی بسیار بدون اینکه پاسخی به من بدهد از مقابلم رفت و مدت ها با من صحبت نکرد تا من این موضوع را فراموش کنم. * «مادر» برزان را تنها می گذارد برزان در حالی که کمی لحن صدایش را ارام می کند تا با دقت بیشتری آن روزها را به خاطر آورد، ادامه قصه خود را اینگونه روایت می کند: پدر و مادرم همه جوره از من حمایت می کردند و نمی گذاشتند من کمبودی در زندگی ام حس کنم؛ تمام آن روزهای خوب سپری شد تا اینکه مادرم در سال 81 به دلیل سرطان فوت کرد. وی فوت مادر را یکی از تلخ ترین روزهای زندگیش توصیف می کند و از برخی تغییر رفتارها بعد از آن حادثه گلایه هایی دارد «بعد از فوت مادرم کمی برخوردها با من تغییر کرد. بچه ای که تا دیروز محبوب همه بود دیگر امروز به جای محبت، کنایه می شنید و همه این ها برای من جای تعجب فراوان داشت.» * حقیقتِ پنهان، تلاشِ بی سرانجام برزان به روزهای سخت زندگی اش از سال 81 تا 87 یعنی سال های پس از فوت مادر اشاره می کند و می افزاید: در آن روزها من با پدرم تنها زندگی می کردیم و مشکلاتی برای من پیش آمد. حتی کار به جایی رسید که در همان سال از دادگستری سنندج با ما تماس گرفتند و گفتند به فلان بخش دادگستری مراجعه کن. زمانی که به دادگستری رفتم، به من گفتند «شناسنامه ات را بیاور». وقتی شناسنامه ام را دیدند از من پرسیدند تو از کجا مطمئنی پسر محمدباقر جعفری (پدر خوانده برزان) و پروانه محمدی (مادر خوانده برزان) هستی؟ وی آن سوال را همانند پتکی توصیف می کند که آن روز بر سرش فرود آمده و یادآور می شود که سوال آن روز وی را به خاطرات پنج سالگی و حرف های آن زن که پس از تولد با برزان تماس گرفته، برده است. برزان اتفاق آن روز را به عنوان یک حادثه تلخ در زندگی اش به یاد می آورد و ادامه می دهد «پس از اتفاقات آن روز به خانه برگشتم و از پدرم سوال کردم که ماجرای این مسائل چیست که پدرم پاسخی به من نداد؛ من از آن روز با پدرم به لج و لجبازی پرداختم تا شاید از حقیقت ماجرایی که در پنج سالگی به من گفته بودند آگاه شوم اما گویا قرار نبود کسی چیزی به من بگوید.» وی از مشکلاتی می گوید که در آن ایام برای وی و پدرش به وجود آمده بود و ادامه قصه زندگی اش را اینگونه بیان می کند که در همان روزها یعنی پس از رفتن به دادگستری سنندج و مشکلات دیگری که برایمان به وجود آمده بود به پدرم گفتم «دلیل اصلی مشکلات من هستم» و گفتم «شاید من فرزند شما نیستم که این همه مشکل برای من به وجود می آید»؛ پدرم به محض شنیدن این جمله من حال عجیبی پیدا کرد و سرش را به نشانه ناراحتی پایین انداخت. * آگاهی برزان، آینده مبهم «من ماجرا را رها نکردم و به سراغ عمه بزرگم رفتم و پرسیدم آیا من بچه پدر و مادرم نیستم؟ که عمه ام گریه اش گرفت و چیزی نگفت؛ من باز هم ماجرا را رها نکردم و سراغ خاله ام رفتم و همان سوال را پرسیدم. وقتی دیدم خاله ام نمی خواهد این سوال را پاسخ دهد ایشان را به روح مادرم قسم دادم که دیدم چشمان خاله ام قرمز شد. خاله ام در آن روز ماجرا را برایم تعریف کرد اما موضوع را کامل تشریح نکرد.» برزان که یادآوری آن روزها برایش تلخ است چند باری تصمیم می گیرد دیگر ماجرا را کامل تعریف نکند و از آن روزهای سخت عبور کند اما سوالات ما مجابش می کند که قصه را نیمه تمام نگذارد «بعد از شنیدن حرف های خاله ام چند ماه به اتاقی رفتم و در را بر روی خود بستم و بیرون نیامدم. همواره در آن روزها از خودم می پرسیدم، مگر می شود آن پدر و مادر مهربان که آنگونه مرا دوست داشتند پدر و مادر واقعی من نباشند و اصلا چرا باید تقدیر زندگی من اینگونه باشد. آن ماجرا اینقدر مرا تحت فشار گذاشت که همه برای من بیگانه شدند، حتی مدت طولانی از دوستانم نیز فاصله گرفتم.» وی در این مقطع از زندگی اش از دست و پنجه نرم کردن پدر با بیماری می گوید و یادآور می شود که چون پدرم بیمار بود بخشی از این مسائل را با وی در میان نمی گذاشتم زیرا می ترسیدم این مسائل بیماری اش را تشدید کند. * شیرینیِ تلخ؛ ازدواج «برزان» با طعم حلبچه برزان روزهای سختش را روایت می کند تا به روز شیرین نامزدی اش در سال 88 می رسد. آنطور که برزان می گوید در سال 88 نامزد و سال 89 عقد می کند. زنش که یک دختر سنندجی است در اولین گام های آشنایی از برزان می پرسد آیا تو می دانی فرزند واقعی پدر و مادرت نبوده ای؟ «این سوال را که همسرم پرسید آسمان بر سرم خراب شد و این ذهنیت در من به وجود آمد که گویا تمام شهر می دانند که من فرزند واقعی پدر و مادرم نیستم، جز خودم.» «زمانی که از همسرم پرسیدم از کجا می دانی که من فرزند پدر و مادرم نیستم؟ گفت، دختر عموهایم شاگرد مادرت بودند. هم به دلیل چهره ات هم به دلیل بیان برخی مسائل متوجه شدیم که تو بچهپدر و مادرت نیستی.» برزان که ازدواجش را یک اتفاق مثبت در لابلای سختی های آن روزهایش توصیف می کند، ادامه می دهد: با ناامیدی کامل و بدون دلخوشی به زندگی ام ادامه دادم و در یک شرایط عجیبی بودم. از یک طرف مادرم فوت کرده بود و از طرف دیگر پدرم در بستر بیماری بود و از طرف دیگر می دانستم پدر و مادر دیگری هم دارم اما نمی دانستم آنها چه کسانی هستند و در کدام شهر زندگی می کنند. وی عنوان می کند که در سال 90 با «دنیا نازدار» پس از گذران دوران عقد ازدواج می کند و یادآور می شود «سه چهار هفته بعد از عروسی ام مدارکی که مشخص می شود من از حلبچه آمده ام را پدرم به دست همسرم می دهد و او دلش نمی آید ماجرا را برای من تعریف کند، به همین دلیل اسناد را به پدرش می دهد. پدرزنم در همان روزها با من تماس گرفت و گفت با دنیا به خانه من بیا؛ کمی متعجب شدم به خاطر همین به پدرزنم گفتم خیر باشد! که پدر زنم گفت خیر است، فقط زودتر بیایید. * سوالاتِ بی پاسخ و پاسخ های ناتمام «پدرزنم در همان ابتدای صحبت هایش از من پرسید آیا تو می دانی بچه پدر و مادرت نیستی؟ که من پاسخ دادم 90 درصد به این موضوع یقین دارم، پدرزنم که این پاسخ را از من شنید، گفت «حالا می خواهی که از 10 درصد دیگر نیز مطمئن شوی؟» که من گفتم «بله». پدرزنم پس از شنیدن پاسخ مثبت من مدارکی را که در دست داشت به من نشان داد و روی آن مدارک به من توضیح داد که من که بودم و چگونه به سنندج آمدم. برزان که لحظه مشاهده مدارک برایش یک گذشته مبهم را رقم می زند به سختی از آن لحظات می گوید «مدارک را که دیدم قید همه چیز را زدم، آن لحظه تمام آسمان و زمین بر سرم خراب شد و نمی دانستم دقیقا چه چیز در گذشته به من تعلق دارد و چه چیزش از آن من نیست» وی بیان می کند که آن روزها با تمام سختی هایش سپری شد و اشاره می کند به اینکه مدتی بعد یعنی در سال 90 یک طرف بدن پدرش فلج شده است «پس از فلج شدن، پدرم به صورت کامل در خانه بستری شد. حال بدم برای فهمیدن گذشته ام یک طرف و تماشای پدر در بستر بیماری از طرف دیگر عرصه زندگی را بر من تنگ و تنگ تر می کرد. تنها دلخوشیم در آن روزها همسرم بود.» * سفر به اربیل؛ آغار مسیر جدید برزان آن روزها را در ذهنش مرور می کند و از مقطعی دیگر در زندگی اش سخن می گوید که مسیر زندگی اش را تغییر داد «پدرم برای ادامه درمان 6 ماه به یکی از مراکز توانبخشی در تهران آمد و من در آن 6 ماه از فرصت تنهایی استفاده کرده و بدون آنکه به کسی چیزی بگویم به اربیل عراق سفر کردم.» «در سفرم به اربیل با معاون یکی از وزارتخانه های آن منطقه دیدار کردم که به آن وزارت یا اداره شهیدان و انفال می گفتند. اداره انفال چیزی شبیه به بنیاد شهید خودمان است. من با این فرد آشنا شده و به وی گفتم که من فرزند حلبچه هستم اما آن مرد به من گفت «خیلی ها هستند که بعد از آغاز شدن ماجرای بازگشت بچه های حلبچه می آیند و به دروغ به ما می گویند که ما فرزند حلبچه هستیم»، به همین خاطر از من خواست به سنندج برگردم و با مدارک کامل مجددا به وی مراجعه کنم. برزان به تیرماه 91 اشاره می کند و یادآور می شود که در آن ماه با مدارک کامل به اربیل بازمی گردد و اشاره می کند که این بار معاون وزیر وی را پیش وزیر می برد. وی از استقبال خوب وزیر می گوید و اینکه «وزیر مرا نمی شناخت اما با خوشرویی از من استقبال کرد و تأکید کرد که کار خوبی کردم که نزد آنها آمدم.» به گفته برزان، وزیر وی را به بنیاد شهید سلیمانیه عراق می فرستد تا در آنجا روال مربوط به این موضوع طی شده و از وی آزمایش دی ان ای بگیرند. کمی از اتفاقاتی که در بنیاد شهید برایش رقم می خورد گلایه می کند «مردی در آنجا قرار بود کارهای من را انجام دهد که متاسفانه همکاری درستی با من نکرد؛ حتی آزمایشی که نتیجه اش ظرف 10 روز مشخص می شود را بدون آنکه پاسخش بیایید مورد اشاره قرار داد و به من گفت «برو چون خانواده ات پیدا نمی شوند». آن مرد در همان سخنان اول مرا تهدید کرد که اگر دروغ بگویی من وکیل هایی دارم که از تو شکایت کرده و تو را به زندان می اندازند اما من که از خود مطمئن بودم، پاسخ دادم اگر دروغ گفتم مرا به زندان بیندازید.» برزان که از برخورد آن فرد دلگیر شده آزمایش دی ان ای را در همان بیمارستان می دهد و به سنندج بازمی گردد. در زمان آزمایش به برزان می گویند ما در ادامه مراحل پیگیری نزد اقوام و آشنایان تو می آییم. «مدتی بعد همانطور که گفته بودند نزد اقوام و آشنایانم آمدند و از آنها ماجرا را پرسیدند که اقوامم برایشان گفتند که من فرزند واقعی پدر و مادرم نیستم و در همان زمان بمباران شیمیایی حلبچه به سنندج آمده و پدر و مادرم مرا به فرزندی قبول کرده اند.» برزان ادامه می دهد «برای بار دوم برای آزمایش به سلیمانیه رفتم. در آنجا همان همان مرد به من گفت «من شرمنده ام زیرا پیدا کردن خانواده ات غیرممکن است.» من پس از شنیدن این پاسخ ناامیدانه به سنندج بازگشتم و دیگر ماجرا را پیگیری نکردم اما در تمام روزها این موضوع که پدر و مادر واقعی ام چه کسی هستند در ذهنم رژه می رفت». * تشدید بیماری پدر و روزهای سخت تر برزان وی مرحله بعدی زندگی اش را اینگونه روایت می کند «یک سال پس از بازگشتم از سلیمانیه مریضی پدرم تشدید و تمام بدنش فلج شد و از آن روز به بعد تمام کارهایش را خودم انجام می دادم البته همسرم نیز در آن ایام دوشادوش من در خانه فعالیت می کرد و بار بخشی از اقدامات بر دوشش بود.» * پدر هم «برزان» را تنها می گذارد وی وارد مرحله تلخ بعدی زندگیش می شود، یعنی فوت پدر «پدرم در 20 آذرماه 92 به رحمت خدا رفت و این موضوع مرا بسیار ناامیدتر از گذشته کرد به همین دلیل بعد از چهلم پدرم دوباره به سرم زد که پرونده ام را پیگیری کنم.» برزان ادامه می دهد: من در آن روزها در پمپ بنزین کار می کردم و آقای احمدی رئیس پمپ بنزین بود؛ ماجرای زندگیم را برایش بازگو کردم، آقای احمدی پس از شنیدن حرف هایم به من گفت که کاک عامر می تواند به تو کمک کند زیرا کاک عامر از اتباع مهاجر حلبچه ای بود که در سنندج زندگی می کرد. «زمانی که سراغ کاک عامر رفتم ماجرای زندگی ام را برایش بازگو کردم و ایشان به من گفت یک نفر در این زمینه می تواند به تو کمک کند که تو باید با وی حرف بزنی؛ کاک عامر 2 شماره تلفن به من داد و گفت با این 2 شماره تماس بگیر زیرا برای پیگیری مسائلت جلو خواهی افتاد. کاک عامر در همان دیدار به من گفت قرار است حلبچه استان شود و اگر این اتفاق افتاد پیگیری بسیاری از امور آسان تر می شود» وی به استان شدن حلبچه اشاره می کند و می افزاید که پس از استان شدن حلبچه صاحب یکی از آن 2 شماره به سمت ریاست سازمان قربانیان حلبچه منصوب می شود که وظیفه اصلی اش پیدا کردن بچه های بمباران شیمیایی است. برزان صاحب آن شماره را لقمان عبدالقادر نام می برد و می گوید « آقای عبدالقادر در جریان بمباران شیمیایی حلبچه پدر، مادر، خواهر و زنش را از دست داد، به همین دلیل با قربانیان بسیار همراه است، همین روحیه ایشان باعث شد که وقتی من با وی تماس گرفتم به من بگوید برای ما افتخار است که شما به حلبچه بازگردید». وی ادامه می دهد: آقای عبدالقادر به من گفت کمی صبر کن و پس از مدتی دوباره آزمایش بده که در همین حین و بین یعنی پیگیری موضوع از جانب من و برقراری ارتباط با مقامات استان حلبچه، سال 93 به اتمام رسید؛ سال 94 برایم زمانی آغاز شد که رابطه من با مقامات استان حلبچه بهتر شده بود. * آشنایی برزان با فرزند دیگر حلبچه؛ «مریم باروت چیان» برزان در سال 94 نیز برای آزمایش به حلبچه فراخوانده می شود تا اصالت حلبچه ای بودنش و همچنین پدر و مادرش مشخص شوند؛ وی آن روزها را اینگونه روایت می کند «در همان روزها که من برای آزمایش به حلبچه دعوت شدم، برنامه ماه عسل پخش شد، در آن برنامه خانم مریم باروت چیان مهمان برنامه بود. وی جزء کودکان حلبچه ای بود که پس از بمباران شیمیایی در ساری بزرگ شده بود» وی گوش فرا دادن به اظهارات مریم را یکی از مشوق های خود برای پیگیری مجدّانه پرونده اش عنوان می کند و ادامه می دهد: خانم مریم باروت چیان در آن برنامه نام کاک لقمان را می برد که من با شنیدن نام ایشان سریعاً تماس دیگری با کاک لقمان برقرار کردم. در واقع اظهارات خانم باروت چیان یک مشوق خوب برایم بود تا موضوع را جدی تر پیگیری کنم. برزان از این می گوید که با مریم باروت چیان ارتباط گرفته و از تجربیاتش برای پیگیری بهتر پرونده خود بهره برده است. * حضور برزان در مراسم وصال یک فرزند حلبچه با خانواده اش «در اولین ملاقاتم با خانم باروت چیان به وی گفتم که من 3 سال و اندی است که پرونده را پیگیری می کنم و هنوز بخش اعظم پرونده به جایی نرسیده است. در همان ملاقات خانم باروت چیان تجربیاتش را به من منتقل کرد و نهایتاً من را برای مراسم معرفی خودش به خانواده به حلبچه دعوت کرد.» برزان معتقد است که حضورش در مراسم معرفی مریم باروت چیان به ارتباطش با مقامات استان حلبچه کمک کرده و دیدار با کاک لقمان را یکی از گام های مثبت این سفر عنوان می کند. وی می گوید که در دیدارش با کاک لقمان اعتماد وی را جلب می کند و از همین رو کاک لقمان به صورت جدی تری پیگیری پرونده برزان را در دستور کار قرار می دهد. «کاک لقمان در همان دیدار به من گفت، برخی از فضای بوجود آمده برای بچه های حلبچه سوء استفاده می کنند اما برزان جان! من زمانی که با تو حرف زدم، متوجه شدم تو دروغ نمی گویی و واقعاً جزء فرزندان حلبچه هستی» برزان، پری خان را دیگر مقامی نام برد که در روزهای پیگیری پرونده وی را یاری کرده «پری خان که از مقامات کردستان عراق است، در همان شبی که من در مراسم خانم باروت چیان شرکت کردم، وقتی مرا دید به گرمی از من استقبال کرد و گفت، کارهای تو را شخصاً پیگیری خواهم کرد؛ البته همان شب با دکتر ژنتیک حلبچه که مسئولیت پیگیری وضعیت کودکان حلبچه ای را داشت آشنا شدم، دکتر پس از کمی صحبت به من گفت، تو فرزند حلبچه ای و من تا چند ماه دیگر تو را به پدر و مادرت می رسانم». وی به آزمایش های قبلی خود که برای اثبات حلبچه ای بودنش داده اشاره می کند و یادآور می شود: 2 آزمایش قبلی گُم شد و در آزمایش سوم دکتر ژنتیک پرونده شخصاً در محل آزمایش حضور یافت و بر روند اقدامات نظارت کرد. «در همان روزهایی که پیگیر پرونده بودم با بسیاری از مقامات و افراد فعال در حلبچه آشنا شدم و آنها واقعاً با من همکاری کردند؛ البته خانم شمسی قربه ای (رئیس مددکاری بهزیستی سنندج) هم بسیار با من همراه بود و در تمام روزهایی که من پیگیر پرونده بودم به من کمک کرد». برزان که گام های انتهایی قصه خود را روایت می کند، می گوید: من در روزهای پس از آزمایش با آقای رضایی آشنا شدم که از اقوام استاندار حلبچه بود. وی با جدیت کارهای من را پیگیری کرد و چون برخی شرایط مساعد نبود کارهای فوق العاده ای انجام داد که پرونده من سریعتر به سرانجام برسد. وی، رضایی را همراه روزهای سخت و تنهایی خود در حلبچه توصیف می کند ومی افزاید «آقای رضایی و خانم قربه ای در آن روزهای سخت طوری با من رفتار می کردند که من تنهایی را کمتر حس کنم. از آنها قدردانی می کنم زیرا آنها در روزهایی که من نیاز به کمک داشتم مرا تنها نگذاشتند». برزان می خواهد از تمام کسانی که در روزهای تنهایی یاریش کردند قدردانی کند تا شاید به گفته خود بخش کوچکی از زحمت هایشان را جبران کرده باشد «پدر همسرم، خانم قربه ای، آقای رضایی، آقای بهرامی (از مسئولان سازمان مهندسی سنندج)، کاک عامر و آقای افتخار (دایی همسرم) از کسانی بودند که مرا در روزها تنهایی، تنها نگذاشتند.» * کوچ از حلبچه بعد بمباران/ یافتن پدر و مادر پس از 28 سال برزان که به انتهایی قصه خود رسیده، از دریافت پاسخ آزمایشش می گوید «نهایتاً پس از تمام این سختی ها و روزهای تلخ و شیرین نتیجه آزمایش آمد و مشخص شد که خانواده من زنده اند؛ البته هنوز به من نگفته اند خانواده ام چه کسانی هشتند اما قرار است 25 اسفندماه امسال طی مراسم بزرگی با حضور تمامی مقامات کردستان عراق با خانواده ام پس از 28 سال ملاقات کنم». برای آنکه گفت وگویم با برزان را به انتها برسانم، سوالی را مطرح می کنم که از ابتدا دوست داشتم از وی بپرسم؛ اینکه «با شنیدن اسم صدام چه حالی می شوی؟» با کمی مکث می گوید «نفرت؛ مرگ؛ صدام کاری کرد که من 28 سال با خودم غریبه شدم.» داستان برزان که تمام می شود، از وی می پرسم «چه سوالی دوست داشتی از تو بپرسم که نپرسیدم»، برزان کمی مکث می کند و می گوید «سوالی را نپرسیدی که پاسخش را خودمم نمی دانم؛ شاید چون می دانستی پاسخش را نمی دانم نپرسیدی اما در نهایت، سوال و پاسخش بماند برای وقتی که خودم پاسخ را متوجه شدم» منبع: فارس
شنبه ، ۱۷بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شمال نیوز]
[مشاهده در: www.shomalnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها