واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: کفار از این جهت که غافلند بد هستند. ولی از آن جهت که خداوند آنها را به وجود آورده است محترمند. نشنیده اید که پیامبر(ص) چقدر با آنها مودب حرف می زدند.عقیق : مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: خداوند به انسان حیات داده و ما را به وجود آورده است. اصلا بود او سبب بود ماست. نه این که بود ما سبب بود او باشد. دلیل وجود ما خداست. وقتی بود ما از بود اوست، آثار ما نیز از آثار اوست. دست و پا و کار و شغل ما همه مال اوست. کفار و اشقیا هم چنینند. فقط آنها نمی دانند. و الا نفس و حرکت و همه آثار آنها مال خداست. بنابراین کفار از این جهت که غافلند بد هستند. ولی از آن جهت که خداوند آنها را به وجود آورده است محترمند. نشنیده اید که پیامبر(ص) چقدر با آنها مودب حرف می زدند. چون وجودشان را از خداوند می دانستند، فقط می دیدند غافلند. هستی مال خداست که به خلقش داده است. خداوند دلیل وجود ماست، دلیل کلام ما، دلیل دین و مقصد ماست، دلیل فعل ماست و ما دلیل او نمی شویم. این منطق امروز که زحمت کشیده و برای بشر دلیل و برهان بر اثبات خداوند درست کرده اند چیست؟ این بشر کوچک، گردن کلفت در آمده است و می خواهد برای اثبات خداوند حرف بزند. بشر مخلوق می گوید: اثبات توحید می کنیم. یعنی کسی که ثابت است را داریم اثباتش می کنیم. تازه با این کار شک در دستگاه ماسوا می اندازد. مربا می خواهد برای اثبات مربی مدرک درست کند. آیا وجود شما اثبات می کند خدا هست یا او اثبات می کند که تو هستی؟ خلاصه، هستی ما از هستی خداست. بنابراین انسان به هستی خودش اعتماد می کند. در این صورت از مردن خبری نیست. هرچه بمیری باز هستی. آفت پذیر نیستی چون او مطلق است و آفت نمی گیرد. بنابراین انسان به مقصدش اعتماد و اطمینان و یقین پیدا می کند. می گوییم: خدا هست، پس دلیل من است و دلیل همه بندگانش. او مطلق است و صدمه ای نمی بیند. عوارض و حوادثی ندارد. و بر این اساس همه بندگانش را راحت کرد. خداوند در قرآن از بندگانش سئوال می کند. «الیس الله بکاف عبده»*؛ آیا خدا برای بندگانش کافی نیست؟ انسان در همه جا این آیه را می خواند، عملا می خواند. هر جا درمانده باشد. وقتی غصه دار شد، پیش خود می گوید: «الیس الله بکاف عبده» و خودش را راحت می کند. خداوند روزی کند که انسان در گرفتاری و خوشی، کلمات او را بفهمد و با فعلش حرف بزند. خداوند هم با فعلش با ما حرف می زند؛ با کارهایی که درباره ما می کند و کسی حاضر نیست حرفهای خدا را گوش بدهد. انسان وقتی مضطر شد، رب او این کلام را به انسان یاد می دهد: «الیس الله بکاف عبده» خداوند مرحمت کند که انسان با او سر و کار داشته باشد. خودش مرتب انسان را راهنمایی و هدایت می کند. پی نوشت: *سوره زمر، آیه 36 کتاب طوبای محبت – ص 46 مجالس حاج محمداسماعیل دولابی منبع:تسنیم
شنبه ، ۲۶دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عقیق]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]