واضح آرشیو وب فارسی:مفتاح نیوز: به گزارش مفتاح، مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: امیدوارم خداوند نگرانی همه مؤمنین، در هر جای عالم هستند، از زن و مرد را برطرف سازد و با لطف و عنایت خودش جاده های روح ما را صاف کند که وقتی نگاه می کنیم خودشان را ببینیم و چیزی جلو آنها نباشد. باید از خدا کمک گرفت. خدا هم وعده داده است؛ «سنریهم آیاتنا فی الافاق و فی انسهم»(1). در آفاق یعنی بیرون. خلق خدا را نگاه کن. یکی را می بینی عزادار است، یکی غصه دار است، یکی دعوا کرده است. از یکدیگر گله دارند. خلاصه همه غمناکند. مشکل گشا خدا و خوبانند. ان شاء الله همه آنها را هم خدا نشانتان می دهد. همه جای عالم هستند. برای حل مشکلات بگرد و آنها را پیدا کن. هر وقت مشکلی روی داد به آن جا برو، یعنی همان جای خلوت. اصلاً ایمان در ذات انسان است. علم و کمال که از ایمان کسب می شود از آن جاست. هر وقت انسان نیاز پیدا کرد و خواست او را غم بگیرد پیدا می شود. کلامی، آیه یا حدیثی پیدا می شود و غم برطرف می گردد. در قلب و سر انسان که اسمش لوح محفوظ است جای دارد. در دسترس نیست. هر وقت نیاز پیدا کردی ظاهر می شود. برای نمونه بگویم چهل سال پیش، قوم و خویشی داشتیم که برای فرزندی که خدا به او داده بود مراسم میهمانی فراهم کرده بود. وقتی آن جا رفتیم دیدم یک مرد جوان در مجلس مردها صحبت می کند و یک زن جوان هم در مجلس زنها. مثل این که یک خورده باتوده ای ها هم سلیقه شده بودند. می گفتند چه نشسته اید که دولت همه را به جیب زده است و نظامیان دو تومان مزد می گیرند. و از این قبیل حرف ها که مال توده ای ها بود. هنوز صحبتی از انقلاب اسلامی نبود. فقط از دنیا حرف می زد. گاهی هم از امام ها و شهدا مایه می گذاشت، که مگر خون ما از خون شهدا رنگین تر است. و قیاس می کرد. خدا نکند آدم خودش را با امام ها قیاس کند. به خیالش در کربلا برای آب و نان شهید شدند. من در آن زمان سی ساله بودم به من خیلی سخت گذشت. می گفتم؛ این جا کجا بود آمدیم. از کسی که ما را دعوت کرده بود پرسیدم این شخص کیست. گفت: این داماد من است و دخترم را هم برده است مثل خودش کرده است. نمی دانم چه خاکی به سرم کنم. وقت شام خوردن پهلوی من نشست. جوان خوش رویی بود. زنندگی نداشت. من همان طور که غذا می خوردم گفتم: آدم خوب است شهید بشود، اما شهید الاغ چرا؟ بگذار جایی شهید شویم که قیمتی داشته باشد. پای رکاب کسی برای دین خدا. چون سر سفره بود و ساکت، به دل او چیزی خطور کرد. سر غذا خوردن یگانگی خیلی قشنگ است؛ همه یگانه، گرد هم با خیال راحت در یک خط می روند. غذا می خورند. این خیلی زیباست. ان شاء الله امامان هم می نشینند و ما را نگاه می کنند. این قضیه گذشت. تا این که دولت سابق غالب شد و دانشگاه را گرفت و این ها را کتک زد. این جوان هم دانشجو بود با باتوم زده بودند و سرش را شکسته بودند. بی حال زیر میز افتاده بود. پاسبانی آمده بود و یک تک پا به او زده بود و گفته بود ببین این جان دارد یا نه. اگر خلاص نکرده است یک تیر به او بزن. رفیقش به او گفته بود: خلاص کرده است و رفته بودند. این جوان همان جا یاد حرف من که سر سفره به او گفتم افتاده بود که من می خواستم خودم را قربانی کنم که فلانی دو تومان حقوق می گیرد. بعد با آن فامیل خود برخورد کردم. گفت: داماد ما در بیمارستان است. در دانشگاه او را زده اند و سرش را شکسته اند. اگر میل داری از او عیادت کن. چون جوانی خوش رو بود میل کردم که او را ببینم. وقتی وارد اتاق شدم گریه افتاد. گفت: فلانی، در دانشگاه وقتی گفت: ببین اگر خلاص نکرده است یک تیر به او بزن، به یاد حرف شما افتادم. یک حرفی از سر خیرخواهی زده بودیم و در قلبش جا گرفته بود. این حال آنهاست. نور فاطمه(س) مشکل گشای اهل زمین و آسمان، حتی ملائک و شوهرش امیرالمومنین(ع) و پدرش پیغمبر خداست. ائمه(ع) همه بچه های این خانمند. ائمه حتی امام زمان(عج) اگر چیزی به کسی بدهند انگار این خانم داده است. منتهی او مخفی است. شما هم او را در آخر جان و دلت مخفی بدار. (1) «ما آیات قدرت و حکمت خود را در آفاق جهان و نفوس بندگان کاملاً هویدا و روشن می گردانیم.» سوره فصلت، آیه 53. کتاب طوبی محبت – ص59 مجالس حاج محمد اسماعیل دولابی منبع: تسنیم
جمعه ، ۲بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مفتاح نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]