تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836725267
تفاوت کلیدی میان طلاب برادر و خواهر
واضح آرشیو وب فارسی:زنان خبر: برادران در اردوگاه حضرت حجت(عج) یعنی حوزه علمیه حضور پیدا می کنند که تنها سرباز آن حضرت شده باشند؛ اما خواهران در این اردوگاه حضور می یابند که علاوه بر سربازی، سربازپروران صالحی برای آن بزرگوار باشند.به گزارش زنان خبر؛ آیت الله علی اکبر رشاد رییس شورای عالی مدیریت حوزه های استان تهران در همایشی با نام طلیعه حضور و در جمع هزاران تن از مدیران، استادان و طلاب جدید الورود حوزه های علمیه خواهران تهران، در مصلای بزرگ امام خمینی (ره)، به ایراد سخنرانی پرداخت که مشروح آن در پی می آید: بسم الله الرحمن الرحیم أعوذ بالله من الشیطان الرّجیم «وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّهً وَ رَحْمَهً إِنَّ فی ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ» (روم: ۲۱) به اردوگاه نورانی حضرت حجت (ارواحنا له الفداء) خوش آمدید. امیدوارم این طلیعه حضور به طلیعه ظهور بپیوندد. تفاوت کلیدی نقش طلاب برادر و خواهر میان حضور برادران در اردوگاه حضرت حجت(عج) یعنی حوزه، و حضور خواهران در این اردوگاه، تفاوت ظریفی وجود دارد، و آن این که: هرچند هر دو دسته اشتراک مقصد دارند، و مقصد سربازی حضرت است و همگی سربازان آن بزرگوار می شوند، اما تفاوت کارکردی ظریفی بین این دو حضور هست. گرانیگاه سخن امروز حقیر در همین نکته خلاصه می شود. برادران حضور پیدا می کنند که تنها سرباز آن حضرت شده باشند؛ اما خواهران در این اردوگاه حضور می یابند که علاوه بر سربازی، سربازپروران صالحی برای آن بزرگوار باشند. نقش اساسی و متفاوت خواهران طلبه کسب صلاحیت برای تربیت سرباز تراز جهت جبهه آن بزرگوار است. اگر رسالت اصلی کسب کمال برای تبیت سرباز تراز است، قهراً خود باید سرباز تراز و سربازپرور تراز بار ببایند؛ پس خواهران در این اردوی مبارک و منور حضور می یابند که به مربیان تراز برای تبیت متربیان تراز بدل شوند. و این رسالت رسمی و غایت قصوای طلبگی خواهران است، و زنهار و مباد که در میانه راه، مقصد گم شود. مبنا و مقصد حوزه های علمیه خواهران در کار فهم صائب و جامع حقایق و مقاصد، اول قدم: فهم صائب و جامعِ مبانی و منطق آنها، و گام دوم: التزام به کاربست صحیح و جامع مبانی و منطق در مسیر دستیابی به آن حقایق و مقاصد است. شرط توفیق، این است، اگر به جز این شیوه، مسیر را طی کنیم ره به مقصد نخواهیم برد و طریقت به حقیقت پیوند نخواهد خورد. بنده امروز در صدد هستم در این بحث کوتاه پرتوی بیافکنم: اولاً به مبنای طلبگی خواهران، ثانیاً منطق طلبگی خواهران، وثالثاً مقصد طلبگی خواهران. و بدون شناخت این مبنی و منطق به مقصد منظور از طلبگی دست نخواهیم یافت. به نظر ما برنامه های حوزه های علمیه خواهران نیز باید با مبنایی که عرض خواهم کرد و طبق منطقی که بیان خواهم داشت، و برای مقصدی که خواهم گفت تنظیم گردد. یک پرسش اساسی یک پرسش اساسی در حوزه حقوق و اخلاق عرصه خانواده و مناسبات بین زن و مرد مطرح است مبنی بر اینکه زن و مرد چه نسبتی با هم دارند؟ دنیا این پرسش را غلط طرح می کند و پاسخ غلط نیز به این پرسش غلط می دهد. پاسخ به پرسش غلط با التزام بدان حتماً غلط خواهدبود و نمی شود پرسش نادرست و پاسخ درست باشد. ممکن است پرسش درست مطرح شود و احیاناً پاسخ درست نباشد، نوعاً وقتی پرسش خوب و درست طرح شود، نوعاً و غالباً پاسخ درست را هم در پی دارد. اینکه زن و مرد را بسنجیم بر این مبنا که کدام برتر و کدام فروتر هستند، پرسش غلطی است. به همین جهت هر پاسخی به این پرسش و با تحفظ بر آن و درست انگاشتن اصل پرسش، ارائه شود بیگمان غلط است. پرسش درست در این خصوص آن است که: «زن و مرد چه نسبتی با هم دارند؟» و پاسخ صحیح آن است که این دو عنصر نسبت مکمل به هم دارند و هریک بدون دیگری ناقص است و هر دو با هم (آنگاه که کامل باشند) ثمربخش هستند و ثمر آن نیز تربیت انسان کامل است؛ بنابراین زن و مرد مکمل هم هستند در تربیت انسان کامل. اما هریک در فرایند تربیت انسان کامل نقش الهی و تکوینی خاص خویش را دارند. هیچ یک نمی تواند کار دیگری را انجام بدهد. چنان که شیشه کار آهن را نمی تواند و از آهن نیز کار شیشه برنمی آید؛ اما بدون آهن و شیشه خانه بنا نمی شود و هریک نقش خود را دارند. مرد رهبر است، و زن رهبرپرور است برداشت بنده ی طلبه بعد از پنج دهه طلبگی و انس با معارف وحیانی این است که براساس فرهنگ وحی که تاریخ عینی اولیاء الهی نیز آن را تایید میکند: زن مربی و مرد مدیر است؛ مرد رهبر است، و زن رهبرپرور است. این نکته را از آیات الهی و روایات به وضوح می توان فهم کرد، و این حقیقت در عینیت حیات انبیاء و اولیای الهی نیز جریان دارد. به عنوان نمونه به اجمال به تفسیر یک آیه اشاره میکنم: «وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّهً وَ رَحْمَهً إِنَّ فی ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ» (روم: ۲۱) این آیه به دنبال آیات دیگری است که به دیگر نشانه های الهی اشاره می کنند. قرآن در سوره روم به چندین از آیه ها و نشانه های عظیم الهی یاد می کند، ازجمله عظمت آسمان و اختلاف السنه و مواردی دیگر. در این سوره طی چندین آیه هشت دسته از نشانههای مهم الهی را بیان می فرماید که یکی از آنها نیز در همین آیه بیست و یکم راجع به آیتیت خلقت بانوان است. می فرماید خدا را چگونه بشناسیم؟ نظاره کنید به عظمت آسمان ها و زمین؛ خدا را چگونه بشناسیم؟ تفکر کنید در فلسفه ی زبان، نسبت ذهن و زبان و نقش زبان در انسانیت انسان که در عظمت موازی با اصل خلقت انسان است. آغاز سوره ی الرحمن «خلق الانسان» و «علمه البیان» در عرض هم قرار گرفته است. از آیات الهی خلق زبان و اختلاف زبان هاست. باز از آیات الهی خلق زنان است. «نفس» یکی است اما «نقش» متفاوت است می فرماید از بزرگ ترین آیات الهی آن است که زن را از خودتان آفرید؛ نفستان یکی است. با این وصف دیگر این پرسش جایی ندارد که زن برتر است یا مرد. نفس یکی است ولی نقش متفاوت است؛ زن مایه ی سکون و ثبات حیات شما خواهد بود. بین شما دو رکن و دو پیوند نهاد، پیوند مودت (عشق) و رحمت (گذشت) اولی موجب پیدایش پیمان ازدواج و دومی موجب دوام و پایایی این نهاد می شود. بشریت به قرار نمی رسید اگر خدا زن نمی آفرید. البته مسئله پیچیده تر از آن است که در این لحظات کوتاه بتوان آن را شرح کرد. قرآن کریم تصریح و تأکید می فرماید که مسئله پیچیده است. ما گفتیم که فلسفه ی خلقت زن کدام است و ضامن پیدایش و پایایی نهاد خانواده چیست (مودت و رحمت)، ولی مودت و رحمت دو نعمت و موهبت عظیم هستند، زیرا مزد همه ی پیامبران مودت است، مودت ذی القربی؛ زیرا که عظمت همه ی انبیاء و اعظم انبیاء و به خصوص خاتم آنان این است که او رحمت للعالمین است. مودت و رحمت موهبت های عظیم الهی هستند که در این نهاد هم بین دو عنصر و دو نیمه ی انسان، پیوند برقرار کرده است و قرار را ضمان شده است. این مسئله بسیار پیچیده است؛ آیه نیز تأکید می فرماید که این مطلب ساده نیست و نیازمند به تفکر است. در این آیه های دیگری هست؛ به تعبیر معنوی و باطنی، زن آیت الهی است و آیت الله بالذات است. در ذیل همین آیه، آیات بسیاری نهفته است. باید تفکر و ژرف اندیشی کرد و عمیق شد تا فهم کرد که این آیه ی الهی چه عظمتی دارد و در ذیل این آیه ی عظیم چه آیات بسیار دیگری نهفته و تعبیه شده است. دلالت های تاریخ انبیاء (س) اما تاریخ انبیاء و عینیت حیات اولیای الهی هم این مبنایی را که من مطرح می کنم تأیید می کند. به نظر ما انبیاء نیز با همین مبنا و منطق زیسته اند. اگر به تاریخ انبیاء نگاه کنیم و دلالت های تاریخ انبیاء و نهضت های آنان را بررسی کنیم، به این موضوع پی خواهیم برد. آدم بدون حوا ناقص و ابتر بود. پیامبر اسلام بی زهرا(س) ابتر بود، او فرزندان پسرش را از دست داد ولی به گواه سوره کوثر ابتر نشد، اگر زهرا نبود ابتر میشد. اگر حوا نمی بود، رسول گرامی اسلام هم نبود، علی(ع) هم نبود، حسنین(ع) هم نبودند، نوح هم نبود، ابراهیم هم نبود، عیسی هم نبود. البته اگر زن نمونه است یا مثبت است یا منفی، وقتی منفی هم باشد، چونان همسر نوح، زبانزد است؛ آن حد که خداوند به مثابه ضرب المثل در کلام خود از او ذکر می کند. در کنار هریک از انبیاء و اولیای الهی یک یا چند چهره از زنان که نقش مربی و حامی روحی آن بزرگ را برعهده دارند و ضامن پیروزها و موفقیت های او هستند، حضور دارند. ابراهیم بدون هاجر، بی اسماعیل است و هاجر باید در کنار ابراهیم باشد، ابراهیم یک حامی می خواهد. موسی بدون یوکابد نبود، باید یک زن باشد که پیش از موسی به او وحی شده باشد (واوحینا الی ام موسی)، که برو و او را در آب بیانداز و سپس سراغ فرزندت را بگیر و به او شیر بده که او موسی است. باید در کنار موسی و پیش از موسی مادری آفریده شده باشد و دامنی آماده شده باشد و مستعد پروردن استعدادهای شگفت و شگرف و لایزال الهی در فرزندی باشد. در آن دامن است که استعدادهای این فرزند پرورده می شود تا موسی بشود و فرعون را به زیر بکشد. اگر تو نباشی فرعون خواهد بود و اگر تو نبودی موسی هم نبود. در کنار عیسی هم باید مریمی باشد، اما اگر پدری نبود باکی نیست. در آن روزگار که یک مرد که شایستگی پدری یک پیامبر الهی را داشته باشد وجود ندارد، اگر مریمی به عنوان مادر هست باکی نیست، چون در دامن او پیامبر خدا پرورده می شود. چون مریم هست عیسی هست. اول مؤمن، اول شهید، و اول مهاجر نهضت نبوی، زن! در کنار رسول خدا اول کسی که باید ایمان بیاورد و چتر مهر خویش را باز کند و پیامبر بزرگ الهی در زیر آن چتر بیارامد و سکونت و قرار داشته باشد، باید خدیجه باشد و اول مؤمن به او باید یک زن باشد. اول مؤمن به پیامبر یک زن است؛ اول شهید نهضت نبوی یک زن است؛ اول مهاجر هجرت که اساس تحولات آن روزگار از جاهلیت به مدنیت اسلامی است باز هم یک زن است و در کنار تو خدیجه باید باشد، زهرا هم باید باشد. زهرا(س) نباشد تو تنهایی. اینجا عرض می کنم که هرگز نام مبارک حضرت خدیجه را بی آنکه بر ایشان درود بفرستید به زبان نیاورید. انسان بسیار بزرگی است. پیامبر بسیار ایشان را دوست داشته اند. شاید دو سه نفر بوده اند که پیامبر به آنها علاقه بسیار داشته و از این میان حضرت خدیجه بیش از همه ی بشریت او را دوست می داشته است. هر بار که ایشان از حضرت خدیجه یاد می کردند اندوهگین می شدند؛ چنان که سال ها بعد حسد عایشه را برمی انگیخت که تو یاد آن پیره زن افتادی و اندوهگین شدی. خدیجه انسان بسیار بزرگ و عظیمی است. او مادر زهرا(س) است و دامن او سیده النساء العالمین را پروده است. کنستانتین ویرژیل گئورگیو یک نویسنده ی رومانیایی است که کشیش هم هست، کتابی نوشته است که حدود پنجاه سال پیش در ایران ترجمه شد به نام «محمد پیامبری که از نو باید شناخت». چون یک مسیحی و یک کشیش این کتاب را نوشته و مترجم هم چندان قابل اعتماد نیست، قهراً اشتباهاتی هم در متن این کتاب وجود دارد. من حدود چهل و پنج سال پیش این کتاب را خوانده ام. در بخشی از این کتاب کلام بزرگی آمده است که مربوط به داستان طرز اعدام فجیع رایج در عهد جاهلیت، که آن شیوهی اعدام از سوی مشرکین مکه راجع به حضرت رسول(ص) نیز اجرا شده. می گوید در آن زمان یکی از فجیع ترین و سخت ترین شیوه ها برای اعدام محکومان این بود که شکمبه حیوان را بر سر او می کردند و نگه می داشتند تا محکوم دچار اختناق شود و از پادر بیاید. پیامبر اسلام (ص) نیز روزی در کنار کعبه نشسته بودند، ناگهان جمعی سررسیدند و همین بلا را بر سر آن حضرت (ص) آوردند. البته پیامبر اسلام (ص) از این سوء قصد جان سالم بدر برد و از مرگ نجات پیدا کرد ولی خون از بینی و دهان و گوش او بیرون زده بود. پیامبر با حال نزار و نامساعدی به خانه آمد، وقتی وارد شد، زهرا(س) به محضر پدر آمد؛ نقل می کند که مانند مادری مهربان با دست های کوچکش آب می ریخت و سر و صورت پیامبر را پاک می کرد و حضرت نوازش می کرد و تسلی می داد. بعد اشاره می کند که وقتی پیامبر به جنگ هم می رفت و خسته و زخمی برمی گشت نقش حضرت زهرا همین بود. در کنار پیامبر اعظم (ص) چون خدیجه ای، چون زهرایی، چون سمیه ای حضور داشتند و بخشی از راز موفقیت آن حضرت دقیقاً در گرو حضور چنین بانوان سترگ و زنان بزرگی است. دفاع از ولایت به مقیاس تاریخ در کنار امیرالمؤمنین (ع) فاطمه بود. هرچند مدت زنان دفاع حضرت زهرا از ولایت کوتاه بود، از رحلت پیامبر اعظم(ص) تا شهادت مظلومانه حضرت حداکثر نود و پنج روز طول کشید، ولی این دوره کوتاه تاریخی شد، چون کارکرد و کارایی این مدت کم به اندازه یک تاریخ بود و در حقیقت به مقیاس تاریخ توسط آن بزرگوار از ولایت دفاع شد. اولین روز ازدواج، وقتی پیامبر سراغ آنان رفت، از هر کدام پرسید، پاسخ چه شنید؟ «نعم العون فی عباده الله»؛ زهرا یاور علی(علهیما) در عبودیت الهی بود. اگر حسنین (سلام الله علیهما) هستند و زینب (سلام الله علیها) هم هست، هم تا کنار تشت خونین پاره های جگر حضرت مجتبی (ع) حاضر حامی اما بود، هم تا کنار تشت راس بریدهی حضرت سیدالشهدا (ع) حاضر و حامی امام بود. زینب (س) همواره طی بیست و سه غربت حسنین (سلام الله علیهما) پس از امیر المؤمنین (ع) مایه قرار و سکون آن دو بزرگوار بود. سکونت مطرح در آیه «لتسکنوا الیهم» به این معنا نیست که زنان از آن جهت که خانه داری می کنند و آشپزی می کنند، مایه سکون اند! این آیه را نباید این مایه سطحی معنا کرد. سکونت در این آیه معنایی عمیق تر دارد. قرار و سکون حیات انسان ها در گرو نقش آفرینی متعالی زنان متعالی است، بانوان سکاندار کشتی بشریت در تلاطم امواج تاریخند. چرا تاریخ وامدار زهراست؟ زهرا(س) سیده النساء العالمین است. از محضر مبارک حضرت رسول(ص) پرسیده شد که پس چه کسی سیده النساء العالمین است، خدیجه؟ ساره؟ همسر فرعون؟ مریم؟ حضرت زهرا(س)؟ کدامیک؟ فرمودند همه ی آنان، اما آنها هریک سیده النساء العالمینِ عالَم خودشان بودند، و رتبه ی وجودی خودشان را داشتند، اما زهرای من سیده النساء العالمین همه ی عالمهاست. چرا تاریخ وامدار زهرا سلام الله علیهاست؟، زیرا زهرا بیش از هر زنی در تاریخ رهبر تربیت کرده است. نسل او همگی رهبران هستند. در کنار امیرالمؤمنین(ع) بود، حامی پیامبر بود و یازده فرزندش امام بودند. علمای ما در تاریخ که اسلام و دین حق وامدار آنهاست سادات بودند و یا شاگردان سادات. اول کسی که طلبه شد و تلمذ کرد در محضر رسول خدا(ص) بود. امیرالمؤمنین علی(ع) بود و حسنین بودند. یا خود سید بودند یا بلااستثناء شاگردان سادات. یک سؤال ذهن آزار! یک سؤال تا مدتی ذهن من را هم آزار می داد تا به جواب آن رسیدم؛ سؤال این است که ما می بینیم که یک فرد از میان مردان همانند امام ظهور می کند و دنیا را تحت تأثیر خود قرار می دهد. از مردان چنین خدماتی برمی آید و آنان فرصتهای خاصی دارند که چنین خدماتی بکنند و چنین موقعیت هایی را احراز کنند، اما زن چنین موقعیت ها و فرصت هایی را در اختیار ندارد. کار زنان خانه داری است، بچه آوردن و بچه داری است. یک مرد وارد بازار کار می شود، مدیر و تاجر و سیاستمدار می شود و یا استاد دانشگاه می شود و منشأ آثار چشمگیری می شود؛ بعد زن باید در خانه حبس باشد و در خانه مشغول بچه داری باشد؟ آیا این دو جایگاه قابل مقایسه هستند؟ عرض کردم که این سؤال غلط است و هر جوابی که به سؤالی غلط داده شود، قطعاً غلط خواهد بود. باید سؤال را درست طرح کرد تا به جواب درست برسیم. اصلاً مگر نقش زن خانه داری است؟ نقش اصلی زن فرزندپروری است؛ خانه داری اصلاً تکلیف زن نیست. در فقه ما نیز زن وظیفه خانه داری ندارد. زن موظف به آشپزی نیست، زن موظف به نظافت خانه نیست، حتی زن موظف نیست به فرزند خود شیر بدهد، و حتی می تواند حتی در قبال شیردادن به فرزند هم کارمزد بگیرد، چون تکلیف او نیست. البته عرفاً چنین است که تقسیم کار شده و خانه یک نهاد مشترک است که باید اداره شود؛ اما هیچ فقیهی لااقل در میان مشاهیر نیست که فتوا داده باشد که زن شرعاً موظف به نظافت خانه و آشپزی و شیردادن به کودک است. البته در شرایط ثانویه ممکن است فتوا صادر شود؛ یعنی زمانی که ممکن است فرزند تلف شود؛ ولی از آنجا هم نه از آن جهت است که او مادر است، بلکه اگر غیرمادر هم می تواند شیری برای کودک فراهم کند برای او تکلیف شرعی می شود. پاسخ به سؤال مسئله ی اصلی فرزندپروری است، فرزندانی که امام بشوند. امام اگر امام شود فقط خودش هست و خودش، یکی است، اما مادر اگر دو یا سه یا چهار فرزند آورد میتواند در دامان تربیتش دو، سه، چهار امام(معصوم یا غیرمعصوم) تربیت کند؛ حسنین بپرورد، یازده معصوم از دامان عصمت او ظهور کنند. درحقیقت نقش اساسی و اصلی مادران تربیت فرزندان است که آنها رهبران جامعه هستند. آیا ارزش تربیت فرزندی چون سید مرتضی، مدون اول اصول فقه ما که بیش از هزار سال است که همگی ما بر سر سفره ی او نشسته ایم و ریزه خوار او هستیم کم ارزش دارد؟ آیا نمی ارزد که زن در خانه بنشیند و سید مرتضی تربیت کند؟ آیا ارزش ندارد که سید رضی، مؤلف نهج البلاغه که در تاریخ و در میان بسیاری از ملل حضرت امیر را بدان میشناسند، تربیت کند؟ شیخ مفید شب خواب می بیند که فاطمه زهرا(س) دق الباب می کند. در را باز می کند می بینید حضرت زهرا(س) است که دست حسنین را گرفته و می فرماید: «یا شیخ علمهما الفقه». شیخ مفید از خواب می پرد، این چه خوابی است؟ من کجا زهرا کجا؟ و حسنین کجا؟ من فقه یاد حسنین بدهم؟! تا صبح خوابش نبرد. صبح اول وقت دق الباب شد؛ در را که باز کرد دید مادر سید مرتضی و سید رضی پشت در است و می گوید: «یا شیخ علمهما الفقه». آیا نقش این مادر نقش کمی است؟ اگر او نباشد آیا رهبری خواهیم داشت؟ اگر او نباشد عالمی خواهیم داشت؟ علمی وجود خواهد داشت؟ آن که گفته مادران به دستی گاهواره فرزند را دارند و به دستی دیگر فلک را می جنبانند درست گفته است. جرج جرداقی که گفت ای طبیعت، ای هستی، آیا می شود همه ی استعداد و استطاعت را بار دیگر یک جا فراگرد آوری و یک بار دیگر یک علی دیگر خلق کنی؟ که روزگار ما سخت محتاج مردی چون علی است! بعد خود پاسخ داد که دیگر مادر روزگار از زادن چون علی عقیم است؛ و علی پرورده ی دامان فاطمه ی بنت اسد (سلام الله علیها) است. نقش مکمل مرد آن است که مدیریت و رهبری کند و نقش مکمل زن در کامل کردن هویت انسان و ماهیت انسان و نقش او آن است که مربی باشد و رهبر بپرورد. تربیت یک رهبر تاریخساز، از سوی یک مادر، آیا به یک تاریخ نمیارزد؟ مواهب انقلاب اسلامی از بزرگ ترین مواهب انقلاب برکت بار، پرشکوهِ مقدسِ نورانیِ اسلامیِ ما که طلیعه ی ظهور است، طلوع نورانی آرمان تاسیس حوزه های علمیه خواهران است. این مضمون بیان رهبر فرهیخته و فرهمند انقلاب اسلامی است که بارها شنیده ایم. ما در هیچ نقطه ای از تاریخ چنین پدیده ای را نداریم. در تاریخ زنان بزرگ فراوان داریم که تربیت شده اند و تربیت کرده اند، اما این سنت و رسمی که اکنون در عهد ما پدید آمده که به صورت گسترده و سازمان یافته و رسمی در سراسر کشور حوزه های علمیه ی خواهران وجود داشته باشد و دوشادوش و حتی پیشاپیش حوزه های علمیه ی برادران، به تربیت مادرانی رهبرپرور و مربیانی جامعه ساز اهتمام کند هیچ گاه نبوده است و این از بزرگ ترین مواهب و دستاوردهای انقلاب اسلامی است و آنچه من می خواهم در این جلسه توصیه کنم این است که هدف این اتفاق عظیم را گم نکنیم. حوزه های علمیه ی خواهران را نباید با حوزه های علمیه برادران قیاس کرد، چنان که زن را با مرد نباید قیاس کرد؛ یک بار در تاریخ غرب این خطا را کرد، ما نکنیم. روزی در تاریخ غرب گفت که زن، مرد است؛ گفت زن مساوی و عین مرد است؛ یا به تعبیر استاد بزرگوار ما مرحوم علامه شهید مطهری که تساوی بین زن و مرد نیست بلکه تشابه بین زن و مرد است؛ یعنی همان گونه که مردها حقوقی دارند و باید به آن دست پیدا کنند، زنان هم حقوقی دارند که باید به آن دست پیدا کنند؛ هریک به حقوق خودشان و نه این به حقوق آن، و آن به حقوق این. فمنیسم، مساوی است با انکار ارزش ذاتی زن رادیکال فمنیسم خطای بزرگی کرد و گفت: «زن، مرد است»؛ فمنیسم یعنی زن مردانگاری و زن را مردانگاشتن، یعنی ضمنی و بلکه صریحاً اعتراف کردن که زن بودن ارزش نیست،بلکه زن آن گاه که مرد شد ارزشمند می شود. خود زن بذاتها ارزش ندارد و باید مرد شود تا ارزشمند شود. غرب این خطا را کرد و زن و مرد را یکسان کرد، ما این خطا را نکنیم. مرد نقش خویش را دارد و زن نیز نقش خویش را دارد. در حوزه های علمیه نیز باید همین اتفاق بیافتد؛ یعنی بانوان و خواهرانی که به حوزه های علمیه می آیند و در اردوگاه حضرت حجت سلام الله علیه حضور پیدا می کنند باید نه تنها به مثابه سرباز که علاوه بر آن، به مثابه سربازپرور وارد حوزه ها بشوند از آن خارج شوند و اگر سربازیشان مقدمه ی سربازپروری باشد در حوزه حضور پیدا کنند؛ والا ما حوزه های علمیه ی برادران را داریم، مجتهد می پروریم، فقیه و مفسر می پروریم، فیلسوف می پروریم، تجقیقات و تألیفات انجام می شود. ما کسر جمعیت نداریم و بنا نیست با تاسیس و توسعه حوزه های خواهران فقط کمیت حوزه ها افزایش پیدا کند؛ بلکه بناست کیفیت را تأمین کنیم. بدان کیفیت و غایتی که برادران در حوزه حضور پیدا می کنند و برای آن نقشی که باید برعهده بگیرند ساخته شوند و خواهران باید به کیفیت و غایتی در حوزه های علمیه حضور پیدا کنند که آن غایت فراچنگ آید. ما در تاریخ بلند عهد غیبت یک چیز برای ظهور کم داریم و می خواهیم با تاسیس و توسعهی حوزه های علمیه خواهران همان کسری را مرتفع کنیم. و آن این که ما نیازمند سیصدوسیزده سردار صالح یا صحابی شایسته یکجا و «هم زمان» هستیم و گمشدهی تاریخ بشر این است. تاریخ شیعه حضرت حجت (عج) اصحاب صالح کم نداشته، ولی «در زمان»، یعنی در طول قرون داشته است، نه همزمان و در یک عصر؛ طی این چهارده قرن اولیای الهی کم نبوده اند، بسیار کسانی بوده اند که هرجند به طور ممتد اما علی التناوب در محضر آن بزرگوار بوده اند و هیچگاه همزمان سیصدوسیزه نفر نشدند که شرط ظهور است. گمشده عهد غیبت؛ سیصد و سیزده سردار صالح این جا تیمناً متن دو سه روایت از اخبار وارده در مورد گمشدهی تاریخی فرج که حضور یکجا و جمعی سیزده سردار و صحابی است، را قرائت و اجمالا به محتوای آنها اشاره می کنم: مفضل بن عمر، از امام صادق (ع) در ذیل آیه ۱۴۸ سوره بقره، یعنی: «أین ما تکونوا یأت بکم الله جمیعاً»، نقل کرده که فرمود: إذا أذن الامام دعا الله بأسمه العبرانی فأتیحت له صحابته الثلاثمائه وثلاثه عشر قزع کقزع الخریف؛ فهم أصحاب الالویه، منهم من یفقد من فراشه لیلاً فیصبح بمکه، ومنهم من یرى یسیر فی السحاب نهارا یعرف بأسمه واسم أبیه وحلیته ونسبه. قلت: جعلت فداک أیهم أعظم إیمانا، قال: الذى یسیر فی السحاب نهارا، وهم المفقودون، وفیهم نزلت هذه الآیه «أین ما تکونوا یأت بکم الله جمیعاً» و در خبر دیگری أبان بن تغلب، از امام صادق نقل کرده: سیبعث الله ثلاثمائه وثلاثه عشر [رجلا] إلى مسجد مکه؛ یعلم أهل مکه أنهم لم یولدوا من آبائهم ولا أجدادهم، علیهم سیوف مکتوب علیها ألف کلمه، کل کلمه مفتاح ألف کلمه، ویبعث الله الریح من کل واد تقول: هذا المهدی یحکم بحکم داود، ولا یرید بینه. همچنین در حدیث دیگری أبی بصیر، از امام باقر(ع) نقل میکند که: أن القائم یهبط من ثنیه ذی طوى فی عده أهل بدر – ثلاثمائه وثلاثه عشر رجلا – حتى یسند ظهره إلى الحجر الاسود، ویهز الرایه الغالبه. یعنی: سیصد وسیزده نفر که بطرز شگفت و با سرعت غیرمتعارفی از نقاط مختلف جهان طی مسافت می کنند و همگی در مسجد مکه(شاید منظور مسجد الحرام باشد)، تجمع میکنند که صحابیان و سرداران سپاه حضرتند، و با فراهم شدن این عدد از سرداران صالح، نهضت حضرت (عج) از مکه آغاز میگردد. حوزه های علمیه خواهران امروز باید دامن همت به کمر ببنند تا این سیصد و سیزده سردار و صحابی حضرت را همزمان و در این روزگار ما بپرورند، تا اسباب فرج بشریت فراهم شود، و این نقش اصلی حوزه های علمیه است. مبادا طلبه های خواهر تصور کنند که ما درس می خوانیم و الان وقت ازدواج نیست، وقت درس خواندن است! گاهی هم با تعابیری غلط انداز و رهزن این تلقی غلط توجیه و زیبا جلوه داده می شود که: «ما با کتاب و دفتر ازدواج کرده ایم»!؛ نه خیر چنین نیست؛ در اسلام هیچ مردی حق ندارد که مشارِک زندگی زنی در قالب تشکیلِ نهاد خانواده ای نباشد، و هیچ مرد و زنی حق ندارد بی آنکه در تشکیل نهاد خانواده مشارکت کند زندگی کند. چنین کاری غلط است و اسلامی نیست. نقش منحصربه فرد تاریخی که خواهران حضوریافته در اردوگاه حضرت حجت (عج) برعهده دارند این است. نقشی که مطابق مشیت تکوینی و تمشیت تشریعی الهی است بر ذمهی مادران صالح تراز نهاده است. مقتضای هویت مادرانهی زنان و مبتنی بر شریعت و سنت ختمی است رهبران صالح پروردن است. حضرت حجت (عج) نیازمند به سیصد و سیزده نفر همزمان است، ک«در زمان» و علی التناوب اصحاب آن حضرت بسی بیش از این رقم بوده ولی همزمان چنین جمعی فراهم نگشته است و حل این مهم از شما به عنوان مادران صالح و برتری برمیآید که در دامان حوزه ها تربیت شده باشید و دامان قدسی تان گاهواره پروردن سیزده صحابی و سردار سپاه مهدوی عج گردد؛ این رسالت مهم برعهده شماست. باید بگوییم که فرج همه بشریت در رهن ظهور حضرت حجت (عج) است و ظهور حضرت (عج) در گرو تربیت همزمان سیصد و سیزده صحابی سردار است و تامین سیصد و سیزده سردار صالح، در گرو تربیت همزمان مادران تراز و صالح است که باید حوزه های علمیه خواهران تربیت کنند. پس کلید فرج به دست مادران صالحه است که باید حوزه های علمیه تربیت کنند. مبادا رسالت عظیم و غایت قصوای حوزه های علمیه خواهران را فراموش کنیم. غایت حوزه های علمیه باید پشتیبانی از نهاد خانواده و تربیت مادرانی باشد که دیگر مادران را تربیت کنند و فرزندانی را بار بیاورند که رهبران جامعه باشند و سربازان ظهور و بتوانند عهد ما را ان شاءالله به عهد ظهور پیوند بزنند. اگر چنین نشود به نظر من حوزه های علمیه خواهران فلسفه خود را از دست داده است، و نه حوزه های علمیه که خلقت زن فلسفه ی خویش را از دست داده است. فلسفه و غایت قصوای خلقت زن، تربیت مردان مرد است که موجب قرار و سکون بشریت می شوند. و البته دست یابی به چنین مقصد متعالی، جز به امداد الهی و دستگیری صاحب اصلی حوزه ها ارواحنا فداه، میسور نخواهد شد. ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید / هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند. منبع: فارس
جمعه ، ۹بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: زنان خبر]
[مشاهده در: www.zanankhabar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها