واضح آرشیو وب فارسی:اکسین پرس: مهدی مهدوی کیا ستاره سابق تیم ملی فوتبال ایران در گفت و گو با سایت بوندسلیگا از آرزوهایش سخن گفته است.مهدی مهدوی کیا که در بوندسلیگا بازی در هامبورگ، اینتراخت فرانکفورت و بوخوم را تجربه کرد، بیش از صد بازی هم برای تیم ملی ایران انجام داد. او در سال 2013 به دوران فوتبال حرفه ای اش پایان داد و حالا مایل است در 38 سالگی کارش را در عرصه مربیگری آغاز کند؛ از همین رو در تلاش برای کسب مدرک Bمربیگری از فدراسیون فوتبال آلمان است. در این چارچوب او به کمپ تمرینی باشگاه هامبورگ در زاکسن وگ آمده تا تجربیاتش را به فوتبالیست های نوجوان تیم های زیر 12 ساله ها تا زیر 14 ساله ها منتقل کند. به همین مناسبت گزارشگر وبسایت رسمی فدراسیون فوتبال آلمان با او مصاحبه ای ترتیب داده که در زیر می خوانید: آقای مهدوی کیا! چه چیزی شما را به این مرکز کشاند؟ -برای من همواره جالب بوده بدانم در آلمان بعد از جام ملت های ناامیدکننده 2000 چه اتفاقی افتاده است. خبر دارم که بعد از آن سرمایه گذاری زیادی در بخش های پایه انجام دادید. حالا خود من هم فعالیتم به گونه ای است که از نزدیک با حمایت از بخش پایه سر و کار دارم. پدیده های آینده دار یکبار در هفته به اینجا می آیند تا در تکمیل تمرینات باشگاهی شان در یک تمرین سیستماتیک هم شرکت کنند. ما روی تکنیک و تاکتیک کار می کنیم، علاوه بر آن بازی های جدی و منظمی هم برگزار می شوند و قصدمان این است که به این بچه ها کمک کنیم تا به سطحی برسند که بتوانند وارد مرحله بعدی شوند که منتخبی از هامبورگ یا یکی از بخش های پایه این باشگاه یا باشگاه سن پاولی خواهد بود. فعالیت در بخش پایه تا چه حد به شما امکان می دهد که نخستین تجربیات خود را در عرصه مربیگری بیاندوزید؟ -من می توانستم در میهنم ایران فورا سکان هدایت یک تیم دسته اولی را در دست بگیرم؛ اما آدم واقع گرایی هستم و معتقدم هر فوتبالیست خوبی الزاما مربی خوبی نمی شود. از همین رو تصمیم گرفتم از پایین ترین مرحله کارم را آغاز کنم. در باشگاه سابقم یعنی هامبورگ هم در بخش پایه فعالیت می کنم. آیا برای این بچه ها ماجراهای زیادی از دوران بازیگری تان تعریف می کنید؟ -اینها طبیعتا سوالات بسیاری دارند و من هم با کمال میل از تجربیاتم برایشان می گویم. خیلی از بچه هایی که اینجا هستند رویای فوتبالیست حرفه ای شدن را در سر می پرورانند، اما باید بدانند که تحقق این رویا کار آسانی نیست. استعداد داشتن به تنهایی کافی نیست، بلکه باید تمرینات بسیار منظمی را دنبال کرد. آیا حضور شما در این پایگاه دوران نوجوانی خودتان در دنیای فوتبال را تداعی نمی کند؟ -در ایران چنین امکاناتی مثل اینجا برای تمرین وجود نداشت. ما فقط در زمین های خاکی توپ می زدیم. حداکثر چند تورنمنتی هم گهگاهی در مدارس برگزار می شد. من تازه چهارده سالم که شد عضو یک باشگاه فوتبال شدم. این که خیلی دیر است! -بله. اما من سال های قبل از آن ورزش های دیگری هم انجام می دادم. در هندبال هم خوب بودم و حتی کاپیتان تیم ملی زیر 14 ساله ها شده بودم. با این حال زندگی واقعی من فوتبال بود. هر روز حتما پنج یا شش ساعت در زمین های خاکی فوتبال بازی می کردم. شما در ایران با تیم کیا اف سی حتی باشگاه ثبت کرده اید. چه اهدافی را دنبال می کنید؟ -باشگاه من خود را صرفا وقف بخش پایه کرده است. ما رده های بین یازده تا هفده ساله ها را تمرین می دهیم. مایلیم چند سال دیگر با این بچه ها در لیگ دسته اول ایران حضور پیدا کنیم. برای تحقق این هدف از متدهایی که من در آلمان می آموزم هم استفاده خواهیم کرد. چطور به این نتیجه رسیدید که دست به تاسیس یک باشگاه در رده های پایه بزنید؟ -متاسفانه در فوتبال ایران به ندرت در این بخش سرمایه گذاری می شود. حتی باشگاه های بزرگ تمام پول خود را برای تیم بزرگسالان هزینه می کنند. حالا من مربیانی دارم که در ایران حواسشان به تیم هایی که راه انداخته ام هست و کمکم می کنند؛ علاوه بر آن خودم این بچه ها را دو یا سه بار در سال به اروپا می آورم تا بتوانند در تورنمنت های اینجا شرکت کنند. تردیدی ندارم که این دوازده-سیزده ساله ها چند سال دیگر ملی پوش خواهند شد. با کمال میل کمکشان خواهم کرد که حتی روزی در اروپا هم بازی کنند. اهداف شخصی خودتان به عنوان مربی چیست؟ -خیلی دوست دارم یک روزی در بوندسلیگا مربی شوم، اما می دانم که مسیری که به این هدف منتهی می شود چقدر دشوار است. اما دوست دارم دقیقا مثل دوران بازیگری ام برای رسیدن به اهدافم از هیچ تلاشی فروگذار نکنم. از کدامیک از مربیان سابقتان بطور خاص تاثیر پذیرفتید؟ -من مربیان خوب زیاد داشتم. اما بطور خاص هوب استیونس مرا تحت تاثیر قرار داد. وقتی در فوریه 2007 به هامبورگ آمد، تیم ما در آخرین رتبه جدول قرار داشت و با گذشت بیست هفته فقط 15 امتیاز به دست آورده بودیم. چنین بیلانی بطور معمول سقوط تیم را در پی دارد، اما با استیونس توانستیم در پایان آن فصل به رتبه هفتم برسیم. او در انتقال تاکتیک و دیسیپلین بی نظیر بود. خودتان چطور مربی ای هستید؟ -من اصولا آدم صمیمی و آرامی هستم اما در سال های اخیر دریافتم که یک مربی باید گاهی سرسخت تر و قاطع تر باشد. در واقع لازم است ترکیبی از این ویژگی ها را با هم داشت. دوستانه و صمیمی برخورد کردن باعث پیشرفت هیچکس نمی شود (می خندد). جایی در پاسخ به سوالات قبلی اشاره کردید که در بخش پایه باشگاه هامبورگ هم مشغول به فعالیت هستید. کار شما آنجا چیست؟ -من به بخش های زیر یازده ساله ها تا زیر نوزده ساله ها تمرینات ویژه هجومی می دهم. همیشه آرزویم بود یک روزی دوباره به هامبورگ بازگردم. هامبورگ تیم محبوب من باقی مانده است و بهترین ایستگاه مسیر حرفه ای ام بود. سال گذشته ملاقاتی با برنارد پترز ،مدیر ورزشی این باشگاه، داشتم و گفتم دلم می خواهند بتوانم اینجا فعالیت کنم. بعد از آن خبر دادند که این امکان را در اختیارم می گذارند و حال از این بابت بسیار خوشحالم. اگر هامبورگ تیم محبوب شماست، طی دو سه فصل گذشته حتما خیلی عذاب کشیده اید! اینطور نیست؟ -واقعا سخت بود، مخصوصا بازی ضعیف مقابل کارلسروهه که گل مساوی تازه در ثانیه های آخر به ثمر رسید. وقتی شرایط را با دوران بازی خودم در هامبورگ مقایسه می کنم خیلی ناراحت می شوم. آن وقت ها تیم ما معمولا بالاهای جدول قرار می گرفت. اما حال نمی دانم دوباره موفق می شویم آنروزها را ببینیم یا خیر. ایکاش دو فصل اخیر دیگر تکرار نشوند. ترجمه: زکیه اختری
سه شنبه ، ۲۹دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اکسین پرس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]