واضح آرشیو وب فارسی:ارمغان: ستاره هایی که اکنون به عنوان کراتی بسیار داغ و سرشار از انرژی پنداشته می شوند روزی پس از به پایان رسیدن هیدروژنشان به سیاه چاله تبدیل خواهند شد. بر پایه ی مقاله ای که گروهی از پژوهشگران به تازگی منتشر کرده اند گفته می شود که سیاه چاله ها به معنی پایان حیات سیاره های پیرامونشان نیستند و سیاره های پیرامون سیاه چاله ها هم ممکن است شرایط لازم برای تشکیل و بقای حیات را داشته باشند. هنگامی که سخن از سیاه چاله ها به میان می آید معمولا به عنوان گزینه های چندان محبوبی برای وجود حیات به نظر نمی آیند. به طور قطع می توان گفت که سیاه چاله ها با داشتن افق رویدادی که فراتر از آن حتی نور هم نمی تواند از سیاه چاله فرار کند و همچنین داشتن یک دیسک گردان با دمای بسیار بالا و متشکل از گازها و غبار به هیچ وجه مکان زیست پذیری به نظر نمی رسند. اما به تازگی گروهی از پژوهشگران با انتشار مقاله ای ادعا کرده اند که برخی از سیاه چاله های ویژه ممکن است شرایطی را داشته باشند که همانند سیاره هایی که به دور ستاره ها در گردشند بتوانند توانایی پشتیبانی از عوامل تشکیل حیات را داشته باشند. بر پایه ی گزارش نیو ساینتیست، در مقاله ای که مقدمه ی آن در پایگاه Arxiv در دسترس است، حیات برای رشد و گسترش خود به «اختلاف دمایی» نیاز دارد. روی کره ی زمین ما این تغییر دما را با خورشید و همچنین سرمای خلایی که در پیرامون زمین وجود دارد مشاهده می کنیم. بر این اساس اگر این روند وارونه شود و یک آسمان داغ و خورشید سرد داشته باشیم باز هم اختلاف دمایی لازم برای وجود حیات به علت وجود آنتروپی منفی فراهم می شود. این موضوع برای یک سیاه چاله ی قدیمی هم بدون در نظر گرفتن مواد اطراف آن ممکن است و امکان اینکه سیاه چاله برای تشکیل حیات مناسب بوده باشد وجود دارد. پژوهشگران پیشنهاد می دهند که اگر سیاره ای در مدار چنین سیاه چاله ای قرار داشته باشد در اثر اختلاف دمای میان سیاه چاله با امواج بلند پس زمینه ای (CMB) ساطع از سایر قسمت های جهان هستی با دمای حدود ۲.۷ کلوین روی هم رفته توانی به اندازه ی ۹۰۰ وات را دریافت خواهد کرد. این توان به اندازه ای زیاد است که برای آغاز و بقای حیات اولیه روی سیاره کافی باشد. تا این جا احتمالا کمی نسبت به اول بحث متقاعدتر شده اید. اما برای توضیح و دریافت بیشتر بهتر است به زمان آغاز کیهان بازگردیم. گفته می شود که حدود ۱۵ میلیون سال پس از انفجار بیگ بنگ دمای CMB گرم تر بوده و حدود ۳۰۰ کلوین (۳۰ درجه سانتی گراد) بوده است. اکنون اختلاف دمای میان یک سیاه چاله ی آرام و فضا در حدود ۱۳۰ گیگاوات توان تولید می کند که این مقدار یک میلیونوم مقداری است که بین زمین و خورشید وجود دارد اما همین مقدار هم برای پشتیبانی از شکل گیری اشکال پیچیده ی حیات کافی است. نویسندگان مقاله پژوهش خود را با سیاره های فیلم اینتراستلار همانندسازی کرده اند و در این میان به طور خاص سیاره ی میلر را مورد بررسی قرار داده اند. این سیاره به دور یک سیاه چاله ی تخیلی با نام گارگانتوا (Gargantua) در گردش است و فاصله ی آن به چاله به قدری نزدیک است که در آن پدیده ی فراخش زمان روی می دهد. پژوهشگران عقیده دارند که موقعیت مکانی سیاره در فیلم باعث ایجاد یک سیاره ی زیست ناپذیر می شود. اما اگر مدار سیاره اندکی دورتر از گارگانتوا در نظر گرفته شود آنگاه می توان امیدوار بود که شرایط آسمانی سیاره به شرایط یک سیاره ی زیست پذیر همانند زمین نزدیک تر باشد. البته احتمالا ما قرار نیست سریعا به دنبال یافتن همه ی سیاره های در گردش پیرامون سیاه چاله ها باشیم. اما پژوهشگران به این امر اشاره کرده اند که در آینده ی بسیار دور هنگامی که همه ی ستارگان سرد شده باشند آنگاه در آن زمان شاید محتمل ترین مکان های جهان هستی برای وجود حیات نواحی اطراف سیاه چاله ها و سیاره هایی باشند که به دور آنها در گردشند. بر این اساس می توان فرض کرد که نسل های آینده ی موجودات زنده روی زمین در تریلیون ها سال بعد به یک باره دچار نابودی نخواهند شد. گمان می رود که در آینده ی دور، زمانی که سوخت هسته ای هیدروژنی ستارگان به اتمام برسد آنگاه سیاه چاله ها در کنار تابش های پس زمینه ی کیهانی می توانند به عنوان یکی از چند منبع مربوطه برای ایجاد آنتروپی منفی به شمار روند. زومیت
یکشنبه ، ۱۱بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ارمغان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]