محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829226973
یادداشتی از حمید رضا صدر درباره سرطلایی/نیش بی مرهم
واضح آرشیو وب فارسی:کاپ: می توانم مو به موی بعد از ظهری که کفش هایش را آویخت تعریف کنم. آن دوشنبه پاییزی را. ساعت پنج 26 آبان 1354 در امجدیه را. روزی که پرسپولیس برابر نفتیانیک باکو که کاپیتانش بانیشفسکی بود 2- یک شکست خورد و تک گل پرسپولیس را محمد زادمهر زد. او آن روز به پایان 24 سال تلاش بی وقفه اش در میدان رسیده بود. با 19 گل ملی. آن روز قرآنی برابرش گرفتند تا بوسه ای بر آن زند، دسته گلی به دستش دادند و قول چهل هزار تومان پاداش دادند. آن روز ممد بوقی و روبه روی جایگاهی ها برایش سنگ تمام گذاشتند. آن روز آرزو کرد پسر 11 ساله اش شاهین، روزی روزگاری خاطره اش را در میدان زنده کند. آن روز برای ما پایان یک عصر به شمار می رفت. پایان یک دوران. همایون بهزادی برای ما بچه های ده، دوازده ساله نیمه دهه 1340 آن بالای بالا قرار داشت. مهاجم رعنا، شاداب و خوش سیمایی که به نظر می رسید هرگز پیر نخواهد شد. پیش از آنکه امجدیه نشین شویم، نام او و حمید شیرزادگان را با صدای عطا بهمنش از رادیو می شنیدیم و به تصاویرشان در روزنامه ها و مجله ها خیره می شدیم. خیره می شدیم و تلاش می کردیم حرکات و ضربه هایشان را در ذهنمان تصور کنیم. او اولین ستاره فوتبالی ایران با تعابیر جدید در دورانی بود که تلویزیون تدریجا خانه ایرانی ها را فتح می کرد و تعداد روزنامه ها و مجله ها بیشتر می شدند و بیشتر. عنوان «سرطلایی» را به او سنجاق کردند و بسان ستاره های سینما از او عکس گرفتند. همه اینها بهزادی را با همه رخدادهای فوتبالی عصر خود چه در میدان و چه بیرون آن گره زد. او هم بالا رفت و هم پایین. هم خندید و هم اشک ریخت. هم برنده شد و هم بازنده ... نادیده گرفتنش در فوتبال پس از انقلاب زخمی بر او زد درمان نشدنی. نیشی بر او زد بی مرهم. سال ها سپری شدند و او با صدایی که از فرط گرفتگی سینه و درد ریه هر سال خفه تر می شد، حرف زد، گله کرد و شکوه. تمام نشدنی. همایون خان در یک شب برفی در خرم آباد زاده شد، در 15 دی 1320. پدرش ارتشی بود و وقتی یک بار سرحال بود و پاسخ پرسش هایم را با حوصله می داد. گفت از کولی ها کولی تر زندگی کرده اند، از روستایی به روستای دیگر و از شهری به شهر دیگر. اینکه سرهنگ فرزانگان پسرخاله اش مدافع چپ تیم ملی بوده و امیرمسعود برومند پسر دایی اش کاپیتان. اینکه اگر برومند نبود احتمالا والیبالیست می شد یا در قلمرو دوومیدانی باقی می ماند. می گفت نزدیکانش نهیب می زدند «همایون قلبت ضعیف است و برای فوتبال مناسب نیستی». ولی فوتبال در قلبش جاری شد و او جلو رفت و جلو. اولین مربی اش فخری بود و بعد ابتهاج که ضربه زدن را یادش داد. سپس به عباس اکرامی رسید که او را در یکی از تیم های خردسال شاهین جای داد و اولین بار در آبان 1338 برابر کیان در ترکیب اصلی تیم جوان شده شاهین به میدان فرستاد. او را از پستی به پست دیگر جابه جا کردند. پیراهن ها را از شماره 2 تا شماره 11 بر تن کرد. هم مدافع راست بود و هم در خط میانی بازی کرد. سال 1339 در مسابقات قهرمانی کشوری در ساری در تیم قزوین به رهبری سروان اسداللهی هم درخشید. با شیرزادگان و اکبر دبیر سیاقی و همان سال برای نخستین بار با پیراهن سپید شاهین برابر تاج به میدان رفت. پشت سر جلالی پور، شیرزادگان و پرویز دهداری. تدریجا به شماره 10 – شماره ای که او را با آن به یاد سپردیم – نزدیک شد و با قد 176 متری اش در نوک حمله ایستاد. او و حمید شیرزادگان زوج طلایی را شکل دادند که بعدها هم نمونه ای در فوتبال ایران پیدا نکرد. گل سوم او به تاج در پیروزی 4-3 در فروردین 1341 نمایش تمام عیاری از ترکیب طلایی شیرزادگان - دهداری - بهزادی به شمار می رفت. دهداری در دقیقه 20 پا به توپ شد و پس از یک دریبل، توپ را به شیرزادگان داد. شیرزادگان توپ را برای بهزادی فرستاد و او با پای چپ دروازه منوچهر طیورچی را گشود. او هفته بعد در پیروزی 3-2 برابر شعاع در شرایطی که شاهین با دو گل عقب افتاده بود، دو گل زد. برابر تیم آمریکایی آل استار هم یکی از چهار گل شاهین را زد. بازی همایون خان را در بهار 1342 برای اولین بار از نزدیک دیدم. زمانی که فورتنادوسلدورف در امجدیه برابر منتخب تهران به میدان رفت. ژرمن ها 4-2 پیروز شدند ولی نمایش او دیدنی بود. گل اول شاهین را پرویز دهداری با دریافت توپی که از ضربه سر بهزادی در میان آلمانی های قلدر به او رسانده بود، زد. همایون خان 13 دقیقه بعد از میان چندین بازیکن وول خورده در محوطه جریمه گل دوم تیمش را به ثمر رساند. اولین راهیابی تیم ملی فوتبال ایران به المپیک 1964 توکیو بدون درخشش او و شیرزادگان میسر نمی شد. او در دیدارهای مقدماتی دروازه هند در کلکته طی پیروزی 3- یک دو گل زد که گل تساوی بخش او روند بازی را تغییر داد. او در تهران طی پیروزی 3- صفر هم یکی از گل ها را به ثمر رساند ولی همین اولین جنجال پر سر و صدای بزرگ فوتبال ایران در راه بود و او یکی از نقش آفرینانش به شمار می رفت؛ 6 بازیکن باشگاه شاهین که از همراهی با تیم ملی در سفری به شوروی سر باز زده بودند با محرومیت یکساله روبه رو شدند و راهی المپیک نشدند. او کنار حمید جاسمیان، مهراب شاهرخی، حمید برمکی، بیوک وطنخواه و حمید شیرزادگان نفر هفتم به شمار می رفت. سال 1347 فرا رسید و او مرد کلیدی دیدار نهایی جام آسیا شد. با قهرمانی برابر اسراییل در نبرد نهایی. جایی که با زانویی عمل شده و دردناک به میدان رفت و در حالی که تیم با یک گل عقب بود ضربه تساوی بخش را کنار فریبرز اسماعیلی به ثمر رساند تا پرویز قلیچ خانی گل دوم را بزند و تاریخ ورزش ایران ورق بخورد. آنچه فصل نهایی زندگی ملی اش – به رغم آنکه فقط 27 سال داشت – هم به شمار می رفت. رایکوف سکان تیم ملی را در دست می گرفت و او را انتخاب نمی کرد و پس از آن حسین کلانی، صفر ایرانپاک و غلامحسین مظلومی مردان اصلی نوک حمله می شدند. ولی پایان روزگار شاهین برای او به آغاز فصل درخشان دیگری رسید. او پس از انحلال شاهین ابتدا با پیراهن پیکان و سپس پرسپولیس نقش مهاجم کارکشته آلن راجرز را بر عهده گرفت. 3 گلی که همایون بهزادی در آستانه 32 سالگی اش به تاج/استقلال در شهریور 1352 در دیدار معروف 6 تایی زد، تاریخی به شمار می رفت. گل اولش را در دقیقه 50 زمانی که پرسپولیس دو گل به ثمر رسانده بود، زد که احتمالا بهترین گل بازی به شمار می رفت. توپ بعد از چند پاسکاری پی در پی بین پرسپولیسی ها به اسماعیل حاج رحیمی پور رسید و او توپ را سانتر کرد و کاپیتان بهزادی آنجا بود، روی خط محوطه جریمه تا با شلیکی سرضرب توپ را سمت راست دروازه منصور رشیدی جای دهد. او در دقایق پایانی دو گل دیگر به سنگربان بزرگ آبی پوش ها زد، به ناصر حجازی. آنچه آخرین پرده بزرگ زندگی ورزشی اش به شمار می رفت. کمی بعدتر در اردیبهشت 1353 با برکناری راجرز روی نیمکت رهبری تیم هم نشست و ترکیب بازیکن/مربی را پیدا کرد و یک سال بعد کناره گیری کرد و عنوان سرپرست پرسپولیس را کنار رضا وطنخواه به عنوان مربی گرفت. آنچه که تناسبی با تصویری که از او در ذهن داشتیم، نداشت. دلتنگی های همایون خان در سال های پس از انقلاب آنقدر عمیق بودند که او را از خاطره های ورزشی اش – و همینطور خاطره های همه ما – دور کردند و دورتر. او هرگز درباره پروازهای چندمتری اش در هوا حرف نزد، هیچ وقت تعداد گل هایش را نشمرد، جزییات قهرمانی اش در آسیا را توصیف نکرد و سه گلش برابر تاج/استقلال را به رخ نکشید. دیدار با او طی همه این سال ها با درددل آغاز می شد و با درددل هم به پایان می رسید. به نظر می رسید همه چیز برایش بدل شده به سقوط از یک پرتگاه با حرکت آهسته... حالا در این بعدازظهر زمستانی نکبتی از پشت این پنجره کوچک که برف آن سویش را در هوایی 10 درجه زیر صفر سپید کرده نگاهی به بیرون می اندازم و زمزمه می کنم «راحت شدی همایون خان، راحت شدی... ممنون برای همه خاطره های شیرین. وداع طولانی ات سرانجام تمام شد، تمام». *حمید رضا صدر لینک کوتاه: cup.ir/u/99424
شنبه ، ۳بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کاپ]
[مشاهده در: www.cup.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها