تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833996936
وضعیت تکان دهنده چند خانواده حوالی شهرری
واضح آرشیو وب فارسی:اتاق خبر 24: آنها در کوره ها زندگی می کنند؛ کوره های روستای محمودآباد شهرری. خیلی از اینجا دور نیست، همین نزدیکی ها در منطقه 20 شهرداری تهران. از دوردست هم دودکش های بلند سیاه شده شان به چشم می خورد. جابه جا می بینی شان. اینجا دودکش، آنجا دودکش، دودکش هایی که این روزها هیچ دودی از درونشان بلند نمی شود. کوره های خاموش.اتاق خبر 24 : اتاقک هایی که روزی برای کارگران کوره های آجرپزی تدارک دیده شده اند، این روزها شده اند محل سکونت دائمی کارگران و خانواده هایشان. اینجا به کوره معروف است. کوره های پشت روستای محمودآباد شهرری. تابستان ها زن، مرد و کودک در کوره ها کار می کنند. خشت می زنند و آجر می پزند. زمستان ها هم وقتی کوره ها خاموشند، همین جا زندگی می کنند. به قول خودشان در این فصل واشر و پسته می زنند، ضایعات جمع می کنند، شلغم می کارند، کارگری می کنند و روزگار می گذرانند. جاده های خاکی، زباله های تلنبار شده، کودکانی که در سرمای زمستان پای برهنه یا با دمپایی های پلاستیکی این سو و آن سو می دوند. نخستین تصویری است که در کوره ها می بینی. صبح جمعه است و باد سردی می وزد. دگمه های پالتویم را تا بالای گلو می بندم تا سوز و سرما کمتر اذیتم کند. اما بیشتر زنان و کودکان اینجا لباس تابستانی بر تن دارند. پالتو و کاپشنی در کار نیست تا گرمایی به آنها ببخشد. دمپایی پوشیده اند و بی توجه به سوز و سرما این ور و آن ور می روند و کارمی کنند. رخت های آویزان روی طناب زیر آفتاب کم رمق زمستان نمدار و سنگین به نظر می رسند. آلونک ها کاهگلی اند و بیشترشان در و پیکری ندارند و با پارچه یا نایلون محافظت می شوند، از سوز و سرما و نگاه غریبه ها. دو پسر بچه شاید هفت یا هشت ساله مقابل یکی از همین آلونک ها نشسته اند، دمپایی آبی پلاستیکی به پا دارند و بدون اینکه حتی سرشان را بلند کنند از داخل یک لگن پلاستیکی قرمز واشر سرهم بندی می کنند. از همان ها که سر شیر آب می بندیم. هر واشر پلاستیکی 20 تا تک تومان. هزار واشر که سر هم کنند، می شود 20 هزار تومان؛ گاهی درآمد چند هفته یک خانواده. چند ماشین سفید رنگ مدل بالا در کوره ها بالا و پایین می روند، مردم می گویند خدا خیرشان بدهد برایمان غذا و لباس آورده اند؛ اما کافی نیست. بیشتر ساکنان کوره ها اهل کشور افغانستانند. از هرکدام می پرسی چند ساله ای با تعجب نگاهت می کند. بیشترشان شناسنامه یا کارت شناسایی ندارند. معصومه ابروهایش را بالا می اندازد: «نمی دانم باید 33 سالم باشد. سی سالی هست اومدم ایران.» صورتش پر از چین و چروک است و سنش باورنکردنی. چروک های صورتش خبر از یک زندگی پر از رنج و مرارت می دهد و نه یک عمر طولانی: «خانم نه آب داریم، نه برق، نه گاز.» دستم را می گیرد و می کشاند توی آلونکشان. اتاق کاهگلی، بدون پنجره و سرد و تاریک است. خیلی تاریک. چراغ گردسوزی اندک روشنایی به اطراف پاشیده. یک تلویزیون خاموش هم گوشه اتاق هست: «تا شش ماه قبل برق داشتیم اون هم قطع کردن، گاز هم که نداریم.» یک چراغ علاءالدین از همان هایی که قدیم ها در خانه هر کسی بود، گوشه ای از اتاق می سوزد، بوی نفت همه جا را پرکرده. شوهرش هم از راه می رسد: «می بینی چه وضعی داریم؟ تانکر آبو دم در دیدی؟ به زور پرش می کنیم، اما هر بار کم می آید. آخه الان کجای شهر دیدی آب و برق و گاز نباشد؟ یعنی ما آدم نیستیم؟!» مرد تابستان را در کوره ها کار می کند، مثل همه. می گوید گردن درد دیگر زمینگیرش کرده: «امسال نمی تونم در کوره ها کار کنم، جونش رو ندارم. الآن ضایعات و آشغال جمع می کنم. گاهی هم می روم همین اطراف شلغم جمع می کنم». 40 نفر در این کوره زندگی می کنند، اما فقط یک سرویس بهداشتی دارند که روبه روی آلونک هاست. سرویس بهداشتی؟ یک کانکس برای حمام کردن هم هست که به همت انجمن «یاریگران خورشید» تدارک دیده شده، اما وقتی آب نیست طبیعی است حمامی هم در کار نباشد. گاهی آب گرم می کنند و خودشان را توی تشتی چیزی می شویند. سخت است؛ خیلی سخت. آن هم در این سوز و سرما. عاطفه هم از راه می رسد.او هم نمی داند چند ساله است. خطوط صورتش جوان است، خیلی جوان. می گوید شوهرش حالا بیکار است و تابستان ها کارگر کوره. او و شوهرش این روزها پسته می زنند. - عاطفه، پسته زدن یعنی چی؟ من را به سمت خانه اش می برد. یک گونی پر از پوست پسته نشانم می دهد: پسته ها را پاک می کنم. پنج، شش کیلو که شد صاحب کار میاد می بره. برجی 100 هزار تومن دستمان می گیره. بعد صدایش را پایین می آورد: «حامله ام، خیلی زود کمرم درد می گیره. کوره ها هم که تعطیلند و شوهرم بیکار. واشر و پسته می زند اما این پول ها به هیچ جایی نمی رسه». از آلونک تاریک عاطفه که در آن هم گردسوزی می سوزد، بیرون آمده ایم دنبالم می دود: «خانم لباس ندارم، خجالت می کشم. چند وقت دیگه که شکمم بزرگ شود، چی باید بپوشم؟» دو پیرزن هم کنارم هستند. می گویم پیرزن، چون آنها هم سن و سالشان را نمی دانند. هر دو قوز کرده و بدون دندان هستند. یکی شان می گوید: «برق نداریم، روزگار سیاه است». اهالی لباس های نشسته را با لگن های پلاستیکی در گوشه ای انبار کرده اند، پشتش هم ایرانیتی سیاه و زرد رنگ زده اند تا اندک لباس هایشان را باد نبرد. مرد می گوید: «غروب باید برویم با گالن آب بیاوریم و هر خانواده بیاید لباس هایش را بشوید.توی سرما خیلی سخت است. بی برق و بی آب. نمی دانید چه می کشیم». حمیده شوهرش از کار افتاده و معتاد است. او هم اهل کشور افغانستان است. دو فرزند دارد؛ ناهید و نوید. دمپایی پلاستیکی پوشیده و چادر گلدار نازکی بر سرش کشیده. او و فرزندانش هم در یک آلونک نزدیک کوره ها زندگی می کنند. شوهرش سه همسر دارد. وقتی دو سه ساله بوده نامزد شوهرش شده. می گوید در افغانستان رسم است: «من و هوویم و بچه هایمان باهم زندگی می کنیم. من دو تا بچه دارم اونم دو تا. اون یکی زنش تو کوره های قاسم آباد زندگی می کنه. اون هم سه تا بچه داره. اون رو کمتر می بینیم. سنم یادم نمیاد. اصلاً حافظه ام رو از دست دادم اما 12 سال است ازدواج کرده ام. 10، 12 سالم بود ازدواج کردم. بچه ها هم شناسنامه ندارند.» حمیده برای اداره زندگی خودش و بچه هایش در یک کارخانه لوسترسازی کارمی کند، چراغ ها را سرهم می کند. یک مدت هم در خانه با پارچه های نمدی گنجشک و عروسک می ساخته: «دیدم با نمدسازی کاری از پیش نمیره، نون هم تو خونه مون پیدا نمی شد، رفتم کارخانه لوسترسازی ماهی 500 هزار تومن می گیرم». - رابطه ات با اون یکی همسر شوهرت خوبه؟ - اولش بد بود. الان خوب شده. کنار اومدیم. داشته باشیم باهم می خوریم، نداشته باشیم هر دو گشنه می خوابیم. البته من بیرون کار می کنم، اون با پارچه نمدی تو خونه کار می کنه. - خودت تو کوره ها هم کار می کنی؟ - نه، نمی تونم. توانش رو ندارم. زانوهام درد می کنه. شبها تا صبح نمی تونم بخوابم.آب شیرین هم که نداریم. خیلی سخته. آب شیرین را بشکه ای هزار تومن می خریم. حالا بماند آوردنش. با آب شور هم حمام می کنیم. با قابلمه آب داغ می کنم و بچه ها را می شورم. لباس هایی که از قبل شسته و سنگین و نمدار روی بند تکان تکان می خورند. اما سرما و نبود آب و برق باعث نمی شود، بچه ها ندوند و جاده های خاکی را بالا و پایین نکنند. یکی دوتا دوچرخه فرسوده هم در میانشان هست که هر بار یکی با سر و صدای زیاد سوارش می شود. من با اعضای انجمن یاریگران خورشید کوره ها را بالا و پایین می کنم. همان مؤسسه ای که اعضایش کوره ها را مثل کف دست می شناسند و با تک تک بچه ها آشنا هستند. آنها که هر پنجشنبه و جمعه شان را در میان بچه ها می گذرانند و درمانگاه متروکه محمودآباد شهرری را تبدیل کرده اند به مرکزی آموزشی برای کودکان. چند اتاق درمانگاه و چند کانکس فلزی محل برگزاری کلاس هاست. بچه ها از 9 صبح به مرکز می آیند. کلاس های نقاشی، کاردستی، زبان و مهارت آموزی. بیشتر بچه ها اهل کشور افغانستان هستند و البته بچه های ایرانی هم در بین شان دیده می شود. بچه ها در صف می ایستند و با شوق و ذوق و بر اساس سن شان راهی کلاس درس می شوند. در و دیوار پر است از نقاشی و کار دستی.هنگام برگزاری کلاس، اعضای داوطلب مؤسسه هر کدام به کاری مشغولند. یکی به انبار لوازم التحریرها نظم می دهد، دیگری به کتابخانه می رسد و آن یکی هم ظرف می شوید. خلاصه همه تلاش می کنند کودکان شرایط بهتری داشته باشند. کودکانی که در کوره ها زندگی می کنند و فقر و نبود امکانات آموزشی و تحصیلی مهم ترین مسأله شان است. زنگ تفریح که می خورد، علی را می بینم در گوشه ای نشسته. همه آرزویش رفتن به حرم امام رضاست. فقط و فقط از امام رضا(ع) و کبوترها و مناره های بلندش می گوید. از پدر وصفش را شنیده. بچه ها حالا میان وعده شان را گرفته اند. میان وعده امروز شیرموز است و دیروز هم خوراک لوبیا بوده. به قول اعضای انجمن بچه ها با شکم گرسنه که نمی توانند درس بخوانند. هزینه تحصیل بچه های افغانستانی را هم انجمن پرداخت می کند. دخترکی که در سه ماهگی در افغانستان مبتلا به سل شده و کمرش آسیب جدی دیده به کمک اعضای انجمن درمان شده. ثریا دوازده ساله است اما بیشتر از یک دختر هشت سالهبه نظر نمی آید. آرام و با متانت حرف می زند. برادر و خواهرش هم در مدرسه هستند همه بسیار نحیف، کوچک و بسیار ظریف. انجمن یاریگران خورشید هشت سال است که در روستای محمودآباد فعال است. بیشتر کودکان تحت پوشش این مؤسسه در کوره های آجرپزی محمودآباد و قاسم آباد کارمی کنند. مرضیه محمد حسنی، مدیر انجمن یاریگران خورشید سال ها در این منطقه معلم بوده و هنوز هم در منطقه اشرف آباد تدریس می کند. او درباره فعالیت های این مؤسسه بیشتر برایم می گوید :«یک روز حال یکی از شاگردهایم در کلاس بد شد، فهمیدم از بچه های کوره است که به دلیل چند روز غذا نخوردن سر کلاس بیهوش شده. بنابراین یک گروه یاری رسانی تشکیل دادیم و به طور جدی یاری رسانی و کتابخوانی در این مناطق را آغازکردیم. کم کم با دیدن آسیب ها ماندگار شدیم و سال گذشته به صورت انجمن غیردولتی درآمدیم». محمد حسنی چون معلم است، تصمیم گرفته فعالیت های آموزشی را برای این بچه ها جدی تر از هر برنامه دیگری اجرا کند: «اینکه یک عده بیایند اینجا غذا و کفش پخش کنند، حل مسأله نیست. در واقع این اقدامات سطحی و مقطعی است چون این آدم ها یاد می گیرند نیازهایشان را این گونه تأمین کنند اما با آموزش می توان مشکلات را ریشه ای حل کرد. بچه های ما در کار پر مشقت کوره ها هستند، کوره ها هم که بزودی تعطیل می شوند. ما به بچه ها مهارت هایی می آموزیم که آنها را قوی کند، به آنها کمک کند تا به کارهای دیگرهم فکر بکنند. کارهای راحت تر، تا بتوانند در کنارش درس بخوانند. کودک کار، طبق تعریف به خاطر کارهای سخت از آموزش محروم می شود اما اگر بچه ها مهارتی بیاموزند می توانند به تحصیلشان هم ادامه بدهند. ما با خانواده ها تعامل برقرار کردیم و از آنها خواستیم به فرزندشان اجازه تحصیل دهند. ما به این خانواده ها موادغذایی هم اختصاص می دهیم. یعنی شرط کمک های ما اجازه تحصیل به کودکان است. حدود 60 درصد دانش آموزان تحت نظارت مؤسسه، افغان و 40 درصد ایرانی هستند». انجمن یاریگران خورشید برای دانش آموزان افغان با توجه به پایه تحصیلی شان 200 تا 270 هزار تومان شهریه پرداخت می کند و عجیب آنکه برخی مدارس بازهم شهریه بیشتری از آنها می خواهند و درنهایت باز این خیران مؤسسه هستند که هزینه ها را تأمین می کنند. به گفته محمد حسنی، مؤسسه یاریگران خورشید به داوطلبان این فرصت را داده تا کار در کنار کودکان محروم و آسیب دیده را تجربه کنند. طرح حامیان دانش از جمله طرح های این مؤسسه است که به کودکانی که به خاطر فقر یا کار از تحصیل بازمانده اند یاری می رساند. طرح حمایت از کودکان بی سرپرست، بیمار و طرح سیب سبز با حضور روان شناسان و مشاوران نیز از دیگر اقدامات انجمن یاریگران خورشید است. ظهر جمعه است؛ بچه ها خیلی دوست ندارند از کلاس ها و معلم هایشان جدا شوند. داوطلبان مؤسسه چند باری به شوخی می گویند بچه ها شب شد بجنبید! بعضی از بچه ها که از راه دورتری آمده اند با کمک داوطلبان به سمت خانه هایشان باز می گردند و بقیه پای پیاده به سمت کوره ها می روند. بچه های کوره پزخانه ها. منبع: روزنامه ایران
دوشنبه ، ۲۸دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اتاق خبر 24]
[مشاهده در: www.otaghkhabar24.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها