واضح آرشیو وب فارسی:شهرآرا آنلاین: برخورد با فرد خطاکار و نوع رفتار خودِ فردِ خاطی، در نقاط مختلف جهان و از کشوری به کشور دیگر از زمین تا آسمان متفاوت است. مثلا اعضای تیم فوتبال امید کره شمالی پس از حذف در مسابقات مقدماتی المپیک و باز گشت به کشورشان در بهترین حالت اعدام خواهند شد. البته دولت کره شمالی در برخورد با این خائنان وطن فروش کلیشه ای عمل نمی کند و همیشه چیزی برای غافلگیری وجود دارد. مثلا ممکن است بازیکنان و مربیان را یکی یکی بیندازند توی دهن تمساح یا اصلا هواپیمای تیم را قبل از فرود در پیونگ یانگ، با ضد هوایی بزنند و کل تیم را یکجا خلاص کنند. دو قدم آن طرف تر، در ژاپن اوضاع به کلی متفاوت است. تیم ملی امید ژاپن قهرمان رقابت های زیر ۲۳ سال آسیا شده و با اقتدار به المپیک راه یافته است. اما از آنجاکه ژاپنی ها همیشه به دنبال بهانه ای برای عذر خواهی از ملتشان می گردند، بعد از چند روز، سرمربی تیم در صفحه تلویزیون ظاهر می شود و از مردم این کشور بابت نتایج ضعیفشان عذر خواهی می کند. بعد خبرنگاران خارجی می پرسند: «شما که هر ۶ تا بازی تان را بردید و قهرمان شدید، دیگر برای چه عذر خواهی می کنید؟» آنگاه سرمربی ژاپن نگاه عاقل اندر سفیهی به خبرنگار خارجی می اندازد و می گوید: «معلوم می شه بچه اینورا نیستی داداش.» و پس از تصدیق خبرنگار، سرمربی ادامه می دهد: «این قهرمانی چیزی به ارزش های بچه های ما اضافه نمی کند. ما پنج بازی را در نود دقیقه بردیم ولی در بازی با ایران در طول نود دقیقه، گلی نزدیم و اسیر حملات ایران بودیم. اگر شانس با ما یار نبود و توپ میلاد محمدی به تیر دروازه مان نمی خورد، الآن نه به المپیک رفته بودیم و نه قهرمان بودیم. من بابت این صعود و قهرمانیِ شانسی و قضا قورتکی از مردم کشورم عذرخواهی می کنم و در همینجا از سِمَت خود استعفا می دهم.» به دنبال این استعفا، کل کادر فنی تیم امید ژاپن، اعضای کمیته المپیک ژاپن و رئیس فدراسیون فوتبال این کشور دسته جمعی استعفا می دهند و یک روز بعد جسد سرمربی تیم و مدافع مقصر را توی استادیوم ملی توکیو پیدا می کنند. در حالی که خودشان را از تیر دروازه (همان نقطه ای که توپ میلاد محمدی برخورد کرده بود) دار زده اند. همه این ها یعنی این که در ژاپن کسی فرصت نمی کند به حساب فرد خطاکار برسد، خودش به حساب خودش می رسد قبل از اینکه به حسابش برسد. یک کشوری هم هست که کلا مردم آرام تر و خوش اخلاق تر و مهربان تری دارد. کلا اهل گذشت و تسامح و تساهل و این چیزها هستند. نه خطاکار حاضر است زیر بار اشتباهات خودش برود، نه دیگران خیلی سربه سرش می گذارند. مثلا مفسد اقتصادی را که در همه جای دنیا از کشور اخراج می کنند، آنجا ممنوع الخروج می کنند. حتی اگر فرار کرد به هر زحمتی شده گیرش می آورند تا برگردد و در خدمت ملت باشد. بالاخره این عزیزان سرمایه های همین مملکت اند و حیف است از برکات وجودشان در داخل کشور استفاده نشود. حالا این فقط یک وجه ماجراست. دولتمردان این کشور در مواجهه با دشمن خارجی هم با رافت و گذشت برخورد می کنند و طرف را شرمنده اخلاق ورزشکاری خود می کنند. مثلا عده ای به رئیس جمهور این کشور گیر دادند که: «چرا رفته ای زیر سُم اسب مارکوس آئورلیوس با کشور اجنبی قرارداد بسته ای؟ این اوس مارکوس دشمن ایران بوده. به ایران یورش برده.»بعد رئیس جمهور زیر لب گفت: «شما اگر می دانستید ما چقدر با مرام و با گذشتیم این حرف را نمی زدید.» بعد برای اینکه مرامش را ثابت کند. راهی فرانسه شد و رفت سراغ لوران فابیوسی که در پرونده خون های آلوده ما مقصر شناخته شده و اصلا از مخالفین برجام و توافق هسته ای بوده است. یعنی: «مارکوس آئورلیس که مجسمه بود ما با نمونه زنده اش فالوده می خوریم و ایرباس قولنامه می کنیم. شما کجای کارید؟» نویسنده: روزبه خیرجو
یکشنبه ، ۱۱بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهرآرا آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]