واضح آرشیو وب فارسی:محیطی: ابوالقاسم فردوسی توسی (زادهٔ ۳۱۹ خورشیدی، ۳۲۹ هجری قمری درگذشتهٔ پیش از ۳۹۷ خورشیدی، ۴۱۱ هجری قمری در توس خراسان)، سخن سرای ایرانی و سرایندهٔ شاهنامه حماسهٔ ملی ایران است فردوسی را بزرگ ترین سرایندهٔ پارسی گو دانسته اند. کودکی و جوانی فردوسی در زمان سامانیان سپری شد شاهان سامانی از دوستداران ادب فارسی بودند آغاز سرودن شاهنامه را بر پایهٔ شاهنامه ابومنصوری از زمان سی سالگی فردوسی می دانند اما با مطالعه زندگی نامه فردوسی می توان چنین برداشت کرد که وی در جوانی نیز به سرایندگی می پرداخته است و چه بسا سرودن داستان های شاهنامه را در همان زمان و بر پایهٔ داستان های کهنی که در داستان های گفتاری مردم جای داشته اند، آغاز کرده است. از میان داستان های شاهنامه که گمان می رود در زمان جوانی وی گفته شده باشد می توان داستان های بیژن و منیژه، رستم و اسفندیار، رستم و سهراب، داستان اکوان دیو و داستان سیاوش را نام برد. سروده های فردوسی نه تنها در ایران، بلکه در بسیاری از کشورهای دیگر مورد پژوهش و بررسی قرار گرفته است؛ و در دانشگاه های شناخته شدهٔ دنیا ماننددانشگاه کمبریج انگلستان و دیگر دانشگاه های اروپایی و آمریکایی مورد مطالعه قرار گرفته است و تازه ترین پژوهش ها دربارهٔ شاهنامه در مرکز مطالعات خاورمیانه و اسلامی دانشگاه کمبریج منتشر شده است. از چند و چون دانش اندوزی و آگاهی فردوسی از دانش های روزگارش آگاهی دقیقی در دست نیست؛ اما از لابلای شاهنامه به نیکی دانسته می شود که وی بر ادب تازی و فلسفه و کلام روزگار خویش چیرگی داشته است. شاید به حدس و گمان بتوان گفت که وی، مستقیم یا غیرمستقیم، از بلاغت یونانی نیز آگاهی هایی داشته است؛ و این نکته از سنجش شاهنامه با نوشتارهای همسان آن از دیدگاه هنر صحنه آرائی به خوبی دانسته می شود؛ گرچه مجموعهٔ این آگاهی ها ممکن است نتیجهٔ شناخت ذوقی و قریحهٔ فردوسی نیز باشد. فردوسی سخن سرایی وطن پرست و در میهن خواهی استوار بود این باور پایدار او از جای جای شاهنامه و به ویژه از شور فردوسی در ستایش ایران و نژاد ایرانی به خوبی آشکار است. او از تاریخ نیاکان خود و داستان ها و افسانهٔ شاهان و تاریخ ایران آگاهی و یا به دانستن آن ها شوق و دلبستگی فراوان داشت و تربیت خانوادگی او نیز وی را بر این می داشت؛ و به همین سبب است که به این کار سترگ دست زد و تا هنگامی که گرفتار فقر و تهیدستی نگشت، یعنی مال و ثروت نیاکانی را بر سر کار شاهنامه نگذاشت، به دربار شاهان و جایزه های ایشان چشم نداشت. فردوسی در سرودن شاهنامه، گذشته از انگیزهٔ وطن خواهی و باورهای میهنی، کم وبیش پشتیبانانی داشته است. او خود از چند تن به نام یاد کرده است که ایشان به گونه ای در برانگیختن یاری او کوشیده اند یکی از آنان که بیش از همه مورد ستایش اوست، کسی است از بزرگان و فرمانروایان آن روزگار که فردوسی ویژگی هایش را برمی شمارد، اما آشکارا نام او را نمی گوید. پایگاه خبری محیطی زاد روز فردوسی شاعر بزرگ را به همه ایرانیان تبریک عرض می نماید.
پنجشنبه ، ۱بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: محیطی]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]