محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831052027
نابغه ای که توسط رژیم پهلوی به شهادت رسید
واضح آرشیو وب فارسی:آزادگان ایران: شهیده محبوبه دانش آشتیانی آوازه ای به بلندای حماسه 17 شهریور و خاطره جاودان آن دارد. برای پاسداشت شهدای که برای پیروزی انقلاب جانفشانی کرده اند با خواهرش گفت وگوی انجام داده ایم.پایگاه اطلاع رسانی آزادگان ایران : شهیده محبوبه دانش آشتیانی آوازه ای دارد به بلندای حماسه ۱۷ شهریور و خاطره جاودان آن. خبر شهادت او چون صاعقه ای بر دل و جان مردم به پاخاسته فرود آمد و مهیجِ گسترش و تداوم مجاهدات انقلابی آنان گشت. در سی و هفتمین سالروز شهادت این جهادگر شهید،با خواهر ارجمندش گفت و شنودی انجام داده ایم که نتیجه آن را پیش روی دارید.امید آنکه مقبول افتد. محبوبه دانش آشتیانی که در ۱۷ سالگی به درجه رفیع شهادت نائل آمد *از خواهر شهید شما، محبوبه دانش آشتیانی همواره به عنوان شهید شاخص ۱۷ شهریور سال ۱۳۵۷ یاد می شود. در آن زمان چند سال داشتید و فضای خانوادگی شما از لحاظ مسائل سیاسی چگونه بود؟ من در سال ۱۳۳۱ به دنیا آمدم و در آن زمان ۲۶ سال داشتم، در نتیجه خاطرات آن روزها را کاملاً به یاد دارم. محیط خانه ما فرهنگی و مذهبی بود و پدرم که خودشان روحانی و دبیر بودند، به مسائل فرهنگی، درس، تحصیل و مطالعه بچه ها خیلی اهمیت می دادند. از لحاظ سیاسی چون با خانواده شهدای گرانقدر بهشتی، مفتح، باهنر و آقای رفسنجانی رفت و آمد داشتیم طبیعتاً در جریان مسائل سیاسی قرار می گرفتیم. *در این ارتباطات اگر سئوال خاصی برای شما مطرح می شد، جواب قانع کننده ای می گرفتید؟ از آنجا که پدر خیلی به درس ما اهمیت می دادند، اغلب وقت ما صرف درس خواندن می شد. اگر سئوالی هم داشتیم، پدر پاسخ های قانع کننده ای به ما می دادند و کتاب های مختلفی را به ما معرفی می کردند. البته اگر از این بزرگان هم سئوالی می پرسیدیم، جواب می دادند و با دقت راهنمایی مان می کردند، خیلی ضرورت پیش نمی آمد از کس دیگری سئوال کنیم. *اشاره کردید پدرتان کتاب هایی را به شما معرفی می کردند. نوعاً چه کتاب هایی بودند؟ در درجه اول قرآن و نهج البلاغه که همیشه مطالعه می کردیم و بعد هم کتاب های شهید مطهری، دکتر شریعتی و کسانی که ایشان مناسب می دانستند. اغلب هم تأکید می کردند این کتاب ها را در خانه نگه نداریم که یک وقت اگر ساواک به منزل ما ریخت، اذیت نشویم. پدر خودشان دبیر انگلیسی بودند و خیلی علاقه داشتند ما هم زبان یاد بگیریم. من هم خودم علاقه داشتم که زبان بخوانم و اشکالات ام را از ایشان می پرسیدم. *آیا ساواک به خاطر این کتاب ها آزاری به شما رساند؟ به خاطر کتاب نه، ولی یک بار در خانه ما ریختند و فهیمه، خواهرم را گرفتند و بردند. پدر همراه اش رفتند و یک شب او را بازداشت کردند. یادم هست پدر فوق العاده ناراحت بودند. *علت دستگیری خواهرتان چه بود؟ او به مدرسه رفاه می رفت و آنجا هم که همیشه کانون مبارزه بود. *شما هم به مدرسه رفاه می رفتید؟ خیر، در دبیرستان هشترودی درس خواندم و موقعی که خواهر های ام به مدرسه رفاه می رفتند دانشجو بودم. در هر حال پدر با کمک یکی از شاگردان سابق شان که جزو مأمورانی بود که به خانه ما ریختند توانستند فهیمه را از بازداشت در بیاورند. *محبوبه هم گرفتار ساواک شد؟ هیچ وقت، چون بسیار باهوش بود و مسائل امنیتی را دقیقاً رعایت می کرد. *از ویژگی های اخلاقی، سطح علمی و شیوه های مبارزاتی خواهرتان برای مان بگویید. محبوبه هم در دبیرستان هشترودی درس می خواند و شاگرد بسیار زرنگی بود و غیر از نمره ۲۰ ،نمره دیگری را نمی شناخت. هیچ وقت یادداشت برنمی داشت و فقط با دقت گوش می کرد و همین برای اش کافی بود. بقیه وقت اش کلاً صرف مطالعات خارج از کلاس می شد. بسیار مهربان و دلسوز بود. یادم هست همیشه ساک اش را پر از کتاب می کرد و برای بچه های جنوب شهر می برد و می گفت: اینها باید بدانند به خاطر ظلم های رژیم شاه است که این طور گرفتار هستند و باید یاد بگیرند در مقابل این ظلم و جورها بایستند. یک بار هم رفته بودیم کفش بخریم. یکمرتبه نگاه کردم و دیدم نیست. مدتی گشتم و او را پیدا نکردم. بعد از مدتی که برگشت، وقتی از او پرسیدم: «کجا رفته بودی؟» گفت: «پیرزنی بارش خیلی سنگین بود! رفتم و کمک اش کردم و بارش را به خانه اش رساندم». در هر جا و به هر شکلی که دست اش می رسید، به بقیه کمک می کرد. از نظر دینی و اخلاقی فوق العاده انسان با تقوا، مؤمن و مخلصی بود. اغلب روزه می گرفت و وقتی می گفتیم الان ماه رمضان نیست، می گفت: ثواب دارد و روزهای قضای پدربزرگ و مادربزرگ ام را هم ادا می کنم. خیلی بیشتر از سن شناسنامه اش می فهمید و بسیار باهوش و دقیق بود. بسیار منظم، مرتب، آراسته و ساده پوش بود. هم در درس و کلاس و مدرسه نظم بی نظیرش چشمگیر بود، هم در مطالعات و فعالیت های اجتماعی و سیاسی. هرگز کاری را نصفه نیمه رها نمی کرد و از وقت اش نهایت استفاده را می کرد، به همین دلیل با اینکه در سن هفده سالگی شهید شد، ولی بیشتر از هر کسی که می شناختم کار کرده بود. وقتی او را با همسن و سال های آن موقع خودش و به خصوص حالا مقایسه می کنم، یقین پیدا می کنم موجودی نابغه و استثنایی بود. همیشه تلاش می کرد به دیگران آگاهی بدهد تا ظلم و ستم رژیم شاه را درک و در برابر آن ایستادگی کنند. با کتاب هایی که برای بچه های جنوب شهر می برد و با سخنرانی هایی که برای شان می کرد، در واقع نقش مربی و هدایت گر را داشت. وقتی هم که برای اش مشکلی پیش می آمد، با ما حرفی نمی زد. محبوبه از پدر یا جاهای دیگر، اعلامیه های امام را می گرفت و با دوستان اش از روی آنها رونویسی و به این شکل آنها را تکثیر می کرد. همیشه در این جور برنامه ها بود، منتهی چون با کسی حرفی نمی زد ما از خیلی از کارهای اش خبر نداشتیم. او با اینکه به شکلی جدی درگیر کارهای مبارزاتی و سیاسی بود، اما از وظایف زنانه و هنری هم غافل نبود. بسیار با سلیقه و دقیق بود و از روی الگوهای مجلات خیاطی برای خودش لباس می دوخت. هیچ وقت ندیدم کاری را ناقص و بی سلیقه انجام بدهد. یا کاری را انجام نمی داد یا کامل و دقیق انجام می داد. کار دستی و نقاشی اش خیلی خوب بود و از هر هنری چیزی می دانست. اهل ورزش هم بود؟ بله، در مدرسه در زمینه ورزش بسیار فعالیت می کرد. روزهای جمعه هم که خانوادگی به کوه می رفتیم. خیلی سریع راه می رفت و همه کارهای اش را در عین دقت بالا سریع انجام می داد. انگار می دانست که خیلی وقت ندارد و باید از فرصت های اش نهایت استفاده را بکند. حتی یک لحظه را هم از دست نمی داد. اساساً دختر شاد، با روحیه و فعالی بود. هیچ وقت عصبانی نمی شد و بسیار با گذشت بود. *کسانی که درگیر مسائل سیاسی و مبارزاتی، به خصوص در فضای اختناق بودند، فشارهای روحی زیادی را تحمل می کردند. ایشان چگونه در سن کم به این توانایی بالا رسیده بود که عصبانی نمی شد و یا دست و پای اش را گم نمی کرد؟ محبوبه به دلیل جو سیاسی خانه و اینکه پدر و عموی ام به شکلی جدی درگیر مبارزات بودند، پیشاپیش خیلی چیزها را می دانست. من نوجوان بودم که پدرم را همراه با آقای گلزاده غفوری دستگیر کردند و حدود یک ماه در زندان بودند، بنابراین ما در خانواده های که اساساً مخالف رژیم شاه بودند بزرگ شدیم. از این گذشته محبوبه دائماً روی خودش کار می کرد. غالباً روزه بود و این موضوع بسیار به مقاومت روحی او کمک می کرد. زمانی که به دبیرستان می رفت، ازدواج کرده بودم و شوهرم گاهی برای مأموریت می رفت. در آن ایام محبوبه نزدم می آمد که تنها نباشم و می دیدم شب ها تا دیروقت می نشیند و مطالعه می کند. البته آن روزها دانش آموزان و دانشجویان اهل مطالعه بودند و خیلی دنبال سرگرمی نمی رفتند. ذهن نسل ما پر از سئوال بود و ناچار بودیم برای پیدا کردن جواب مطالعه کنیم. *از نظر ارتباط با پدر و مادر و اعضای خانواده چگونه بود؟ یادم نمی آید با کسی بگو مگو کرده باشد. البته جو خانه ما هم آرام و فرهنگی بود و خیلی اهل دعوا و بحث نبودیم. مادر کارهای خانه را تقسیم کرده بودند و هر یک وظیفه خود را انجام می دادیم. خانه خیلی خوبی بود. رفتارش با فرزندان ام خیلی خوب بود. آنها را خیلی دوست داشت و با آنها بازی و شوخی می کرد. پسر بزرگ ام هنوز با حسرت از او یاد می کند. در تطبیق با اقشار و سنین مختلف استعداد عجیبی داشت. *از مادرتان در باره شهید چه نکاتی را شنیده اید؟ مادر همیشه می گفتند: محبوبه ارادت عجیبی به ائمه اطهار(ع) و چهارده معصوم، به خصوص حضرت فاطمه(س) داشت و می گفت: مردم ما این گنجینه ها را نمی شناسند و قدر نمی دانند. همیشه قرآن و نهج البلاغه را مطالعه می کرد. هر وقت هم که از جنوب شهر برمی گشت، غبار غم به چهره اش می نشست و می پرسید: چرا باید عده کمی از شدت داشتن و ثروت منفجر شوند و عده زیادی حتی نان خالی هم نداشته باشند؟ همیشه می گفت: ما نباید ریخت و پاش کنیم، خیلی ها حتی نان روزمره شان را هم ندارند، بهتر است به آنها کمک کنیم! چگونه از شهادت خواهرتان مطلع شدید؟ ما در روز ۱۶ شهریور همراه با خانواده در راه پیمایی عید فطر شرکت کردیم. در روز ۱۷ شهریور شوهرم گفت: اوضاع خطرناک است و مانع از رفتن ما به میدان شهدا شد، ولی محبوبه خودش را به آنجا رساند و تیر به قلب اش خورد. همه به منزل پدرم برگشتیم و منتظر ماندیم، ولی محبوبه به خانه برنگشت. مسجدی نزدیک میدان شهدا بود. از آنجا زنگ زدند که بیایید چند جنازه را ببینید. عمو و زن عموی ام رفتند و جنازه محبوبه را شناسایی کردند و به پدرم زنگ زدند. آن روز جنازه را تحویل ندادند و گفتند بروید فردا بیایید. زن عموی ام خودشان آن روز در میدان شهدا بودند و وقتی جنازه ها را به مسجد بردند، رفتند که شاید محبوبه را پیدا کنند که نتوانستند، ولی بعد از خود مسجد زنگ زدند. *پیشاپیش حس خاصی خبر از شهادت خواهرتان نمی داد؟ چرا، مادرم شب قبل از شهادت محبوبه خواب باغی پر از بوته های گل سرخ را دیده بودند و می گفتند: آن گل ها شهدای جوان من و مادران دیگر بودند. مادر در روز ۱۷ شهریور مهمان داشتند و نتوانستند برای راه پیمایی بروند و همراه برادر کوچک ام در خانه ماندند، ولی بقیه رفتیم. شب قبل از شهادت، محبوبه پاهای اش را به مادرم نشان می دهد که در اثر راه پیمایی طولانی قیطریه تا میدان آزادی تاول زده بود. صبح روز ۱۷ شهریور هم موقعی که می خواهد از مادر خداحافظی کند، می گوید اگر شهید شدم، بی تابی نکنید و غصه نخورید. مادر می گفتند: موقعی که از خانه بیرون رفت، لحظه ای برگشت و نگاه ام کرد و یکمرتبه قلب ام لرزید و حس کردم این آخرین باری است که او را می بینم! حتی نتوانستیم برای محبوبه مجلس ختم بگیریم. یک مراسم ساده گرفتیم که آن هم ساواکی ها ریختند و عده ای فرار کردند. و سخن آخر؟ محبوبه نماد مجموعه ای از ایثارها و از خود گذشتگی های نسلی است که برای خود هیچ چیزی نمی خواستند، چیزی که متأسفانه این روزها در هیاهوی زندگی مصرفی و بی توجهی به درد و رنج دیگران گم شده است. محبوبه و دیگر شهدای ما برای اینکه چنین نشود، جان شان را فدا کردند. نمی دانم. خدا عاقبت همه را به خیر کند.
شنبه ، ۱۰بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آزادگان ایران]
[مشاهده در: www.badriyoon.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها