تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835523495
روایت ناگفته ازسرداب امام رضادرکلام معمارحرم+تصاویر
واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: چه اهمیتی دارد که چند ساله است، توی کدام یک از خیابان های شهر به دنیا آمده و روزگار را تا به حال چطور گذرانده است؛ مهم یک سال از زندگی اش است که به خاطر روزهای خاصش همیشه به یادش می ماند و محال است فراموشش کند. اما من می نویسم نامش ابوالقاسم است.عقیق : ابوالقاسم ملکی، معمار بیشتر صحن های حرم و یک آینه کار ماهر و زبردست که لطف دست هایش توی شبستان ها و رواق ها هنوز هم می درخشد. روزهایی که وصف شدنی نیست حالا من مثل تشنه ای هستم، مثل کسی که هلاک یک ساعت خواب است و حلالش نیست. می نشینم روبه رویش و می خواهم یک حرف از آن روزهای خوب را جا نیندازد و حاجی لبخند می زند و می وید: «قبول کنید بسیاری از لحظه های زندگی آدم ها وصف شدنی نیستند.» و من خوب می فهمم نوع و لحن حرف زدنش را و همه تجربه هایی که هنوز دارد مزه مزه شان می کند تا حلاوتش را در زندگی گم نکند. 74سال را پر کرده است. می گوید متولد 1318 است و بازنشسته خانه آقا، اما هنوز هم عادت دارد صبح ها بعد از نماز برود حرم و همه حس های خوب آینه ها را وقت برگشت با خود بیاورد خانه. این حس را از 60سال پیش دارد. می گوید: «یار نیمه راه نمی شود و تا آخرش می ماند. من به عشق این خانه و این گنبد نفس می کشم و زندگی می کنم و به غیر از خادکی با خودم قراری گذاشته ام که سخت به آن مقیدم.» جوانی اش را پشت این دیوارها و درها جا گذاشته و هر وقت دلتنگی نفسش را تنگ می کند، می ود سر به آن ها می گذاد و دل سبک شده اش را برمی گرداند به شهر؛ به خیابان هایی که هرکجایشان را دود سیاه کرده باشد چراغ های خانه او روشنش می کند. یک دنیا عکس و یادگاری از ان روزها و لحظه ها دارد. راست می گوید حاجی، همه چیز که تعریف شدنی نیست. به مهربانی آقا ایمان دارم دست به زانو می گیرد و می گوید پیر شده است و من بی هوا می خندم. «می خواهم این روزها قدم هایم را نزدیک تر بردارم. می خواهم روزهای زندگی ام را طوری تمام کنم که آقا وقت مرگ دستم را توی دست های خدا بگذارد و خیالم را جمع کند که گوشه کوچکی از بهشتش را برایم خریده است.» این را به خنده می گوید. مثل آدم های دنیا به مهربانی آقا ایمان دارد. حاجی ملکی را از سال های دور می شناسم؛ از همان روزها که دختربچه تازه کار و بااشتیاقی بودم و با قلم و دفتر در صحن قدس می نشستم روبه روی میز کار کهنه اش تا زمستان همین روزها که اسفندش نفس های آخرش را می کشد و بهارش نزدیک است و من استخوان ترکانده ام و بزرگ شده ام. آقا مثل کوه پشتم بود حاجی همه سال ها را مردانه با زندگی جنگیده و می داند یکی مثل کوه پشتش بوده است. همیشه وقت گفتن از آقا چشم هایش خس می شود، می گوید: «قولش را به آقا داده ام تا همان طور زندگی کنم که او دوست دارد، همان طور که او می خواهد.» چشم هایش به هوای اردیبهشت می ماند: هی آفتابی می شود و هی رگبار می گیرد. باران می زند خیس و طوفانی. می نشیند همان جا وسط اتاقی که من و عکاس میهمانش هستیم. می گوید: «از حرم هرجور که حرف بزنی قشنگ است.» و من برایش از بازی آینه ها می گویم و آدم های محزونی که آن قدر صدایشان غم دارد که انگار رفته اند توی خود آینه ها تکثیر شده اند و شکسته برگشته اند. حرف می زنم، تعریف می کنم و منتظر می مانم تا بار از نگفته سرداب هوای خانه های امسال آدم ها را بهاری کند. هنوز هم رضایت نمی دهد حرفی از آن روزهای حرم بزند. می گوید: «بماند برای خودم و خودش.» سخت تاکید دارد تعریف شدنی نیست. این را می گوید، بلند می شود ومی رود و با نرمه های خاکی که بوی رطوبتش هوای خشک زمستان را برمی دارد برمی گردد. می گوید: «تبرک است از سرداب.» همان جا که به هیچ کس خاطراتش را نگفته و نمی تواند بگوید از بس ناگفتنی است. کارت تشرف به سرداب را گرفتم حاجی را راضی می کنم برای یک بار هم که شده برگردد به همان روزها. لحظه ای که کارت تشرف به سرداب را گرفت می گوید حوالی سال78 بود. می دانست ماموریت سنگینی پیش رو دارد و شب رفت پشت ضریح دستش را به آن گره کرد و خواست آقا شرمنده مردمش نکند. آلبوم را ورق می زند. انگار نه انگار که سال ها از آن روزها رفته است. حس تازگی اش را هنوز دارد نفس می کشد. محور تماشای حاجی می مانم که دارد خاطرات روزهایش را ورق می زند. در یکی از عکس ها کنار ابوالحسن حافظیان ایستاده و دارد سیمان ها را با گلاب آماده می کند. کارت تشرف به سرداب را محکم چسبانده به یکی از ورق ها تا همیشه پیش چشمش باشد. همین کافی است تا لطف حضور در بارگاه حضرت را توفیقی بداند که نصیب او شده و بی هوا شروع به تعریف کند؛ «آدم وقتی می رود جایی و اصلی ترین خواسته اش را به دست می آورد همه چیز را فراموش می کند. گاهی یادم می رود که 13ساله بودم و به عنوان آینه کار وارد حرم شدم. در همین مکتب همه چیز یاد گرفتمغ معماری، آینه کاری، معرق و.... حقیقتش حالا دارم لذتش را می برم، همیشه وقتی طرح معماری یک صحن تمام می شد از دیدن آن لذت می بردم و حالا که لابه لای آینه ها و کاشی های آن صحن ها قدم می زنم و دقیق می شوم، می بینم چه آدم هایی بودند که حالا نیستند. چه روزهایی بود که گذشت و دیگر تکرار نمی شود.» این اتفاق تکرارنشدنی بود می گویم: «همیشه فکر می کنم چند متر دورتر یا نزدیک تر تاثیری به حال آدم ندارد، اینکه آدم بخواهد از دور امام را زیارت کند یا نه، اما ماجرا ی سرداب خیلی فرق می کند.» این را که می گویم می کشانمش به همان روزها و همان حوالی توی تاریکی شب هایی که نفس های آدم را مقدس می کند از بس زلال می شود. حاجی سر اشتیاق می آید. لبی به چای یخ کرده روی میز تر می کند و از همان خاطرات می گوید: «چند نفر بودیم، برای خودمان هم عجیب بود که از بین این همه آدم ما انتخاب شده باشیم. می خواستیم به خودمان بفهمانیم که رویا و خواب نیست. می خواستیم چیزی بگوییم تا همه آن ها را حس کنند. روز حرکت رسید. یکی دم گرفت؛ اونایی که پیش امام رضا(ع) حال می کنند صلوات.... لطف زیارت با معرفت نصیبشون بشه صلوات.... گفتیم و حرکت کردیم. بچه ها باز هم باورشان نبود، تا به پنجره نقره دارالولایه رسیدیم. محل حرکت آنجا بود. یکی از بچه ها هوز هم می خواند و ما ایمان داشتیم دعوت شده کسی هستیم که میهمانش ا همیشه عزت کرده است. این یک اتفاق تکرار نشدنی بود، یک اتفاق تاریخی... از ایکه بین این همه معمار و مهندس توفیق نصیب ما شده بود، شوکه بودیم.» مسئولیت سخت اما شیرین «از همان پنجره نقره و مشبک رفتیم داخل. فکر می کنم 10، 11متری تا سرداب فاصله داشت. چهار کارگر را بیرون گذاشته بودیم تا مصالح و ابزار لازم برسانند و چهار کارگر هم همراه من بودند. امام آمده بود تا خوش آمدمان بگوید. امام ایستاده بود و تماشایمان می کرد. این را هم من می دانستم و هم آن هایی که همراهی ام می کردند. لباس هایمان را عوض کردیم و کار شروع شد. برای مقاوم سازی سرداب مطهر باید از بنای قدیمی لایه برداری می کردند. زیر ضریح مطهر باید خالی می شد. این دلهره ام را هنگام کار زیاد می کرد. من سرپرست گروه بودم با مسئولیت و کاری سنگین تر؛ کار حساس و سنگینی که شروع شده بود. همه از اینکه زیر پای زائران خالی شده هراس داشتند، اما هیچ کس به روی خودش نمی آورد، حتی یک بار علی کریمی، قائم مقام تولیت آستان قدس رضوی خواست عملیات را متوقف کنیم، اما کار خیلی پیش رفته بود. ما آن پایین دنیای خودمان را داشتیم؛ حس و حالی که داشتیم تماشایی بود. بچه ها می خواندند و کار ادامه می یافت. هرچند روز یک بار مسئولان برای سرکشی می آمدند و همه چیز را بررسی می کردند و می رفتند. همه ما آرزو داشتیم همان جا پای همان کار مقدس تمام کنیم، مگر برای مرگ لحظه ای زیباتر و مکانی مقدس تر از این هم بود؟ مسئولان زیادی آمدند و رفتند. همه آن ها پای کار بودند، با همان لباس ها خاک حمل می کردند و بعضی ها لباس هایشان را نگاه داشته اند تا در روز قیامت گواهشان باشد. کار سخت و قاطعانه ای بود. خواب و خوراک نداشتیم. با این حال روزهای شیرینی بود و مسئولیتی سخت اما شیرین. اطلاعات تاریخی زیادی نداشتم، می دانستم مرقد امام رضا(ع) اولش فقط یک قبه بوده میان زمین های خالی تنها آبادی و بعدها سنگ گذاشته اند. آن قبل ها در پایین سر مبارک دریچه هایی بود که درون سرداب دیده می شد. مرقد شریف در سرداب قرار داشت که سقف آن سطح زمین حرم یعنی زیر ضریح را شامل می شد. قبلا شنیده بودم سرداب پر از آب است. در روایت های مختلف خوانده بودم موقع دفن حضرت، زمین را که می کنند به آبی می رسند که درون آن پر از ماهی است. به فکرم رسید که چرا اینجا این قدر آب نیست. آن شب ها را در کارگاه صحن جمهوری می خوابیدم. یک شب خواب دیدم که آن پایین میان نور ایستاده ام. صبح که بیدار شدم فکر کردم این خواب تاثیر آن فکر است. خیلی ها می گفتند این دومین سنگ نصب شده است و بعضی ها در آن زمان نصب ضریح چهارم هم دیده بودند. من عبارت های مقدس روی آن را با چشم های خود دیدم؛ «دفن فی هذا البلد الامین» دورتا دور سرداب را با سنگچیده بودند. باید سنگ ها را برمی داشتیم و آجرچینی می کردیم.» «ایستادن پای سنگی که میلیون ها آدم آرزوی زیارت و لمس آن را دارند چه حس و حالی دارد؟ آن لحظه برای شما چطورتمام شد؟» این پرسش را در میان حرف هایش می پرسم. بهتش هنوز هم شکسته نشده. بعد از گذشت این همه سال باور ندارد برای جایی انتخاب شده است که این همه آدم به آرزویش هستند. می گوید: «خودم هم باورم نمی شد. یادم نمی آید حرفی زده باشم. هیچ چیز برای هیچ کس نخواستم، فقط گفتم وقت مرگما....، مدام همین عبارت را تکرار می کردم؛ شفاعت وقت مرگ را...، به هق هق افتاده بودم، به اندازه روسیاهی ام گریه کردم و گفتم شایستگی بخشش را به من بده، به همه آدم های روی زمینت بده. گفتم دنیا کوچک است و زود برای آدم ها تمام می شود. آخرتمان را آباد کن آقا... گفتم و لب ورچیدم. گفتم و گریه کردم.» حالا حاجی تنها نیست؛ من و آدم های توی اتاق هم گریه می کنیم. حرف های حاجی را تند تند دارم یادداشت می کنم. می نویسم و خطشان می زنم. یک بغض وحشی توی گلویم نشسته که هرچه لب ورمی چینم هم آرام نمی شوم. لابد حاجی فهمیده است که رو می کند به ما و می گوید: «نمی دانم تا حالا کاری کرده ای که ته دلتان قند آب کنند؟ عرقی بریزید که جگرتان را حال بیاورد؟ ما دقیقا همان حال را داشتیم. وقتی برمی گشتیم همه ساکت بودیم. می ایستادیم و صدای قلب هایمان را گوش می دادیم؛ صدای تیشه هایی که توی نور می خورد و نور بیرون می ریخت. کار تمام شده بود.» سنگ مضجع را از کرمان انتخاب کردیم انتخاب سنگ مضجع هم ماجرای خود را دارد که حاج آقا تعریف می کند. برای همن ماجرا کلی حرف دارد. می گوید: «تعریف آن فرصت می خواهد» و می رود سر اصل مطلب گفتند سنگ را از معدنی در کرمان انتخاب کرده اند و یک گروه برای آوردن آن اعزام شدیم. یادم است با ماشین آستان قدس رفتیم. هوا به شدت گرم بود و کویر گرم تر. یکی از ماجراهایی که به خاطرم مانده کمک اکیپ آستان قدس به خانواده ای در راه مانده بود. نمی دانستم چند روز در راه مانده اند. زن در حالی که فرزند کوچکش از تشنگی بی تابی می کرد و از شدت گرما و التهاب مضطرب و گُر گرفته بود تا ما را دید از اشتیاق به زمین افتاد و گفت یک شبانه روز است ماشین خاموش شده و در میان بیابان مانده ایم. برای زیارت به مشهد می آمدیم که در راه این اتفاق برایمان افتاد. فکر نمی کردیم گذر کسی به این مسیر بیفتد و می ترسیدیم همین جا بمیریم. همین چند لحظه قبل از همسرم پرسیدم مشهد کدام طرف است، وقتی جهت را فهمیدم رو به آن ایستادم و گفتم یا امام رضا(ع) ما میهمان شهر شما بودیم، درست نیست این طور سرگردان بمانیم. همان جا بود که شما رسیدید. بی جا نیست که می گویند آقا به همه زائرهایشان نظر دارند. بعد آن ماجرا رفتیم و سنگ چهار تنی را از دل قنات جدا کردیم.» «حمل چهار تُن سنگ از کرمان تا مشهد کار سختی نبود؟» برای این پرسشم هم حاجی زمان می خواهد، می گوید: «ماجراهای این سفر طولانی است، به کتاب هم می رسد.» و بعد به همین اندازه قناعت می کند؛ «با جرثقیل های مخصوص سنگ را حمل کردیم و کمک آدم هایی که فداکارانه و با افتخار پای کار ایستادند تا سنگ به مشهد رسید.» می پرسم؛ «معمار حضرت بودن چه لطفی دارد؟» انگار سوال سختی پرسیده باشم، مکث می کند. چشم هایش می گویند که دارد واژه ها را در ذهنش مرور می کند؛ «همین که هر لحظه و هر ساعت که راه می روم و هرجا را که می بینم رد اثر خودم را می بینم لطف زیادی است.» صدایش فروکش می کند، انگار راه گلویش را سد کرده است. خونی گرم از دلش می جوشد و خود را تا زیر پلک هایش بالا می کشد. این را در صورتش می بینم. پلک که می زند چیزی از گوشه چشمش می غلتد روی گونه اش. این اشک را همیشه توی حم با دست گرفته است و باز با افتخار سر بالا آورده و گفته شکرت که اینجایم. منبع:قدس 211008
چهارشنبه ، ۷بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عقیق]
[مشاهده در: www.aghigh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 51]
-
گوناگون
پربازدیدترینها