تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836887364
این عشق کمر سختی ها را شکست
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: به گزارش شفا آنلاین ،وزیر بهداشت در کانال تلگرامی خود با انتشار عکس هایی از عیادت خود از شهید زنده کشور، یادداشتی را با عنوان «نور خدا» اینجاست منتشر کرد. «نور خدا» اینجاست توفیق یافتم به عیادت نخستین شهید زنده کشور و دیدار با خانواده ای در استان لرستان بروم؛ که هشت سال است رنج ناشی از تروریسم را به جان خریده اند و با شرایطی سخت، اما با افتخار و سربلندی روزگار می گذرانند. می شد با تمام وجود عطر ایثار را در کلبه پر مهرشان بویید و مفهوم از خودگذشتگی را لمس کرد؛ می شد شمیم شهامت و جوانمردی او را در تماشای قاب عکسی که بالای سرش بود و برق جوانی چشمانش را روایت می کرد، استشمام کرد. و چقدر دردآور است، دیدن کوه استواری که هشت سال است، بی رمق به روی تخت افتاده و زندگی نباتی دارد. همسر فداکار او، چه بسا در ایثار و از خودگذشتگی، رتبه ای کمتر نداشته باشد. این همه سال با مهربانی و پرستاری بر بالین وی، تلاش می کند سایه سترگ او را بر سر کودکانش حفظ کند؛ و چه عشقی ستودنی. پسرک نوجوان خانواده هم این گونه است. با افتخار و بی گلایه به همراه مادر از پدر پرستاری می کرد. قطعاً او هم، با هر بار دیدن قاب عکس سال های دور و چهره شاداب و جوان پدر، همچون همه ما بغضی سخت گلویش را می فشرد. به او گفتم پدر تو یک قهرمان است، قهرمانی که برای صیانت از امنیت ما و هموطنانمان به دل خطر رفته و برای پاسداری از وطن در مقابل گروهک تروریستی ریگی به درجه صددرصد جانبازی نائل شده است. از خداوند مهربان برای جانباز عزیز «سید نورخدا موسوی» شفای عاجل می خواهم و برای خانواده اش سلامتی و اجر و توفیق روزافزون آرزو می کنم. فراموش نکنیم امنیت وجب به وجب خاک این سرزمین را مرهون جانفشانی های امثال نورخداها هستیم. در تمام لحظاتی که خدمتش بودم، درونم می گفت؛ «نور خدا» اینجاست. سهیلا نوری: سخن از فداکاری که به میان می آید خیلی ها میهمان ذهن می شوند. افرادی که بدون چشمداشت از داشته های خود به نفع دیگری یا دیگران گذشتند و قاصدک های آرامش را در آسمان انسانیت به پرواز در آوردند. از میان همه این افراد خانواده ای در گوشه ای از کشورمان زندگی می کنند که هر کدام از اعضای آن به نوبه خود فداکاری را معنا کرده اند. مرد سیدی که دفاع از میهن برایش ارزش بود و در مسیر همین فداکاری، فرصت زندگی عادی را از خود گرفت. همسری که نگاه پر از تعجب دیگران را در مقابل ایستادگی برای نگهداری از بهانه زندگی اش بی دلیل می داند و فرزندانی که ریتم نفس های پدر را بهترین موسیقی زندگی می دانند. کبری حافظی معلمی است که از هفدهم اسفـــــــند ماه سال 1387 تا کنون کار را کنار گذاشته و فداکاری را نه روی تخته سیاه کلاس، که در خانه درس می دهد. او از همسر جانباز صد درصدش شهید زنده سید نورخدا موسوی منفرد که در درگیری با اشرار و گروهک تروریستی ریگی در منطقه لار از ناحیه سر مورد اصابت گلوله قرار گرفته است، عاشقانه پرستاری می کند و می گوید کار خاصی انجام نمی دهم جز اینکه به فرشته ها کمک می کنم تا از همسر بهشتی ام مراقبت کنیم. عشق بی آلایش تا روز خواستگاری او را ندیده بودم، تنها از طریق فامیل به هم معرفی شده بودیم اما با پایان مراسم خواستگاری به محض اینکه منزل مان را ترک کردند احساس کردم گمشده ای که سراغش را می گرفتم پیدا شده است و در مقایسه با خواستگارهای دیگرم ویژگی های متفاوتی دارد. احساس می کردم سرنوشتم به او گره خورده است به همین دلیل از پدر و مادرم خواستم اجازه دهند بیشتر با هم آشنا شویم. کبری حافظی که حالا چهارمین دهه از زندگی اش را سپری می کند با مرور آن روزها ادامه داد: «خدا را شکر می کردم فردی را با چنین خصوصیات اخلاقی در مسیر زندگی ام قرار داده است. ماه رمضان سال 1377 به عقد هم در آمدیم و حالا در طول این چند سال که آقا سید به کما رفته است خاطرات آن زمان بسیار آزارم می دهد. برخلاف زرق و برق جشن های ازدواج امروز، بدون هیچ تشریفاتی خطبه عقد خوانده شد و بعد از یکسال که قرار شد مراسم عروسی مان برگزار شود، به دلیل فوت برادر همسرم در سن جوانی، بدون جشن زندگی مان را شروع کردیم اما همواره گمان می کردم خداوند همه چیز را یکجا به من ارزانی داشته است. با وجود اینکه بعد مالی زندگی مشترک ما چندان پررنگ نبود اما با به دنیا آمدن دختر و پسرمان احساس می کردیم زندگی مان کامل و بی نقص شده است. زندگی ما پاک و پر از عشق و مهربانی بوده و هست و هنوز هم مثال زدنی است. ما با تمام وجود یکدیگر را دوست داریم و با اینکه حالا سکوت جای واژه های قشنگ و تأثیر گذار آقا سید را گرفته من عشق و دوست داشتن را از نگاهش می خوانم.» یک لحظه توقف شرایط شغلی سید نور خدا آنها را از لرستان به تهران کشاند، اما فراز و فرودهای زندگی، هدف شان را تحت تأثیر قرار نداده بود و پس از گذراندن روزهای سخت، سال 1385 دوباره به محل زندگی سابق خود بازگشتند. سال 1386 بود که سید نورخدا موسوی به منطقه عملیاتی سیستان و بلوچستان زاهدان منتقل شد و در اسفند ماه سال 87 بود که بنا به گفته همکاران با اینکه مرخصی داشت، فرصت مرخصی را به یکی از همکارانش واگذار کرد و با حضور در درگیری با اشرار و گروهک تروریستی ریگی، از ناحیه سر مجروح شد و حالا نزدیک 7 سال است که در کما به سر می برد. وقتی از روزهـــــای گذشته زندگی اش تعریف می کند شادی در چهره و صدایش می دود و می گوید: «همان لحظه های زیبا، توان امروز من شده است و حاضر نیستم لحظه ای این موهبت الهی را از دست دهم. احساس می کنم همدست فرشته ها شده ام و از این بابت احساس غرور می کنم. احترامی که به من می گذاشت، اعتمادی که به من داشت و صداقتی که در هر لحظه از زندگی ما وجود داشت مرا بــه خوشبخت ترین زن تبدیل کرده بود. در زندگی ما دروغ و عاملی برای دل نگرانی وجود نداشت و آنقدر با هم رو راست بودیم که هر مشکلی را با کمک یکدیگر حل می کردیم. در طول این سالها افراد زیادی برای ملاقات آقا سید به منزل ما آمده اند، اما جمله مشترکی که از زبان همه آنها شنیده ام این بود که سید در سخت ترین شرایط هم می خندید. احساس می کنم دیگر زندگی مان ویژه شده است. آن زمان که آقا سید سلامت بود زندگی مان زبانزد بود، هنوز هم که فرصت نگاه کردن به چهره سید را دارم و می توانم از حرف های دلم برایش بگویم خود را صاحب خاص ترین زندگی مشترک می دانم.» بوی بهشت دو ماه مانده بود به مجروح شدن آقا سید که دلشوره لحظه ای رهایم نمی کرد. احساس قلبی ما به هم نزدیک بود و با اینکه برای مرخصی آمده و در کنارم بود اما از یک اتفاقی که نمی دانستم چیست بشدت هراس داشتم و برای همین از سختی های منطقه چیزی برایم نمی گفت تا به هم نریزم. همسر شهید زنده، سید نورخدا موسوی ادامه داد: «خوب به یاد دارم در آن روزها سریال یوسف پیامبر از تلویزیون پخش می شد و به قسمتی رسیده بود که زلیخا از فراق یوسف نابینا شده بود. آقا سید که بی تابی ام را می دید می گفت بالاخره با این همه نگرانی و ناراحتی به عاقبت زلیخا دچار می شوی. سید فارغ التحصیل دانشکده نیروی انتظامی بود و حالا که جانباز و شهید زنده است افتخار می کنم پرستار یکی از جانبازان شاخص جمهوری اسلامی ایران هستم. به دنیا آمدن دخترم زهرا تجربه بسیار سختی برایم بود و زندگی ام را به خطر انداخته بود. گریه های آقا سید پشت در اتاقم پرستاران را به گریه انداخته بود و با نذر و نیاز های او و لطف خداوند به زندگی بازگشتم. رفتارهای او برای دیدن من قبل از دیدن فرزندمان و همه مهربانی هایش احساس خوشبخت ترین زن را در من القا می کرد. یقین داشتم سختی های زندگی حریف عشق ما نمی شود. گاهی اوقات کنارش می نشینم، گریه می کنم و می گویم با اینکه همینجا هستی و نفس می کشی دلم برایت تنگ می شود و از لحظات با هم بودن مان یاد می کنم. وسعت صمیمیت میان ما آنقدر زیاد بود که در ذهن نمی گنجد.» همواره سعی اش بر این است که ملاقات کنندگان از آقا سید نورخدا اشک چشمانش را نبینند و آنقدر شرایط موجود را بخوبی مدیریت می کند که آنها می گویند اینجا همه چیز خوب است و حس زندگی در آن جریان دارد و او در جواب آنها می گوید: «با وجود همسرم باید این طور باشد. او یک فرشته است و اتاقی که در آن نفس می کشد برای من حکم یک حرم را دارد. گاهی اوقات احساس می کنم ابتدای درگاه بهشت ایستاده است و اگر هنوز نفس می کشد برای این است که امثال مرا شفاعت کند. او شهید زنده ای است که هم هست و هم نیست، او برای من کاری انجام نمی دهد اما با این حال از خدا سپاسگزارم که مرا لایق پرستاری از فرزند حضرت زهرا(س) که مقصدش بهشت خواهد بود کرده است.» کانون آرامش می گوید: «نخستین روزهای بعد از مجروحیت آقا سید، او در زاهدان و من در خرم آباد بودم و در جریان اصل موضوع نبودم. فقط به من گفته بودند سید از ناحیه دست مجروح شده است اما می دانستم این واقعیت ندارد زیرا او روحیه ام را می شناخت و می دانست من تحمل بی خبری از او را ندارم. با اصرار زیاد پس از سه روز متوجه شدم گلوله به سر آقا سید اصابت کرده است بهترین راه را مناجات با خدا آن هم در خلوت می دانستم. در گوشه ای نشستم و با خداوند و حضرت زینب(س) مشغول صحبت شدم. گفتم می دانم که سید را از دست داده ام اما التماس می کنم اورا به من برگردانید تا پرستارش شوم. هر روز در خانه مراسم دعا و قرآن خوانی برگزار می کردم تا اینکه لطف خدا شامل حال من و فرزندانم شد و سید زنده ماند. حالا می دانم اتفاقات این سالها نتیجه معامله من با خدا است و در این معامله سود کرده ام. سید به من در پیشگاه خداوند آبرو داده و پل ارتباطی میان من و معبودم شده است برای همین سعی می کنم بیشتر به اتاقش بروم چراکه آنجا را متبرک می دانم، آنجا حضور فرشته ها حس می شود و نگاه خیره او به سقف در نیمه های شب برایم نجوای او با خالق را تداعی می کند. محمد از زمانی که پدرش مجروح شده حتی یک شب هم جایی جز کنار تخت او نخوابیده است. احساس بزرگی می کند و مراقبت از من و خواهرش را وظیفه خود می داند. آخرین بار محمد را در آغوش گرفت و به او گفت تا زمانی که برگردم تو مرد خانه ای و باید مراقب مادر و خواهرت باشی و حالا بعد از گذشت سالها می گوید به پدرم قول داده ام شما را تنها نگذارم. زهرا هم برای پدرش دلنوشته می نویسد و به جای اینکه در این شرایط هر کدام از ما از آقا سید دور شویم بیشتر به هم نزدیک شده ایم و در خانه مان و البته کنار تخت او احساس آرامش می کنیم. غوغای عشق دردناک ترین جمله ای که کبری حافظی طی این سالها از اطرافیان شنیده این بود که آقا سید را به آسایشگاه ببرند؛ می گوید: «می دانم آنها از سر دلسوزی این حرف را زده اند و شاید برای ساعتها قلبم رابه درد آورده باشند، اما واقعیت این است که آنها نمی دانند آقا سید نیمه ای از وجود من است. سال گذشته که وضعـیت جسمانی اش نگران کننده شده بود، بنا بر توصیه پزشکان متخصصی که به بالینش آمده بودند باید به بخش آی سی یو منتقل می شد اما هیچکدام از آنها نتوانستند حریف اصرارهای من برای جدا نکردن ما از یکدیگر شوند. در طول این سالها تنها یک مرتبه آن هم به عشق آقا سید به سفر کربلا رفتم و در هر مراسمی که باید حضور پیدا کنم به گونه ای برنامه ریزی می کنم که در کوتاه ترین زمان ممکن باز گردم. حتی اگر کسی بتواند نگهــــــــداری اش را بر عهده بگیرد، نمی توانم با دل خود کنار بیایم. از بس که آقا سید را دوست دارم نمی خواهم کسی جز خودم به کارهای او رسیدگی کند. » برای کبری حافظی دیگر صبح و شب تفاوت چندانی ندارد. زیرا هر سه ساعت یک بار به سید نورخدا غذا می دهد و به نوعی همه 24 ساعت شبانه روز او در اختیار همسرش است. هر دو ساعت یکبار او را از این پهلو به آن پهلو می کند، زمان نظافت و داروهایش منظم است و با این حال به کارهای شخصی و بیرون از منزل هم رسیدگی می کند. همین رسیدگی و مراقبت های پی در پی باعث شده پروفسور سمیعی پس از معاینه سید نور خدا از اینکه طی این سال ها زخم بستر نگرفته متعجب شود. می گوید: «غذاهایی را که دوست داشت درست نمی کنم و سال ها است بعضی از آنها را نخورده ام. دلم نمی آید یک بار دیگر لذت آن غذاها را بدون آقا سید تجربه کنم. همیشه از دستپختم تعریف می کرد حتی اگرغذا خوشمزه از آب در نمی آمد. در تهیه غذا هم به من کمک می کرد و در هر حال گوشه ای از کار آشپزی یا خانه را بر عهده می گرفت. هر شب غذایش را که شامل تمام گروه های غذایی است در یک قابلمه بار می گذارم و صبح بعد از خواندن نماز آن را میکس می کنم و هر سه ساعت یکبار حجم کمی از آن را به او می دهم و در طول این سالها، این رویه را ترک نکرده ام. به غیر از این کمپوت و آبمیوه های تازه را هم برایش آماده می کنم تا خدای نکرده برای کلیه اش مشکلی پیش نیاید. » حس لمس معجزه سید نورخدا در مقابل اتفاقات پیرامونش عکس العملی نشان نمی دهد اما به گفته این بانوی فداکار گاهی اوقات که صدایی آشنا می شنود فرم صورتش تغییر می کند. با این حال می گوید: «هر وقت دلم برایش تنگ می شود، طعنه اطرافیان ناراحتم می کند، کارنامه بچه ها را می گیرم و هر اتفاقی را که در زندگی مان رخ می دهد، برایش تعریف می کنم وقتی قطره اشکی را که از کنار چشمانش می غلتد می بینم. یقین پیدا می کنم که باز هم در احساس یکدیگر شریک شده ایم. آقا سید همیشه مرا با لفظ «عزیز» صدا می کرد و هیچ عیبی را در من نمی دید، حتی اگر بد اخلاقی می کردم به چشمش نمی آمد. هر بار کنار او می نشینم می گویم تو تمام امید من هستی و می دانی که چقدر دوستت دارم، خودت ر ا برای من لوس کرده ای و از جا بر نمی خیزی اما من صبور هستم، به معجزه خدا ایمان دارم و حس می کنم آن روزهای بی مثال باز می گردند.ایران «نور خدا» اینجاست توفیق یافتم به عیادت نخستین شهید زنده کشور و دیدار با خانواده ای در استان لرستان بروم؛ که هشت سال است رنج ناشی از تروریسم را به جان خریده اند و با شرایطی سخت، اما با افتخار و سربلندی روزگار می گذرانند. می شد با تمام وجود عطر ایثار را در کلبه پر مهرشان بویید و مفهوم از خودگذشتگی را لمس کرد؛ می شد شمیم شهامت و جوانمردی او را در تماشای قاب عکسی که بالای سرش بود و برق جوانی چشمانش را روایت می کرد، استشمام کرد. و چقدر دردآور است، دیدن کوه استواری که هشت سال است، بی رمق به روی تخت افتاده و زندگی نباتی دارد. همسر فداکار او، چه بسا در ایثار و از خودگذشتگی، رتبه ای کمتر نداشته باشد. این همه سال با مهربانی و پرستاری بر بالین وی، تلاش می کند سایه سترگ او را بر سر کودکانش حفظ کند؛ و چه عشقی ستودنی. پسرک نوجوان خانواده هم این گونه است. با افتخار و بی گلایه به همراه مادر از پدر پرستاری می کرد. قطعاً او هم، با هر بار دیدن قاب عکس سال های دور و چهره شاداب و جوان پدر، همچون همه ما بغضی سخت گلویش را می فشرد. به او گفتم پدر تو یک قهرمان است، قهرمانی که برای صیانت از امنیت ما و هموطنانمان به دل خطر رفته و برای پاسداری از وطن در مقابل گروهک تروریستی ریگی به درجه صددرصد جانبازی نائل شده است. از خداوند مهربان برای جانباز عزیز «سید نورخدا موسوی» شفای عاجل می خواهم و برای خانواده اش سلامتی و اجر و توفیق روزافزون آرزو می کنم. فراموش نکنیم امنیت وجب به وجب خاک این سرزمین را مرهون جانفشانی های امثال نورخداها هستیم. در تمام لحظاتی که خدمتش بودم، درونم می گفت؛ «نور خدا» اینجاست. سهیلا نوری: سخن از فداکاری که به میان می آید خیلی ها میهمان ذهن می شوند. افرادی که بدون چشمداشت از داشته های خود به نفع دیگری یا دیگران گذشتند و قاصدک های آرامش را در آسمان انسانیت به پرواز در آوردند. از میان همه این افراد خانواده ای در گوشه ای از کشورمان زندگی می کنند که هر کدام از اعضای آن به نوبه خود فداکاری را معنا کرده اند. مرد سیدی که دفاع از میهن برایش ارزش بود و در مسیر همین فداکاری، فرصت زندگی عادی را از خود گرفت. همسری که نگاه پر از تعجب دیگران را در مقابل ایستادگی برای نگهداری از بهانه زندگی اش بی دلیل می داند و فرزندانی که ریتم نفس های پدر را بهترین موسیقی زندگی می دانند. کبری حافظی معلمی است که از هفدهم اسفـــــــند ماه سال 1387 تا کنون کار را کنار گذاشته و فداکاری را نه روی تخته سیاه کلاس، که در خانه درس می دهد. او از همسر جانباز صد درصدش شهید زنده سید نورخدا موسوی منفرد که در درگیری با اشرار و گروهک تروریستی ریگی در منطقه لار از ناحیه سر مورد اصابت گلوله قرار گرفته است، عاشقانه پرستاری می کند و می گوید کار خاصی انجام نمی دهم جز اینکه به فرشته ها کمک می کنم تا از همسر بهشتی ام مراقبت کنیم. عشق بی آلایش تا روز خواستگاری او را ندیده بودم، تنها از طریق فامیل به هم معرفی شده بودیم اما با پایان مراسم خواستگاری به محض اینکه منزل مان را ترک کردند احساس کردم گمشده ای که سراغش را می گرفتم پیدا شده است و در مقایسه با خواستگارهای دیگرم ویژگی های متفاوتی دارد. احساس می کردم سرنوشتم به او گره خورده است به همین دلیل از پدر و مادرم خواستم اجازه دهند بیشتر با هم آشنا شویم. کبری حافظی که حالا چهارمین دهه از زندگی اش را سپری می کند با مرور آن روزها ادامه داد: «خدا را شکر می کردم فردی را با چنین خصوصیات اخلاقی در مسیر زندگی ام قرار داده است. ماه رمضان سال 1377 به عقد هم در آمدیم و حالا در طول این چند سال که آقا سید به کما رفته است خاطرات آن زمان بسیار آزارم می دهد. برخلاف زرق و برق جشن های ازدواج امروز، بدون هیچ تشریفاتی خطبه عقد خوانده شد و بعد از یکسال که قرار شد مراسم عروسی مان برگزار شود، به دلیل فوت برادر همسرم در سن جوانی، بدون جشن زندگی مان را شروع کردیم اما همواره گمان می کردم خداوند همه چیز را یکجا به من ارزانی داشته است. با وجود اینکه بعد مالی زندگی مشترک ما چندان پررنگ نبود اما با به دنیا آمدن دختر و پسرمان احساس می کردیم زندگی مان کامل و بی نقص شده است. زندگی ما پاک و پر از عشق و مهربانی بوده و هست و هنوز هم مثال زدنی است. ما با تمام وجود یکدیگر را دوست داریم و با اینکه حالا سکوت جای واژه های قشنگ و تأثیر گذار آقا سید را گرفته من عشق و دوست داشتن را از نگاهش می خوانم.» یک لحظه توقف شرایط شغلی سید نور خدا آنها را از لرستان به تهران کشاند، اما فراز و فرودهای زندگی، هدف شان را تحت تأثیر قرار نداده بود و پس از گذراندن روزهای سخت، سال 1385 دوباره به محل زندگی سابق خود بازگشتند. سال 1386 بود که سید نورخدا موسوی به منطقه عملیاتی سیستان و بلوچستان زاهدان منتقل شد و در اسفند ماه سال 87 بود که بنا به گفته همکاران با اینکه مرخصی داشت، فرصت مرخصی را به یکی از همکارانش واگذار کرد و با حضور در درگیری با اشرار و گروهک تروریستی ریگی، از ناحیه سر مجروح شد و حالا نزدیک 7 سال است که در کما به سر می برد. وقتی از روزهـــــای گذشته زندگی اش تعریف می کند شادی در چهره و صدایش می دود و می گوید: «همان لحظه های زیبا، توان امروز من شده است و حاضر نیستم لحظه ای این موهبت الهی را از دست دهم. احساس می کنم همدست فرشته ها شده ام و از این بابت احساس غرور می کنم. احترامی که به من می گذاشت، اعتمادی که به من داشت و صداقتی که در هر لحظه از زندگی ما وجود داشت مرا بــه خوشبخت ترین زن تبدیل کرده بود. در زندگی ما دروغ و عاملی برای دل نگرانی وجود نداشت و آنقدر با هم رو راست بودیم که هر مشکلی را با کمک یکدیگر حل می کردیم. در طول این سالها افراد زیادی برای ملاقات آقا سید به منزل ما آمده اند، اما جمله مشترکی که از زبان همه آنها شنیده ام این بود که سید در سخت ترین شرایط هم می خندید. احساس می کنم دیگر زندگی مان ویژه شده است. آن زمان که آقا سید سلامت بود زندگی مان زبانزد بود، هنوز هم که فرصت نگاه کردن به چهره سید را دارم و می توانم از حرف های دلم برایش بگویم خود را صاحب خاص ترین زندگی مشترک می دانم.» بوی بهشت دو ماه مانده بود به مجروح شدن آقا سید که دلشوره لحظه ای رهایم نمی کرد. احساس قلبی ما به هم نزدیک بود و با اینکه برای مرخصی آمده و در کنارم بود اما از یک اتفاقی که نمی دانستم چیست بشدت هراس داشتم و برای همین از سختی های منطقه چیزی برایم نمی گفت تا به هم نریزم. همسر شهید زنده، سید نورخدا موسوی ادامه داد: «خوب به یاد دارم در آن روزها سریال یوسف پیامبر از تلویزیون پخش می شد و به قسمتی رسیده بود که زلیخا از فراق یوسف نابینا شده بود. آقا سید که بی تابی ام را می دید می گفت بالاخره با این همه نگرانی و ناراحتی به عاقبت زلیخا دچار می شوی. سید فارغ التحصیل دانشکده نیروی انتظامی بود و حالا که جانباز و شهید زنده است افتخار می کنم پرستار یکی از جانبازان شاخص جمهوری اسلامی ایران هستم. به دنیا آمدن دخترم زهرا تجربه بسیار سختی برایم بود و زندگی ام را به خطر انداخته بود. گریه های آقا سید پشت در اتاقم پرستاران را به گریه انداخته بود و با نذر و نیاز های او و لطف خداوند به زندگی بازگشتم. رفتارهای او برای دیدن من قبل از دیدن فرزندمان و همه مهربانی هایش احساس خوشبخت ترین زن را در من القا می کرد. یقین داشتم سختی های زندگی حریف عشق ما نمی شود. گاهی اوقات کنارش می نشینم، گریه می کنم و می گویم با اینکه همینجا هستی و نفس می کشی دلم برایت تنگ می شود و از لحظات با هم بودن مان یاد می کنم. وسعت صمیمیت میان ما آنقدر زیاد بود که در ذهن نمی گنجد.» همواره سعی اش بر این است که ملاقات کنندگان از آقا سید نورخدا اشک چشمانش را نبینند و آنقدر شرایط موجود را بخوبی مدیریت می کند که آنها می گویند اینجا همه چیز خوب است و حس زندگی در آن جریان دارد و او در جواب آنها می گوید: «با وجود همسرم باید این طور باشد. او یک فرشته است و اتاقی که در آن نفس می کشد برای من حکم یک حرم را دارد. گاهی اوقات احساس می کنم ابتدای درگاه بهشت ایستاده است و اگر هنوز نفس می کشد برای این است که امثال مرا شفاعت کند. او شهید زنده ای است که هم هست و هم نیست، او برای من کاری انجام نمی دهد اما با این حال از خدا سپاسگزارم که مرا لایق پرستاری از فرزند حضرت زهرا(س) که مقصدش بهشت خواهد بود کرده است.» کانون آرامش می گوید: «نخستین روزهای بعد از مجروحیت آقا سید، او در زاهدان و من در خرم آباد بودم و در جریان اصل موضوع نبودم. فقط به من گفته بودند سید از ناحیه دست مجروح شده است اما می دانستم این واقعیت ندارد زیرا او روحیه ام را می شناخت و می دانست من تحمل بی خبری از او را ندارم. با اصرار زیاد پس از سه روز متوجه شدم گلوله به سر آقا سید اصابت کرده است بهترین راه را مناجات با خدا آن هم در خلوت می دانستم. در گوشه ای نشستم و با خداوند و حضرت زینب(س) مشغول صحبت شدم. گفتم می دانم که سید را از دست داده ام اما التماس می کنم او را به من برگردانید تا پرستارش شوم. هر روز در خانه مراسم دعا و قرآن خوانی برگزار می کردم تا اینکه لطف خدا شامل حال من و فرزندانم شد و سید زنده ماند. حالا می دانم اتفاقات این سالها نتیجه معامله من با خدا است و در این معامله سود کرده ام. سید به من در پیشگاه خداوند آبرو داده و پل ارتباطی میان من و معبودم شده است برای همین سعی می کنم بیشتر به اتاقش بروم چراکه آنجا را متبرک می دانم، آنجا حضور فرشته ها حس می شود و نگاه خیره او به سقف در نیمه های شب برایم نجوای او با خالق را تداعی می کند. محمد از زمانی که پدرش مجروح شده حتی یک شب هم جایی جز کنار تخت او نخوابیده است. احساس بزرگی می کند و مراقبت از من و خواهرش را وظیفه خود می داند. آخرین بار محمد را در آغوش گرفت و به او گفت تا زمانی که برگردم تو مرد خانه ای و باید مراقب مادر و خواهرت باشی و حالا بعد از گذشت سالها می گوید به پدرم قول داده ام شما را تنها نگذارم. زهرا هم برای پدرش دلنوشته می نویسد و به جای اینکه در این شرایط هر کدام از ما از آقا سید دور شویم بیشتر به هم نزدیک شده ایم و در خانه مان و البته کنار تخت او احساس آرامش می کنیم. غوغای عشق دردناک ترین جمله ای که کبری حافظی طی این سالها از اطرافیان شنیده این بود که آقا سید را به آسایشگاه ببرند؛ می گوید: «می دانم آنها از سر دلسوزی این حرف را زده اند و شاید برای ساعتها قلبم رابه درد آورده باشند، اما واقعیت این است که آنها نمی دانند آقا سید نیمه ای از وجود من است. سال گذشته که وضعـیت جسمانی اش نگران کننده شده بود، بنا بر توصیه پزشکان متخصصی که به بالینش آمده بودند باید به بخش آی سی یو منتقل می شد اما هیچکدام از آنها نتوانستند حریف اصرارهای من برای جدا نکردن ما از یکدیگر شوند. در طول این سالها تنها یک مرتبه آن هم به عشق آقا سید به سفر کربلا رفتم و در هر مراسمی که باید حضور پیدا کنم به گونه ای برنامه ریزی می کنم که در کوتاه ترین زمان ممکن باز گردم. حتی اگر کسی بتواند نگهــــــــداری اش را بر عهده بگیرد، نمی توانم با دل خود کنار بیایم. از بس که آقا سید را دوست دارم نمی خواهم کسی جز خودم به کارهای او رسیدگی کند. » برای کبری حافظی دیگر صبح و شب تفاوت چندانی ندارد. زیرا هر سه ساعت یک بار به سید نورخدا غذا می دهد و به نوعی همه 24 ساعت شبانه روز او در اختیار همسرش است. هر دو ساعت یکبار او را از این پهلو به آن پهلو می کند، زمان نظافت و داروهایش منظم است و با این حال به کارهای شخصی و بیرون از منزل هم رسیدگی می کند. همین رسیدگی و مراقبت های پی در پی باعث شده پروفسور سمیعی پس از معاینه سید نور خدا از اینکه طی این سال ها زخم بستر نگرفته متعجب شود. می گوید: «غذاهایی را که دوست داشت درست نمی کنم و سال ها است بعضی از آنها را نخورده ام. دلم نمی آید یک بار دیگر لذت آن غذاها را بدون آقا سید تجربه کنم. همیشه از دستپختم تعریف می کرد حتی اگرغذا خوشمزه از آب در نمی آمد. در تهیه غذا هم به من کمک می کرد و در هر حال گوشه ای از کار آشپزی یا خانه را بر عهده می گرفت. هر شب غذایش را که شامل تمام گروه های غذایی است در یک قابلمه بار می گذارم و صبح بعد از خواندن نماز آن را میکس می کنم و هر سه ساعت یکبار حجم کمی از آن را به او می دهم و در طول این سالها، این رویه را ترک نکرده ام. به غیر از این کمپوت و آبمیوه های تازه را هم برایش آماده می کنم تا خدای نکرده برای کلیه اش مشکلی پیش نیاید. » حس لمس معجزه سید نورخدا در مقابل اتفاقات پیرامونش عکس العملی نشان نمی دهد اما به گفته این بانوی فداکار گاهی اوقات که صدایی آشنا می شنود فرم صورتش تغییر می کند. با این حال می گوید: «هر وقت دلم برایش تنگ می شود، طعنه اطرافیان ناراحتم می کند، کارنامه بچه ها را می گیرم و هر اتفاقی را که در زندگی مان رخ می دهد، برایش تعریف می کنم وقتی قطره اشکی را که از کنار چشمانش می غلتد می بینم. یقین پیدا می کنم که باز هم در احساس یکدیگر شریک شده ایم. آقا سید همیشه مرا با لفظ «عزیز» صدا می کرد و هیچ عیبی را در من نمی دید، حتی اگر بد اخلاقی می کردم به چشمش نمی آمد. هر بار کنار او می نشینم می گویم تو تمام امید من هستی و می دانی که چقدر دوستت دارم، خودت ر ا برای من لوس کرده ای و از جا بر نمی خیزی اما من صبور هستم، به معجزه خدا ایمان دارم و حس می کنم آن روزهای بی مثال باز می گردند.ایران
دوشنبه ، ۵بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها