واضح آرشیو وب فارسی:صید نیوز: امیدهای فوتبال ایران جمعه گذشته با باخت سنگین سه بر صفر در وقت های اضافه مقابل ژاپن برغم شایستگی از رقابت های انتخابی المپیک ریو ۲۰۱۶ حذف شدند و نکته جالب توجه این است که به زعم کارشناسان و چهره های شناخته شده فوتبال، کشورمان آکنده از ظرفیت بی پایان استعداد است اما متاسفانه هیچگاه نتوانسته ایم از این فاکتور استفاده بهینه کنیم و بامانع تراشی ها، بی برنامگی و لجباری خودمان تیشه به ریشه امیدها زده ایم تا بنوعی راه را برای شکنندگی تیم خودمان و صعود دیگران هموار کنیم . شکست شوک آور اخیر مقابل ژاپن و تاکتیک قابل سرزنش کادر فنی در وقت اضافی، باز هم بر این نظریه صحه گذاشت که فوتبال پایه ای ما نیاز حیاتی به زیر ساخت های روحی و روانی دارد و مادامیکه تغییر ذائقه ندهیم و ابرهای غلیظ کشمکش را از آسمان فوتبالمان کنار نزنیم، آش و کاسه همینی است که دیدیم . اگر بخواهیم در این یادداشت آسیب شناسی نماییم، باید اقرار کنیم که عوامل متعددی در ناکامی اخیر و همچنین شکست های غرور شکن فوتبال در سالهای اخیر دخیل بوده است . کافیست که نگاهی به گذشته کنیم تا مشخص شود در تمامی این ناکامیها ، نبود کار جمعی و انسجام میان مسوولان کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال و از همه مهمتر ناکارایی مدیران فوتبال ما کاملا محسوس بوده و این پاشنه آشیل دایره ناکارآمدی ها را گسترده تر کرده است . در مبحث فوتبال، بحث مسائل فنی شاید ۴۰ درصد موفقیت یک تیم را تضمین کند و بی شک اگر عوامل لجستیکی و پشتیبانی ، برنامه های راهبردی را بخوبی به پیش نبرند طبعا تیر آن تیم به سنگ خواهد خورد که نمونه بارز آن را در تیم امید دیدیم که در نهایت منتج به شکست تاسف بار مقابل ژاپن و حذف از گردونه رقابتهای مقدماتی المپیک شد. یک مثال بارز می تواند در این رهگذر به بسیاری از این ابهامات پاسخ دهد ، اینکه چگونه عراق جنگ زده با این همه مشکلات و مصائب به جمع چهار تیم برتر صعود می کند اما ما دست از پا درازتر از دوحه برمی گردیم . بدون هیچ شبهه ای باید اعتراف کرد که آنها برخلاف ما ، اجماع و مشورت پذیری را جانشین تفرقه کرده بودند و موفق شدند بر طبل موفقیت بکوبند . حتی اگر عراق درگیر در مشکلات متعدد،به جمع سه تیم برتر نرسد اما تا اینجای کار ، عملکردش تحسین برانگیز بوده است . بدتر از همه اینکه ، ما از همه داشته های خود نیز نتوانستیم بخوبی بهره بگیریم و با لج و لجبازی تمام قد بر نام برخی از بازیکنان قابل خود قلم قرمز کشیدیم در حالیکه اگر مصالح ملی را در اولویت قرار می دادیم ، می توانستیم به جای آنکه روی لبه تیغ حرکت کنیم ، به تیم امیدمان رنگ و لعاب بهتری بدهیم . وقتی احمد نوراللهی و علی علیپور خانه نشین شدند و توان آن را نداشتیم که بر خلاف ژاپن و کره بازیکنان لژیونر را به قطر ببریم ، معلوم بود که دست و پای تیم امیدمان را با طناب بسته ایم . اگر همانند رقبا ، دیپلماسی فوتبال را بلد بودیم و آزمون ، عزت اللهی و جهانبخش را به دوحه گسیل می کردیم ، حالا زانوی غم در بغل نمی گرفتیم، دنبال مقصر نمی گشتیم و علیه همدیگر شمشیر نمی کشیدیم . اینکه چرا کره و ژاپن در اینگونه مواقع با انبوه ستاره هایشان به میدان می روند ولی ما خودمان بدست خودمان تیشه به ریشه تیم امیدمان می زنیم ، نکته ای است که هم جای تعمق دارد و هم جای بسی شگفتی ؟؟!! سال گذشته وقتی میان کادر فنی تیم امید و کی روش شکراب شد ، بارها و بارها زنگ خطر جدی بصدا در آمد ولی فدراسیون فوتبال حتی یکبار آنها را زیر یک سقف جمع نکرد و بقول معروف کدخدا منشی ننمود تا راه برای رفع اختلاف هموار گردد. از سویی دیگر تنگناهای مالی باعث شد تا فدراسیون فوتبال دست به دامان حبیب کاشانی شود تا وی بتواند از طرق مختلف و به قول خودش ‘ افراد خیر’ پول را به بدنه تیم امید تزریق کند ، کاری که در هیچ جای دنیا نمی توان نمونه آن را دید. علی کفاشیان تصور می کرد که با اینکار تمامی موانع و مشکلات رفع می شود در حالیکه تفرقه میان کادر فنی امید و بزرگسالان از یک سو و کمبود اعتبارات و از همه مهمتر رویکرد تندخویانه مایلی کهن و کی روش از سویی دیگر کمر تیم را شکست . اگر به این موارد ، غیبت بازیکنان کلیدی و یادشده را اضافه کنیم ، قطعا به ناکارامدی ها بیش از پیش واقف می شویم . با این اوصاف باید پذیرفت توقع نابجایی است که ما به المپیک برویم ولی ژاپن ردای موفقیت بر تن نکند ؟! ژاپنی که بر خلاف ما ، از تمامی بضاعت خود سود برد و با برنامه ریزی دقیق و حساب شده،همه لژیونرها را به قطر آورده بود . از این فاکتور حیاتی چشم بادامیها که بگذریم ، بد نیست به یک نکته مهم دیگر اشاره کنیم ، اینکه استخوان بندی تیم ژاپن را بازیکنانی تشکیل می دادند که از سن ۱۰ – ۱۲ سالگی در برزیل تربیت شده و آموزش لازم را گذرانده بودند . کره و ژاپن سالهاست که در عرصه مسابقات مقدماتی جام جهانی و المپیک همواره درمنظومه بزرگان فوتبال آسیا قرار می گیرند و حتی خود را به صفوف بزرگان فوتبال دنیا رسانده اند اما ما همچنان در مسلخ بی برنامگی و روزمرگی گرفتار شده ایم . با این شرایط ، مثل روز روشن است آرزوی ما برای رفتن به رقابت های معتبری چون المپیک همانند حباب خواهد ترکید، کما اینکه در قطر نیز نتیجه ناکارامدی ها را بخوبی دیدیم و همچون گذشته با دست خالی به کشور بازگشتیم. بحث پایانی اینکه رییس فدراسیون فوتبال به عنوان پاسخگوی اصلی این ناکامی باشد و دلایل اصلی این ناکامی را که البته با توجه به اتفاقات و حاشیه های چند ماه اخیر تیم امید، دور از انتظار هم نبود،صریح و شفاف بازگو نماید. البته در میان بهت همگان ، این روزها شاهدیم این مدیر فنی تیم امید است که دائما منتقدان را به دوئل دعوت می کند و همانند یک طلبکار برای دیگران خط و نشان می کشد. رضا میرزائیان کارشناس فوتبال ورزشی** ۱۷۰۱ انتهای پیام /* ارتباط با سردبیر: [email protected] تماس بی واسطه با مسئولین
یکشنبه ، ۴بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صید نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 6]