واضح آرشیو وب فارسی:وارش: در حالیکه نام هومن طغانی در فهرست ملی پوشان بوکس اعزامی به رقابتهای انتخابی المپیک در چین قرار داشت، در نهایت تعجب در اعلان جدید و نهایی نام مشتزن سبک وزن ساروی دیده نمی شود. بلافاصله خبر رسید که هومن که تنها ۲۱ سال سن دارد، خبر از خداحافظی از میادین بوکس را داده و برای همیشه کنار کشیده است. این خبر ناراحت کننده در شرایطی به گوش می رسد که طغانی در بهترین وضعیت خود بوده و گمان می رفت که می تواند به انتظار کسب سهمیه پاسخ دهد.وارش نیوز: در حالیکه نام هومن طغانی در فهرست ملی پوشان بوکس اعزامی به رقابتهای انتخابی المپیک در چین قرار داشت، در نهایت تعجب در اعلان جدید و نهایی نام مشتزن سبک وزن ساروی دیده نمی شود. بلافاصله خبر رسید که هومن که تنها ۲۱ سال سن دارد، خبر از خداحافظی از میادین بوکس را داده و برای همیشه کنار کشیده است. این خبر ناراحت در شرایطی به گوش می رسد که طغانی در بهترین وضعیت خود بوده و گمان می رفت که می تواند به انتظار کسب سهمیه پاسخ دهد. خودش همچنان مصرانه به فکر خداحافظی است اما اطرافیانش سعی دارند تا این چهره با استعداد را از تصمیمش منصرف کنند. او که جوانی است مودب و پهلوان صفت، در ناگوارترین لحظات زندگی ورزشی اش هم به کسی توهین نمی کند و با احترام حرف می زند. مانده ایم پس کی قرار است از هم استانی بودن با احمد ناطق نوری ریاست فدراسیون بوکس بهره ببریم؟ پیشتر با حسن کارکردی، تا دیروز با جاسم دلاوری و مهدی طلوتی و حالا هم با طغانی کاری کرده اند که احساس کنیم تصمیمات مشهود ضد مازنی با مخالفتی از جانب پیر نوری بوکس ایران مواجه نیست. هومن در گفتگویی درد دل گونه از خداحافظی اش حرف زد. * حقیقت دارد که می خواهی بوکس را کنار بگذاری؟ بله. حتی پدرم که عاشق بوکس است و همیشه حامی و مشوق من بوده، می گوید که بوکس را رها کن. از سال ۸۹ تا الان در اردوهای ملی هستم. فکر می کنم خیلی وقت ها حق گرفتنی نیست بلکه حق دادنی است. وقتی ندهند بهتر است بروی. * مگر در انتخابی باختی؟ من در مسابقات قهرمانی کشور شرکت نکردم چون در قهرمانی آسیا در تایلند دنده ام شکست. دو مرحله اردو هم نبودم و بعد دعوتم کردند. مصدومیت من در اردوی مازندران اتفاق افتاد و گواهی پزشکی و همه چیز هم داشتم و مربیان خبر داشتند. مدت زیادی در اردو بودم، فکر می کنم بیش از دو ماه بود. سه شنبه قبل انتخابی درون اردویی بود و گفتند پشت درب های بسته. دست کسی را هم بالا نبردند اما به من گفتند که کادر فنی گفته شما بردی ولی حریفت باید برود چین! علی استکی مربی تیم ملی هم مرا می خواست و طاهر جباری و مهرداد حمیدیان دیگر مربیان تیم ملی هم گفتند هومن باید برای کسب سهیمه برود ولی دست آخر اعلام کردند که بوکسور دیگری باید برود. او هم دوست من است ولی حق من بود. می گفتند ۷ نفر مخالف اعزام من بودند، باور کنید نمی دانم آنها چه کسانی هستند. * پس چرا در لیست اول بودی؟ نمی دانم! من هم تبعیت کردم، گفتم چشم. فقط نمی خواهم دیگر بوکس کنم. دیگر آخر تا چه حد بی توجهی. شاید مشکل آنان با من فنی نیست. شاید هم نمی توانم انتظارشان را برآورده کنم اما من قهرمان کشور را در اردوی تیم ملی بردم. * داستان بازی های آسیایی کره جنوبی تکرار شد. دقیقا. آنجا هم لطف شان شامل حالم شد. مربیان می خواستند تیم را کامل ببرند ولی آنقدر فشار آوردند که تیم ناقص رفت و من جا ماندم. حتی کت و شلواری که برایم گرفتند را ندادند و با خودشان بردند! به بوکس نگاه کنید. احدی که مربی فوق العاده ای است، رفت. الان هم علی استکی مربی تیم ملی در اردوها عالی است و با خودش دکتر و بدنساز آورده ولی چه فایده که نمی گذارند کار کند. * می توانستی سهمیه المپیک بگیری؟ خوب بودم اما هر روز بیشتر و بهتر تمرین می کردم. با کار استکی و مربی بدنسازمان سامان اسکندری بدنم عالی شد و در همین مسابقه انتخابی تا از روی رینگ آمدم پایین، همه گفتند تا به حال چنین بازی از تو ندیده بودیم و خیلی تغییر کردی. ولی چه فایده. * هنوز فرصت در آذربایجان هست که برای کسب سهیمه بروی؟ در چین خیلی فضا مساعد بود تا سهمیه بگیرم. در مسابقات چین فکر کنم ۴ نفر اول سهمیه می گیرند ولی در آذربایجان فقط نفر اول به المپیک می رود. تازه داشتم تمرینات ویژه ای را انجام می دادم که این تصمیم را برایم گرفتند. * با مسئولان هیات بوکس استان صحبت کردی؟ وقتی متوجه شدم به دبیر و نایب رییس و امید رشید مربی استان گفتم. باورشان نمی شد. ولی خب اتفاقی نیفتاده و من به چین نمی روم ولی از بوکس می روم! * با ناطق نوری رئیس فدراسیون حرفی زدی؟ نه. من اصلا دلم حمایت جانبدارانه نمی خواهد. نمی خواهم برایم پارتی بازی کنند و حق کس دیگری را به من بدهند ولی ایکاش روی حرف خودشان می ایستادند و با جوانی ام بازی نمی کردند. من نمی خواهم از روابط استفاده کنم. مهم این است که یکی برود و سهمیه بگیرد و پرچم ایران در این وزن در المپیک باشد. فقط کاش باز انتخابی می گذاشتند. نباید با من اینکار را می کردند. * ازت می خواهیم بیشتر فکر کنی. نباید به این راحتی از بوکس بروی. بوکس زندگی ام است. هم سن و سال های من تفریحات جوانی دارند و از اوقات شان لذت می برند و من از وقتی که ۱۵، ۱۶ سال داشتم در اردوی تیم ملی هستم. شاید بهتر بود که زود متوجه می شدم که راهم را درست انتخاب نکردم. المپیک آسیایی را که از دست دادم، این المپیک هم رفت، شما باشید چهار سال دیگر زجر می کشید و تازه هیچ چیزی قطعی نیست و ممکن است با تصمیمی ناعادلانه زندگی تان از بین برود؟ پس خداحافظ بوکس.
دوشنبه ، ۱۲بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: وارش]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]