تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816345265
استادان تازه کار مشکل معیشتی دارند
واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: قدس/ جامعه حرفه ای/ اعظم طیرانی: بیش از یک دهه از فعالیت کانون های صنفی دانشگاه های کشور می گذرد.این کانون ها به منظور ایجاد فضایی برای ارتباط، هم اندیشی، مشارکت و استفاده بهینه از نظرهای اعضای هیأت علمی دانشگاه ها، پژوهشگاه ها و مؤسسه های آموزش عالی و پژوهشی دولتی و غیر دولتی در راستای اهداف علمی، فرهنگی و اجتماعی جمهوری اسلامی ایران و حفظ کرامت و حقوق مادی و معنوی دانشگاهیان تشکیل شده است.هدف کانون های صنفی اعضای هیأت علمی دانشگاه، تعالی نظام علمی دانشگاه در کشور است که توجه به آموزه های دینی و قانون اساسی و ارزش های تعیین شده در اسناد بالا دستی، هنجارهای فرهنگی و اجتماعی، روحیه کار جمعی، ایجاد انگیزه و عزم لازم برای تحقق اهداف علمی، فرهنگی و اجتماعی و همچنین حفظ کرامت و حقوق اعضای هیأت علمی دانشگاه هاست. این مهم را بهانه ای برای گفت وگو با دکتر سید جواد امامی، رئیس هیأت مدیره کانون صنفی استادان دانشگاه علم وصنعت قرار دادیم تا برنامه های پیش روی کانون های صنفی اعضای هیأت علمی دانشگاه ها را از زبان ایشان بشنویم . آقای دکتر! کار کانون های صنفی در دانشگاه ها چیست ؟ بیش از یک دهه است در دانشگاه ها کانون هایی با عنوان انجمن های صنفی یا جمعیت صنفی شکل گرفته و در زمینه های رشد و ارتقای وضعیت صنفی، بهبود وضعیت رفاهی، معیشتی و دفاع از حقوق فردی اعضای هیأت علمی فعالیت دارد. همچنین کانون های صنفی دانشگاه ها می کوشند با حفظ شأن و جایگاه اعضای هیأت علمی در جامعه و اعتمادی که مردم به این قشر دارند، بر نظام های مختلف اجتماعی، فرهنگی و سیاسی تأثیرگذار باشند. کانون های صنفی برای حفظ منزلت اجتماعی استادان چه وظیفه ای برعهده دارند؟ مهم ترین نقش کانون های صنفی استادان دانشگاه، انعکاس جایگاه اعضای هیأت علمی و استادان به بخش های مختلف و نهادهای اجتماعی است تا در سایه این ارتباط زمینه ورود استادان به عنوان افراد صاحب نظر در مناسبات و تقسیم سازی های مختلف اجتماعی فراهم شود. البته این ارتباط باید سال ها پیش در کشور شکل می گرفت تا اکنون شاهد نتایج آن بودیم. با این حال هنوز هم این تعامل بسیار کند پیش می رود و رضایت بخش نیست. مشکلات صنفی استادان در چند گروه قابل بررسی است؟ به اعتقاد من، مهم ترین مشکل صنفی استادان دانشگاه، تبیین نشدن جایگاه آن ها به عنوان شؤون برتر اجتماعی و مورد اعتماد جامعه است؛ زیرا آن گونه که شایسته است، بویژه از سوی دستگاه های مسؤول، نظام های سیاسی و تصمیم گیری برای حل مشکلات جامعه، شأن استادان رعایت نمی شود؛ چرا که نگاه برخی از بخش ها به جامعه دانشگاهی نگاه تابع و پیرو بودن است، در حالی که دانشگاه محیط عقلانیت و تضارب آراست و ذات یک محیط علمی اقتضا می کند با کنجکاوی و طرح پرسش، موضوع ها را بررسی کند، اما متأسفانه درک این نظام هنوز آن گونه که باید صورت نگرفته است، بویژه در بخش استادان علوم جدید و علوم انسانی این نگاه بیشتر سنگینی می کند و زمینه لازم برای انگیزش و تلاش بیشتر استادان را از بین می برد. در پایان این حلقه، مسایل شغلی و رفاهی استادان مطرح می شود. در مقایسه با 10سال گذشته قدرت خرید افراد با توجه به افزایش نرخ تورم بیش از 30 درصد کاهش یافته، اما اعضای هیأت علمی افزایش دریافتی نداشته اند و بیشتر آنان بویژه استادان تازه کار معیشت پر تنگنایی دارند که این متناسب با شأن و جایگاه علمی آن ها نیست. بنابراین با توجه به اینکه باید اعضای هیأت علمی دانشگاه ها زمینه و فضای لازم برای تفکر داشته باشند، شایسته است تمهیداتی برای جبران بخشی از مشکلات معیشتی آن ها اندیشیده شود تا با طیب خاطر به مطالعه، تحقیق وپژوهش بپردازند. به نظر شما تاکنون مشکلات صنفی چقدر بر روی کیفیت تدریس استادان دانشگاه تأثیرگذار بوده است؟ به اعتقاد من، در بیشتر دانشگاه ها بویژه دانشگاه های بزرگ به رغم وجود این مشکلات و تنگناها، اعضای هیأت علمی ایثارگرانه می کوشند مسؤولیت خود را به بهترین نحو انجام دهند و هر ساله شاهد شکوفایی علمی، پژوهشی و افزایش انگیزه آن ها بوده ایم. چرا که این قشر در افقی آرمانی به مسؤولیت های خود نگاه می کنند و در این زمینه حاضر به کوتاهی نیستند، اما هنگامی که استادی برای حفظ معیشت خانواده خود ناچار باشد در دانشگاه های مختلف تدریس کند، به طور حتم از پژوهش و قابلیت هایی که می تواند در رفع مشکلات اساسی کشور تأثیرگذار باشد، باز خواهد ماند. بنابر این شایسته است نگاه حاکمیت به اعضای هیأت علمی و استادان دانشگاه، نگاه به قطب های بنیادی و اصولی حل مشکلات کشور باشد، چرا که آن ها سرمایه های عظیمی هستند که اگر مورد بی توجهی قرار گیرند، مشکلات در حوزه های مختلف فرهنگی، اجتماعی و حتی سیاسی باقی خواهد ماند و برای رفع آن هزینه های زیاد و غیر قابل جبرانی به جامعه تحمیل خواهد شد. جایگاه اجتماعی استادان دانشگاه در مقایسه با برخی از گروه های حرفه ای مثل ورزشکاران و هنرمندان چقدر رعایت می شود؟ طبق نظر سنجی های عمومی انجام شده طی سال 87 یا 88 در کشور، استادان دانشگاه با رتبه 83 بالاترین جایگاه اعتماد اجتماعی را کسب کرده بودند و این نشان می دهد، جامعه برای استادان دانشگاه شأن وجایگاه قابل قبولی قایل است، اما در بخش های تصمیم سازی اهمیت و بایستگی لازم شکل نگرفته و متأسفانه به استادان دانشگاه آن گونه که باید، پرداخته نمی شود، در حالی که احترام به حفظ جایگاه استادان، احترام به جایگاه علم است و اگر جامعه ای به استادان خود بها بدهد، این بها دادن به بخش های مختلف تسری پیدا می کند و به عنوان یک ارزش، متضمن حفظ وجایگاه سایر اقشار جامعه نیز می شود. در تصمیم گیری ها چقدر از دیدگاه های استادان دانشگاه برای رفع معضلات اجتماعی استفاده می کنند و چقدر به نظر آن ها اهمیت داده می شود؟ همان طور که گفتم، این مهم بندرت اتفاق می افتد و یکی از مشکلات وتنگناهای موجود است که باید مورد توجه کانون های صنفی قرار گیرد .کانون های صنفی باید این مهم را وجه همت خود قرار دهند تا شأن وجایگاه استادان به گونه ای مطرح شود که ناخودآگاه از سوی جامعه مورد تقاضا قرار گیرد و بخش های مختلف تصمیم گیری، تصمیم سازی و حاکمیتی با اشتیاق به سمت دانشگاه ها و استادان برای حل مشکلات کشور هدایت شوند. متأسفانه نظام های تصمیم گیری وتصمیم سازی ما در زمینه استفاده از دیدگاه های اعضای هیأت علمی و استادان دانشگاه حلقه مفقوده ای دارد که بخشی از آن به دلیل تنگ نظری و بخشی دیگر به دلیل نگاه منفی به این قشر مغفول مانده است درحالی که اگر اعتماد به اعضای هیأت علمی دانشگاه ها از سوی این نظام ها صورت گیرد، آینده ای درخشان خواهیم داشت .همان طور که در بخش صنعت این اتفاق افتاده و شاهد نتایج آن هستیم و بیشتر کشورهای متمدن نیز این مسیر را طی کرده اند.
سه شنبه ، ۲۹دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[مشاهده در: www.qudsonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها