محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843225900
روایت همسر شهید مدافع حرم
واضح آرشیو وب فارسی:فاش نیوز: چند صباحی است زندگی خصوصی شهید مدافع «امین کریمی چنبلو» را به نظاره نشسته ایم. حتی تصور جمع این همه احساسات متفاوت سخت است؛ نظامی، پاسدار، نخبه علمی، ورزشکار حرفه ای صاحب مقام در 4 رشته ورزشی، مردی که حتی برای لباس همسرش ساعت ها زمان می گذارد، مرور عاشقانه های او، احساسات لطیف، دلتنگی برای همسر، علاقه و عشق به زندگی و ... فقط تفسیر زیبای سید شهیدان اهل قلم سید مرتضی آوینی برای این افراد راه گشاست: «دل مومن را که می شناسی؛ جمع اضداد است. رحم و شدت را باهم دارد و رقت وصلابت را نیز باهم. زلزله ای که در شانه های ستبرشان افتاده از غلیان آتش درون است. چشمه اشک نیز از کنار این آتش می جوشد که این همه داغ است.» آنقدر عمر برخی آدم ها پربرکت و دوست داشتنی است که گاهی با تمام وجود آرزو می کنی زمان متوقف شود و آنها بازگردند اما ... بگذار باز هم سید مرتضی آوینی روایت گر حالشان باشد. چراکه من و تو چه می دانیم؟ شهیدان را شهیدان می شناسند: «اماما، مرا نیز با تو سخنی است که اگر اذن می دهی بگویم؛ من در صحرای کربلا نبوده ام و اکنون هزار و چهارصد و چند سال از آن روز گذشته است. اما مگر نه این که آن صحرا بادیه هول ابتلائات است وهیچ کس را تا به بلای کربلا نیازموده اند از دنیا نخواهند برد؟ آنان را که این لیاقت نیست رها کرده ام، مرادم آن کسانی اند که یا لیتنا کنا معکم گفته اند. پس بگذار مرا که در جمع اصحاب تو بنشینم وسر در گریبان گریه فرو کنم.»... زهرا حسنوند، همسر «شهید امین کریمی چنبلو» بخش سوم و پایانی روایت زندگی شیرین «زهرا حسنوند» با همسرش، شهید «امین کریمی چنبلو» در ادامه تقدیم می گردد. *منتظر تماس امین هستم با گریه و جیغ و داد مرا به بیمارستان بردند. تلفن همراه ام را بالای سرم گذاشته بودم. 6 روز بود که با امین حرف نزده بودم، باید منتظر تماس او می ماندم. می گفتم «صدای زنگ را بالا ببرید. امین می داند که من چقدر منتظرش هستم حتماً تماس می گیرد... باید زود جواب تلفن را بدهم.» پدرم که متوجه شده بود دائماً می گفت «نمی شود که گوشی بالای سر شما باشد. از اینجا دور باشد بهتر است.» می گفتم «نه! شما که می دانید او نمی تواند هرلحظه و هرثانیه تماس بگیرد. الآن اگر زنگ بزند باید بتوانم سریع جواب بدهم. من دلم برای امین تنگ شده! یعنی چه که حالم بد است...» بابا راضی شد که گوشی کنار من بماند. شارژ باطری تلفن همراهم به اتمام رسید. به سرعت سیمکارت را با گوشی برادرم جابه جا کردم. دیوانه شده بودم. گفتم «زود باش، زود باش، ممکن است در حین عوض کردن گوشی شوهرم تماس بگیرد.» *دلم برای شوهرم تنگ شده! برادرم رضا، اسم شهدا را دیده بود و می دانست که امین شهید شده. هم او و هم خواهرم حالشان بسیار بد شده بود. به جز من و مادر همه خبر داشتند. خواهرم شروع به گریه کرد. زن داداشم هم همین طور. گفتم «چرا شما گریه می کنید؟» گفتند «به حال تو گریه می کنیم. تو چرا گریه می کنی؟» گفتم «من دلم برای شوهرم تنگ شده! تو را به خدا شما چیزی می دانید؟» زن داداشم گفت «نه، ما فقط برای نگرانی تو گریه می کنیم.» صورت زن داداشم را بوسیدم و بارها خدا را شکر کردم که خبر بدی ندارند. همین برای من کافی بود. مثل دیوانه ها شده بودم. پدرم گفت «می خواهی برویم تهران؟» گفتم «مگر چیزی شده؟» گفت «نه! اگر دوست نداری نمی رویم.» گفتم «نه! نه! الآن شوهرم می آید. من آنجا باشم بهتر است.» شبانه حرکت کردیم و حدود ساعت 5 صبح به تهران رسیدیم. گفتم «به خانه پدر شوهرم برویم. اگر حال آنها خوب بود معلوم می شود که هیچ اتفاقی نیفتاده و خیال من هم راحت می شود اما اگر آنها ناراحت باشند...» *دو شهیدِ سپاه انصار تا رسیدیم دیدم پدر شوهرم گریه می کند. پرسیدم «چرا گریه می کنید؟» گفت «دلم برای پسرم تنگ شده.» با تلفن همراه ام دائماً در موتورهای جستجوگر این جملات را می نوشتم: "اسامی دو شهید سپاه انصار" نتایج همچنان تکراری بود: "اخبار مبنی بر شهادت 15 نفر صحیح نمی باشد و تنها دو نفر به شهادت رسیده اند." نتیجه آخرین جستجوهایم به یک کابوس وحشتناک شباهت داشت: "اخبار مبنی بر شهادت 15 نفر صحیح نیست. تنها دو نفر به نام های شهید عبدالله باقری و شهید امین کریمی به شهادت رسیده اند." *امینم شهید شد! از دیدن اسامی شوکه شده بودم. همانجا نشستم و با ناباوری به پدرم گفتم «بابا شوهر من شهید شده؟» گفت «هیچ نگو! مادر امین چیزی نمی داند.» مادر شوهرم ناراحتی قلبی داشت. مراعات مادر را می کردند. فقط یادم است به سمت مادرم دویدم و گفتم «مامان شوهرم شهید شده» و بیهوش شدم... دیگر هیچ چیز را به خاطر نمی آورم. *عکس امین را دیده ام سریعاً مرا بیمارستان شهید چمران رساندند. فشارم به شدت بالا رفته بود. صداها را می شنیدم که دکتر به برادرم می گفت «چرا فشارش بالا رفته؟ برای خانمی با این سن چنین فشاری بعید است!» رضا گفت «شوهرش شهید شده!» حالم بدتر شد با گریه و فریاد می گفتم «نگو شوهرم شهید شده رضا، امین شهید نشده. فقط اسمش مشابه شوهر من است. چرا حرف بی خود می زنی؟» رضا کنارم آمد و آرام گفت «زهرا من عکس امین را دیده ام!» با این حرف دلم به هم ریخت. منتظر بودم شوهرم برگردد اما ... خیلی خیلی سخت است که منتظر مسافر باشی و او بر نگردد... *روز هجدهم قرار بود اعزام دوم امین به سوریه، 15 روزه باشد، به من این طور گفته بود. روز سیزدهم یا چهاردهم تماس گرفت. گفتم «امین تو را به خدا 15 روز، حتی 16روز هم نشود. دیگر نمی توانم تحمل کنم!» هر روز یادداشت می کردم که "امروز گذشت..." واقعاً روز و شب ها به سختی می گذشت. دلم نمی خواست بجز انتظار هیچ کاری انجام دهم. هر شب می گفتم «خدا را شکر امروز هم گذشت.» باقیمانده روزها تا روز پانزدهم را هم حساب می کردم. گاهی روزهای باقی مانده بیشتر عذابم می داد. هر روز فکر می کردم «10 روز مانده را چطور باید تحمل کنم؟ 9 روز، 8 روز... ان شاءالله دیگر می آید. دیگر دارد تمام می شود... دیگر راحت می شوم از این بلای دوری!» گفت «زهرا فقط 3 روز به مأموریتم اضافه شده و هجدهمین روز برمی گردم.» با صدایی شبیه فریاد گفتم «امین! به من قول 15 روز داده بودی. نمی توانم تحمل کنم...» دقیقاً روز 18 امین شهید شد. *بدون امین چه کنم؟ حدود 6 روز بعد امین را برگرداندند معراج شهدا. این فاصله زمانی هیچ چیز را به خاطر ندارم، هیچ چیز را... وقتی به معراج رفتیم سعی کردم خودم را محکم نگه دارم. می ترسیدم این لحظات را از دست بدهم و نگذراند کنارش بمانم. قبل از رفتن به برادر شوهرم گفته بودم «حسین؛ پیکر را دیده ای؟ مطمئنی که امین بود؟» گفت «آره زن داداش.» قلبم شکست. گفتم «حالا بدون امین چه کنم؟ ما هزار امید و آرزو با هم داشتیم. قرار بود کارهای زیادی باهم انجام دهیم. با خودم می گفتم حالا باید بدون او چه کنم؟» *قطره اشک شهید پیکر را که آوردند دنبال امین می دویدم. نگذاشتم مادرم متوجه شود، فقط گفتم بگذارید با امین تنها باشم. مکانی در معراج شهدا با هم تنها ماندیم. گفتم «امینم؛ این رسمش نبود! تو راضی نبودی حتی دست هایم با چاقوی آشپزخانه زخم شود. یادت هست وقتی دستم کمترین خراشی برمی داشت روی سینه ات می زدیی و می گفتی شوهرت بمیرد زهرا جان! تو که تحمل ناراحتی من را نداشتی چطور دلت آمد که مرا تنها بگذاری؟» خیلی گریه کردم. انگار که از کسی خیلی ناراحت و دلگیر باشی برایش گلایه می کردم و می گفتم این رسمش نبود بی معرفت! خدا شاهد است دیدم از گوشه چشمش یک قطره اشک بیرون زد... *فقط من و تو! تا قطره اشک را دیدم با خودم گفتم «از کجا معلوم امین برای شهادت رفته بود که بخواهم او را سرزنش کنم؟ او رفت تا دِینَش را ادا کند. حالا اگر گلچین شده و خدا دوست داشته او را با شهادت ببرد امین مقصر نیست...» گفتم «امین عزیزم، شهادت مبارکت باشد. اما آن دنیا هوای مرا داشته باش و شفاعتم کن.» آخرین تلاش ها و التماس هایم بود «امین؛ مواظبم باش، مثل همان موقع ها که پشتم بودی و همیشه می گفتی فقط من و تو هستیم که برای هم می مانیم.» با دیدن اشک امینم مطمئن شدم دل امین با من است که من با این همه وابستگی حالا قرار است بدون او چه کنم... گفتم «حلالت کردم، به جز خوبی هیچ چیز از تو ندیدم.» *بوسه های آخر... از اولین سفر که برگشت هنوز صورتش خوب نشده بود. قول داده بود دفعه بعد که برمی گردد صورتش هم خوب شود. راست می گفت در معراج صورتش را دقت کردم خدا را شکر خراشیدگی اش محو شده بود... گفتم که من به صورت امین حساس بودم... تا جان در بدن داشتم صورتش را برای آخرین بار سیر نگاه کردم... می دانستم این لحظات دیگر هیچ گاه تکرار نمی شود. تصویر امین آنقدر بزرگ بود که قاب چشم هایم برای دیدنش کم بود! بوسه بارانش کردم و از امین جدا شدم. *معامله با خدا چند روز بعد از شهادتش انتظار داشتم حداقل بیاید با من حرف بزند. دائماً گلایه داشتم از خدا، از اطرافیانم، از همه آدم و عالم. دائم از خودم می پرسیدم «چرا امین رفت؟ چرا بقیه مانع از رفتن امین نشدند؟» دائماً ناراحت و دلگیر بودم. منتظر بودم بیاید منت کشی! امین حاضر نبود ناراحتی مرا ببیند حالا چطور حاضر بود مرا با این داغ بزرگ بگذارد و برود؟ بعد از دو سه روز دیدم دیگر فایده ای ندارد. فکر کردم باید معامله ای کنم. گفتم «خدایا! شوهرم را در راه تو بخشیدم. خود و خانواده ام هم فدای حضرت زینب (سلام الله علیها) و امام حسین (علیه السلام). ان شاءالله همه ما مثل امین عاقبت به خیر شویم. فقط شوهرم بیاید با من حرف بزند. بیاید جواب سؤال هایم را بدهد. با من حرف بزند تا کمی آرام شوم. اینکه دیگر توقع زیادی نیست...» *خانه ای که مسجد بود همان شب خواب دیدم که گویا خانه ما بخشی از یک مسجد است. با خانمی که نمی شناختم همراه بودم و به او گفتم «به من می گویند شوهرت شهید شده. خدا کند امین زنده باشد و تمام بنرها و تابلوهای شهادت او جمع شده باشد.» جلوی در که رسیدم دیدم هیچ بنر و پلاکاردی نیست! گفتم «پس شوهرم شهید نشده!» به سمت مسجد که احساس می کردم خانه ما است رفتم. در را که باز کردم دیدم شوهرم نشسته! دویدم و با رسیدن به امین، بوسیدمش! گفتم «وای امین، اگر بدانی این چند وقت چه خواب های بدی دیده ام!» *نام ام جزء شهدا است امین آنکارد کرده و خیلی نورانی با لباس سبز، از جایش بلند شد، پیشانی مرا بوسید و گفت «زهرا جان! من شهید شدم...» در خواب همه چیز برایم مرور شد و یادم آمد که شهید شده. گفت «من باید زود برگردم و نمی توانم زیاد حرف بزنم.» گفتم «باشه حرف نزن. من از حضرت زینب (سلام الله علیها) و از خدا خواسته ام که بیایی و جواب سؤالات مرا بدهی. پس زیاد حرف نزن دلم می خواهد بیشتر پیش من بمانی.» گفت «یک خودکار بده تا بنویسم.» گفتم «تو به من نگفته بودی می روی شهید می شوی، گفتی می روی تا دِینَت را ادا کنی. به من قول داده بودی مراقب خودت باشی.» خندید و گفت «من در آن دنیا مذهبی زندگی کرده بودم. اسم ام جزء لیست شهدا بود... » می خواستم سریع همه سؤالاتم را بپرسم، گفتم «در قبال این مصیبتی که روی قلب من گذاشتی و می دانی که دردی بزرگ تر از این برای من نبود، چطور دلت آمد مرا تنها بگذاری؟» (همیشه وقتی خبر شهادت همسر کسی را می شنیدم به شوهرم می گفتم ان شاءالله هیچ وقت هیچ کس چنین مصیبتی نبیند. حاضر بودم بمیرم اما خدای نکرده هیچ وقت چنین داغی را نبینم.) *برگه شفاعت امین یک برگه از جیب اش در آورد که دور تا دور آن شبیه آیات قرآن، اسم خداوند و ... نوشته شده بود. خودکار را از من گرفت. نوشت "همسر مهربانم،" دقیقاً عین این دو کلمه به همراه ویرگول بعد آن را روی کاغذ نوشت. بعد گفت «آره می دانم خیلی سخت است. ما در این دنیا آبرو داریم. خودم در این دنیا شفاعتت می کنم.» انگار در لیستی که قرار بود شفاعت کند اسم مرا هم نوشت... گفتم «در این دنیا چی؟» گفت «من نباید زیاد حرف بزنم...» با این حال انگار خودش هم طاقت نداشت حرف نزند. احساس می کردم بیشتر دلش می خواهد حرف بزند تا بنویسد. گفت «در این دنیا هم خودم مراقبت هستم. حواسم به تو هست.» یک دفعه از خواب پریدم! اذان صبح بود... *به خوشی امین، خوش ام بعد آن خواب، آرام شدم. با خودم می گفتم اگر شوهرم به مرگ عادی می مُرد چه می کردم؟ الآن می دانم شهیده و شهید زنده است و همیشه کنارم می ماند، صدایم را می شنود. آن دنیا هم دستش باز است و شفاعتم می کند. چه بهتر از اینکه در آن دنیا چنین مجوزی دارم. چه چیزی از این می تواند بالاتر باشد؟ آرام و قرار گرفتم... شوهر من به آرزویش رسیده بود و همین مرا آرام می کرد. از طرفی اگر امین به مرگ طبیعی می مُرد باید برایش ناراحتی می کردم. خصوصاً اینکه در آن صورت نمی دانستم وضعیت اش خوب است یا نه! اما اکنون می دانم خوش است و من به خوشی او خوشم و فقط ناراحتی ام از این است که امینم در کنارم نیست... *پیشوازی خاندان اهل بیت دیگران هم بعد از شهادتش خواب او را دیدند. یکی از افراد می گفت خواب دیدم تشییع شهید در سوریه برگزار شد و به جای اینکه تابوت او در دست مردم باشد، پیکر امین با لباس سفید و شال سیاه عزای اباعبدالله بر گردن، در دستانشان بود. می گفت دیدم یک دختر بچه 3 تا 4 ساله در جلوی تشییع کنندگان به صورتی که صورتش رو به شهید بود، برخلاف مسیر حرکت دیگران حرکت می کرد و شعر می خواند. می گفت از شهید پرسیدم «این دختر بچه کیست؟» امین لبخند زد و گفت «این دختر از خاندان اهل بیت است!» انگار که به پیشواز شهید آمده بود. می گفت دیدم مردم مشایعت کننده هم به جای اینکه گریه کنند، کل می کشیدند و شادی می کردند! شخص دیگری هم خواب دیده بود امین مداح امام حسین (علیه السلام) شده است! شهید «امین کریمی چنبلو»، حرم حضرت رقیه سلام الله علیها، 1394 *من زنده ام هیچ چیز قشنگ تر از این نیست که امین شهید شده و نمرده است. خدا خودش در قرآن وعده داده که شهید زنده است.هنوز هم هروقت به هر علتی نگران می شوم، شب به خوابم می آید و جوابم را می دهد. حتی در بیداری آرام شدنم را مدیون حضور امین هستم! اتفاقاً شب گذشته (شب قبلاز مصاحبه حاضر) خواب دیدم آمده و می گوید «بعد از 80-90 روز مأموریت آمده ام یک سر به خانم ام بزنم.» گفتم می گویند «تو شهید شدی.» گفت «نه، من زنده ام. آخر بعضی ها زنده می مانند و بعضی ها می میرند.» گفتم «زنده ای؟» گفت «آره، من زنده ام.»گفتم «پس بگذار خبر آمدنت را من به خانواده ها بگویم.» خندید... *تاریخ شهادت با خودم فکر می کردم شاید اگر امینم روز پانزدهم برمی گشت، شهید نمی شد. این فکر و خیال آزارم می داد! بعد شهادت امین، دوستانش می گفتند «اصلاً قرار به برگشت نبود! برنامه این بود که 2 ماه آنجا بمانیم!» همراهانش50 روز بعد از شهادت امین برگشتند. حرف ها را که شنیدم مطمئن شدم امین تاریخ شهادتش به من را گفته بود. *همسر شهید آینده امین همیشه به مادرش می گفت «مادر شهید آینده!» و خطاب به من ادامه می داد «تو هم که همسر شهیدی ان شاءالله!». همه از دستش ناراحت می شدیم. با خنده می گفت «بالآخره که چی؟ باید افتخار کنید اگر این طور شود.» این حرف ها را حتی آن زمان که هیچ برنامه ای برای رفتن به سوریه نداشت غالباً با شوخی و خنده تکرار می کرد. *جنازه ندیده بودم من هیچ وقت تشییع جنازه نمی رفتم! حتی اگر این تشییع مربوط به اقوام بود یا حتی شهید. فقط با دوستانم تشییع شهدای گمنام را شرکت می کردیم. واقعیت این بود که همیشه از غصه و ناراحتی دوری می کردم، شاید هم فرار! پدر و مادرم قبل از ازدواج اجازه نمی دادند در هیچ مراسم تشییعی شرکت کنم. از نظر آنها چنین مراسم های در روحیه یک دختر اثر بد می گذاشت. به عبارتی هیچ وقت مستقیم با غم و غصه ارتباط نداشتم. حتی یکبار که با امین به زیارت امام رضا (علیه السلام) رفته بودیم، چند میت را که برای طواف آورده بودند دیدم. از شدت ناراحتی، رنگ از صورتم پرید و خیره خیره جنازه ها را نگاه می کردم. امین تا متوجه شد، دستم را گرفت و مرا دور کرد. هرچه گفتم بگذار حداقل ببینم چطور جنازه را می برند، گفت «نه! بیا این طرف...» حتی اگر تلویزیون شبکه غمگین نشان می داد کانال را عوض می کرد چون می دید با دیدن صحنه های غمناک کاملاً به هم می ریزم و پکر می شوم. حتی گاهی گریه می کردم! امین هم همیشه سعی می کرد مرا شاد نگه دارد. *اجازه نمی دهم همسرم شهید شود راستش اینطور نبود که من تمام 24 ساعت به فکر شهدا باشم و در مراسم آنها شرکت کنم. با اینکه اردوهای راهیان نور هم شرکت می کردم و آرزو می کردم لیاقت شهادت نصیب من هم شود، اما همان زمان وقتی خانواده های شهدا را می دیدم همیشه فکر می کردم که این داغ واقعاً سنگین و غیرقابل تحمل است. ترجیح می دادم همه داغ مرا ببینند اما من داغ عزیزانم را نبینم. من قدرت تحمل سختی را نداشتم. یادم هست یک بار در شلمچه یکی از دوستانم گفت «اگر جنگ شود همسرم را به جنگ می فرستم تا شهید شود.» آن زمان من مجرد بودم. خیلی جدی گفتم «من محال است چنین اجازه ای بدهم! یعنی چه که من ازدواج کنم و همسرم شهید شود؟ اجازه نمی دهم همسرم شهید شود. چون من آدم وابسته ای هستم.» به من گفت «این چه حرفی است که می زنی؟ مگر مسلمان نیستی؟»... بعد از شهادت امین به من گفت «زهرا! من اصلاً دلم نمی خواهد همسرم شهید شود...» گفتم «دیدی خدا اصلاً به حرف های ما کاری ندارد.» *چقدر محکم شده ای همسر من شهید شد و او تازه می گفت «راست می گفتی، چرا باید همسرم شهید شود...» البته بعد از لحظاتی به او گفتم «آن زمان سن من خیلی کم بود و شاید فکرم هنوز ناپخته، اما الآن من به شهادت امین افتخار می کنم. امین می توانست طور دیگری از دنیا برود. امین خیلی خوب بود که خدا به بهترین نحو و با احترام زیاد او را برد. من خوشحالم که آن دنیا همسرم را دارم.» می گفت «به خدا با تعریف های تو آدم حسادت می کند! تو چقدر محکم شدی زهرا! تو آدم احساساتی بودی...» یاد نیت قبل از ازدواج خودم می افتم؛ از خدا خواسته بودم خیر و عافیت دنیا و آخرت نصیبم شود و کسی جلوی راهم قرار بگیرد که این دعا محقق شود. بعد از شهادت امین، پدرم می گفت «زهرا جان خودت خیر دنیا و آخرت را خواستی پس دیگر گریه نکن...» *امین کنارم هست تا وقتی امین بود، به محض اینکه ناراحت می شدم کنارم می آمد و آرام می کرد. حالا هم واقعاً انگار چیزی تغییر نکرده، وقتی بعد از ناراحتی و بی تابی زیاد ناگهان آرام می شوم، مطمئنم امین کنارم حضور دارد. من آدمی نیستم که به سادگی آرام شوم. *ناراحتی به شیوه شهدا ناراحتی امین کلاً 10 دقیقه هم طول نمی کشد و اصلاً آدم کینه ای نبود. نهایت 5 دقیقه پیاده روی آرام اش می کرد و بعد کلاً موضوع را فراموش می کرد. *مثل آنها نیستم! بعضی از پیامک هایش را حتی همان زمان نامزدی و محرمیت برای خودم یادداشت می کردم. حرف هایش برایم شیرین و جالب بود. یادم می آید پیامک طنزی برایش فرستادم که می گفت مردها اگر همسرشان در دوران نامزدی زمین بخورند، قربان و صدقه همسرشان می روند یک ماه که می گذرد رفتارشان عوض می شود و آنقدر ادامه پیدا می کند که در نهایت بعد از چند سال راضی می شوند که از زمین زنده بلند نشود! به امین گفتم «واقعاً مردها همینطورند؟» گفت «بگذار اگر خدایی نکرده، زبانم لال، یک زمانی زمین خوردی و من جلوی همه خم شدم و دست هایت را بوسیدم متوجه می شوی که من مثل آنها نیستم...» خیلی احساساتی و مهربان بود. با خودم فکر می کردم این پسر چقدر با شعور است، چقدر فهمیده و آقاست! از همنشینی با چنین مردی لذت می بردم. *اولیای خدا یکی از دوستان امین بعد از شهادتش حرف جالبی می زد، می گفت «شما باید خیلی خوشحال باشید که دو سال و 8 ماه با یکی از اولیای خدا زندگی کردید و بهترین لذت را بردید. افراد زیادی هستند که 60-50 سال زندگی می کنند اما لذت های 3 ساله شما را نمی برند.» واقعاً شاید من به اندازه 300 سال شیرین زندگی کردم که تماماً لذت بود. *دوست من ما واقعاً مانند دو دوست بودیم. با هم به پیاده روی و ... می رفتیم. قول داده بود که بعد از بازگشت از سوریه، راپل را هم به من آموزش دهد. با تعجب به او می گفتم «فضایی نداریم که بخواهی به من آموزش بدهی!» گفت «آن با من!» ذوق و شوق داشت. من مانند یکی از دوستانش بودم و او هم برای من. نگاهش به خانم این نبود که مثلاً تنها وظیفه زن ماندن در خانه و انجام کارهای خانه است! *از طرف رئیس جمهور وقتی کار خیری انجام می داد، دلش نمی خواست کسی متوجه شود، حتی من! کارت سرپرستی ایتام را در جیب اش دیده بودم. بعد از شهادت امین، یکی از همکارانش تعریف می کرد در یکی از سفرهای استانی دختربچه سرایدار، نامه ای به امین داد تا به آقای رئیس جمهور بدهد. امین به همکاران گفت تا این نامه به دفتر و مراحل اداری اش برسد زمان می برد، بیایید خودمان پول بگذاریم و بگوییم رئیس جمهور فرستاده است! همین کار را کردیم. البته بیشترین مبلغ را امین تقبل کرد و هدیه در پاکتی به پدر بچه اهدا شد. اشک شوق پدر دیدنی بود... *فقط برای زهرا امین به درس، تندرستی، ورزش خیلی اهمیت میداد. همیشه برنامه هایش را یادداشت می کرد. ادامه برخی ورزش ها و برنامه جدی برای تحصیلات تکمیلی در رشته الکترونیک داشت. البته با شوخی و خنده می گفت «چون همسرم حقوق خوانده، حتماً بعد از اتمام تحصیلاتم، این رشته را هم می خوانم. نمی شود که خانمم حقوق دان باشد و من بی اطلاع!» بسیار به روز و مایه افتخار بود. آنقدر از او حرف می زدم و به داشتننش مغرور بودم که برادرم سر به سرم می گذاشت و می گفت «انگار فقط زهرا شوهر دارد! از آسمان یک شوهر آمده فقط برای زهرا!» *********** شهید گرانقدر «امین کریمی چنبلو»، سحرگاه هشتم محرم الحرام، مصادف با 30 مهرماه 1394 در شهر حلب سوریه آسمانی شد. پیکر مطهر این شهید والامقام، مجاهد و مدافع حرم مطهر عقیله بنی هاشم، زینب کبری (سلام الله علیها) پس از انتقال به ایران اسلامی در ششم آبان سال 1394 تشییع و بنا به وصیت وی در حرم مطهر امام زاده علی اکبر (علیه السلام) چیذر تهران آرام گرفت.
سه شنبه ، ۱۳بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فاش نیوز]
[مشاهده در: www.fashnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها