واضح آرشیو وب فارسی:موسیقی ایرانیان: موسیقی ایرانیان – علی نامجو: حسام الدین سراج، خواننده آواز ایرانی قرار است جدیدترین آلبوم موسیقی خود را با همکاری هنرمندان جوانی از شهر اراک روانه بازار موسیقی کند. به نظر سراج بی علاقگی جوانان امروز به انواع موسیقی های عرفانی نتیجه افراطی است که در سال های اول پس از انقلاب از سوی رسانه ملی و مسئولان فرهنگی صورت گرفت. او که یکی از نمایندگان آواز ایرانی به عنوان یک خواننده عارفانه خوان است، درباره اتفاقات جدیدی که در پی ارائه آنهاست و البته آسیب شناسی وضع کنونی آواز ایرانی در رسانه ملی و جامعه ایرانی با ما گفت وگو کرده است. * آقای سراج! «مسیحا» به عنوان آخرین کار شما در سال ۹۳ وارد بازار شد. با توجه به زمان یک ساله ای که از انتشار «مسیحا» تا امروز گذشته، در این مدت کار جدیدی انجام نداده اید؟ آلبوم جدیدتان را کی وارد بازار خواهید کرد؟ جدیدترین آلبومی را که آماده کرده ام، «خانه باران» نام دارد و قرار است شرکت سروش کار انتشارش را انجام دهد. دوستانی که با من در این کار همکاری می کنند، در موسیقی ایرانی فعالیت می کنند و یک گروه موسیقی در شهر اراک هستند. این کار تجربه جدید و جالبی است. فکر می کنم این آلبوم برای آن دسته از مخاطبانی که به شنیدن کارهای جدید علاقه مند هستند می تواند مناسب باشد؛ چون در آن فرم جدیدی از موسیقی ایرانی ارئه شده است که آثاری را در بخش های تصنیف و آواز ایرانی دارد. * دلیل همکاری شما در آلبوم خانه باران با موزیسین های اراکی چه بود؟ پیشنهاد این همکاری از سوی دوستان مطرح شد و من با توجه به توانمندی و علاقه دوستان در این کار حضور پیدا کردم. آقای موسوی در این آلبوم آهنگ سازی و نوازندگی تار را به عهده دارند. ایشان در خانواده هنرمندی به دنیا آمده اند و چند نفر از برادران ایشان در «خانه باران» با ما همکاری می کنند. البته تعدادی از نوازندگان شهر اراک نیز حضور دارند. شخصا «خانه باران» را دوست دارم، چون یک کار متفاوت است و ما در آن شاهد تنظیم و صدادهی جدیدی از موسیقی ایرانی هستیم. * با توجه به برجستگی اشعار در آلبوم های حسام الدین سراج درباره شعر قطعات و آوازهای آلبوم توضیح دهید. ترانه خانه باران را ساعد باقری سروده است. بخشی از شعرها در قسمت آوازها از قیصر امین پور و حافظ است و قسمت دیگر آن از میرزا حبیب خراسانی و مشتاق اصفهانی است. همان طور که گفتم تنظیم این کار هم با نگاه جدیدی انجام شده و در مجموع آن را باید یک نگاه جدید در موسیقی ایرانی دانست. * نام شاعرانی که در آلبوم های مختلف از شعر آنها استفاده می کنید، در بسیاری موارد برای مخاطبان تازگی دارند. نگاهتان به شعر و ارائه اشعار بکر و شنیده نشده در موسیقی ایرانی از ویژگی های مهم و قابل بحثی است که امروز به عنوان شاخصه کارهای حسام الدین سراج شناخته می شود. نگاه من به شعر خیلی ویژه است. شاید این توجه به واسطه علاقه زیادم به ادبیات و خاصه شعر باشد. من دوستانی دارم که درزمینه شعر فعال هستند؛ معمولا این دوستان توصیه هایی را مطرح می کنند و پیشنهاد استفاده از شعر شاعری را به من می دهند. روند انتخاب شعر برای خوانش قطعات و آوازهای موجود در یک آلبوم به صورت شورایی و بحث و گفت وگوهای مفصل در جلسات مختلف بین من و دوستانم پیش می رود. * آقای سراج شما قبلا درباره علاقه مندیتان به صدای خواننده های موسیقی ایرانی در کودکی و نوجوانی گفته اید و نزد آقای شجریان هم دوره های آوازیتان را به پایان برده اید. با این توضیح نظر شما درباره پدیده تقلید در موسیقی امروز کشور چیست؟ ما در مکتب اصفهان خوانندگان جوان زیادی را داریم که خوب می خوانند و درعین حال هیچ کدام مثل دیگری نمی خوانند. بسیاری از این هنرمندان یا امکان مطرح شدن را ندارند یا اصلا علاقه ای به شهرت در وجودشان نیست. در مقابل، چون آقای شجریان ستاره موسیقی ایرانی در بخش خوانندگی هستند، ممکن است برخی از جوانان موسیقی ایرانی سعی کنند شیوه ایشان را در اصطلاح تقلید کنند. من در کلاس های آواز همیشه به هنرجویان می گویم که باید جای خودتان را در آواز پیدا کنید و بر همان مبنا بخوانید. اگر هنرمندان در تمرین تقلید کنند، خیلی خوب است اما وقتی قرار است خودشان کاری را ارائه دهند، باید خودشان باشند و در اصطلاح کار را با امضای خودشان عرضه کنند. * برخی معتقدند، حسام الدین سراج در پیگیری و ارائه هنرش به عرفان و مفاهیم مرتبط با آن نگاه ویژه ای دارد. با این توضیح نظر و دیدگاه شما درباره روند جاری موسیقی در ایران به ویژه در بخش کلام و شعر چگونه است؟ کم کم فاصله زیادی با معنا و حکمت ایجاد شده است. آنچه بزرگان ادب ایران همچون حافظ، سعدی و مولانا منادی آن بودند، همان حکمت و معرفت است که دارد از یادها می رود و اشعار جاری در موسیقی امروز به بیان عشق مجازی و سطحی بسنده می کند. گاهی مضامین اشعار به حدی نزول می کند که انسان از خود می پرسد، چرا باید تا این اندازه سطحی باشیم یا اینکه آیا هنر در این درجه را همچنان می توان هنر نامید یا صرفا یک تفنن و تفریح بدون عمق است؟ البته وجود عشق مجازی در باب معرفت به عنوان چاشنی خیلی هم خوب است اما مشکل آن جایی است که بیان مفهوم فقط ریشه در عشق مجازی داشته باشد و اصلا هیچ نگاهی به باب معرفتی و عشق حقیقی در آن اتفاق نیفتد و به نظر من چنین شرایطی ما را بسیار متضرر خواهد کرد. همین نوع نگاه باعث شده جوانان این دوره اصلا علاقه ای به مفاهیم و آموزه های معرفتی نداشته باشند و عموما به برگزاری همه امور در یک درجه کامل سطحی علاقه مندند. آنچه مسلم است، طیف جوان به سمتی از موسیقی پاپ رفته اند که شعرش مفاهیم خیلی سطحی دارد. * با توجه به توضیحات شما، چه دلایل و عواملی را باید در سطحی شدن مفاهیم به کار رفته در قالب موسیقی هایی که قابل توجه جوانان امروز است، دخیل بدانیم؟ در یک دوره زمانی در ایران خودمان، در اوایل انقلاب فقط مارش نظامی به عنوان موسیقی پخش می شد. پخش این نوع از موسیقی علی رغم آنکه گاهی واقعا لازم بود اما به حدی رسید که مردم از شنیدنش دلزده شدند. بعد از آن نوبت به موسیقی ایرانی رسید. همان طور که حتما شنیده اید نتیجه هر افراط به صورت منطقی تفریط است. دلزدگی از مارش، باعث روی آوردن مردم به موسیقی ایرانی شد اما روند افراطی توجه به این نوع از موسیقی هم تا آن اندازه ادامه یافت که باعث تکرار ماجرای دلزدگی شد اما این بار درباره موسیقی ایرانی؛ چون عرصه فقط برای هنرنمایی سازهای موسیقی ایرانی فراهم بود و این سازها حتی در صورت کوک نبودن و وقتی که هیچ حرفی برای گفتن نداشتند، باز هم باید در صحنه حاضر می شدند و برنامه اجرا می کردند. این شرایط دور جدیدی را به وجود آورد که در آن مردم موسیقی ایرانی را کنار گذاشتند و عرصه برای روی کار آمدن موسیقی پاپ در کشور فراهم شد. البته پاپی که در ایران مطرح شده، یک ریشه غربی دارد. * چرا غربی ها باید به رواج نوعی از موسیقی پاپ در ایران علاقه نشان دهند؟ چون این نوع موسیقی زمینه زیادی دارد که بتواند خلاء فرهنگی را در کشور باعث شود و این استعداد (امکان ایجاد خلاء فرهنگی) برای کشوری چون ما که غربی ها دوست دارند آن را در سیطره قرار دهند، یک امکان خوب و با ارزش است. اگر کمی به فاکتورهای این موسیقی دقت کنیم، سازبندی شعر از غزل واره های غربی تشکیل شده و فرم اجرا تماما غربی است. بنابراین چه دلیلی وجود دارد که ما نام چنین موسیقی ای را مردمی بگذاریم؟ آیا ساز حاج قربان، استاد شهناز و استاد کسایی مردمی اند یا سینتی سایزر و گیتار الکترونیک؟ با تمام این توضیحات، نام گذاری این موسیقی به عنوان نوع پاپیولار موسیقی برای من تعجب آور است.
دوشنبه ، ۵بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: موسیقی ایرانیان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]