واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>حوادث پزشکی>ماه گذشته ناسا، سازمان فضا - هوای آمریکا اعلام کرد که فضانورد جدید برای سفر به مریخ و اعزام به پایگاه فضایی بین المللی می پذیرد.به گزارش شفا آنلاین ،اما پیش از اینکه داوطلب شوید، بخاطر بسپارید که تاثیرات منفی سفرهای فضایی خصوصا بر سلامتی انسان زیاد است. گیر افتادن در سفینه کوچک فضایی و تحمل بی وزنی برای مدت طولانی عوارض منفی زیادی برای بدن و مغز فضانورد دارد. دانشمندان مشاهده کرده اند تغییرات فیزیولوژیکی که در سفر فضایی بر بدن تحمیل می شود، منجر به تغییرات بنیادی در مغز می شود. اخیرا دو مطالعه روی تاثیر جاذبه نزدیک به صفر روی مغز انجام شده است که با آنکه نمی توان مدعی شد نتایج آن کامل و کافی است، به میزان قابل توجهی چالش های گوناگون نورولوژیک، ناشی از بی وزنی را برای ما روشن کرده است. در یکی از این مطالعات دانشمندان ناسا با استفاده از MRI وfunctiona- MRI (نوعی از ام. ار. آی. که میزان فعالیت مناطق مختلف مغز با زیر نظر گرفتن تغییرات جریان خون در هر منطقه مشخص می شود)، مغز فضانوردان را قبل از سفر فضایی و پس از 6 ماه اقامت در فضا بررسی کردند. از فضانوردان خواسته شده بود که در مدت اقامت در ایستگاه فضایی تمرینات و عمل هایی را که با ماهیچه های کوچک دست و پا سروکار دارند، مثل نواختن موسیقی با کیبورد یا کارهای دستی انجام دهند. این دانشمندان پی برده اند که زندگی در محیط بی وزنی هزینه زیادی بر مغز وارد می کند: کاهش توان تفکر. مشاهده شد که پس از مدتی اقامت در ایستگاه فضایی، پس از بازگشت به زمین این افراد در تکمیل تمرینات ذهنی و هماهنگی کارهای فیزیکی - ذهنی دچار مشکل می شوند. مطالعه دوم که به طور مشترک با حمایت مالی آژانس فضایی اروپا و آژانس فضایی روس کاسموس انجام شده است، نشان می دهد قشرمخ خود را طوری برنامه ریزی می کند که بتواند مطابق با چالش های بی وزنی و سفر طولانی فضایی باشد. نتایج اولیه این مطالعات که تا سال 2018 ادامه خواهد داشت، در ژورنال تخصصی ساختمان مغز وعملکرد آن به چاپ رسیده است. سرپرست این گروه تحقیقاتی، آنجلیک ون اومبرژن، دانشجوی دکترای نوروساینس در دانشگاه آنتورب، فضا را محیطی چالش برانگیز برای بدن انسان می داند و تغییرات فیزیولوژیک حاصله را امری اجتناب ناپذیر. او می گوید: «عوامل موثر شامل بی وزنی، تشعشعات کیهانی، انزوا، بهم خوردن سیکل منظم شب و روز وحبس طولانی در محیط بسته است.» اومبرژن با ذکر اینکه عوامل تاثیرگذار به این فهرست محدود نمی شود، یادآور شد که تک تک این عوامل برای مغز انسان تازگی دارد و شرایط چالش برانگیزی بر آن وارد می سازد. از مغز 16 فضانورد، قبل و بعد از سفر به فضا ام.آر.آی اسکن به عمل آمد و عملکرد شبکه عصبی آن مطالعه و عدم هماهنگی بخش های مختلف پس از ماموریت فضایی تایید شد. برای مثال، از آنجا که فضانورد در محیط بدون جاذبه قرار دارد گوش داخلی سیگنال سقوط را به مغز مخابره می کند ولی سیگنال بینایی مبتنی بر سقوط وجود ندارد. مثال دیگرافزایش میزان مایع در سر است که سبب مخابره سیگنال مربوط به وارونگی عمودی می شود در حالیکه چشم وضعیت نرمال را مخابره می کند. اومبرژن کاهش توانایی ارتباط بین بخش حرکتی قشر مخ و بخش دهلیزی را پس از اقامت در فضا گزارش می کند. ارتباطی که لازمه ایجاد احساس تعادل و حرکت است. بدین ترتیب مشکلات حرکتی فضانوردان حین راه رفتن یا نااستواری هنگام ایستادن و همینطور مشکلات ناشی از بخش دهلیزی مغز مثل سرگیجه و تهوع و گیجی، توجیه می شوند. به گفته ون اومبرژن، علیرغم تعارض سیگناله ای واصله، مغز انسان ظرف چند روز خود را با این محیط خصمانه به نحو موفقیت آمیزی تطبیق می دهد. اگر قرار باشد که ماموریت آینده فضانوردان به سوی کره مریخ باشد، انجام چنین تحقیقاتی بسیار حیاتی است. تاکنون نتایج حاصل از این تحقیقات بسیار ابتدایی و پالایش نشده است، با اینحال نوید نتایج کامل تر و روشنگرانه تر را به همراه دارد. نتایجی که برای حفظ سلامت مسافران فضا حیاتی است.هافینگتون پست
یکشنبه ، ۴بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 138]