تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804493857
آقای جنتی! به فکر دنیای مردم و آخرت خود باشید
واضح آرشیو وب فارسی:یالثارات: خطاپوشی و با دیده اغماض نگریستن به افراد و اعمال آنان در زندگی خصوصی ستوده و مورد سفارش است اما همین سماحت و اغماض وقتی وارد حوزه زندگی عمومی به ویژه در عرصه فرهنگی که خوراک ذهنی و روحی افراد جامعه است نه تنها ستوده نیست بلکه امری نکوهیده و مذموم است و آن را دیگر اباحی گری و سهل انگاری می نامند نه خطاپوشی و رافت دینی. به گزارش نسیم، به دلیل همان اهمیتی که در صدر نوشتار به آن اشاره شد قوانین کشورمان که ملهم از اندیشه دینی هستند وظیفه نظارت و حفظ و حراست از حریم های فکری و فرهنگی جامعه و جلوگیری از دست اندازی به باورها و اعتقادات را بر دوش یکی از نهادهای قوه اجرایی یعنی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی قرار داده است. اما پس از روی کار آمدن دولت یازدهم، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به بیان های مختلف و به انحاء گوناگون کوشید که از زیر بار وظیفه ذاتی خود یعنی “ممیزی” و نظارت شانه خالی کند هر چند که در نهایت این مساله روی نداد و همچنان وظیفه نظارتی ارشاد پای بر جاست ولی به نظر می رسد نوعی دیدگاه سهل اندیش یا اباحه گرانه بر این موضوع حاکم شد تا امروز گونه ای از هرج و مرج در عرصه فرهنگ را شاهد باشیم هر چند باید اذعان داشت که این سهل انگاری فرهنگی تنها مختص دوران وزارت علی جنتی و دولت یازدهم نیست و تقریبا می توان گفت در تمامی دولت ها با قوت و ضعف های مختلف شاهد آن بوده ایم ولی مسیر حرکت دولت حسن روحانی در عرصه فرهنگ به گونه ای است که می توان حدس زد اتفاقی متفاوت از گذشته در حال تکوین است. نسیم می کوشد در سلسله مطالبی به نمونه هایی از این هرج و مرج و اباحه گری فرهنگی در عرصه های مختلف به ویژه نشر بپردازد و زیر پوست فرهنگ را به نمایش گذارد. در نخستین مطلب از این سلسله مطالب، نگاهی به کتاب “با موش ها” مجموعه شعرهای سیدمهدی موسوی، شاعری که چندی پیش از کشور متواری شد انداخته ایم. سید مهدی موسوی «با موش ها»یش به هر جا که سر می زند، نتیجه ای جز تخریب و تشویش ندارد. حیوانات جونده ی شعر او رگ و ریشه ی همه چیز را می جوند و از درون سست می کنند. شاهد این مدعا نگاهی چند بعدی به برخی مسائل اساسی زندگی بشری در شعرهای اوست. مفاهیم و واژه های پر بسامد این دفتر شعر گریه، مرگ، جنازه، خودکشی، تیغ، طناب، نیست، هیچ، قرص، تخت یک نفره و… هستند که با هیچ تلاشی نمی توان از این واژه ها و مفاهیم، چیزی سازنده، الهی، اخلاقی و یا انسانی بیرون کشید مگر این که اصلاً قصد چنین کاری نداشته باشیم بلکه به عکس قصد ما (یعنی آن هایی که خواهم گفت) از ارائه ی این فرهنگِ بی فرهنگی در هم شکستن تمام شالوده های فکری ای باشد که بشر در طی قرن ها ممارست فکری و از پی گیری شعاع انوار وحی ربوبی، به نیت تربیت، اعتلا و کمال کشف کرده و یا برساخته است. و این یعنی همان تفکری که مهدی موسوی البته دست و پا شکسته، خود را منتسب به آن نحله می داند: پست مدرنیسم. پست مدرنیسم که شعار نوشته بر پیشانی آن «شالوده شکنی» است -نه صرفاً نشان دادن اضمحلال شالوده ها و ابراز نگرانی و تشویش از این مسأله که در حیطه ی عملکردهای مدرنیسم بود- با تحرکات مبتنی بر ترجمه ی رضا براهنی، بیژن نجدی، علی باباچاهی و… به ادبیات ایران رسوخ کرد. این نطفه ابتدا در داستان و شعر سپید بسته شد، امّا بعد مهدی موسوی و تعدادی از شاگردانش پای این جریان را به میدان شعر منظوم (از اصطلاح منظوم شعری را مراد کرده ایم که از قواعد عروض و قافیه ی فارسی پیروی می کند، نه صرفاً نظم) باز کردند. این که این عمل، یعنی ریختن بی نظمی در قالب های منظم که اصطلاحاً آن را «غزل پست مدرن!» خوانده اند، پارادوکسی خودشکن شکل داده که البته این خود از طنزهای روزگار ادبیات ماست. «با موش ها»ی مهدی موسوی، همزمان چند بعد از زندگی بشری را هدف می گیرد؛ از “اعتقادات و الهیات” گرفته تا “شرعیات” و “اخلاقیات” که البته باید گفت سم مهلک در این مجموعه بیش از آن که بی اخلاقی و پرده دری مشمئز کننده آن باشد، تیشه بر ریشه اعتقادات و مبانی فکری زدن است. تمسخر باورهای دینی اشعار موسوی در برابر چشم کارشناسان اداره کتاب وزارت ارشاد، وجود پروردگار را منکر می شوند و مؤمنان را به سخره می گیرند: گلدسته ها دوباره اذان گفتند، رازی که نیست را به جهان گفتند نوری دوید در شب خاموشم با لامپ های قهوه ای «الله» (ص۴۲) یا علم یا که عقل… و یا یک خدای خوب -«باید چکار کرد تو را هیچ چی پرست؟!»(ص۶۷) تمام فلخفه ی تو! تمام خفسطه ی من!! خدای خوب و بزرگی است! [ولی وجود ندارد] (ص۱۰۴) البته در چاپ به جای واژه ی «خدای» سه نقطه گذاشته استکه مشخص نیست ناشر و ناظر خود را مورد تمسخر قرار داده اند یا مخاطب را یا قوانین کشور! این عمل ناشر و شورای ممیزی و مسئولین مجوز دهنده ی چاپ کتاب متن نقطه چین شده را از کتاب حذف نمی کند، بلکه فقط آن را نادیدنی می کند و زحمت یک سرچ اینترنتی را بر دوش جوانان و نوجوانانی که آگاهانه یا ناآگاهانه آن را مطالعه می کنند می گذارد. چرا که تمام شعرهای این مجموعه بارها و بارها در فضاهای حقیقی و مجازی پخش شده اند. بماند که نقطه چین کردنِ آن قسمت ها خود ترغیبی است برای تکمیل کردنِ شعری که نامرئی شده است. هیچی هیچ برخی فلاسفه مثل اگزیستانسیالیست های غیرباورمند به خدا، معتقد بودند اگرچه خدا وجود ندارد و زندگی معنای کلامی خود را از دست داده است، امّا انسان خود برسازنده ی معنای زندگیِ خود است، و به این حیلت از دام پوچی و بی معنایی می گریختند. امّا پشت منکر خدا شدن موسوی این نحوه ی معناداری زندگی هم نمی آید و پوچی آن توی ذوق می زند. گوشه ی صفحه نقطه ای گیجم! مرگ آن سوی کاغذ کاهی هر دو ضلعم به هیچ محدود است، هیچ چی خارج از مثلث نیست(ص۳۸) خوابی و دنیا خواب! تاریکی و تاریک است پس چشم را وا می کنی… چیزی نمی بینی(ص۴۵) دو چشم باز به یک سقف خالی از همه چیز فقط نگاه کن و هیچ چی نپرس عزیز!(ص۸۳) «دیوث»، روشنفکری شریف! مهدی موسوی، در یکی از مطالب فضای مجازی خود نوشته بود: « در لغت نامه سرچ کردم برای کلمه ی «دیوث» این توضیح آمد: آنکه درباره ی زن خود، حسادت و غیرت نداشته باشد. این واژه از زبان سریانی است و معرب شده است! خب! با این تعریف به نظر من دیوث، انسانی بسیار شریف و روشنفکر است که فهمیده است زن، یک انسان مثل خودش است و غیرت و حسادت هم جزء غرایز حیوانی اند که با کمی تفکر و تمرین می توان بر آنها غلبه کرد.» شاعر همین تفکر را در کتابش نیز صراحتا رسوخ داده و بیان می کند. تمسخر غیرت، ستایش خیانت و تخریب بنیاد خانواده بخشی دیگر از کتاب مجوز گرفته از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را شامل می شود. دو زن داشتم توی یک قلب با… دو زن مثل دو قطب آهنربا! … بدون «حسودی» و «مال کسی» دو زن مثل پایان دلواپسی(ص۳۳) از یک قفس به نام «تعهد» تا واژه ی مقدس رفتن فحشی به نظم و این همه قانون در جستجوی یک زن تازه(ص۹۵-۹۶) مرد «کاش» و «لابدها»، خسته از تعهدها زندگی معمولی، ارتباط پنهانی(ص۱۱۵) از قصه ی بی مزه ی وصل و جدایی ها روی کتت در جستجوی موطلایی ها … باید ببخشی که بدم، خیلی غلط دارم با هر که بودی باش! خیلی دوستت دارم بگذار تا مویی بماند از تو بر تختم با هرکه بودی باش! من با درد، خوشبختم!(ص۹۲) می شه خوابیده باشی با مریم یه ترانه بسازی از سارا!(ص۱۱) تشویق به خودکشی راویِ بدبخت شعرهای موسوی با وجود این همه پوچی و بی معنایی و خیانت، راهی به جز خودکشی در پیش رویِ خود نمی بیند هر چند که موسوی هیچ وقت نگفته با این همه علاقه و تشویق به خودکشی چرا خودش تا کنون این راه را برنگزیده است؟ تا خودکشیِ تو وسط من تا خودکشی من وسط وان(ص۹۵) کدوم چوبه ی دار تو مغزمه که قایم شدن پشت من مشت هام! خودم رو کجای خودم کشته ام که خونی شده کلّ انگشت هام(ص۳۵) از قرص ها که خودکشی را یاد می گیرند از سوسک ها که از تنم ایراد می گیرند! از نصفه های تیغ در حمام غمگینم می بینمت! امّا فقط کابوس می بینم(ص۹۰) می بینم و کنج خودم سردرد می گیرم رگ می زنم… هی می زنم… امّا نمی میرم(ص۹۱) وقتی که کارشناس ارشاد خواب بود! علاوه بر این مسائل قلم مهدی موسوی بی حیایی منزجر کننده ای دارد. توصیف شرم آور و کنایه آمیز پرده بکارت خواهر(!)، رابطه نامشروع همسر و ارتباط با منشی دفتر بخشی دیگر از اشعاری است که در بازارهای کتاب به دست جوانان می رسد. خواهرم فکر دوزش پرده، خانه را موش و سوسک پر کرده شعر می گویم از لب ساقی، در پیِ چشم آهویم دوستِ خوب و پاره ی تنم است، اکبر آقا که فاسق زنم است میوه را پوست می کند هرشب، غیرتم در کنار چاقویم(ص۷۴) به خواب رفتنم از حسرت هماغوشی ست(ص۸۳) چیز که هیچ چیز! فحشم بده عزیز اگزوز خاورم! شیر سماورم!!(ص۴۸) هر روز می کنم گریه برای تو هر شب غریبه ای را توی بسترم(ص۴۸) که روی تخت بغل منشی عزیز مشغول عشق بازی بعد ناهار بود(ص۶۵) موسوی گاهی چند عیب خود را در هم می آمیزد. بی عفتی کلام او را به همراه دین ستیزی اش در اهانت به نماز و خواب و خیال دانستن موعود به علاوه ی دفاع از جنبش مذموم سبز را در دو بیت زیر شاهد می آورم: خوردیم تخم مرغ دو زرده، حبسید نور! آن ور پرده از روی کار کرده نکرده برخاستیم! وقت نماز است!! در خواب بود خواب ندیده، پهلوی من دراز کشیده مولای سبزپوش رسیده… با این که سبز غیرمجاز است…(ص۷۲) البته اهانت او به حضرت صاحب الزمان(عج) محدود به این بیت نیست. در جای دیگر می گوید: از نامه ی سه شنبه شبِ بعدی تا چاله ای که پرت شدم در چاه(ص۴۳) حداقل دو شعر از این کتاب نیز قبل از چاپ مجموعه، توسط خواننده ی مرتد و معاند «شاهین نجفی» خوانده و منتشر شده اند. ناگهان زنگ می زند تلفن، ناگهان وقت رفتنت باشد مرد هم گریه می کند وقتی سرِ من روی دامنت باشد تا بیت آخر که دل به آبی آسمان بدهی، به همه عشق را نشان بدهی بعد در راه دوست جان بدهی، دوستت عاشق زنت باشد(ص۴۴) (واژه ی زنت هم سه نقطه است.) و ایضاً قسمتی از شعر شماره ی۴۰ (ص۱۲۶) صحبت درباره ی زشتی و پلیدی این اثر زیاد است و شاهد مثال ها به تعداد ابیات کتاب. “با موش ها” نمونه ای کم نظیر از اباحه گری و سهل انگاری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از ارائه مجوز نشر به آثار فرهنگی و هنری است؛ زیرا موارد آن نه فقط یک مصرع یا یک بیت بلکه ده ها و شاید صدها نمونه است که یا آشکارا خلاف شرع و عرف و باورهای مردم دارند و یا کلیت یک شعر مروج خودکشی، بی دینی، پوچی و روابط نامشروع است ولی با این حال دستگاه ناظر بر فرهنگ، آن را دارای صلاحیت برای عرضه به عموم تشخیص داده است.
شنبه ، ۳بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: یالثارات]
[مشاهده در: www.yalasarat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها