تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1819213651
آیا مجلس خانه همه مردم ایران است؟
واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگ نیوز:
دولت که در هر صورت بی‌طرف می‌ماند!
آیا مجلس خانه همه مردم ایران است؟ آیا می‌توان از سخنان رئیس جمهور این نتیجه را هم گرفت که همان‌طور که اقلیت‌های بسیار کم‌جمعیتِ دینی حق دارند در مجلس شورا نماینده داشته باشند، اقلیتِ آمریکادوست، یا ضدانقلاب، در مجلس شورا نماینده داشته باشند؟!
گروه سیاسی فرهنگ نیوز، محمدحسین امینی: هیچ واقع‌بینی تردید ندارد که در میان ما ایرانی‌ها عده‌ای شیفته‌ی آمریکا هستند. گروهی با انقلاب اسلامی میانه ندارند، و دسته‌ای با آن مخالف‌اند. عده‌ای - ولو اندک - علاقه‌مند رژیم سابق‌اند و حتی برخی - عمدتاً از خانواده‌های نفاق - وامدار گروهک تروریستی منافقین در میان ما زندگی می‌کنند! اما آیا این افراد به خاطر علاقه‌مندی به آمریکا، یا رژیم سابق، یا مخالفت با جمهوری اسلامی «ملیت ایرانی» خود را هم از دست می‌دهند؟ طبعاً پاسخ این پرسش منفی است. و مسئله وقتی جنجال‌برانگیز می‌شود که آقای رئیس‌جمهور روز پنجشنبه در همایش استاندارها اصرار می‌کنند که بگذاریم مجلس «آینه واقعی ملت باشد و متعلق به همه مردم» باشد. ایشان ضمن اشاره به حق اقلیت‌های دینی در داشتن نماینده میگویند «...آیا ما باید یک جناحی در کشور را که جمعیت خود و هوادارانش به چیزی حدود 10 میلیون نفر می‌رسد ، نادیده بگیریم؟»آیا می‌توان از سخنان ایشان این نتیجه را هم گرفت که همان‌طور که اقلیت‌های بسیار کم‌جمعیتِ دینی حق دارند در مجلس شورا نماینده داشته باشند، اقلیتِ آمریکادوست، یا ضدانقلاب، یا سلطنت‌طلب، و یا منافق نیز به این دلیل ساده که بهر حال «جزئی از همه‌ی مردم» هستند حق دارند در مجلس شورا نماینده داشته باشند؟!در قانون اساسی به «لزوم نماینده داشتنِ همه‌ی جناح‌ها» اشاره نشده بلکه صرفاً به حق «اقلیت‌های مذهبی» در داشتن نماینده پرداخته شده است. بدین ترتیب آقای دکتر روحانی ابراز عقیده می‌کنند که شورای نگهبان، علاوه بر قانون اساسی، شرط دیگری را نیز باید لحاظ کند و آن «لزوم نماینده داشتن جریان‌های سیاسی» است. جالب‌تر اینجاست که خودِ ایشان - در همین سخنرانی! - تأکید می‌کنند که اساساً در کشور ما سیستم به سمت «حزبی شدن» حرکت نکرده است. و این ابهام پدید می‌آید که اگر سیستم کشور حزبی نیست چطور می‌توان تضمین داد که «همه احزاب» نماینده داشته باشند؟! آیا فقط اصلاح‌طلبان – چون صدایشان بلند است و در دولت علاقه‌مندانی دارند – باید نماینده داشته باشند؟ تکلیف احزاب و جریان‌های دیگر چه می‌شود؟!چرا اصلاح‌طلبان بیشتر رد صلاحیت می‌شوند؟ رئیس‌جمهور محترم حتماً بیش از ما رسانه‌ها را رصد می‌کنند. خط‌مشی رسانه‌های مخالف نظام همواره این‌گونه بوده که از یک جناح خاص در داخل ایران حمایت کرده‌اند. «حمایت» به این معنا که عیوب آن جریان را کمتر دیده و محاسن آن را بیشتر مطرح کرده‌اند. نام آن جریان خاص، با دقتِ تمام «اصلاح‌طلبان» است!آقای روحانی می‌توانند انصاف داده و بررسی کنند که بی‌بی‌سی، رادیو فردا، صدای آمریکا، رادیو زمانه و رادیو اسرائیل، در ۱۸ سال گذشته، «اصلاح‌طلبانِ ایران» را بیشتر نقد و رد کرده‌اند یا پشتیبانی و تأیید؟ پاسخ این پرسش به حدی روشن است که خودِ اصلاح‌طلبان بارها در دفاع از خود گفته‌اند «دشمن دنبال منافع خودش است و حمایت او از ما به معنای مشکل داشتنِ ما نیست!» به غلط بودن این توجیه هیچ کاری نداریم؛ اما همین دفاع، یعنی خودِ این جناح نیز رد نمی‌کند که موردحمایت رسانه‌های استکباری است، لیکن «دلیل حمایت» را چیز دیگری می‌داند.اینجا به آن «دلیل» هیچ کاری نداریم بلکه فقط به «نتیجه» کار داریم: وقتی یک جناح موردحمایت رسانه‌های استکباری باشد، خودبه‌خود و به‌طور کاملاً طبیعی، نهادهای نظارتی، امنیتی و اطلاعاتی کشور نسبت به آن جناح حساس‌تر می‌شوند. نتیجه‌ی طبیعیِ حساس‌تر شدن نهادهای امنیتی و اطلاعاتی و نظارتی هم چیزی نیست جز «بیشتر به چشم آمدنِ اشکالات و ایرادات اعضای آن جریان!» … یعنی اساساً پدیده‌ی عجیبی رخ نداده اگر تنها چند درصد از اعضای این جناح تأیید صلاحیت شده‌اند. علت به‌سادگی این است که این جریان مورد تأیید و تشویق دشمن بوده، به همین دلیل نهادهای نظارتی و امنیتی «به‌طور مداوم» مشغول رصد آن بوده‌اند، و «تمرکز اطلاعاتی» روی این مجموعه سبب مکشوف شدنِ «پرحجم‌ترِ» اشکالات آن شده است. مثلاً «عدم التزام به ولایت‌فقیه» در میان جریان اصولگرا هم هست - دقیقاً هست! - اما معمولاً دیرتر کشف می‌شود و حتی گاهی فرد موردنظر به سِمَت مربوطه هم دست پیدا می‌کند و این «عدم التزام» هنوز کشف نشده است؛ اما «عدم التزام» در میان اصلاح‌طلبان معمولاً حتی قبل از انتخابات برای نهادهای نظارتی روشن است؛ و این پدیده دلیلی ندارد جز «تمرکز مداوم دستگاه‌های امنیتی و اطلاعاتی و نظارتی» روی همه‌ی جریان‌های موردحمایت دشمن «ازجمله اصلاح‌طلبان». پس تفاوتِ تعدادِ رد صلاحیت شده‌ها نه‌تنها تعجبی ندارد و نشان نمی‌دهد که تبعیضی در میان است، بلکه حتی به معنای پاک دست و بی‌اشکال بودن جریانات دیگر هم نیست!فرمول «بی‌طرف ماندنِ دولت» چیست؟!خوب است آقای دکتر روحانی برای منتقدان روشن کنند که دولت تدبیر و امید دقیقاً با چه مکانیسمی موفق می‌شود هم «بی‌طرف» باقی بماند، هم «رییس دولت»[1] و «سخنگوی دولت»[2] توأمان به یک جریان کشور (اعتدالگرایان) اظهار علاقه‌مندی کنند؟! یادآوری این نکته خالی از لطف نیست که در جریان انتخابات سال ۸۸ یکی از بهترین بهانه‌های آشوبگران این بود که «یکی دو نفر» از اعضای شورای نگهبان تلویحاً به پیروزی یک جریان ابراز علاقه‌مندی کرده‌اند، لذا دیگر نمی‌توانند بی‌طرف و بی‌غرض بمانند و حق نظارت بر انتخابات هم ندارند! ازاین‌رو اصلاً مشخص نیست با وجود تجارب تلخ سال 88 ، دولت‌مردان با چه تضمینی گمان می‌کنند اعلام علاقه‌مندیِ آن‌ها به اعتدالگراها مخل بی‌طرفی دولت نخواهد بود؟! آیا روی «وفادار بودن منتقدین دولت به اصل نظام» حساب می‌کنند؟! همین چند روز پیش شاهد نبودند که در قصه‌ی سفارت عربستان چه هزینه‌ای از سوی مخالفان دولت به نظام تحمیل شد؟! اگر این روزها یکی از اعضای شورای نگهبان کوچک‌ترین اعلام علاقه‌ای به یکی از جناح‌های کشور کرده بود دقیقاً رسانه‌های اصلاح‌طلب و معتدل چه بلایی بر سر این شورا می‌آوردند؟! بماند که این شورا صرفاً «ناظر» است و «مجری انتخابات» نیست!اینکه مجریِ یک انتخابات به پیروزی یکی از طرفین رقابت اعلام علاقه کند و بگوید «آرزوی من پیروزی اوست!» اولاً چه لزومی دارد؟، ثانیاً با چه تضمینی نگران‌کننده نیست؟! اگر همین موضع‌گیری‌های دولت خدای ناکرده سبب شود جریان‌هایی تندرو - دقیقاً مثل سال ۸۸ - از لزومِ احراز سلامت انتخابات(!) حرف بزنند و مجدداً کمیته‌های غیرقانونیِ صیانت از آراء(!) راه بیفتند و دولت جمهوری اسلامی پیشاپیش متهم به عدم بی‌طرفی شود، تبعات امنیتی آن بر عهده کیست؟ آیا این «تدبیر» است که به عنوان مجریِ رقابت آرزوی برنده شدن یکی از رقبا را بکنیم؟! [1] - «به عنوان دولت اعتدال دلمان می‌خواهد معتدلان بروند مجلس و این آرزوی ماست.» / دکتر روحانی، 1 بهمن 1394
[2] - «...اصلاح‌طلبی در کشور یک واقعیت است و اصلاح‌طلبان معتدل نیز همگرایی خوبی با دولت دارند و این قابل‌تقدیر است و دولت هم نسبت به آنان نظر مساعد دارد، همان‌گونه که به اصول‌گرایان معتدل نگاه مثبت دارد... دولت همواره از اصلاح‌طلبان معتدل به دلیل نوع نگاهی که به دولت دارند سپاسگزار است و اینکه در مجلس آینده اصلاح‌طلبان و اصول‌گرایان معتدل حضور داشته باشند برای مجلس یک نقطه قوت است، همان‌گونه که حضورشان برای دولت یک نقطه قوت است، علاوه بر آن نیز تجربه نشان داده که طبق قانون هیچ جریانی در کشور قابل‌حذف نیست.» / سخنگوی دولت دکتر روحانی، 24 آذر 1394
94/11/1 - 23:18 - 2016-1-21 23:18:04
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگ نیوز]
[مشاهده در: www.farhangnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
سیاسی
پربازدیدترینها