تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836695097
بنا: بمیرم، اسرارم فاش می شود
واضح آرشیو وب فارسی:598: آقای خاص کشتی فرنگی از علاقه زاید الوصفش به فوتبال و دروازه بانی گفت، از ماجرای کشتی گیر شدنش به خاطر عشق پدرش به تختی، از روزی که پایش را از ایران بیرون گذاشت و سال هایی که در غربت هدر داد.به گزارش پایگاه 598 ، شاید کسانی که شناختی از «محمد بنا» ندارند چنین تصویری از او در ذهنشان باشد؛ فردی مغرور و خشن ... اما بر خلاف ظاهر جدی اش و برداشتی که اغلب مردم از او دارند، خیلی راحت و با لبخندی بر لب مقابل افراد قرار می گیرد. وقتی با او هم صحبت می شوید زمان را فراموش می کنید و ناخودآگاه غرق در داستان هایش می شوید. بعد از مدت ها دعوت ما را پذیرفته است و با روی باز میهمان ما شده است. گفت وگو با آقای خاص کشتی فرنگی جهان چندان هم راحت نیست، اما خیلی راحت تر از چیزی که فکر می کردیم پاسخگوی سوالات ما بود و حتی یک بار هم درخواست رد شدن از سوالات را مطرح نکرد. آنقدر خوش مشرب و شوخ طبع است که با بچه های تحریریه شوخی می کند و با هر کسی در حوزه فعالیت خودش به گفت وگو و بعضا بحث مشغول می شود. حتی از آنها در مورد نتایج کشتی در المپیک سوال می پرسد و به سوالات آنها پاسخ می گوید. محمد بنا آنقدر داستان زندگی اش را خوب روایت می کند که تمام آن صحنه ها و لحظات، بسان فیلمی از مقابل چشمانمان می گذرد و با او همراه می شویم. وقتی از او می پرسیم آیا تا به حال به بازیگری فکر نکرده است به شوخی و خنده می گوید: «من هر روز مقابل شاگردانم فیلم بازی می کنم، همان بس است. هنرپیشه زندگی خودم هستم که تماشاگری غیر از خدا ندارد. از زندگی 57 ساله من 40 سالش اکشن است که اگر بخواهیم فیلمش را بسازیم یک فیلم اکشنی می شود.» آقای خاص کشتی فرنگی از علاقه زاید الوصفش به فوتبال و دروازه بانی گفت، از ماجرای کشتی گیر شدنش به خاطر عشق پدرش به تختی، از روزی که پایش را از ایران بیرون گذاشت و سال هایی که در غربت هدر داد و درس های زیادی که از آن گرفت. از هر دری گفت، از زندگی خصوصی اش تا علایقش و... بنا از جمله آدم هایی است که در مورد هر موضوعی تحلیل خودش را دارد از ورزش گرفته تا سیاست و حتی جامعه شناسی. گفت وگو با آقای خاص کشتی فرنگی و صحبت از زوایای پنهان زندگی این مربی بزرگ که دوران پر فراز نشیبی را در زندگی اش پشت سر گذاشته است جذابیت های خاص خودش را دارد؛ جذابیت هایی که می توانید یا مطالعه این گفت وگوی خواندنی و متفاوت به آن برسید. البته قسمتی از صحبت های بنا درباره زندگی خصوصی اش نزد ما به امانت ماند تا شاید در روزی که خودش رضایت دهد منتشر شود. محمد بنا ملقب به «معمار کشتی فرنگی» و «آقای خاص کشتی»، دارنده مدال نقره مسابقات جهانی 1983، بهترین مربی کشتی فرنگی جهان در سال 2011، سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی قهرمان المپیک لندن و سرمربی فعلی این تیم با حضور در خبرگزاری فارس ، از سیر تا پیاز زندگی اش را بازخوانی کرد که می توانید آن را در زیر مطالعه کنید. * سکانس اول: از فوتبال تا کشتی و 2دوران قبل از انقلاب داستان کشتی گیر شدن محمد بنا هم در نوع خودش جالب است آن هم به خصوص فرنگی کار شدنش. سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی در این باره می گوید: در محله مان در جنوب شهر همه در زمین قیایی فوتبال بازی می کردند. با نفراتی مانند وحید قلیچ، مجید جلالی و خیلی های دیگر فوتبال بازی می کردیم و من هم عشق دروازه بانی بودم و الگویم ناصر حجازی بود؛ البته پرسپولیس دو آتیشه بودم (باخنده). علی پروین هم بچه محل ما بود و تمام زندگی من فوتبال بود. از آنجایی که پدرم علاقه خاصی به مرحوم تختی و کشتی داشت من را به باشگاه کشتی فرستاد. البته در آن زمان نفراتی مانند هوریا که بچه محل ما هم بود کشتی می گرفت. شوهر عمه ام هم کشتی گیر بود و همین موضوع باعث شد من کشتی را از باشگاه پناهی شروع کنم و با خواست و اصرار پدرم کشتی گیر شوم. پدرم می گفت معلوم نیست در فوتبال کی به کی است، اما در کشتی برای خودت قهرمان می شوی. حالا چرا کشتی فرنگی؟ در آن زمان همه آزاد کار می کردند و فرنگی جایگاهی نداشت؟ بنا با خنده می گوید: داستان دارد؛ یکی از دوستان ما را به باشگاه پناهی برد برای شروع کشتی و مبلغی هم از ما گرفت تا در آنجا ثبت نام مان کند؛ بگذریم که بعدها فهمیدیم باشگاه مجانی بوده است (می خندد) خلاصه وقتی ما رفتیم دیدیم کلاس کشتی فرنگی است و ما هم ماندگار شدیم هر چند که با آزادکاران زیادی هم دوست بودم و هم تمرین می کردم. کلأ دوران کودکی پر فراز و نشیبی داشتم و خیلی از زمان کودکی ام اکشن بوده است. * زندگی من خودش یک مثنوی است وی درباره اینکه رشته تحصیلی اش در دبیرستان چه بوده است؟ گفت: ادبیات می خواندم. شنیده ایم به شعر و شاعری هم علاقه داشتید؟ می گوید: کم و بیش؛ برخی مواقع هم چیزهایی می نویسم، اما سختی های کشتی من را شاعر کرد چراکه تمام این سختی ها شعر، غزل و قصیده است. اگر به مسیر حرکت زندگی من نگاه کنید خودش یک مثنوی است. بنا درباره خاطراتش از دوران دبیرستان و حضورش در یک نمایشنامه گفت: به حضور در چنین برنامه هایی علاقه داشتم و یک روز یکی از دوستانم پیشنهاد بازی در نمایشنامه ای با عنوان «دیکته و زاویه» را داد. من اصلا اطلاع نداشتم این نمایشنامه سیاسی است آن هم در دوران سخت آن زمان. چند روزی را تمرین کردیم و علاقمند به حضور در این تئاتر بودم که آمدند و ما را گرفتند و کلی ما را سوال و جواب کردند تا بالاخره فهمیدند کاره ای نبودیم * سکانس دوم؛ دوران انقلاب و حضور در کمیته انقلاب اسلامی آیا در زمان انقلاب فعالیت های انقلابی هم داشته اید؟ به هر حال فضای آن زمان آگاهانه یا ناخودآگاه هر فردی را به آن سمت می برد به خصوص من که در محله های پایین شهر که اغلب مردم مذهبی بودند زندگی می کردم. وی درباره خاطراتش از دوران انقلاب اسلامی گفت: زمان ورود امام خمینی (ره) کمیته ای برای محافظت و استقبال از ایشان تشکیل شد که با توجه به حضور طالقانی تعداد زیادی از کشتی گیران نیز در این کمیته حضور داشتند که فقط طالقانی در این بین معلوم است، اما تعداد زیادی از کشتی گیران در طول مسیر مراقبت می کردند تا حادثه ای رخ ندهد. خوشبختانه امام آمد و رفت و حادثه ای رخ نداد، اما آن شب خواب جالبی دیدم. خواب دیدم زمانی که امام در حال عبور از محلی است که من نگهبانی می دهم، یک نفر تصمیم به سوءقصد به جان ایشان می گیرد و با اسلحه به سمت امام شلیک می کند، اما من مثل فیلم ها خودم را جلوی گلوله پرتاب می کنم و تیر به من می خورد. امام هم می آید و سر من را روی عبایش می گذارد. علاقه بسیار زیادی به حضرت امام داشتم و حتی در سفری که به کربلا داشتم فقط برای سلامتی ایشان دعا می کردم؛ الان هم این علاقه وجود دارد. تا مدت ها این خواب را می دیدم. بعد از آن هم به عضویت کمیته انقلاب اسلامی در زمان مرحوم آیت الله مهدوی کنی در آمدم هر چند به خاطر برخی مسائل زیاد دوام نیاوردم، اما جزء بهترین سال های زندگی ام بود که هیچ گاه فراموش نمی کنم. چه شد کمیته را رها کردید؟ زمانی که می خواستم به مسابقات جهانی 1983 اعزام شوم با مرخصی من موافقت نمی کردند چراکه آن زمان شرایط فرق می کرد و ورزش جایگاه چندانی نداشت، اما من اصرار کردم و برای حضور در مسابقات استعفا کردم. در آن زمان ترخاق رئیس فدراسیون کشتی بود و به من قول داد اگر از کمیته استعفا دهم در وزارت نفت استخدام می شوم که نشد. در آن زمان 1200 تومان حقوق می گرفتم که به خاطر غیبت و بی انضباطی بیشتر از 200-300 تومان دستم را نمی گرفت (می خندد). مادرم همیشه می گفت این چه پولی هست که با این همه زحمت می گیری، اما می گفتم با حضورم در شرکت نفت شرایط بهتر می شود که اینطور نشد. 2 - 3 سالی که در لباس پاسداری بودم بهترین و قشنگ ترین لحظات زندگی من بود و حال و هوای دیگری داشت. هیچ موقع آن زمان را فراموش نمی کنم چراکه همه با اخلاص کار می کردند. خیلی از دوستانم در آن زمان شهید شدند، اما آن دوران هم سپری شد و رفت. زمانی که من در خارج از کشور زندگی می کردم و می خواستم برگردم می گفتند که او در این سال ها در اروپا عشق و حال کرده و حالا که جنگ تمام شده، به فکر بازگشت به ایران افتاده است. در حالی که در آن زمان من پاسدار بودم و در بحبوحه جنگ و انقلاب در ایران حضور داشتم. من بچه جنوب شهر بودم و در زمان انقلاب دقیقا 20 سال سن داشتم. آن زمان مادرم می گفت اگر مردم بدانند تو چه کارهایی انجام داده ای اینطور با تو رفتار نمی کنند، اما من تمام آن کارها را براساس شرایط زمانی و برحسب وظیفه انجام دادم و منتی سر کسی ندارم. * سکانس سوم؛ خروج از ایران و سفر به آلمان * قلم پاهایم را می شکنم که نروم داستان رفتن محمد بنا از ایران هم در نوع خودش جالب است؛ وی در واکنش به این سوال که آیا تاریخ روزی که از ایران خارج شد را به خاطر دارد خیلی سریع می گوید: آن تاریخ را دقیقا به خاطر دارم؛ چهارم ژانویه 1989 حدود ساعت 9 شب بود که پرواز داشتم. با چه امید و رویایی عازم اروپا شدید و دلیل رفتنتان چه بود؟ خیلی خسته شده بودم، اذیت هم می شدم. شرایطی پیش آمده بود که دیگر نمی توانستم در ایران بمانم. از طرفی از نظر خانوادگی هم شرایط سختی داشتیم و با توجه به اینکه پسر بزرگ خانواده بودم بار مسئولیترا روی دوشم احساس می کردم و مسئولیت زیادی داشتم، زدم به سیم آخر و تصمیم به ترک ایران گرفتم. تا سال 1985 کشتی گرفتم و بعد از آن آخرین مسابقات جهانی ام را هم شرکت کردم و سپس یاغی شدم. اکنون برخی جوان ها می گویند برویم خارج زندگی کنیم، اما کشور به این خوبی کجا می خواهید بروید. الان اروپا خودش گرفتار بدبختی است و فکر می کنند همه چیز برای آنها آماده است در حالی که در آن سال ها که من رفتم شرایط خیلی بهتر بود، اما همان زمان هم آش دهن سوزی نبود. اگر زمان به عقب برگردد آیا دوباره آن تصمیم را می گیرید؟ قلم پاهایم را می شکنم که نروم. البته تجربیات زیادی به دست آوردم، اما اگر در ایران می ماندم و نمی رفتم خیلی بهتر بود. نرفتم که بمانم؛ ویزای من 15 روزه بود، اما 15 سال ماندم. همیشه می گویم خدا را شکر که ویزایم 15 روزه بود و اگر یک ساله بود چه می شد. (می خندد) * ماجرای تمرین با سوخته سرایی و مرحوم سلیمانی شنیده ایم با سوخته سرایی، کشتی گیر سنگین وزن تیم ملی تمرین می کرده اید؟ حق من بود مدال های بیشتری می گرفتم و باید در سه المپیک کشتی می گرفتم، اما شرایط آن سال ها اجازه نداد. حریف تمرینی نداشتم و مجبور بودم با نفرات سنگین تر از خودم تمرین کنم. یکی از اینها رضا سوخته سرایی بود که او هم حریف تمرینی نداشت و در ورزشگاه شهید شیرودی با هم تمرین می کردیم. حتی او را بارانداز هم می زدم، در حالی که او نمی توانست من را بارانداز کند. تمرین سنگینی انجام می دادیم. روزی مرحوم سلیمانی از دوستانش سوال می کند که سوخته سرایی کجا تمرین می کند که می گویند با من تمرین می کند. یک روز به سالن توفیق آمد و به من گفت «تو با من رفیق هستی، اما با سوخته سرایی تمرین می کنی؟» که به او گفتم بیا با تو هم تمرین می کنم، اما حالا اگر به کشتی گیری بگویی با یک وزن بالاتر از خودش تمرین کند ناز می کند و می گوید ضرب می خورم. * سکانس چهارم؛ زندگی در آلمان و داستان معامله با خدا * نمی گویم استثنایی هستم، اما خدا استثنایی به من نگاه کرد زندگی در آلمان چطور گذشت؟ به هر حال زندگی در آلمان فراز و نشیب های خودش را داشت، اما دچار اشتباهی شدم که تاوانش را هم دادم، اما هیچ موقع فکر نمی کردم خدا اینقدر راحت من را ببخشد و از گناهانم بگذرد و جایگاهی به من بدهد که شاید برای خیلی ها رویا باشد، اما هیچ گاه به این جایگاه مغرور نشدم چراکه می دانم چیزی برای خودم نیست. اگر به خدا توکل داشته باشیم و با او معامله کنیم همه چیز درست می شود. آیا این معامله را انجام دادید؟ این کار را انجام دادم و با خودش صحبت کردم؛ خدا را در کنار خودم حس کردم و به من فرصتی دوباره داد. من کسی بودم که بعد از 15 سال دوری از ایران هیچ کس من را نمی شناخت و کاملا فراموش شده بودم، اما این فرصت دوباره به من داده شد. گناهکار و با دل شکسته سمت خدا رفتم و او هم دست من را گرفت و بالا کشید. به چه نتیجه ای رسیدید که به فکر معامله با خدا افتادید؟ طبیعتا تمام آدم های گرفتار به سمت خدا می روند؛ مهم این است که چطور به سمت خدا برویم و چطور معامله کنیم و چگونه خدا را حس کنیم و روی عهد خودت بمانی؛ اینها همه بستگی به شرایط آدم در آن لحظه دارد. من نمی گویم آدم استثنایی هستم، خیلی وقت ها هم خدا گوش مالی ام داده است، اما در آن زمان خدا استثنایی به من نگاه کرد. خیلی از مواقع درد و دل هایم را با خدا انجام می دهم و برخی از آنها را که قابل گفتن است با مادرم در میان می گذاشتم. بسیاری از این حرف ها بین من و خدا می ماند. خیلی از حرف ها را نمی توان به کسی به غیر از خدا زد؛ نه اینکه حرف های سختی باشد بلکه حرف های عادی را هم. مدتی هم در سوئد زندگی کرده اید. برادرم در سوئد زندگی می کرد و بعد از صحبت هایی که صورت گرفت یک باشگاه از من درخواست کرد در آنجا تمرین دهم. حدودا 33 - 34 سال سن داشتم که آن زمان هنوز هم کشتی می گرفتم و تمرین می دادم، اما در آلمان این شرایط فراهم نشد. هرچند که در آلمان هم برای سرگرمی و تفریح دور هم جمع می شدیم و تمرین می کردیم. * سکانس پنجم؛ بازگشت به ایران و آغاز دوران مربیگری شاید مهم ترین قسمت زندگی بنا به نحوه بازگشت او به ایران برگردد. وی درباره علت بازگشتش به ایران بعد از 15 سال دوری گفت: قرار بود برای عروسی خواهرم با پسرعمه ام یک ماه به ایران بیایم و برگردم؛ به هر حال من برادر بزرگ تر بودم و باید در عروسی خواهرم شرکت می کردم؛ به خصوص اینکه این وصلت فامیلی بود، اما چشمم را باز کردم و دیدم در حال تمرین دادن در سالن توفیق هستم. چشمم را باز کردم و دیدم سرمربی تیم ملی جوانان شدم؛ چشمم را باز کردم و دیدم تیمم قهرمان المپیک شده است. تمام اینها مانند یک خواب و تمام این 12 سال مانند یک لحظه بود. طالقانی در آن زمان با توجه به شناختی که از من داشت و جریان زندگی من را می دانست به من اعتماد کرد. شاید هر کس دیگری بود این کار را نمی کرد. طالقانی از علاقه من به مربیگری آگاه بود. حتی در زمان کشتی گرفتنم خیلی از هم تیمی هایم با من تمرین می کردند و از همان زمان عاشق مربیگری بودم. در همان سالنی که تمرین می کردم مربیگری هم می کردم. از ساعت 2 تا 4 جوانان را تمرین می دادم و بعد از آن همراه با بزرگسالان تمرین می کردم. بعد از بازگشتم به ایران همان داستان تکرار شد. حتی خیلی ها بعد از من آن کلاس را گرفتند تا راه من را بروند، اما دیدند که نمی شود، اما شانس من خوب بود. (باخنده) * برای اینکه دلم برای مادرم تنگ نشود، تلفنی با او صحبت نمی کردم آیا از فرمول خاصی در مربیگری استفاده می کنید؟ شاهدیم برخی مواقع با مهربانی و برخی زمان ها با جدیت برآمده از عصبانیت با کشتی گیران برخورد می کنید؟ آیا از مطالعات روانشناسی هم بهره می برید؟ خیلی علم را قبول دارم، اما در کشتی خیلی از مواقع مسائل علمی جواب نمی دهد و دو ضربدر دو چهار نمی شود؛ گاهی دو می شود، گاهی یک و گاهی هم هشت. باید در آن زمان و براساس شرایط تصمیم گرفت. ممکن است شما در طول 4 سال یک مسیر را خیلی منظم و خوب طی کنید، اما در پایان نتیجه مورد نظر را نگیرید. ممکن است ذهن کشتی گیر به خاطر یک حرف یا یک برخورد اشتباه یا راهنمایی غلط لحظاتی قبل از مسابقه به هم بریزد و همه چیز خراب شود. برخی مواقع مطالعه می کنم، اما در مجموع مدیریت ذاتی است. پدر من یک کلاس هم سواد ندارد، اما خاطرم هست سال ها قبل که من کودک بودم همراه او به کارگاه خیاطی اش در بازار می رفتم به طوری که وقتی وارد کارگاه می شد تمام کارگران حساب کارشان را می کردند. شنیدم که پدر بزرگم هم اینطور بوده است و همه می گویند جذبه من به او رفته است، اما در مسیری که رفتم این ذات مدیریت باعث شده مواقعی رهبری دوستانم را به عهده بگیرم که از همان زمان کشتی گیری این موضوع شروع شد. البته خدا هم در این راه خیلی کمکم کرد. چطور این توازن را برقرار می کنید، بین مهربانی و خشم؟ اینها قابل بیان کردن نیست بلکه باید در آن موقعیت و شرایط قرار گرفت تا بهترین تصمیم را اتخاذ کرد. خیلی از مواقع به صورت اتفاقی برخی مسائل به ذهنم می رسد. مانند سال 2010 که سوریان می گفت آماده نیستم، اما چطور طلا گرفت؟ یا همین مسابقات جهانی 2015 که اعتقاد داشتم سوریان نباید شرکت می کرد. می دانستم شرایط روحی و روانی خوبی ندارم و من هم هیچ موقع به او نگفتم که نرود و حتی تشویقش می کردم چون می دانستم خودش می خواهد شرکت کند و از طرق مختلف به او کمک می کردم. تمام این مسائل مانند زنجیر به هم وابسته است. تمام کشتی عشق و علاقه است. من تمام زندگی ام را دراین 12 سال پای کشتی گذاشتم و به هیچ چیزی غیر از کشتی فکر نکردم. حتی برای اینکه دلم برای مادرم تنگ نشود و هوای او را نکند تلفنی با او صحبت نمی کردم. این نه شعار است نه منت؛ بلکه به خاطر عشقم این کارها را کردم. از ادیسون بعد از 80 سال سوال کردند که چقدر از زندگی ات را کار کرده ای؟ او گفت حتی یک دقیقه هم کار نکرده ام. شاید ماه ها در آزمایشگاه زحمت می کشید، اما چون تمامش عشق بود آن را کار کردن نمی دید. شاید خیلی ها بتوانند مدرک مربیگری را بگیرند، اما مربیگری ریزه کاری های خاص خودش را دارد که باید بر آنها مسلط بود. مربیانی مانند فرگوسن که سطح بسیار بالاتری نسبت به سایر همکارانشان دارند به همین دلیل است در مربیگری اسطوره می شوند و آنقدر خودشان را از بقیه جدا می کنند که شاید برای بقیه مربیان به عنوان یک راز، دست نیافتنی، شوند. شاید اگر حالا من بخواهم روش های کارم را افشا کنم دیگر خاصیتی نداشته باشد و نتوانم شاگردانم را حمایت کنم. شاید زمانی این کار را بکنم که دیگر توانی برای حضور روی تشک نداشته باشم. چندی پیش یکی از مسئولان انستیتو کشتی به من گفت که اگر در کلاس های مربیگری اتفاقی رخ دهد مسئولیتش با شما است. گفتم چرا؟ گفت چون مدرک مربیگری نداری! گفتم، من که در سال 2011 بهترین مربی جهان شدم، چطور ممکن است مدرک مربیگری نداشته باشم؟ 30 سال پیش من مدرک مربیگری درجه یک را گرفتم؛ در زمان پروفسور حمیدی. وقتی او مدرک من را مشاهده کرد تعجب کرد. مربیگری به کلاس رفتن و دوره دیدن نیست بلکه باید در وجود خود شخص وجود داشته و ذاتی باشد. کدام یک از شاگردان شما می تواند مربی بزرگی شود؟ اگر نام ببرم بقیه حسودی می کنند! (می خندد) به همین دلیل نام نمی برم، اما خود آن شخص هم تمایلی برای حضور در این عرصه ندارد و اهداف دیگری را دنبال می کند. در این مدتی هم که نبودم کنار تیم بچه ها را به خوبی هدایت و راهنمایی می کرد. تمام مربیانی که در کنار من کار می کنند هرکدام قابلیت هدایت تیم ملی را دارند. از چه کسی در زمینه مربیگری الهام و الگو گرفته اید؟ حس پدر بودن و رابطه شاگرد و مربی را از مربی خودم «مرحوم پذیرایی» یاد گرفتم. وقتی به رفتار خیلی از کشتی گیران دقت می کنیم می بینیم که خیلی شبیه مربیانشان هستند. خیلی سعی کردم شبیه پذیرایی باشم چراکه مانند یک پدر راه و رسم زندگی کردن را به من آموخت. هرچه دارم در زندگی معمولی ام از پدر و مادرم و در زندگی کشتی گیری ام از پذیرایی است. * ماجرای سیلی به نوروزی و فرار کردن تماشاچیان البته خیلی هم مهربان نیستید و برخی اوقات برخوردهای فیزیکی هدایت گرانه هم با کشتی گیران داشته اید مانند ماجرای امید نوروزی؟ برای شرکت در جام آزوماش نوروزی را همراه خود به اوکراین برده بودیم. در برخی مواقع یک سیلی مسیر زندگی آدم را عوض می کند و آن سیلی هم که به نوروزی زدم سیلی پدرانه بود. نوروزی در انتخابی تیم ملی بعد از باوفا دوم شده بود، اما خیلی به کشتی او اعتقاد داشتم. نوروزی در آن مسابقات با حریف قرقیز که خیلی هم خوب بود مسابقه داشت، اما با و جود شناختی که از قابلیت های بالای فنی او داشتم خیلی گیج بود و در تایم اول خیلی بد کشتی گرفت. وقتی زمان استراحت فرا رسید؛ تا نوروزی به کنار تشک آمد، سیلی محکمی زیر گوش او نواختم که همین باعث شد در تایم دوم حریفش را با اختلاف شکست دهد و به قول کشتی گیران او را لای تشک کرد. همین باعث شد تا امید در کشتی های بعد هم همه را یکی پس از دیگری شکست دهد و طلا بگیرد و عضو ثابت تیم ملی شد تا درنهایت به طلای المپیک رسید. خاطرم است سالن پر از تماشاگر بود و وقتی این سیلی را به نوروزی زدم، همه فرار کردند. (می خندد) البته شوخی می کنم نه اینکه فرار کنند، اما یک پله بالاتر رفتند. (می خندد) بعد از ناکامی در مسابقات جهانی 2009 و 2010، آخرین فرصت را برای نوروزی بازی های آسیایی 2010 در نظر گرفته بودم که در آنجا نتیجه گرفت و خودش را در تیم ملی نگه داشت. امید نوروزی در المپیک هم رفتارهای هیجانی از خود نشان داد و بعد از پیروزی در مرحله نیمه نهایی و فینالیست شدن به سمت تماشاگران رفت و به احساسات آنها پاسخ گفت؛ شاهد بودیم در آن لحظه هم برای کنترل این کشتی گیر با ظرافت وارد میدان شدید. نوروزی حالات هیجانی دارد و بعد از پیروزی در مرحله نیمه نهایی به سمت تماشاگران رفت و در حال پاسخگویی به ابراز احساسات آنها بود. در حالی که من تمام ذهنم مشغول فینال بود، متوجه درگیری لفظی نوروزی و خیرآبادی شدم که یک دفعه نوروزی با ناراحتی گفت در فینال کشتی نمی گیرم. در آن زمان اگر مدیریت نمی کردم کار سخت می شد، اما به سمت نوروزی رفتم و ناز او را خریدم و شرایط کلا تغییر کرد. حتی از خیرآبادی هم عذرخواهی کرد چون به او گفتم خیرآبادی خیلی برایش زحمت کشیده است و جا دارد از مربی اش عذرخواهی کند، بعد از چند دقیقه دیدم نوروزی و خیرآبادی دست در گردن هم از اتاق خارج شدند. شنیده ایم نوروزی در شرایط سختی وزن کشی کرد. وقتی نوروزی از وزن کشی آمد هیچ کس جرات نزدیک شدن به او را نداشت و او هم کاملا بی حال روی تخت افتاده بود و حتی نای صحبت کردن هم نداشت. با خودم گفتم خدایا جز خودت کسی این زحمات را نمی بیند و به لطف خدا خودش هم دید و نتیجه را داد. بعد از چند دقیقه دکتر امیرساسان به من گفت هرقدر نوروزی دیرتر شروع به غذا خوردن کند دیرتر بدنش برمی گردد و دچار مشکل خواهد شد. با این تفاسیر بالای سرش رفتم و با ناز و نوازشش، شروع به غذا خوردن کرد؛ بعد از چند دقیقه دیدم مثل همیشه سینه اش را سپر کرده و دارد راه می رود. * برخی اوقات تنفر را در چهره کشتی گیران مشاهده می کنم آیا تابه حال شده است کشتی گیری را برای حضور در یک مسابقه انتخاب کنید و پس از آن پشیمان شوید؟ حتما جاهایی بوده است که اشتباه کرده باشم، اما شاید مهم ترین آن به مسابقات جهانی سال 2005 برگردد که خودم نقشی در آن نداشتم و محمدی را به جای عابدین زاده عازم مسابقات جهانی کردیم و اگر شرایطی ایجاد می شد تا داود برود الان شرایط بهتری داشت. خیلی از وقت ها شاهد بودیم که برخی کشتی گیران به دلیل اینکه جایی در تیم شما نداشته اند انتقادات تندی را هم علیه شما مطرح کرده اند. نه تنها هر کشتی گیر، بلکه هر ورزشکاری که احساس کند خودش می فهمد و خودش مربی است هیچ موقع نمی تواند موفق باشد؛ ما همه به یکدیگر احتیاج داریم. من هم همیشه در کارهایم مشورت می گیرم چون به بهتر شدن و بهتر فکر کردن می اندیشم. من به کشتی گیر حق می دهم که به خودش فکر کند، اما به عنوان سرمربی با وجود آنکه تمام آنها را دوست دارم برخی اوقات در چهره شان تنفر را مشاهده می کنم. چاره ای هم ندارم و مجبورم تحمل کنم. شاید اگر زمانی از کشتی بروم خیلی از کشتی گیرانی که فکر می کردند محمد بنا سد راه آنها بوده است در آینده از من گلایه کنند، اما طبیعت کار ما این است؛ چون نمی توانیم همه را راضی نگه داریم، چراکه اگر بخواهیم این کار را کنیم یعنی شکست خورده ایم. * خیلی از مواقع خلاف جریان آب حرکت کرده ام نمی توانم دلایلم را برای انتخاب کشتی گیران توضیح دهم و آنها فکر می کنند با کشتی گیر دشمنی دارم در حالی که من جز کشتی کار دیگری ندارم. در هر لحظه هر مطلبی که به ذهنم می آید سریع یادداشت می کنم حتی برای اینکه مطالب را فراموش نکنم یک ضبط صوت همراه تهیه کرده ام تا هر زمانی که موضوعی به یادم می آید آن را ضبط کنم؛ چون تمام ذهنم درگیر موفقیت است، اما در این مسیر نمی توان همه را راضی نگه داشت. این موضوع (ناراحتی کشتی گیران) برای من اهمیتی ندارد و مهم ترین اصل موفقیت تیم ملی کشورم است. همیشه این مثال را برای بچه ها می زنم که در حال ورود به جنگ جهانی یعنی بزرگ ترین رخداد ورزشی 4 ساله اخیر هستیم که برای مردم بسیار ارزشمند است. به هر حال طبیعت ورزش این است که هر ورزشکاری نفع خودش را در نظر بگیرد؛ شما 10 بار هم که برای یک ورزشکار مسابقه انتخابی بگذارید باز هم برای شکستش بهانه می آورد. خودخواهی جزء ذات ورزش و ورزشکار است. وقتی ورزشکاری شکست می خورد آخرین تقصیر را متوجه خودش می داند و هزاران بهانه برای ناکامی اش عنوان می کند؛ من هم این دوران را داشته ام و حتی خیلی از مواقع در طول این سال ها خلاف جریان آب حرکت کرده ام. * به اتاقم پناه بردم و فقط گریه کردم در این سالها نه طوفان بلکه حتی می توان گفت سونامی های بزرگی را پشت سر گذاشته اید، شدیدترین آنها کدام بوده است؟ خیلی مواقع با این شرایط دست و پنجه نرم کرده ام که شاید تا حدود زیادی طبیعی باشد؛ به هر حال در هوای آرام و آفتابی همه به راحتی قدم می زنند، اما من باید در شرایط طوفانی و سخت بدوم که نیاز به مدیریتی قوی دارد. وقتی به مسابقات نزدیک می شویم کار سخت تر می شود، اما شاید شدیدترینش اتفاقی بود که برای علی اکبری و قربانی پیش از مسابقات جهانی 2011 رخ داد که به اتاقم پناه بردم و فقط گریه کردم و در همان حال گریه داشتم فکر و چاره اندیشی هم می کردم که ناخودآگاه دستم روی شماره تلفن قاسم رضایی رفت و بعد از یک سال و نیم حرف گوش کردن طلای المپیک را گرفت. قاسم اگر در سال های قبل هم حرف گوش می کرد حالا یکی از پرافتخارترین کشتی گیران ایران بود و حداقل دو مدال طلای جهانی دیگر را در کارنامه اش می دید، اما اشتباهاتی را مرتکب شد که او را از این هدف دور کرد. رضایی در سال 2011 هم آمادگی بالایی داشت که با قرعه رژیم صهیونیستی برخورد کرد. او اگر بعد از المپیک راه را درست می رفت باید راحت ترین مدال های طلای جهان را می گرفت چراکه در این سال ها با کمبود و افت کشتی گیران در وزن 98 کیلوگرم مواجه بودیم و نفراتی مانند خوش توف، کرم جابر، لنین برگ و خیلی های دیگر در این وزن جایگاهی نداشتند؛ قاسم اگر راهش را درست رفته بود راحت سه طلای جهانی دیگر را در کارنامه اش داشت. رضایی فکر می کند با گرفتن نقره و برنز جهان نتیجه خوبی گرفته است در حالی که قهرمان المپیک فقط باید طلا بگیرد. چرا سوریان هر سال می تواند طلا بگیرد؟ به دلیل این است که راه را درست انتخاب کرده است. هیچ کشتی گیری بدون داشتن هدایت کننده نمی تواند خوب فکر کند. * کارهایی در کشتی فرنگی انجام شده که خواب و رویا بوده است نتایج کشتی فرنگی در این سال ها انتظار مردم را بالا برده است. شرایط کشتی فرنگی در مقایسه با المپیک قبل چگونه است؟ شرایط این دوره با دوره قبل زمین تا آسمان متفاوت است؛ چراکه خیلی چیز ها تغییر کرده است. آن زمان به غیر از یک وقفه کوتاه در المپیک 2008 پکن، 5 - 6 سال همه با هم بدون وقفه المپیکی فکر و حرکت کردیم. در مسابقات جهانی 2010 روسیه، تیم ما هشتم شد، اما 2 مدال طلا کسب کردیم و پس از آن در بازی های آسیایی 2010 گوانگجو 4 مدال طلا گرفتیم و براساس حساب و کتاب گام برمی داشتیم، اما بعد از المپیک اگر تمام تقصیرها را خودم بپذیرم به دلیل شرایطی که پیش آمد آنطور که باید و شاید تیم جمع و جور نشد که ضرر آن را هم خودمان می بینیم، اما با توجه به اینکه پایه و بِیس نفراتی هستند که سال ها با یکدیگر کار کرده ایم می توان راحت تر مسیر را ادامه داد، اما کلا کار سخت است. در این سال ها کشتی به قول معروف قانونمند و عدالت محور شده است و همه به دنبال رفتن به المپیک هستند، اما قانون چه می گوید؛ می گوید نفع من. اگر فرایند را اصل در نظر بگیریم محدودیت هایی به وجود می آید که اگر منجر به بهبود کار و شرایط شود ایرادی ندارد، اما در هر صورت دردسرهایی را خواهد داشت. شاید کشتی گیران نتوانند، خادم را به عنوان رئیس فدراسیون و سرمربی تیم ملی آزاد دور بزنند و این قدرت را داشته باشد، اما با این شرایط، اختیارات و قدرت من کم شده است. محدودیت برای من با این شرایط زیادتر شده است و قدرت سابق را ندارم از طرفی فشار رسانه ها و افکار عمومی هم برای نتیجه گیری در المپیک وجود دارد، اما من کار خودم را انجام می دهم. هنوز تیمی برای المپیک انتخاب نشده است حتی نفراتی که سهمیه گرفته اند هم مشخص نیست به المپیک بروند. برخی کشتی گیران فکر می کنند با یک شکست دنیا به آخر می رسد و خود را می بازند. از طرفی هم شرایطی را از نظر ذهنی برای خود به وجود می آورند که همه چیز را تمام شده می بینند. اما به هر حال با توجه به افتخارات کسب شده انتظارات بالا رفته است. این ذهنیت را که ما می توانیم، از 10 - 12 سال پیش روی آن کار شده بود. وقتی می خواهیم به افتخاری برسیم باید تاریخ کشتی را بدانیم. بهترین تیم های ما در سال های قبل از المپیک که بهترین نتیجه را می گرفتند، در المپیک شکست می خوردند. من همیشه این تاریخ را برای کشتی گیران تعریف می کردم و به آنها می گفتم می خواهیم این سنت را بشکنیم. 3 سال زحمت کشیده ایم و همواره از نظر مدالی در دنیا جزء تیم های برتر بوده ایم و می خواهیم در المپیک هم این نتیجه را کسب کنیم. حتی این امید را داشتیم در المپیک در 6 وزن مدال بگیریم، اما همیشه با انگشتانم 3 را نشان می دادم؛ هرچند هیچ موقع نمی گفتم 3 طلا، اما می دانستم که 3 مدال می گیریم. آن زمان هم به بچه ها می گفتم که می خواهیم در المپیک سنت شکنی کنیم. سقف آرزوهای من هم قهرمانی در المپیک بود که به آن رسیدیم. حالا به من می گویند تو به سقف آرزوهایت رسیدی، دیگر دنبال چه هستی و سقف آرزوهایت چیست؟ می گویم حالا می خواهم تاریخ را تکرار کنیم و کاری را که تا به حال در کشتی انجام نشده است را یک بار دیگر تکرار کنیم. کارهایی در کشتی فرنگی انجام شده است که خواب و رویا بوده است. اگر 20 سال پیش در جامعه کشتی در مورد قهرمانی کشتی فرنگی صحبت می کردیم به ما می خندیدند. خاطرم هست در جلسه ای قبل از بازی های آسیایی 2010 در کمیته ملی المپیک به ارزیابی این کمیته در مدال آوری کشتی فرنگی برخوردم که تنها یک مدال طلا پیش بینی شده بود در حالی که ما 4 طلا گرفتیم و حتی به اعتقاد من 2 طلای دیگر هم می توانستیم بگیریم. ما خیلی از پیش بینی ها را شکستیم و خیلی از محالات را ممکن کردیم. قهر و آشتی های گاه و بی گاه شما ضرب المثل شده است. شاید خیلی ها این قهر و آشتی ها را برای خودشان انجام دهند، اما من هیچ وقت چیزی را برای خودم نمی خواستم. در این سال ها خواسته یا ناخواسته کشتی فرنگی با نام من عجین شده است و مردم به خاطر علاقه شان حساسیت بیشتری دارند و اگر نظرسنجی کنید متوجه می شوید که مردم بیشترین انتظار را از کشتی فرنگی دارند. شاید به همین خاطر باشد که سطح انتظارات آنها بالا رفته است، اما حرف من این است؛ همانطور که مردم بنا را دوست دارند، از او توقع نتیجه هم دارند. اگر به مردم بگوییم در المپیک چیزی نمی شویم مردم می گویند پس چرا تو را آورده اند؟ آیا من حق ندارم برای کشتی و کشتی گیرانم امکانات بخواهم؟ امکانات که نداریم، دست و پای من را هم که بسته بودند، مردم هم توقع دارند، کشتی گیر هم توقع دارد؛ پس مجبور می شوم خودزنی کنم. بعد هم می گویند ما چیزی به او نگفتیم و او خودش رفت. هیچ کس پیگیر دلیلش نمی شد و می گفتند قهر کرد و رفت. عادت ندارم هیچ موقع به اجبار جایی بمانم. اگر احساس کنم حضورم در مکانی با استقبال مواجه نمی شود، خیلی زود آنجا را ترک می کنم. منتقدان می گویند محمد بنا وقتی عرصه را تنگ می بیند و می بیند قانون تغییر کرده و می داند که تیمش نتیجه نمی گیرد کار را رها می کند. در این مدت بارها قانون عوض شده است، اما هر بار دیده اید که نتیجه گرفته ایم. گفتند بنا همه چیز را تمام کرد و رفت، اما دیدید که بعد از من هم کشتی فرنگی قهرمان جهان شد؛ من که همه چیز را تمام کره بودم! هر کاری هم بکنید این حرف ها هست و کاری نمی توان کرد. در این سال ها شاهد کوچ ورزشکاران زیادی به کشورهای دیگر به خصوص آذربایجان بوده ایم چطور می توان با این معضل مقابله کرد؟ نمی توان کاری کرد؛ از این به بعد در تمام رشته ها شاهد این مسائل خواهیم بود. در دوره ای بهترین پزشکان ما به کانادا می رفتند و این کشور بدون اینکه هزینه ای برای رشد و پرورش آنها کند بهترین پزشکان را در اختیار می گرفت. حالا هم در ورزش اینطور شده است؛ زحمت پرورش ورزشکاران در ایران است و تا به جایی می رسند کشورهای دیگر قلاب می اندازند و با چند هزار دلار آنها را جذب می کنند. متاسفانه فرهنگ جامعه ما پولکی شده است و هیچ کس طاقت سختی را ندارد؛ در حالی که سختی وجود دارد و کسی منکر آن نیست، اما ورزشکاران راحت طلب شده اند. * هیچ چیز مانند ورزش باعث خوشحالی مردم از ته دل نمی شود؛ حتی برجام آیا در این دولت دید ورزشی وجود دارد؟ متاسفانه دولت فعلی توجه چندانی به ورزش ندارد در حالی که ورزش در المپیک نشان دهنده جایگاه یک کشور در سطح بین المللی از نظر پیشرفت و توسعه یافتگی است. مدال المپیک اهمیت بالایی دارد و بسیاری از کشورها حاضرند برای یک برنز المپیک میلیون ها دلار هزینه کنند به خصوص در رشته های انفرادی مانند کشتی. در دیدار حمید سوریان با حریف آذربایجانی در فینال المپیک لندن، الهام علی یف، رئیس جمهور آذربایجان، در جایگاه مسابقات در کنار رئیس فدراسیون جهانی حضور داشت که نشان از جایگاه و اهمیت ورزش در بین سیاستمداران کشورهای جهان دارد. خاطرم هست در اولین نشست خبری روحانی بعد از انتخابات ریاست جمهوری شخصی از کیهان قصد سوال کردن داشت که وقتی متوجه شدند او از بخش ورزشی کیهان (کیهان ورزشی) است به او اجازه ندادند. همان موقع متوجه شدم که دید این دولت به ورزش چگونه است و اولویت آنها نیست. در حالی که در تمام جهان به ورزش کاملا سیاسی نگاه می کنند چون می دانند نشان دهنده جایگاه و پیشرفت آن کشور در جهان است، اما در کشور ما اینطور نیست. متاسفانه در خیلی از مسائل دقت نمی کنیم. نه تنها در ایران بلکه شاید در بیشتر کشورهای جهان وزرای دیگر را نشناسند، اما اگر از آنها درباره مسئولان ورزش سوال کنیم به خوبی مردم آنها را می شناسند. به هر حال حساسیت مردم روی ورزش زیاد است، اما می گویند موفقیت ورزش در المپیک یک هیجان و احساس زودگذر است در حالی که همین امروز با وجود اینکه سه سال و نیم از المپیک می گذرد، مردم هنوز خاطرات لندن را فراموش نکرده اند. چقدر باید هزینه کنیم تا مردم از ته دل خوشحال شوند؟ مگر برجام به سرانجام نرسید، اما مردم به خیابان آمدند؟ اما وقتی سوریان طلا گرفت یا تیم فوتبال به جام جهانی رفت یا با نتایج تیم والیبال در لیگ جهانی، همه مردم در خیابان ها خوشحالی کردند. مردم ما با ورزش زندگی می کنند. نمی گویم تنها به کشتی توجه کنند؛ ورزشکاران ما در تمام رشته ها این توانایی را دارند. نجمه خدمتی، لیلا رجبی و بانوان ورزشکار ما پتانسیل بالایی دارند که در صورت حمایت می توانند کارهای بزرگی انجام دهند. 10 سال پیش که کشتی را شروع کردیم هیچ جای دنیا نبودیم. وزیر ورزش که خودش متخصص کشتی است بیاید و ببیند هنوز خوابگاه های ما متعلق به 10 سال پیش است و چیزی به ما اضافه نشده است. هیچ چیز به غیر از ورزش باعث خوشحالی و نشاط جامعه نمی شود حتی برجام. خوشحالی مردم در ورزش از اعماق وجودشان است. آینده برجام را چطور می بینید؟ مردم در این یک سال خیلی سختی کشیدند، اما باید در مرحله اجرا دید که شرایط چگونه می شود. شاید نتوان انتظار داشت که دلار به یکباره هزار تومان شود، اما باید امیدوار بود تاثیر آن را در اقتصاد مشاهده کنیم. یکی از مسئولان کشتی ارمنستان می گفت دولت این کشور برای مدال نقره جولفالاکیان 200 هزار دلار هزینه کرده است؛ نه اینکه مدال نقره را به او بدهند بلکه تنها برای اینکه این کشتی گیر در گروه ولاسوف (کشتی گیر روس که در المپیک قهرمان شد) قرار نگیرد. نه اینکه برای این مدال 200 هزار دلار بدهد بلکه فقط برای تغییر قرعه 200 هزار دلار هزینه کردند. در المپیک لندن 3 مدال طلایمان را روی قدرت خودمان گرفتیم و روی هیچ چیز دیگر حساب نکردیم. حالا هم همین را به بچه ها می گویم. به آنها می گویم هم باید داور را ببرند و هم حریف را. برخی مواقع به آنها می گویم فکر کنید در این مسابقه چند امتیاز عقب هستی و با این ایده روی تشک بروید. با این اوصاف به نظر می رسد با وجود رفتن مارتینتی هنوز مافیای داوری وجود دارد؟ حتما زد و بندهایی وجود دارد که از درک ما خارج است. مدال المپیک آنقدر ارزش دارد که خیلی کارها برای یک مدال صورت می گیرد. اگر به رده بندی ما در المپیک لندن نگاه کنید می بینید بالاتر از کشورهایی قرار گرفته ایم که جزو پیشرفته ترین کشورهای جهان هستند و تصورش سخت است، اما مدال های کشتی ما را بالا کشید. * دوستانم گفتند مگر دیوانه ای که می خواهی برگردی! آیا تا به حال شده است به خاطر این همه وقتی که برای کشتی گذاشته اید پشیمان شوید و بگویید ای کاش مانند مردم عادی زندگی می کردم؟ شاید برای لحظه ای دلگیر شوم و این مسائل از ذهنم عبور کند، اما خیلی زود فراموش می کنم. وقتی کاری را برای دلتان انجام می دهید هیچ موقع پشیمان نخواهید شد. من هم هیچ موقع هیچ توقعی از کسی نداشتم؛ برای همین پشیمانی ندارم. در این سال ها صدها هزار نکته مثبت گرفتم، اما شاید برخی مواقع جامعه ما یکسری توقعات بیجا داشته باشد. من می گویم اگر روزی پیشکسوت شدم و در خانه افتادم از هیچ کس هیچ توقعی ندارم. قرار نیست ما همیشه جلوی چشم باشیم و وقتی کنار رفتیم گلایه کنیم؛ مرگ هم برای همه است. تنها چیزی که انسان نمی تواند از آن فرار کند مرگ است. دوستانم بعد از المپیک به من می گفتند دیوانه ای که می خواهی برگردی. مگر می خواهی دیگر چه اتفاقی بیفتد؟ من گفتم نمی خواهم که باشم تا همه من را نگاه کنند. هیچ موقع از به خطر افتادن موقعیتم نترسیدم. در سال 2009 تیم کشتی فرنگی نایب قهرمان جهان شد. من از 8 سال قبل نقشه چنین روزهایی را در ذهنم کشیده بودم. می توانید از کشتی گیرانی نظیر سوریان سوال کنید که پیش بینی قهرمانی در المپیک را کرده بودم. بعد از آن مسابقات (2009 دانمارک) وقتی می خواستم کار را دوباره شروع کنم دوستانم گفتند دیوانه ای! کاری که تو کرده ای دیگر تکرار نمی شود و در همین اوج کنار بکش، اما من گفتم می خواهم تیمم را قهرمان المپیک کنم، اما به من خندیدند. حالا هم می گویند؛ مگر می خواهی بیشتر از 3 مدال طلا در المپیک بیاوری؟ من می گویم اگر یک مدال برنز هم در المپیک بیاوریم مردم خوشحال می شوند. هرچند که می دانم نتیجه بهتری خواهیم گرفت. * سوریان در عمل انجام شده قرار گرفت، ماجرا آنطور نبود که گفتند چند سال پیش بود که حاشیه هایی برای حمید سوریان درباره اهدای مدالش به رئیس جمهور قبل مطرح شد. دوباره چندی پیش اخباری مبنی بر اهدای زمین به او پیش آمد ماجرا چه بود؟ در کشورهایی مانند ایران که سنتی هستند و روابط احساسی است گاها شاهد چنین اتفاقاتی هستیم. برخی مواقع رئیس جمهور و حتی رهبری نسبت به ورزشکاران اظهار لطف دارند، اما این دلیل نمی شود تا بگویند فلان ورزشکار در دیدار با رهبر یا رئیس جمهور فلان قدر زمین یا پول گرفت. در جریان ماجرای سوریان هم هستم؛ آن زمان مرحوم کُردان هماهنگی های لازم را برای دیدار سوریان با رئیس جمهور (احمدی نژاد) فراهم کرده بود و قرار بود یک ملاقات معمولی باشد، اما در همان لحظه ملاقات و مقابل دوربین، نوشته ای را در اختیار سوریان قرار می دهند و می گویند آن را بخوان که آن ماجرا درست می شود و سوریان در عمل انجام شده قرار می گیرد. حتی با وجود اینکه می گفتند مدالش را تقدیم کرده است اینطور نبود؛ چون مدال همراهش نبود. * بهتر است هر کسی جای خودش باشد آیا موافق حضور ورزشکاران در عرصه سیاست هستید؟ به هیچ عنوان موافق نیستم. اگر دقت کنید بعد از موفقیت المپیک لندن ورود ورزشکاران ما به عرصه سیاست بیشتر شد. شاید از طرفی سیاستمداران ما می ترسند با موفقیت در این المپیک هم شاهد افزایش حضور ورزشی ها در سیاست باشیم. مدیرانی مانند یزدانی خرم یا هاشمی طبا که از مدیران خوب ما بودند حتی ورزشی هم نبودند، اما در مجموع مخالف حضور ورزشکاران در عرصه سیاست هستم. می گویند به ما تکلیف شده است و باید در انتخابات شرکت کنیم. جزینی از وقتی عضو شورای شهر اصفهان شده است در حالی که یکی از بهترین مربیان سنگین وزن کشتی فرنگی ایران است تمرکزش را از دست داده است. بقیه کشتی گیران و ورزشکاران هم همینطور؛ بهتر است هر کسی جای خودش باشد. برخی سیاسیون هم برای دیده شدن و جمع کردن رای وارد ورزش می شوند. بله، این موضوع هم درست است. برخی برای دیده شدن به ورزش می آیند، اما مردم دیگر نسبت به این موضوع واکنش منفی نشان می دهند. شنیده می شود به عنوان یکی از گزینه های پرچمداری المپیک مطرح بوده اید. اولین بار است این موضوع را می شنوم و اگر هم بشود به هیچ عنوان قبول نمی کنم چراکه پرچمداری وظیفه ورزشکار است و آنقدر ورزشکاران خوبی داریم که آنها می توانند این مسئولیت را برعهده بگیرند. * هنرپیشه زندگی خودم هستم که تماشاگری غیر از خدا ندارد چه غذایی را دوست دارید و از چه رنگی خوشتان می آید؟ غذایی را که من دوست دارم هیچ کس در خانه مان دوست ندارد. وقتی به خانه می آمدم و بقیه بوی این غذا را می شنیدند می گفتند محمد آمده است. من عاشق آبگوشت هستم. رنگ آبی هم را هم در بین رنگ ها از همه بیشتر دوست دارم و در زمان مرحوم خطیب پیشنهاد تغییر رنگ تشک های خانه کشتی را به آبی دادم که موافقت شد. البته پیشنهاد من کمی پررنگ تر از رنگ آبی فعلی بود، شبیه همان چیزی که اکنون اتحادیه جهانی کشتی به عنوان رنگ تشک ها انتخاب کرده است، بود، اما همین رنگ هم بد نیست و از رنگ زرد قبلی بهتر است. تقریبا می توان گفت که اتحادیه جهانی خیلی چیزها را از ما الگو گرفت. حتی خیلی از قوانینی که در کشتی تغییر می کند به خاطر مقابله با کشتی ایران است برای اینکه قدرتمان را کم کنند. تفاوت کشتی در گذشته و الان چیست؟ شاید اگر در آن زمان کشتی 6 دقیقه بود کشتی گیرانی مانند منصور برزگر؛ حالا 10 مدال طلای جهانو المپیک داشتند. به خاطر علمی نبودن تمرینات، در گذشته کشتی گیران ما در سه دقیقه سوم کم می آوردند، در حالی که از نظر فنی هیچ چیز کم نداشتند. اگر براساس سیستم الان کشتی می گرفتند خیلی از کشتی گیران ما مدال های بیشتر و خوش رنگ تری داشتند. آیا هیچ گاه به بازیگری در سینما فکر نکرده اید؟ ما هر روز جلوی کشتی گیران بازی می کنیم و همین کافی است (با خنده) من هنرپیشه زندگی خودم هستم که هیچ تماشاگری به غیر از خدا ندارد. آیا تا به حال به نوشتن زندگی نامه تان فکر کرده اید؟ زندگی من زوایای پنهان زیادی دارد که قسمت زیادی از آن اکشن است، اما دوست ندارم این اتفاق بیفتد. 2 - 3 نفر این پیشنهاد را به من داده اند تا زندگی نامه من را بنویسند. مستند زندگی من 57 سال است که شاید 40 سال آن اکشن باشد. هر زمانی زندگی نامه ورزشکاران و یا مستندهای ورزشی زندگی آنها را می بینم احساساتی می شوم و گریه می کنم. خیلی تحت تاثیر قرار می گیرم و الهام می گیرم اما پیش خودم می گویم آیا من اینقدر هستم که مانند اینها شوم. هرچند که اعتقاد دارم خیلی از مسائل بعد از مرگ من بیشتر می شود. شاید الان خیلی ها در مورد من صحبت کنند اما این موضوع بعد از مرگ من بیشتر خواهد شد. به همین دلیل گذاشتم تا این داستان زندگی من بعد از مرگم ادامه داشته باشد. به هر حال همه یک روز باید بمیریم. منبع: فارس
دوشنبه ، ۵بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 598]
[مشاهده در: www.598.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]
-
گوناگون
پربازدیدترینها