محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831247777
روایتی از لحظه های شیمیایی در شلمچه
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): 26 دی ماه مصادف با بیست و یکمین شهادت سردار شهید بنامعلی محمدزاده فرمانده گردان مقداد و قائم مقام تیپ ذوالفقار لشکر 31 عاشورا بود.بنامعلی محمدزاده، در سال 1339 در اردبیل به دنیا آمد. تحصیلات متوسطه خود را در تهران به پایان رساند و تحصیلات نظامی را در دانشگاه امام حسین (ع) سپری و در سال 1360 ازدواج کرد. کبری،اکبر،صغری وعلی اصغر ثمره این ازدواج است. وی پس از ورود به سپاه، در سمت فرمانده گردان در دفاع مقدس شرکت کرد و روز 26 دی ماه سال 1365 در حالی که فرمانده گردان مقداد و معاونت «تیپ ذوالفقار لشکر 31 عاشورا» را برعهده داشت در منطقه شلمچه و «عملیات کربلای5» بر اثر اصابت ترکش دشمن به شهادت رسید. او و همرزم و دوستش سردار شهید داور یسری، فرمانده سپاه اردبیل را می توان از فرماندهان و سرداران عاشورایی استان اردبیل برشمرد که با رشادت ها و فداکاری هایی که از خود بر جا گذاشتند، هیچ وقت از ذهن مردم خداجو و شریف ایران فراموش نخواهند شد. در عملیات والفجر مقدماتی،از ناحیه سینه مجروح و به تهران منتقل شد. پس از بهبودی در سال 62 در عملیات خیبر و بدر شرکت کرد. سال 65 بود که به عنوان مربی در دانشکده علوم و فنون نظامی دانشگاه امام حسین (ع) به آموزش تاکتیک پرداخت. شهادت همرزمانش چنان در روحیه او تاثیر گذاشت که خدمت در پادگان ها را رها کرده، به جبهه شتافت. در قرارگاه کربلا مامور اطلاعات عملیات شد. در همان دوران از لشکر 27 محمد رسول الله (ص) ماموریت یافت فرماندهی گردان مقداد از لشکر 31 عاشور را بپذیرد. سردار امین شریعتی در دیدار با خانواده شهید گفته بود که قبل از ورود محمدزاده به لشکر ما، روی گردان مقداد حسابی باز نکرده بودیم ولی پس ازآنکه مسئولیت آن را قبول کرد سخت ترین مأموریت ها را به وی می سپردیم. سردار ایران زاده از فرماندهان 31 عاشورا نیز می گوید: بعد از تحویل این خط به گردان مقداد، او شبانه روز فعالیت می کرد و فرصت استراحت نداشت. روزانه دو ساعت او را به عقب منتقل می کردیم که استراحت کند. روز آخر بعد از استراحت دو ساعته به یک حالت عجیبی بیدار شد و نسبت به روزهای دیگر دیرتر بلند شد. وقتی که می خواست به خط برود تعدادی از دوستان گفتند مثل این که این رفتن، آخرین رفتن بنامعلی است زیرا حالت عجیبی دارد. همان شب بود که در بی سیم شنیدیم که محمدزاده شهید شده است و بالاخره بنامعلی محمدزاده در ساعات اولین بامداد روز 26 دی 1365 بر اثر بمباران شیمیایی دشمن و اصابت ترکش، در پشت پنج ضلعی (شلمچه) – عملیات کربلای 5- به شهادت رسید. نقل است که گردان در همان عقب مورد بمباران شیمیایی قرار می گیرد و این امر باعث می شود که روحیه گردان تضعیف شود و رشته کار از دست برود اما بنامعلی با این که خودش شیمیایی شده بود با تدبیر و مدیریتی که داشت بلافاصله سخنرانی کرده و واقعه صحرای کربلا و ظهر عاشورا را برای بچه های گردان مجسم می کند به طوری این سخنان در روحیه پرسنل تاثیر می گذارد و روحیه می گیرند که حتی پرسنلی که شیمیایی شده بودند حاضر نمی شوند به عقب تخلیه شوند. تواضع، خلوص و ایثار بنامعلی از بارزترین ویژگی های وی بود. مثلا در یکی از عملیات ها هنگامی که نگهبانی یکی از پل ها به عهده گردان مقداد سپرده شده بود شخصا مراقبت از آن پل را به عهده گرفت. خصوصیات شهید: او نمونه اشداء علی الکفار و رحماء بینهم بود. از چاپلوسی و دورویی بیزار و نسبت به غیبت و تهمت بسیار حساس بود. بسیار کم سخن می گفت و هرگاه نیز کلامی می گفت بسیار سنجیده و متین بود. عشق و ارادت خاصی به خانواده شهدا داشت. به نماز اول وقت و جماعت اهمیت می داد. شاهد این سخن مسجد صاحب الزمان (عج)، مسجد یاخچی آباد، مسجد الرسول (ص) بازار دوم نازی آباد و مسجد جامع خانی آبادنو است. دائم الوضو بود و در اغلب روزهای رجب و شعبان حداقل یک روز در هفته را روزه می گرفت. بسیار صبور و بردبار بود و در برابر مشکلات همه را به صبر دعوت می کرد، به خصوص صبر در شهادتش. حسینعلی بایری همرزم شهید: در عملیات کربلای 5 در یک نقطه در کانال بودیم شب را آنجا ماندیم و صبح هواپیماهای عراقی آمدند و آنجا را بمباران شیمیایی کردند. بچه ها ماسک ها را به صورت هایشان زدند ولی بعضی ها ماسک و فیلتر ماسک نداشتند. بنامعلی انتهای کانال نشسته بود و وقتی شنید بعضی ها ماسک و فیلتر ندارند ماسک خودش را درآورد و گذاشت کنار کانال. بعدازظهر آن روز وقتی او را دیدم خون چشمهایش را گرفته بود گفتم وضعیت خیلی خراب است برو اورژانس. گفت: مگر چه شده است؟ از وضع خودت خبر نداری، چشم های هردوی مان سرخ سرخ شده بود ولی چشم های محمدزاده در بد وضعیتی بود. گفتم: وضع تو خراب است بهتر است بروی اورژانس. هر دو به هم گفتیم و آخر سر هم هیچ کداممان نرفتیم. در ادامه عملیات کربلای 5 در حال رفتن به طرف کانال ماهی، محمدزاده در جلوی ستون بود. عراقی ها شیمیایی زدند همه زود ماسک ها را زدیم. به یکباره شنیدیم یکی از پشت سر داد می زند. برگشتم پشت سر را نگاه کردم یک بسیجی بود. از سر و صدایش محمدزاده هم برگشت عقب را نگاه کرد و از مسؤل دسته پرسید چه شده است، آن بسیجی کمی عقب مانده بود و می گفت: ماسکش را گم کرده است،محمدزاده دوید طرف بسیجی و ماسکش را درآورد و به آن بسیجی داد و گفت: سریع بزن محمدزاده یک چفیه انداخته بود دور گردنش. آن را با قمقمه اش خیس کرد و گرفت جلوی دهانش، بچه ها رفتند طرفش و خواستند ماسک خودشان را به او بدهند قبول نکرد و گفت: دستور می دهم کسی ماسکش را درنیاورد. کنار بچه های گردان در موقعیت کانال ماهی مستقر شده بودیم. نزدیک اذان صبح بود. عراقی ها تانک هایشان را در روبرو آرایش می دادند. گلوله های توپ های فرانسوی و خمپاره به اطراف مان اصابت می کرد. بی سیم زدند گفتند: محمدزاده می آید آنجا موقعیت را از نزدیک ببیند. کمی عقب تر یک دیدگاه بود. بی سیم زدند و گفتند: آیا فرمانده گردان رسیده آنجا، گفتند رسیده است. گفتم بگویید وضعیت خیلی بد است و فعلا نیاید. بی سیم چی گفت: محمدزاده می گوید حتما باید برود کنار بچه های گردان. در همان موقع که داشتیم صحبت می کردیم یک گلوله تانک به مققابل سنگر دیدگاه اصابت کرد. بی سیم چی گفت: گلوله تانک بعد از این اصابت به محمدزاده هم اصابت کرده است. بچه ها می گفتند، اعضای شکم محمدزاده متلاشی شده بود و وضعیتش به گونه ای بود که امکان حملش نبود. او را می گذارند لای پتو می خواهند برسانند پای آمبولانس. می گفتند در آن لحظه تشهدش را گفت و چشم هایش را بست. ابوالفضل باشکوه همرزم شهید: در اواخر سال 1361 با هم در جبهه جنوب بودیم که مصادف با عملیات والفجر یک و مقدماتی بود. از اردبیل اعزام شده بودیم و فرمانده یکی از گردان های لشکر 31 عاشورا برعهده سردار شهید بنامعلی محمدزاده بود. بنده به عنوان مسؤل موتوری یکی از تیپ های لشکر عاشورا مشغول خدمت بودم. در والفجر مقدماتی طرح و برنامه داشتند تا از آن منطقه عملیات انجام دهند و هر یگان به ماموریت محوله خویش مشغول بود، بنده مؤظف به تامین خودرو برای هر یگان بودم. روزی شهید محمدزاده مراجعه کرد که ماشین نداریم جهت شناسایی مجدد به منطقه برویم. ما با هم در منطقه قرارگاه طبق مقررات جنگی تدارکات و موتوری آن منطقه مستقر بودیم و لازم بود از منطقه شناخت داشته باشم تا در عملیات جهت سوخت رسانی و آبرسانی و موادغذایی خودمان را آماده کنیم. پیشنهاد کردم اگر ممکن است با هم برویم و در شناسایی منطقه بنده را یاری کنید که قبول کرد. به طرف موقعیت حرکت کردیم. تردد خودروها خیلی مشکل بود بنابراین ما باید با دنده دو سنگین حرکت می کردیم. آخرین خط علامت یک درخت بود. به حرکت خود ادامه دادیم تا در پشت خاکریز پنهان شده و به کار خود ادامه دهیم. سردرد شدیدی داشتم. هنوز به خاکریز نرسیده بودیم گلوله توپ دشمن به اطرافمان اصابت کرد. بعد از چند دقیقه به خود آمدیم. هر یک به گودالی افتاده و سر و صورتمان خاک آلود شده بود. قبل از اصابت گلوله چنین خواسته ای از خدا داشتم. با ایشان شوخی می کردم که چرا از خدا چیز دیگری نخواستم تا شامل حال ما شود. سردار محمدزاده با حالت تبسم به من گفت: مگر ما برای چیزی به جبهه آمدیم تنها به عشق شهادت. او به من گفت: از تو خواهش می کنم هر موقع دعا کردی به جز شهادت چیزی برایم طلب نکن، به درستی که نیت پاک و منزه داشت و بالاخره به راه خود ادامه داد و به فیض شهادت نائل آمد. ابوالفضل باشکوه همرزم شهید: در سال 1361 در پادگان ایلام موقع اعزام 36 ساعت توقف داشتیم. جهت سازماندهی نیروها اسکان یافتیم. منطقه طوری در ذهنمان تبلور شده بود که حتما اینجا جبهه است و بچه های آموزش آن منطقه به تصور این که ما باورمان شده که حتما در خط مقدم در جبهه قرار گرفته ایم در بین خودشان قرار می گذارند حالا که این ها از منطقه خبر ندارند دست به یک عملیات تاکتیکی شبانه بزنند. پاسبخش چادر گروهان خودمان بودم و متوجه شدم که برادران پادگان جسته و گریخته این ور و آن ور را ملاحظه می کنند. جریان را به فرمانده گروهان خود شهید محمدزاده گفتم. اصلا اهمیت نداد. تاکیدا گفتم برادر محمدزاده جریان تاکتیکی امشب رخ می دهد. با تبسم و با دلیری و شجاعت کامل با روح سرشار از ایمان گفت: برادر، من از دیار خود به نیت حفظ اهداف انقلاب اسلامی هجرت کرده و از هیچ چیز دشمن واهمه ای در دل ندارم جز این که خداوند شهادت را برایم نصیب کند. من رفتم و شب همان روز بچه های پادگان آموزشی متوجه شدند چه بر سر ما آمد که خدا می داند. فرزند شهید: پدرم در انتخاب دوستان من توصیه می کرد تا کسانی را برای دوستی انتخاب کنم که با ایمان و مؤمن باشند و دروغگو و دو رو نباشند و در مشکلات من به کمک من بشتابند و در سختی ها مرا تنها نگذارند، اگر کار اشتباهی از من سر می زد ناراحت و عصبانی می شد و سعی می کرد در ظاهر خوش و خندان با من برخورد کند و طوری رفتار می کرد که باعث خجالت و سرافکندگی من نشود و با حوصله مرا از اشتباهی که مرتکب شدم آگاه می کرد. او دست و دلباز بود، اما نه بیش از اندازه. به هر کسی که می توانست و از دستش برمی آمد کمک می کرد. خیلی شجاع و با غیرت بود و در مقابل هیچ قانون شکنی سکوت نمی کرد. روحش شاد و راهش پررهرو باد.
دوشنبه ، ۲۸دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها