واضح آرشیو وب فارسی:ریشه: ساکنین هیواری بازار، روستایی دورافتاده در هند، با برنامه ریزی کاری کردند که امروز به ثروتمندترین روستای این کشور تبدیل شده اند. پایگاه خبری ریشه : ساکنین هیواری بازار، روستایی دورافتاده در ناحیه ی احمد نجار از ایالت ماهاراشترای هند، با برنامه ریزی کاری کردند که از یک منطقه ی کم جمعیت در نیمه ی دهه 1990، امروز به ثروتمندترین روستای این کشور تبدیل شده اند. اخیراً رشد ناخالص ملی این روستا به بالاترین حد در میان کل روستاهای کشور رسیده است. جمعیتِ 150 نفریِ آن از متوسط درآمد 30000 روپیه ای در ماه (معادل 450 دلار) برخوردارند. به علاوه حدود 60 خانواده از 235 خانوار این روستا میلیونر هستند. هرسال محصولات فراوانی از پیاز، سیب زمینی و ارزن از زمین های کشاورزی منطقه برداشت می شود و تصور این که تا همین چند سال پیش این اراضی بایر بودند و کسی به آن ها توجهی نمی کرد، دشوار است. تا نیمه ی دهه ی 1990 این دهکده بسیار فقیر بود و هنوز تحت تأثیر عواقب قحطی شدید سال 197 قرار داشت. مردم افسرده و ناامید شده و تلاش برای زنده ماندن دشوار شده بود. مردم کم کم به مشروبات الکلی روی آوردند و وضعیت بدتر شد. درنتیجه حدود 90 درصد جمعیت روستا، ازآنجا مهاجرت کردند. مابقی هم هیچ هدف و ایده ای برای آینده نداشتند. کدخدای روستا بسیار پیر بود و هیچ تصوری درباره وضعیت روستا نداشت. بدین ترتیب جوانان احساس کردند که به حمایت و راهنمایی رهبری قدرتمندتر احتیاج دارند. سال 1980 آن ها به سراغ پوپاترو پاوار، تنها فرد تحصیل کرده روستا رفتند که ازقضا او هم به دنبال یافتن کار اداری قصد مهاجرت داشت؛ اما مردم نقشه جدیدی برای او ریخته بودند و از وی خواستند به عنوان نامزد در انتخابات محلی شرکت کند که او در ابتدا تمایلی نداشت اما نهایتاً به عنوان «سرپنج» (رییس گروه حاکم بر یک روستا) انتخاب شد. وی پس از رسیدن به این منصب جدید، در آغاز کار مردم را راضی کرد میکده ها را تعطیل کنند. سپس برای اعطای وام به کشاورزان بی بضاعت از بانک ماهاراشترا تلاش کرد و بخشی از منابع مالی را صرف ارتقای سیستم آب منطقه، جمع آوری آب باران و طرح های ذخیره آب کرد. او روستاییان را به ساخت 52 خاک ریز خاکی، 32 خاک ریز سنگی و 9 سد کنترلی واداشت. درنهایت پروژه ی او جواب داد به گونه ای که ذره ای آب در این روستا که متوسط بارش سالیان در آن فقط 15 اینچ بود، به هدر نمی رفت و در فصل بارندگی سطح زمین های زیر کشت از 50 جریب به 170 هکتار رسید. مشکل کمبود آب حل شد، مهاجران به تدریج به روستا برگشتند و تعداد خانوارها از 90 به 235 رسید. مردم خوشحال تر بودند بیشتر باهم همکاری می کردند و در حل مشکلات به هم یاری می رساندند. پاوار سیستم هایی را طراحی کرده بود که در آن دو یا سه خانواده به کمک هم باید روی مزارعشان کار می کردند بدین طریق ایجاد جامعه ای متحد و اجتناب از استخدام کارگران را در میان مردمک جا انداخت. اکنون هیوار با رشد روزافزون نظم و قانون به الگویی برای دیگر روستاها تبدیل شده است.
سه شنبه ، ۲۹دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ریشه]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]