تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1819832327
گفتگو با علی اکبر بهبهانی رئیس هیئت مدیره و مدیرعامل شرکت تعاونی مطبوعات کشور روزنامه ها با سیلی صورتشان را سرخ نگه می دارند
واضح آرشیو وب فارسی:شهرآرا: حاتم مهجوری- تعاونی مطبوعات کشور شرکتی است با ٢٧سال سابقه که به عنوان قدیمی ترین و بزرگ ترین تشکل صنفی مطبوعاتی فعالیت می کند. اوایل، این مجموعه با شرکت حدود ١٢نفر پایه گذاری شد و درحال حاضر، نزدیک به ٢هزارو٢٠٠نفر عضو دارد که این ها از میان مدیران مسئول و صاحبان امتیاز مطبوعات کل کشور هستند. این تشکل معمولا در بسیاری از کارهایی که وزارت ارشاد دارد همکاری می کند. گفتگو با علی اکبر بهبهانی، رئیس هیئت مدیره و مدیرعامل شرکت تعاونی مطبوعات کشور را در ادامه می خوانید. در شرکت تعاونی مطبوعات کشور، نشریات محلی چه جایگاهی دارند؟ از این ٢هزارو٢٠٠ عضو چیزی حدود ٧٠٠تای آن ها تهرانی و بقیه شهرستانی هستند. در همین استان خراسان، ما حداقل ٣٠عضو داریم. اعضای ما صرفا روزنامه ها نیستند. هفته نامه ها، دوهفته نامه ها و حتی فصلنامه ها هم هستند. یکی از آسیب های جدی مطبوعات در کشور ما درگیرشدن با مسائل جناحی و باندی است. نظر شما در این رابطه چیست؟ به نظر شما چه آسیب هایی از این ناحیه متوجه ماست؟ به نظر من، این موضوع در ایران نتوانسته آن قدر آسیب بزند و چالش ایجاد کند. مثلا عرض می کنم از این ٢٠٠روزنامه پنج تای آن ها شاید خیلی سیاسی باشد، اما الباقی که سیاسی نیستند! پس پنج نفر اگر سیاسی کامل باشند، روی بقیه موارد که اثری نمی گذارد! خود ما در تعاونی مطبوعات کشور همواره بی طرف بوده ایم. اعضای ما برداشت های مختلفی دارند، اما در ذیل قانون و ولایت فقیه عمل می کنیم؛ اما در مراتب پایین تر، خب، تضاد هست. اختلاف سلیقه هست و اگر نباشد، نمی تواند پیشرفت کند؛ اما با قاطعیت می گویم که این مسئله سیاسی بازی روی مطبوعات اثر نداشته است. شما کدام دوره و مقطع را بهار و خزان مطبوعات می دانید؟ بهار روزنامه ها کلا در طول این ۵٠سال اوایل انقلاب بود. روزنامه ها به تیراژ یک میلیون هم رسید. در دو هفته ای که فاصله رفتن شاه و دولت بختیار بود و مردم تشنه انقلاب بودند می شود بهار روزنامه ها. خزان ما هم وقتی است که هزینه کارگر، بیمه و نویسنده بالاست و امکانات و یارانه کم است. مجموعه این ها از ما مطبوعاتی ها انسان هایی درست کرده است که اگر توهین نکنم، باید بگویم مطبوعات الآن در حال جمود نعشی هستند. ان شاءا... این حرکت اشتراک ما را از این جمود نعشی خارج می کند و کمی تکان می خورد. به نظر شما، آستانه تحمل مسئولان در طول این سال ها هیچ تغییری نکرده است؟ نه، هیچ تغییری نکرده است. خود من به عنوان روزنامه نگار باید بپذیرم و مسئولان ما هم انتقاد را بپذیرند که از سر سوءنظر نیست، بلکه از راه دلسوزی است. ما باید نقد بشویم که بتوانیم اصلاح کنیم. باید بدانیم که انتقاد دشمنی نیست، راهنمایی و ارشاد است. اگر بخواهیم مقایسه ای میان مطبوعات ایران با سایر کشورهای منطقه داشته باشیم، به نظر شما چه جایگاهی داریم؟ نسبت ما با سایر کشورهای مطرح جهان نظیر فرانسه چگونه است؟ اگر بخواهم وضع مطبوعات را با کشورهای منطقه مثلا با کشور عربستان مقایسه کنم، ما حداقل یک قرن از عربستان جلو هستیم، برای اینکه آنجا همه چیز در تسخیر تفکر آل سعود است. اصلا این ها افتخار می کنند که کشور عربستان وابسته به آل سعود است! اما اگر بخواهیم مثلا با فرانسه مقایسه کنیم، نه. ما پایین تر هستیم و شاید این طبیعت کشورهای توسعه نیافته باشد. در کشورهای توسعه یافته ابراز عقاید راحت تر است و این مشکل رفع شده است. شما می بینید در آمریکا روزنامه نگاری می رود چهارپایه ای می گذارد و از سیاست های اوباما انتقاد می کند. این در آنجا یک امر پیش پاافتاده است، چون در بحث آزادی مطبوعات از ما جلوتر هستند. با آمدن و رفتن دولت ها، برخی از سیاست ها تغییر می کند. یکی از نهادهای مسئول در حوزه مطبوعات هیئت نظارت است. آیا تفاوتی در نحوه عملکرد این هیئت با گذشته می بینید؟ هیئت نظارت در گذشته بسیار سفت و سخت مانع امتیازدادن بودند. الآن به خصوص در دولت فعلی به راحتی هر کسی که درخواست نشریه بکند به شرطی که صلاحیت علمی و اخلاقی داشته باشد سه ماهه مجوز می گیرد، در حالی که در سال های قبل، هفت سال طول می کشید. من خودم زمانی که سال٨٣ امتیاز نشریه گرفتم، حدود پنج سال در نوبت بودم، ولی الآن این کار راحت انجام می شود. البته ممکن است عده ای انتقاد کنند که چرا این قدر سریع امتیاز نشریه می دهند. باور وزارت ارشاد فعلی این است که می گوید ما باید آزاد بگذاریم و به هر کسی که نشریه می خواهد مجوز بدهیم، اما باید مقررات را رعایت کنیم. به محض اینکه دوره معینی چاپ نکردند، باید امتیازشان لغو شود. الآن این رویه جاری است. مثلی هست که می گویند «زبان سرخ سر سبز می دهد بر باد». به نظر شما، آیا واقعا همین طور است و هزینه فعالیت مطبوعاتی بالاست؟ برای افرادی که فعالیت می کنند خیلی بالاست. اگر دولت به فکر مطبوعات نباشد، مطبوعات نابود خواهندشد. ما حتی می گوییم مجری دولت هستیم. مگر در مطبوعات چه کار می کنیم؟ ما هم اقدامات دولت و سایر ارگان ها و نهادها را انعکاس می دهیم و درحقیقت مبلغ هستیم. ما انتظارمان این است که به ما لطف بیشتری شود. من چون سال هاست معلم هستم و اصلا در کلاس عادت کرده ام آزاد حرف بزنم و راحت بگویم، تا این لحظه که در خدمت شما هستم مشکلی نداشته ام و به دادگاه نرفته ام. در تعاونی هم همین وضع را داریم، اما سعی کرده ایم در مطبوعات وابسته به هیچ گروهی نباشیم. خب، آیا فکر می کنید در حال حاضر مطبوعات نماینده افکار عمومی هستند؟ ٩٠درصد باورم همین است. فکر نمی کنید خیلی خوش بینانه این نظر را دارید؟ اگر از من بپرسید، من در زندگی خصوصی خودم و در دانشگاه و در کار همین خوش بینی را دارم. من در زندگی معلمی خودم این گونه رفتار کرده ام. دوستان و همکاران بر این باورند که این اصل را رعایت کنند. خب، برخی می گویند یکی از دلایل مخاطب نداشتن مطبوعات این است که واقعا نماینده افکار عمومی نیستند. مثلا اگر کسی روزنامه ای را در دست بگیرد، می گوید: ای بابا! این هم که همه ش حرف های خودشان است! من این اعتقاد را ندارم. من علت استقبال نکردن مردم از مطبوعات را در مرتبه اول، فقر می دانم؛ یعنی در سبد خانواده بودجه ای برای خرید کالای فرهنگی و روزنامه نیست. مردمی که بسیاری شان با یارانه زندگی می کنند، چه فرصتی دارند بیایند روزنامه بخرند؟ وقتی که بر اساس آمار رسمی این مملکت، سازمان برنامه و بودجه و بانک مرکزی می گوید حدود ۶ میلیون بیکار داریم و از این تعداد ٨٠درصد هم تحصیل کرده و افراد بالای لیسانس هستند، خب، وقتی کسی کار ندارند، چه روزنامه ای بخواند؟ خواندن روزنامه ها هم نهایتا از پیشخوان کیوسک ها خواهد بود و بس. یکی از آسیب های فعلی فضای رسانه ای کشور مطبوعات زرد است. این ها از ابتدا هم بوده اند و تا به حال هم ادامه داشته اند. بله، این مطبوعات زرد همیشه بوده است. ما در ارشاد همه نشریات را درجه بندی می کنیم. حدود ٣٠فاکتور گذاشته شده است که بر اساس آن ها امتیازدهی می شود. ما به نشریه های زرد امتیاز نمی دهیم. وقتی ما می بینیم که یک نشریه زرد به رسالت اصلی اش یعنی حقیقت گویی پایبند نیست و مبانی اسلامی را رعایت نمی کند، باید چه کنیم؟ رسالت مطبوعاتی که این نشد که بنویسد فلان مربی با ورزش کارش قطع رابطه کرده و قهر کرده است! رسالت که این نشد که به شایعه دامن بزند! این نشریه زرد امتیازی نمی گیرد. ما به این ها امتیاز نمی دهیم. وقتی امتیازش کمتر شد، همین یارانه مختصر را هم به این ها نمی دهیم. نشریات زرد هم به مرور جمع می شوند. می بینید بسیاری از این نشریات زرد همان طور که به کیوسک آورده شده اند، همان طور دست نخورده هم برگشت می خورند. شبکه توزیع مطبوعات یکی از موضوعاتی است که در زمان های مختلف به آن پرداخته می شود. بسیاری از اصحاب مطبوعات بر این باورند که ما شبکه توزیع مناسبی نداریم. بسیاری از شبکه های توزیع ورشکسته می شوند و جمع می شوند. وقتی خریدار نباشد، چه سودی دارند؟ یکی از چالش های ما همین است که کیوسک های مطبوعاتی ملزم به فروش نیستند. تعهد ندارند. چرا؟ چون می گویند من تا زمانی که بخواهم یک نشریه را برای ٣٠تومان سود بفروشم، یک آدامس سود بیشتری نصیبم می کند. یک نخ سیگار سود بیشتر نصیبم می کند. یکی از چالش ها این است که این ها صاحبی ندارند. این ها باید مستقلا زیر نظر ارشاد باشند. الآن شهرداری، اماکن، پلیس و... نظارت دارند و اتحادیه خودشان هم هستند. هرچه هم ما می گوییم، روزنامه های ما را در دسترس نمی گذارند و کسی حریف این ها نشده است. در تهران کیوسکی سراغ دارم که یک میلیارد سرقفلی دارد. مگر می شود جایی به مساحت ٢مترمربع یک میلیارد سرقفلی داشته باشد؟! بله، کیوسک آنجا همه چیز غیر از روزنامه به فروش می رساند. یکی از انتقاداتی که به دستگاه های متولی مطبوعات وارد است این است که مشکلات نشریات محلی و بومی اصلا دیده نمی شود و به گونه ای رهاشده هستند و اگر خودشان توانستند به حیاتشان ادامه بدهند که هیچ، اما اگر نتوانستند، هیچ کس به این ها نگاهی نمی اندازد. اخیرا ارشاد خیلی محکم گرفته این مسئله را. مثلا به نشریاتی که دوزیست هستند، مثلا نشریه ای که مربوط به کرمانشاه است، ولی تشکیلاتش را به تهران می آورد، می گوید یا باید کرمانشاه باشید یا تهران. این برنامه به زودی اثر خودش را می گذارد و بسیاری از روزنامه ها دیگر در مرکز کم خواهدشد. می روند در استان های خودشان. روزنامه ای که مربوط به خوزستان است آگهی هردوجا را می خواهد بگیرد. تلخ ترین خاطره ای را که در حوزه مطبوعات دارید بفرمایید. سوال سختی است. می دانید چرا؟ چون من در هیچ چیزی جنبه منفی اش را نگرفته ام. تلخ ترین شاید مواقعی باشد که یک نشریه ما به دلیل نداشتن بودجه، بعد از سال ها مجبور به تعطیلی می شود برای من خاطره ای تلخ است. تعطیلی هر نشریه ای به نظر من یعنی بازگشایی یک زندان. چرا؟ چون هر نشریه می تواند مثل یک دانشگاه عمل کند. نشریه مخاطب داشته باشد، دنبال آن می روند. وقتی روزنامه نخوانند، وقتی از رسانه ها تاثیر نگیرند، از کجا و از چه کسی تاثیر خواهندگرفت؟ لابد می مانند سر چهارراه و هزار معضل به وجود می آید.
دوشنبه ، ۵بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهرآرا]
[مشاهده در: www.shahrara.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
گوناگون
پربازدیدترینها