محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828878613
چرا شهرزاد بیشتر از کیمیا طرفدار دارد؟
واضح آرشیو وب فارسی:خبر ایرانی: سریال شهرزاد ساخته حسن فتحی کارگردان اصالتا تلویزیونی این روز ها حسابی نقل محافل است. از هر دوشنبه که قسمت جدید آن وارد شبکه نمایش خانگی می شود به دوشنبه بعدی هوادارانش به انتظار می نشینند تا قسمت بعدی را تماشا کنند و کسانی که تحت تاثیر این جو واقع می شوند در تلاشند تا قسمت های باقی مانده را ببیند.خبرایرانی: داستان سریال حول محور قرارگیری شخصیت اصلی آن شهرزاد است. دختری که تلاش می کند تا در جامعه ای سنتی هویتی مدرن داشته باشد اما بزرگ آقا به عنوان نمایندگی کننده قدرت مسلط دولت و ملت زندگی او را به بازی گرفته است. بازیگران سینمایی فیلم های محبوب طبقه متوسط شهری مانند شهاب حسینی و ترانه علیدوستی نقش های اصلی را بازی می کنند لذا سریال نه فقط توده های عادی و بخش سنتی جامعه که بخشی هایی از طبقه فرا دست فکری که تمایل به مدرن شدن را دارند نیز در بر گرفته است. این نکته با توجه به اینکه از ابتدای به وجود آمدن شبکه نمایش خانگی غالبا توده های جامعه هدف گرفته شده بودند یکی از دستاورد هایی این سریال است. چنانچه در یکی از تبلیغات منتسب به صفحه اطلاع رسانی این سریال در تلگرام نقل قولی از پرویز پرستویی بازیگر فیلم های سینمایی فاخر به چشم می خورد که اذعان کرده شهرزاد اولین کاری است که او را مجاب به خریدن اثری از شبکه نمایش خانگی کرده است. شبکه نمایش خانگی پیش از این چند نوع هدف گذاری داشت؛ یک قسم آن به بازار فرستادن آثار سینمایی ای برای مخاطبینی بود که از سالن هایی سینمایی جا مانده اند، قسم دوم محلی بود برای کارگردان هایی که اعتبار اجتماعی شان را از مدیوم تلویزیون دولتی کسب کرده بودند اما به هر دلیلی با فاصله گرفتن از تلویزیون تلاش می کردند مخاطبین خود را در شبکه نمایش خانگی احیا کرده و به شکلی مستقل درآمد زایی کنند. حسن فتحی از همین گروه است اما با یک تفاوت بزرگ و این آن که فتحی از جمله کارگردان های سرگرمی ساز تلویزیون نبود، او کارگردانی بود که تلویزیون به او اعتماد داشت و پروژه های فاخر یا الف تلویزیون را می ساخت مانند مدار صفر درجه که در کنار خوش ساختی آن در دوره ای که دولت محمود احمدی نژاد بر طبل حمله به هلوکاست می کوبید محتوایی تاریخ دال بر نفوذ و تاثیر صهیونیسم بر وقایع موثر بر جنگ دوم بین الملل را تبلیغ می کرد. جدایی فتحی از تلویزیون هم از حیث ایدیولوژیک هم از حیث فنی به معنای جدا شدن کارگردانی که توانایی ساخت پروژه های پر خرج را دارد به این معنا برای مدیران جام جم گران تمام شد. حسن فتحی به عنوان کارگردانی که شب دهم را در ایام تقارن عید نوروز و عزاداری محرم به تلویزیون آورده بود یا درباره زندگی ملاصدرا، روشن تر از خاموشی را ساخته بود پس از چند تجربه سینمایی مانند پستچی سه بار در نمی زند، و ازدواج به سبک ایرانی، کیفر و... اکنون به قالب کلاسیک کاری اش یعنی سریال سازی بازگشته اما خود را در مقابل جایی که با آن به شهرت رسیده یعنی تلویزیون تعریف کرده است. نشریات و وبسایت های مختلف اصول گرا از این چرخش کامل فتحی ناخشنودند و از سریال کد های می آوردند که آن را ضد ارزش معرفی کنند. برای مثال انگشت اتهام به سمت صحنه های شرب خمر در فیلم دراز می کنند. اما جدای از چرخش کارگردان، واکنش صداوسیما و جریانات اصول گرا، پرسش اساسی تر این است که چه چیز هایی علاوه بر داستان سریال شهرزاد عامل جذابیت آن و شکل گیری جو مساعد نسبت به آن در فضای بخش هایی از جامعه به عنوان هواداران آن شده است؟ آیا می توان تحلیلی جامعه شناختی از چرایی گرایش به شهرزاد در میان هوادارانش ارائه داد؟ یکی از عوامل مهم در خط داستانی شهرزاد و شخصیت های آن به گمان نگارنده فضای تاریخی فیلم است. اگر چه که داستان شهرزاد، شخصیت های آن، بستر عاطفی و حوادث حول آن دارای جذابیت است اما شهرزاد در بستری رخ می دهد که پیش از آن کارگردان های دیگری نیز در این مایه فعالیت کرده اند. بهترین نمونه برای این سبک سریال سازی مرحوم علی حاتمی است که در ساختن سریال در این حال و هوای تاریخی تبحر داشت. به عبارت دیگر با توجه به امکانات شهرک سینمایی غزالی که به واسطه هزار دستان حاتمی ساخته شد بسیاری از کارگردان ها مانند همین حسن فتحی یا سید ضیاالدین دری و مسعود جعفری جوزانی دست به ساخت سریال های تاریخی پر مخاطب و در ذهن مخاطب ماندگار کردند. نکته ای که به عنوان یکی از نقاط ضعف شهرزاد مطرح است نیز به همین موضوع باز می گردد. شهرک سینمایی متبوع علی حاتمی بر اساس وقایع تاریخی دهه اول حکومت پهلوی اول یعنی سال های 1300 تا 1310 طراحی شده است در حالیکه قصه شهرزاد که در دو دهه بعد یعنی 1330 تا 1340 رخ می دهد هم در این فضای اجتماعی به تصویر کشیده است. برای مثال دفتر نشریه باختر امروز به سردبیری حسین فاطمی وزیر امور خارجه مصدق که به واسطه شخصیت فرهاد در این سریال بارها به تصویر کشیده می شود با نوعی از معماری شهرک سینمایی غزالی به تصویر کشیده شده که با تصاویر موجود از این دفتر پس از حمله به آن در جریانات مرتبط با کودتا تفاوت های آشکاری دارد. معماری تهران دهه سی به نسبت دهه های قبلی به وضوع با المان های معماری مدرن تری طراحی شده است. به باور نگارنده کارگردان خواه عامدانه خواه به علت کمبود امکانات فنی شهرزاد را در قالبی پرورده که برای مخاطب آشنا است و این سبک سریال ها را می پسندد. در اینجا این سوال مطرح می شود که چرا این سریال ها یعنی سریال هایی مانند هزار دستان، کیف انگلیسی، مدار صفر درجه، در چشم باد و اینک شهرزاد ( با اغماض شب دهم، روزگار قریب، دکتر علوی و چند اثر دیگر نیز قابل اضافه شدن به لیست هستند) به محبوبیت می رسند؟ برای پاسخ به این صورت مسئله می توان این گونه به واکاوی موضوع پرداخت که شرایط حال حاضر جامعه ایران چه نسبتی با آن روزهای جامعه ایران دارد؟ جامعه ایران در این نوع سریال ها دنبال چه گذشته ای می گردد که این چنین به دست کارگردان ها نسخه موفقیت داده است؟ چرا ساخت فیلم مقاطع دیگر تاریخی به این شکل ضامن موفقیت نیست؟ یا اساسا چرا کارگردانان بیشتر سراغ ساخت فیلم در این بافت تاریخی می روند؟ بهتر است ابتدا کمی تاریخ آن دوره را مرور اجمالی کنیم. دهه های حکومت رضا شاه پهلوی به عنوان حاکمی مقتدر که اساس مفهوم دولت ملت مدرن ایرانی علی رغم انتقادات به خفقان حاکم در آن دوره مدیون اوست شرایط وارونه وضع موجود جامعه ایران است. جامعه پر آشوب و هرج و مرج گونه ایران که مشروطه برایش رویایی ناکام شده بود محل کشاکش قدرت های محلی شده بود که هر یک رویای خود را در سر می پروراندند. در این فضا بود که رضا خان از شرایط به وجود آمده تمام استفاده را کرد و اساس سلطنت خود را ریخت و عملا میراث مشروطه یعنی مجلس را کم اثر و کم رونق کرد. این سرکوب کامل مخالفین و ایجاد فضای تک صدایی در کشور این امکان را به او داد تا با تمرکز قوایی کم سابقه بتواند برنامه های توسعه خود را پایه ریزی کند. این برنامه ها هر چقدر که مرتبط به فضای پیشرفت های تکنیکی بود موفق بودند مانند پروژه های عظیم راه آهن و هر چقدر به فضای پیشرفت های انسانی و مرتبط با فرهنگ ایران مربوط می شد آمرانه و سرکوب گرانه بودند. مانند پروژه ناموفق کشف حجاب. رضا خان در جامعه ایران کارنامه ای چند پهلو به جای گذاشت که نمی توان تلاش های او را در زمینه ای قربانی ناکامی و سوء مدیریت در زمینه دیگر گذاشت و از طرفی بذری در سیاست گذاری اجتماعی در کشور گذاشت که کماکان همان طرز تلقی پا برجا مانده است. اتکای به در آمد های نفتی. بی نیازی به تصمیم سازی مبتنی بر خواسته مردم و اعمال فشار برای تغییرات آمرانه. به باور من محبوبیت سریال شهرزاد به این علت نیست که تصویری واقعی از آن ادوار تاریخی نشان می دهد بلکه به این علت است که مخاطب که از تصویرسازی رسمی و تاریخ گویی به سبک خسرو معتضد خسته است ذهنش تمایل دارد تا تصویری از وضع دیروز بپذیرد که در تفاوتی آشکار با وضع امروز است. مخاطبی که از زندگی در شرایط امروز جامعه ایران احساس نا رضایتی می کند، از تاریخ نویسی رسمی نیز بیزار است. هم چنین هر چقدر که تلاش می شود تا تاریخ گذشته با نقاط منفی اش خوانده شود مخاطبی که نسبت به تغییر آینده و شرایط فعلی اش منفعل شده تلاش می کند تا نسبت به گذشته باوری اتوپیایی بسازد. سریال های مشابه این بافت تاریخی که پیش از این انحصارا در صداوسیما ساخته می شدند با جذابیت های بصری، زیبایی دکور، درام تاریخی و هنر آفرینی تیم تولید مخاطب را جذب می کردند اما مهار صداوسیما در دست کاری فیلم نامه به عنوان صاحب امتیاز معنوی کار دوباره همان روایت تاریخ سازی رسمی را در سریال اعمال می کرد. چنانچه به یاد داریم منصور ادبیان با بازی علی مصفا علی رغم شخصیت دلنشینش در کیف انگلیسی منفی پردازی می شد یا در این مورد آخر از سید ضیاء الدین دری اساسا کلاه پهلوی آنقدر شخصیت های غرب گرا را منفی و شخصیت های مذهبی را مثبت ترسیم کرد که مخاطب را از کلیت اثر زده کرد و بر محبوبیت سریال تاثیر معکوس گذاشته. زیرکی سریال شهرزاد اما در این است که علی رغم رعایت حداقل های پوششی مورد نیاز برای مجوز گرفتن از ارشاد از دام اعمال سلیقه های صداوسیما گریخته است. نقش شهرزاد به عنوان شخصیت مثبت قصه که با بازی قوی ترانه علی دوستی همراه شده شخصیتی نوگرا را نشان می دهد که این بار دیگر با فشار از سمت سیاست گزار رسانه ای شخصیت پردازی منفی نشده است. اگر ارشاد به حفظ حدود شرعی در لباس و روابط شرعی بسنده می کند یا موضوعاتی حساسیت بر انگیز فرهنگی و سیاسی را صرفا مورد اعمال نظر قرار می دهد. خط تولیدی سریال سازی در صداوسیما بسیار فراتر از این است. جام جم تلاش می کند تا سنخی از گذشته، روایتی از تاریخ، و قضاوتی نسبت به گروه های اجتماعی را به خورد مخاطبش بدهد. به مانند سیاست های آمرانه پهلوی که تلاش می کرد مدرنیسم را نه از دل جامعه که با سرکوب قشر سنتی و بالاخص روحانیت پیش ببرد. تفکر حاکم بر جام جم نیز تلاش می کند تا با شخصیت پردازی منفی از گروه هایی اجتماعی که آن ها را مخل احیا و بازتولید سبک زندگی سنتی ایرانی می بیند، جامعه دل بخواه خودش را بسازد. حال آنکه تغییر و تحولات یک جامعه چند ده میلیونی و متاثر از فرهنگ جهانی نه با دستور و سیاست گذاری که بر اثر فعل و انفعلات درونی خود نیروهای اجتماعی صورت می پذیرد و جعل تاریخی در بلندمدت نه تنها باعث جعل تاریخ نمی شود که اعتماد مخاطب از مرجعیت رسانه صداوسیما را از بین می برد چنانچه چنین نیز شده است. لذا موفقیت شهرزاد در این است که توانسته تاریخی را روایت کند که نه باب میل صداوسیما که باب میل خریدارش است. در اینجا می توان شهرزاد را با کیمیا به عنوان سریالی پر هزینه که پخش آن با توزیع شهرزاد هم زمان گشته مورد مقایسه قرار داد. کیمیا رقیب شانه به شانه سریال شهرزاد است. بازیگران مطرح سینمایی مانند رضا کیانیان را دارد. بازیگران از حیث ظاهری جذاب مانند پوریا پورسرخ را دارد و استخوان خورد کرده هایی مانند حسن پورشیرازی و آزیتا حاجیان سریال را جا انداخته اند. کارگردانش آن چنان معروف نیست، تهیه کننده اش محمدرضا شفیعی از پرکار های این روزهای صنعت سینما و تلوزیون است و داعیه رقابت با سریال های ترکی را دارد اما گویا پیش از رسیدن فرصت رقابت با همسایه خارجی، رقیب به نظر کم خطر داخلی اش یعنی شهرزاد دست و پایش را بسته است. این روزها هرچه شهرزاد بیشتر جا باز می کند، کیمیا که هر روزه هفته پخش می شود بیشتر نواقصش در شبکه های اجتماعی دست به دست می شود. از گریم کم تغییر کیمیا طی سال های متمادی نقش آفرینی مهراوه شریفی نیا تا گاف های مرتبط با تصویر سازی دهه شصت. کیمیا داستانی پر کشش دارد، روایت دختری است که محصول یا حتی برسازنده انقلاب اسلامی است و در پیچ و خم سال های انقلاب و جنگ و پس از آن خواه در تهران یا آبادان یا حتی پاریس از نفس نیفتاده. چادرش شل نشده و ادامه داده و با نماینده های نظم پیشین مسلط جامعه ایران یعنی خانواده های ساواکی که نماد حیله گری و رذالت هستند جنگیده و دست آخر موفق به یافتن گمشده اش یعنی دختره اش خوانده اش شده. به عبارتی مقاومتش به بار نشسته. این یعنی داستانی باب میل جام جم نشینان برای حمایت مالی از شخصیتی که اگر چه در شخصیت امروزین زنان ایرانی کم پیدا می شود اما حداقل رویای جام جم را در آنچه دلش می خواست از زن ایرانی تربیت کند در قاب دوربین نشان می دهد. کیمیا سریال محبوب گروه سنی نسل انقلاب است. اگر شهرزاد برهه تاریخی دل پسند طبقه متوسط شهری است. کیمیا روایت سانسور شده نسلی است که می خواست این گونه مقاومت کند اما فرزندانش بیشتر شبیه شهرزاد ها بزرگ شدند. البته سریال کیمیا این تغییر نسلی را نه طبیعی که حاصل دست کاری عوامل غیر خودی می بیند. کیمیا این زن انقلابی دختر خوانده ای به نام آزاده دارد که همان گمشده اوست. کیمیا آزاده را پیدا می کند ولی او که در فرانسه توسط شوهر سابق ضد انقلابی کیمیا بزرگ شده به نامادری اش که او را بزرگ کرده است می گوید او را رها صدا می زنند. یعنی هویتش با تغییر محل زیستش تغییر یافته. نشانه ای از اینکه تغییر نسلی در ایران نه از رهگذر تغیرات درونی جامعه که از خلال زندگی در خارج از مرزهای ایران رخ می دهد. و نشانه ای هم بر اینکه نسل بریده از سنت های گذشته در جست و جوی هویت گم کرده اش است و نسل سنتی برای حمایت از نسل گمشده مانند کیمیا حتی حاضر است تا پاریس برای پیدا کردن او برود. رقابت سریال خانگی شهرزاد با سریال دولتی کیمیا رقابت بخش خصوصی است با بخش دولتی. رقابت دهه سی شمسی است با دهه شصت هرچند به اعتبار ترانه محسن چاووشی و رمزخوانی های مردمی در شبکه های اجتماعی قصه شهرزاد یعنی بافت تاریخی بعد از 28 مرداد را عده ای با سرخوردگی طبقه متوسط شهری بعد از 88 تعبیر می کنند. اما به هر حال هر دو قصه روایت های باب تبع قشر هایی از جامعه است که هیچ کدام نتوانسته اند واقعا آنچه را می خواهند در جامعه پیاده سازی کنند. شهرزاد مدرن شده قصه پر غصه جوان ایرانی پس از انقلاب است و کیمیای سنتی نماد مقاومت نسل خود انقلاب. قصه های هر دو سریال را می توان از بافت شان بیرون کشید و نگاه کرد که از چه گروه هایی از جامعه دل می برند. واقعیت جامعه ایران همین کشاکش های بین نسلی است. همین اختلاف های سلیقه است و همین پیام به مرجعیت رسانه ای به صداو سیما است که برای همیشه نمی تواند لقمه در دهان همه گروه های اجتماعی بگذارد.
چهارشنبه ، ۱۴بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر ایرانی]
[مشاهده در: www.newsirani.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها