محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804119618
گزارشی مستند از شباهت های «توافق هسته ای» آمریکا با ایران و کره شمالی
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: رسانه های غربی معمولاً کمتر به دلایل شکست توافق هسته ای کره شمالی نوشته و می پردازند. لذا، این خط استدلال آمریکایی ها که دلیل شکست این توافق، غیرقابل اعتماد و غیرمنطقی بودن «پیونگ یانگ» بوده در میان افکار عمومی آمریکایی ها و مردمان سایر کشورها هم جا افتاده است.به گزارش دولت بهار، آنچه در گزارش پیش روی به آن پرداخته شده، حاصل پژوهش گروه مطالعات آمریکای خبرگزاری بسیج است که با مستندات دقیق به بررسی این موضوع پرداخته که توافق هسته ای دولت آمریکا با کره شمالی، چگونه در دولت بعدی نقض شد! شباهت این مساله به توافق هسته ای ایران و این دغدغه که سرنوشت «برجام» در دولت بعدی آمریکا چطور خواهد بود مهم ترین بهانه برای بررسی شواهد برهم خوردن توافق کره شمالی در دولت بعدی آمریکا بوده است. اشاره رهبر معظم انقلاب اسلامی بارها در سخنان حکیمانه این دو سال اخیرشان، بر ضرورت هوشیاری مسئولان و خواص و رسانه ها و نخبگان و بالاخره آحاد جامعه نسبت به خدعه و بدعهدی نظام سلطه به رهبری آمریکا تصریح و تاکید فرموده اند. اما آیا مسئولان ذیربط به اوامر دقیق و مستند رهبری توجه لازم را داشته اند؟ مطابق با نص نامه سیدناالامام خطاب به ریاست محترم جمهوری که در پاسخ به نامه تبریک رئیس جمهوری به مناسبت اجرائی شدن برجام مرقوم فرموده بودند؛ به چند نکته بسیار مهم اساسی به عنوان تذکرات کلیدی اشاره شده است. معظم له می فرمایند: مراقبت شود که طرف مقابل تعهدات خود را به طور کامل انجام دهد. اظهارات برخی از سیاستمداران امریکائی در این دو سه روز کاملاً موجب بدگمانی است... در تبلیغات توجه شود که در برابر آنچه در این معامله به دست آمده، هزینه های سنگینی پرداخت شده است. نوشته ها و گفته هائی که سعی می کنند این حقیقت را نادیده گرفته و خود را ممنون طرف غربی وانمود کنند با افکار عمومی ملت، صادقانه رفتار نمی کنند. این گزارش، واگویه ای مستند از علل نگرانی اهل بصیرت و در راس آنها حضرت امام خامنه ای نسبت به خطر بدعهدی شیاطین عالم در چنین معامله پرهزینه و خطرناکی است. این گزارش صرفا به یکی از نمونه های بدعهدی و خیانت آمریکا در معامله با دیگر دولتها پرداخته و بی شک اگر قرار بر بررسی دقیق و موشکافانه و مستند خیانتهای آمریکایی باشد، لاجرم مثنوی، هفتاد من کاغذ شود! اما از باب عبرت و هوشیاری و دشمن شناسی، در ادامه گزارشی مستند از بازی کثیف آمریکایی ها در برجام نافرجامی که با کره شمالی به امضا رساندند، خصوصا تقدیم کسانی می شود که متاسفانه متصل به ماشین عملیات روانی دولت محترم هستند و رهبری انقلاب نسبت به خطر بی صداقتی آنان با ملت شریف ایران به رئیس جمهور محترم تذکر اکید داده اند. اما اصل ماجرا... .................................................................................. آزمایش بمب هیدروژنی کره شمالی طی هفته های گذشته بار دیگر بحث بر سر پرونده هسته ای این کشور را در صدر اخبار جهان قرار داد و به طرح برخی بحث ها درباره تاریخچه این برنامه و نحوه حرکت «پیونگ یانگ» به سمت آزمایش سلاح های اتمی منجر شد. در این میان، در کشور آمریکا، نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری این کشور چهارمین آزمایش هسته ای کره شمالی را دستاویزی برای تکرار اتهامات تأیید نشده قبلی درباره برنامه هسته ای ایران استفاده کرده و با مقایسه «برجام» با توافق هسته ای واشنگتن و پیونگ یانگ در سال 1994، ضرورت پیگیری سیاست فشار بر تهران همزمان با اجرای توافق را مورد تأکید قرار دادند. به عنوان مثال، سناتور «تد کروز»، نامزد جمهوری خواه انتخابات روز چهارشنبه، ساعاتی بعد از اعلام آزمایش هسته ای کره شمالی از «وندی شرمن»، که هم در مذاکرات هسته ای ایران و هم در مذاکرات کره شمالی نقش داشت، انتقاد کرد و گفت: «وقتی به کره شمالی نگاه می کنیم، مثل آینه نشان می دهد که اگر ما این مسیر نادرست با ایران (توافق هسته ای) را ادامه بدهیم، کار به کجا می کشد.» ( هافینگتون پست، 6 ژانویه ) سناتور «کروز»، البته تنها سیاستمداری در آمریکا نیست که دیپلماسی با ایران و کره شمالی را به جهت اینکه آن را «مماشات» می دانند نادرست و غلط قلمداد می کنند. در واقع، در حال حاضر، اکثر کسانی که برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا اعلام آمادگی کرده اند و عده زیادی از نمایندگان کنگره، همین عقیده را دارند. به عنوان نمونه، در زمان انجام مذاکرات هسته ای بین ایران و گروه 1+5، نمایندگان کنگره آمریکا بارها هشدار می دادند که دولت «باراک اوباما» در حال تکرار همان اشتباهاتی است که «بیل کلینتون»، رئیس جمهور اسبق در سال 1994 در جریان مذاکره با کره شمالی مرتکب شده بود و «برجام» نیز لاجرم به همان سرنوشتی دچار خواهد شد که «چارچوب مورد توافق!» (توافق هسته ای آمریکا و کره شمالی). رسانه های غربی معمولاً کمتر به دلایل شکست توافق هسته ای کره شمالی نوشته و می پردازند. لذا، این خط استدلال آمریکایی ها که دلیل شکست این توافق، غیرقابل اعتماد و غیرمنطقی بودن «پیونگ یانگ» بوده در میان افکار عمومی آمریکایی ها و مردمان سایر کشورها هم جا افتاده است. با این حال، بررسی موشکافانه پرونده توافق هسته ای آمریکا و کره شمالی نشان می دهد این باور عمومی شکل داده شده در پرتو اطلاعات اندک، چندان صحیح نیست. در واقع، چنانکه «کلارک سورنسون»، تحلیلگر آمریکایی دانشگاه مطالعات بین المللی «جکسون»، سال 2003 در تحلیلی نوشته، رفتارهای کره شمالی، ریشه در بی اعتمادی ها و بحران هایی دارد که روز به روز شکل گرفته اند. او می نویسد: مردم اغلب از من می پرسند چرا کره شمالی این اقدامات وحشتناک را انجام می دهد؟ پاسخ به این سوال در یک یا دو جمله کار راحتی نیست. این مسائل، طی زمان طولانی شکل گرفته اند و بنابراین، آنها را تنها می توان در بستر تاریخی شان به درستی درک کرد. مسئله اینجاست که در اخبار به ندرت به مسائل کره شمالی یا کره جنوبی پرداخته می شود، مگر در مواردی که بحرانی بروز می کند. بنابراین، وقایع روزانه ای که آن بحران ها را به وجود می آورند، اغلب در ذهن مردم نیستند. بخش اعظم کاری که کره شمالی انجام می دهد، واکنش به اقدامات یا سیاست های آمریکا است، اما اغلب اقدامات و سیاست هایی که کره شمالی ر آشفته می کند یا در رسانه ها گزارش نمی شوند و یا در لابه لای سندهایی مدفون می شوند که آنها را یا آدم های خیلی بیکار می خوانند یا خود کره ای ها. نتیجه این وضعیت این است که بخش زیادی از کارهایی که کره ای ها انجام می دهند، از دید خودشان در واقع منطقی و نظام مند است اما حتی از دید یک آمریکایی آگاه به اخبار، تحریک آمیز و احمقانه است. در این گزارش، نگاهی خواهیم داشت به وقایع و رفتارهایی که به شکست توافق هسته ای آمریکا و کره شمالی منجر شدند. بررسی این موضوع، از این حیث که آمریکا یکی از طرف های ایران در توافق هسته ای «برجام» است، اهمیتی دو چندان دارد. هر چند سیاست های کلی هسته ای نظام جمهوری اسلامی ایران بر اساس فتوای رهبر معظم انقلاب درباره حرام بودن استفاده از سلاح های اتمی، مسیر نهایی پرونده هسته ای کشورمان را حتی در صورت لغو «برجام» به کل از کره شمالی جدا می کند، اما رفتارهای این روزهای هیئت حاکمه آمریکا شباهت های زیادی با تصمیمات و اقدامات سیاستمداران این کشور بعد از امضای توافق موسوم به «چارچوب مورد توافق» با کره شمالی دارد. تهدیدهای هسته ای واشنگتن؛ گام های تسلیحاتی پیونگ یانگ دولت آمریکا از بدو تأسیس کره شمالی نقش زیادی در انزوای این کشور داشته و با مواضع خصمانه، «پیونگ یانک» را به سمت اتخاذ تصمیم های مناقشه آمیزتر سوق داده است. بین سالهای 1957 و 1958 آمریکا بر خلاف بند 13 (د) قرارداد آتش بس کره، تسلیحات هسته ای در خاک کره جنوبی مستقر کرد. (نقل از کتاب «جنگ و تروریسم دولتی» ، نوشته مارک سلدین، 2004) در آن زمان، فشارهای شوروی و هم پیمانان این کشور برای متقاعد کردن آمریکا به صرفنظر از این تصمیم به جایی نرسید. «پیونگ یانگ»، این اقدام آمریکا را تلاش برای بر هم زدن پیمان دو کره و تبدیل کردن کره به یک منطقه جنگ هسته ای دانست. کره شمالی در سال 1963 از شوروی برای دست یابی به تکنولوژی و تسلیحات هسته ای کمک خواست. شوروی با این درخواست موافقت نکرد، اما پذیرفت که به برنامه صلح آمیز هسته ای کره شمالی کمک کند. در خلال دهه های هفتاد و هشتاد میلادی، برنامه هسته ای کره شمالی، رشد قابل توجهی کرد. به همین دلیل، آمریکا شوروی را برای تجدید نظر در همکاری های هسته ای با پیونگ یانگ تحت فشار گذاشت. در نهایت، کره شمالی توافق پادمانی سه جانبه ای با آژانس بین المللی انرژی اتمی و شوروی در سال 1977 امضا کرد تا تأسیسات هسته ایش را زیر نظارت آژانس قرار دهد. کره شمالی، علاوه بر این، در سال 1985، معاهده «منع گسترش سلاح های هسته ای» (ان پی تی) را امضا کرد. در همین اثنا، مذاکرات بین کره شمالی و جنوبی که از سال 1990 آغاز شده بود، در سال 1992 به امضای «بیانیه مشترک هسته ایی زدایی از شبه جزیره کره» منجر شد. با این وجود، مداخله جویی های آمریکا در شبه جزیره کره و تحریم های این کشور علیه کره شمالی در سال 1992، به گونه ای پیش رفت که این توافق بارها نقض شد. بین سال های 1993 و 1994، دولت آمریکا آژانس را به انجام «بازرسی های ویژه» از سایت های نظامی تحریک کرد. آمریکا در همین زمان تصمیم گرفته بود رآکتور هسته ای «یانگ بین» در کره شمالی را بمباران کند. کره به همین دلیل در سرتاسر کشور آماده باش نظامی اعلام کرد و با استناد به بند ملاحضات امنیت ملی در «ان پی تی»، از تصمیم به خروج از این معاهده ظرف 90 روز آینده خبر داد. (سایت «انجمن کنترل تسلیحاتی آمریکا») در چنین شرایطی بود که در ژوئن 1993، آمریکا پذیرفت پایان دادن به مناقشات با کره شمالی مذاکره کند. این مذاکرات سرانجام به بار نشست و دو کشور در سال 1994 سند موسوم به «چارچوب مورد توافق» را امضا کردند. اما به مرور آشکار شد طرف آمریکایی، این توافق را بر مبنای محاسبات و معادلاتی در تحولات سیاسی داخلی کره شمالی امضا کرده بود که بعد از آنکه مشخص شد این محاسبات درست نبوده اند به تعهداتش عمل نکرد. امضای «چارچوب توافق شده» توافق هسته ای موسوم به «چارچوب توافق شده» در تاریخ 21 اکتبر سال 1994 میان دولت «بیل کلینتون»، رئیس جمهور وقت آمریکا و کره شمالی امضا شد. این توافق، به تأیید مجلس سنای آمریکا نرسیده بود و به همین دلیل، معاهده محسوب نمی شد. «پیونگ یانگ» در «چارچوب توافق شده» ملزم شده بود نیروگاه هسته ای بومی اش را با رآکتورهای آب سبک مقاوم تر در برابر اشاعه هسته ای جایگزین کند. واشنگتن در مقابل متعهد شد رآکتورهای آب سبک با ظرفیت تولید حدود 2000 مگاوات برق هسته ای برای کره فراهم کند. (سایت «انجمن کنترل تسلیحاتی آمریکا») در برابر توقف برنامه هسته ای و موافقت با بازرسی های آژانس بین المللی انرژی اتمی از تأسیسات، آمریکا همچنین تعهد کرده بود به کره شمالی نفت سوختی با نرخی برابر با 500 هزار تن در سال تحویل دهد. (سایت «انجمن کنترل تسلیحاتی آمریکا») «چارچوب مورد توافق»، همچنین آمریکا را از هر گونه «تهدید یا استفاده از سلاح های هسته ای» علیه کره شمالی منع کرده بود و دو طرف متعهد شدند در راستای عادی سازی روابط سیاسی و اقتصادی گام بردارند. (سایت «انجمن کنترل تسلیحاتی آمریکا») مخالفت های داخلی و توافقی «یتیم شده» از آغاز بعد از امضای این سند، مخالفت ها در داخل آمریکا با آن شروع شد. نمایندگان کنگره، اعم از قانونگذاران مجلس نمایندگان و مجلس سنا که «چارچوب توافق» را مماشات در برابر «رژیمی سرکش» قلمداد می کردند، شروع به وضع قانون ها و مصوباتی کردند که اجرای توافق را روز به روز با دشواری های بیشتر مواجه می کرد. از آنجا که مهم ترین بخش های تعهدات آمریکا نیاز به بودجه داشت موجی از طرح ها و قطعنامه هایی که تخصیص اعتبار برای «چارچوب توافق» را با محدودیت مواجه می کردند، آغاز شد. (به عنوان مثال ببینید اینجا ، اینجا ، اینجا ). تحقیق نگارنده نشان می دهد، کنگره صد و چهارم آمریکا که در سال 1995 تا 1996، یعنی از چند ماه بعد از توافق کره شمالی با اکثریت جمهوری خواه تشکیل شد، در مجموع 52 طرح درباره این کشور معرفی کرده که از میان آنها، 12 طرح به قانون تبدیل شد. در دوره های بعد و سال های بعد هم همین روال ادامه پیدا کرد. میزان این کارشکنی ها به حدی بود که «استفان باسورث»، رئیس سازمان «کیدو» (سازمانی بین المللی که برای نظارت بر اجرای «چارچوب مورد توافق» تشکیل شده بود)، بعدها در مصاحبه ای درباره همین اقدام آمریکایی ها گفت: «این سند، دو هفته بعد از امضای آن، یک یتیم سیاسی بود.» (پایگاه لوب لاگ ) کارشنکی های کنگره موجب شده بود تعهد آمریکا برای تحویل نفت سوختی تعهد شده، اغلب با تأخیرهایی همراه باشد که این موضوع همواره کره شمالی را عصبانی می کرد. در حوزه های دیگر هم وضع به همین منوال بود؛ لئون سیگال، تحلیلگر، «مرکز مطالعات بین المللی دانشگاه ام آی تی»، در مقاله ای ناعهدی های آمریکا را اینطور توصیف می کند: «آمریکا به هر آنچه خواسته بود رسیده بود، یعنی توقف برنامه پلوتونیوم کره شمالی که تا آن زمان می توانست پلوتونیوم کافی برای ساخت 50 بمب اتمی را تولید کند. اما واشنگتن به تعهداتش پایبند نماند و ... رئیس جمهور کلینتون، در اجرای این توافق کوتاهی کرد. او تا سال 2000، کار چندانی برای رفع تحریم ها انجام نداده بود. واشنگتن متعهد به فراهم کردن دو نیروگاه برق هسته ای تا سال 2003 شده بود، اما بتن های مربوط به زیربنای نیروگاه اول تا آگوست 2002 هنوز ریخته نشده بود. سوخت نفتی، تحویل شد، اما این کار به ندرت، سروقت انجام می شد. مهم تر از همه، واشنگتن به تعهدش در بند 2 چارچوب توافق شده که خواستار اقدام در راستای عادی سازی کامل روابط سیاسی و اقتصادی و پایان دادن به خصومت ها و رفع تحریم ها بود، عمل نکرد.» ( منبع ) دوران جورج بوش و توافق هسته ای با روی کارآمدن «جورج دبلیو بوش» پسر در سال 2001، اوضاع توافق هسته ای آمریکا و کره شمالی، بسیار بدتر از قبل شد. «جورج بوش»، در وعده های تبلیغات انتخاباتی، صراحتاً گفته بود که این توافق را باطل خواهد کرد. به همین دلیل بود که بعد از روی کار آمدن «بوش»، «کیم دائه جونگ»، رئیس جمهور وقت کره جنوبی، که به خاطر تلاشهای مثبت در عادی سازی روابط با کره شمالی برنده جایزه صلح نوبل شده بود، به کاخ سفید رفت تا مطمئن شود رئیس جمهور آمریکا گفت وگو با کره شمالی و اجرای توافق هسته ای را ادامه خواهد داد. اما چنانکه مجله تایم می نویسد: «وقتی بوش با کیم ملاقات کرد، تمام امیدهای رهبر کره جنوبی را بر باد داد و گفت امیدی به اینکه کره شمالی به توافقش پایبند بماند، نیست.» ( تایم، 7 ژانویه 2003) «جورج دبلیو بوش» مدت کوتاهی بعدتر در یک سخنرانی در سال 2001، گفت که دولتش قصد بازنگری در سیاست هایش در قبال کره شمالی دارد. چند ماه بعد، او گفت که گفت وگوهای موشکی با این کشور را قطع کرده است. کره شمالی، در واکنش به سیاست های جدید واشنگتن، در مارس سال 2001، این کشور را به انتقام تهدید کرد. «پیونگ یانگ»، سیاست های واشنگتن را «خصمانه» توصیف و اعلام کرد هم برای گفت وگو آماده است و هم جنگ. (منبع: سایت انجمن کنترل تسلیحاتی آمریکا) تنش در روابط دو کشور در ماه های بعد، تنها بیشتر از قبل شد. علی رغم آنکه آمریکا در «چارچوب توافق شده» به برداشتن گام هایی برای عادی سازی روابط و اجتناب از تهدید کره شمالی متعهد شده بود، ظاهراً دولت بوش تعمداً مسیری متفاوت را دنبال می کرد. سخنرانی سالانه بوش در ژانویه سال 2002 بوش و اسم بردن از کره شمالی، همراه با ایران و عراق، به عنوان سه «محور شرارت» تقریباً همه را به این نتیجه رساند که چشم اندازی برای اجرای توافق هسته ای وجود ندارد و تغییر نظام حاکم در «پیونگ یانک» آن چیزی است که «جورج بوش» برای پیگیری کردن آن روی کار آمده است. «تغییر رژیم؛ روی دیگر سکه توافق» البته مطالبه تغییر رژیم کره شمالی تنها، خواسته دولت جمهوری خواه «بوش» نبود و شاید گفتن اینکه این سیاست در واقع ادامه بخش دیگری از همان سیاستی بود که دولت دموکرات قبلی به دنبال آن بود، تعجب آور باشد. تنها در سال های بعد بود که آشکار شد دموکرات های دولت «بیل کلینتون» که از در آشتی جویی با کره شمالی وارد شده بودند دقیقاً به دنبال همان چیزی بودند که جمهوری خواهان اکنون از رهگذر سیاست مخاصمه برای دست یابی به آن تلاش می کردند: تغییر رژیم در کره شمالی. اولین بار، یک مقام کره شمالی، در مصاحبه ای در سال 2003 به صورت سربسته به این موضوع اشاره کرد. «سین یو سانگ»، معاون وزیر نیروی کره شمالی در آن زمان گفت: «آمریکا می گوید که در سال های گذشته سالانه 500 هزار تن سوخت سنگین برای ما تأمین کرده، اما این اقدام، معمولاً پس از موعد مقرر انجام شده است. علی رغم اینکه شرایط مختلفی وجود داشته که بر اساس آن آمریکا نمی توانسته سوخت سنگین را در یک موعد مشخص تحویل بدهد، اما فکر می کنم این تأخیرها، یکی از ترفندهای آمریکا است.» «سانگ» برای توضیح بیشتر گفت: «سال 1994، آمریکا به کره شمالی وعده ساخت دو رآکتور آب سبک و تأمین سوخت سنگین را داد، اما واشنگتن این وعده را بر اساس پیش بینی فروپاشی زودهنگام کره شمالی داده بود. ما در آن زمان، از این توطئه آمریکا آگاه شده بودیم.» (منبع، اینجا ) اظهارات این مقام کره شمالی، در کنار اطلاعاتی که در سال های بعد به دست آمدند این احتمال که دولت «بیل کلینتون» به امید صبر برای فروپاشی دولت کره شمالی در اجرای تعهداتش تعلل کرده باشد را تقویت می کند. سال 2005 روزنامه واشنگتن پست این موضوع را افشا کرد: «مقام های دولت کلینتون در محافل خصوصی گفته اند تنها دلیل موافقتشان با این طرح (ساخت رآکتورهای آب سبک در کره شمالی) در سال 1994 این بوده که تصور می کرده اند دولت کره شمالی قبل از تکمیل پروژه سقوط خواهد کرد.» ( اینجا ) (این روزنامه مارس 2015 هم نوشته است: «برخی از مقامات اسبق در دولت کلینتون گفته اند که آنها هرگز تصور نمی کرده اند مجبور به ساخت رآکتورهای آب سبک باشند، چون فرض آنها، که البته اشتباه بود این بوده که این رژیم قبل از ساخت رآکتورهای مورد نظر فروخواهد پاشید. اینجا ) بنابراین، «جورج دبلیو بوش» در شرایطی روی کار می آمد که یکی از محاسبات اصلی مقام های دولت قبلی یعنی سقوط کره شمالی محقق نشده بود. بر همین اساس، واشنگتن استفاده از سناریوی جایگزین را پیش گرفت. در همین راستا، بوش در ماه های پایانی سال 2002 سیاست تنش افزایی با کره شمالی را به اوج رساند. گفته شد که نهادهای اطلاعاتی آمریکا شواهدی در دست دارند که نشان می دهند کره شمالی برنامه ای مخفیانه برای غنی سازی اورانیوم و دسترسی به سلاح اتمی از این مسیر دارد. (منبع: واشنگتن پست ) بوش در یک کنفرانس خبری گفت: «ما کشف کردیم که آنها بر خلاف توافقی که با آمریکا داشتتند در حال غنی سازی اورانیوم، با هدف ساخت سلاح اتمی هستند.» ( اینجا ) پس از این ادعا، «جیمز کلی»، از مقام های ارشد وزارت خارجه آمریکا راهی پیونگ یانگ شد و در بازگشت در یک کنفرانس خبری گفت که کره شمالی به داشتن برنامه مخفیانه اورانیوم اعتراف کرده است. بوش، بر همین اساس اعلام کرد که آمریکا دیگر تعهدی به «چارچوب مورد توافق» ندارد و ارسال نفت سوختی به کره شمالی، متوقف می شود. کره شمالی، در پاسخ به این اقدام، بازرسان آژانس را از تأسیسات این کشور اخراج و اعلام کرد با بازفراوری میله های سوختی که تا این زمان تحت نظارت شدید آژانس بود، ساخت سلاح های هسته ای را به عنوان اقدامی دفاعی در برابر سیاست های واشنگتن از سر می گیرد. پس از ابطال «چارچوبمورد توافق»، کره شمالی به انباشت ذخایر پلوتونیوم برای ساخت ده سلاح های اتمی اقدام کرد. اما مهم ترین سوال، در اینجا این است که ادعای آمریکا درباره مسیر اورانیوم کره شمالی برای دسترسی به سلاح های هسته ای تا چه اندازه صحت داشتند و در سال های بعد در این مورد چه اسناد و مدارکی به دست آمد؟ «پاک نام سان»، وزیر خارجه اسبق کره شمالی در سال 2003 به شدت ادعاهای مقام وزارت خارجه آمریکا درباره اینکه کره شمالی به داشتن برنامه اورانیوم مخفیانه اعتراف کرده را تکذیب کرد و گفت که معاونش تعمداً به سوال «جیمز کلی» در این باره با لحنی مبهم جواب داده و گفته که کره شمالی برای جلوگیری از حمله پیش دستانه آمریکا داشتن چنین برنامه ای و حتی قوی تر از آن را حق خودش می داند. (منبع: فارن افرز ) وزیر خارجه اسبق کره شمالی علاوه بر این، سیاست "نه تأیید و نه تکذیب" کره شمالی در پاسخ به سوالاتی درباره توانمندی های هسته ای کشورش را حق پیونگ یانگ دانسته بود، درست همان طور که آمریکا برای خودش این حق را قائل است. علاوه بر اظهارات «جیمز کلی»، ادعاهای نهادهای اطلاعاتی آمریکا درباره برنامه هسته ای کره شمالی، به کل نادرست از آب درآمد تا آنجا که حتی دست راستی ترین تحلیل گران در داخل خود آمریکا آن را با ادعاهای دولت بوش درباره سلاح های کشتار جمعی عراق در سال 2003 مقایسه کردند. (به عنوان مثال، «دیود آلبرایت»، بازرس اسبق آژانس و مدیر موسسه علوم و امنیت بین الملل سال 2007 در گزارشی با انجام این مقایسه نوشته بود: «تحلیل های اطلاعاتی دولت بوش درباره برنامه (غنی سازی اورانیوم) کره شمالی هم ظاهراً نادرست بوده اند.»منبع: اینجا ) مارس 2007، یک مقام اطلاعاتی دولت بوش اعتراف کرد برنامه غنی سازی اورانیوم کره شمالی وجود نداشته است. واشنگتن پست، پنجشنبه 1 مارس، اعتراف دولت آمریکا را منتشر کرد. خواندن این مقاله که خلاصه ای از اقدامات آمریکا برای نقض توافق و شکل گرفتن بحران هسته ای کره شمالی را نشان می دهد خالی از لطف نیست: «دولت بوش، از ادعاهای دیرینه اش مبنی بر اینکه کره شمالی برنامه مخفیانه ای برای غنی سازی اورانیوم داشته عقب نشست تا برخی از کارشناسان را به این نتیجه برساند که تحلیل های اطلاعاتی آغازگر بحران های مربوط به برنامه هسته ای کره شمالی، غلط بوده اند. «ژوزف دی ترانی»، مسئول امور اطلاعاتی کره شمالی (در دولت آمریکا) روز سه شنبه به کنگره گفت علی رغم اطمینان زیاد از اقدام کره شمالی در خریداری موادی که می توانند برای استفاده در برنامه ای جهت تولید اورانیوم به کار گرفته شوند، درباره اینکه چنین برنامه ای اصلا وجود دارد، اطمینان کافی وجود ندارد. در همین حال، «کریستوفر هیل»، مذاکره کننده اصلی گفت وگوهای خلع سلاح هفته گذشته در کنفرانسی در واشنگتن گفت مشخص نیست که اصلا کره شمالی به تکنیک های لازم برای چنین برنامه ای رسیده باشد. «هیل» گفت: «اگر موادی که کره شمالی خریداری کرده در برنامه غنی سازی اورانیوم به کار گرفته نشده اند، حتما باید جای دیگری رفته باشند. خب. باید بحث کنیم ببینیم آنها کجا هستند و کجا رفته اند.» موضع این روزهای دولت آمریکا، کاملاً با اطمینان مقام های ارشد کشور در سال 2002 در تناقض است. در آن زمان، دولت آمریکا با قاطعیت پیونگ یانک را به داشتن برنامه اورانیوم مخفیانه متهم کرد و خواستار نابودی سریع آن شد. این اتهامات درباره برنامه اورانیوم ادعایی کره شمالی، نتیجه عکس داد و با دامن زدن به سیری از حوادث، در نهایت به اولین آزمایش هسته ای کره شمالی حدود پنج ماه پیش – البته با استفاده از یک ماده دیگر به نام پلوتونیوم – ختم شد. سال 2002، آمریکا انتقال نفت سوختی وعده داده شده به پیونگ یانگ ذیل توافق سال 1994 که تأسیسات پلوتونیوم کره شمالی را تعطیل کرده بود، متوقف کرد. ابطال توافق سال 1994 دست کره شمالی را برای ذخیره پلوتونیوم کافی برای ساخت 12 سلاح هسته ای باز کرد. پیونگ یانگ آزمایشش را با بخشی از آن پلوتونیوم انجام داد- در حالی که از اهمیت تأسیسات اورانیوم مورد ادعا کاسته شد. پلوتونیوم و اورانیوم غنی شده مسیرهای متفاوتی برای ساخت سلاح های هسته ای فراهم می آورند. کره شمالی سال گذشته قادر شد با بازفرآوری پسماندهای میله های سوختی – که در توافق 1994 تحت نظارت سازمان ملل بودند – به پلوتونیوم سطح تسلیحاتی برای آزمایش هسته ای در سال گذشته دست پیدا کند. برنامه غنی سازی اورانیوم، مستلزم این بود که پیونگ یانگ تأسیساتی با هزاران سانتریفیوژ جهت دست یابی به اورانیوم با غنای بالا جهت استفاده در سلاح اتمی بسازد. وقتی بوش سال 2001 روی کار آمد، عده ای از مقام های ارشد دولت، به صراحت درباره توافق سال 1994 که دولت کلینتون آن را انجام داده بود ابراز تردید کرده اطلاعات موجود درباره این تأسیسات اورانیوم را دستاویزی برای پایان دادن به آن قرارداد قرار دادند. سازمان سیا نوامبر 2002 در یک ارزیابی غیرمحرمانه به کنگره خاطرنشان کرده بود که کره شمالی ساخت نیروگاهی برای تولید اورانیوم تسلیحاتی کافی جهت ساخت یک یا دو سلاح اتمی در سال را آغاز کرده است. دیوید آلبرایت، بازرس سابق تسلیحاتی سازمان ملل و رئیس موسسه علوم و امنیت بین الملل هفته گذشته در گزارشی اطلاعات مربوط به تأسیسات اورانیوم کره شمالی را به اطلاعات غیرمعتبر قبل از حمله به عراق تشبیه کرد. «جوئل ویت»، یکی از مقام های اسبق وزارت خارجه آمریکا که اخیراً همراه با «آلبریات» دیداری با مقام های کره شمالی در پیونگ یانگ داشته هم در شماره آینده «واشنگتن کوارترلی» درباره این برآوردهای اطلاعاتی ابراز تردید کرده است. منبع: خبرگزاری بسیج
یکشنبه ، ۴بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها