محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827888941
حاتمی کیا به روایت حاتمی کیا؛من بچه پامنارم!
واضح آرشیو وب فارسی:سراج24: به گزارش سراج24 ،در ادامه روایت حاتمی کیا از کودکی و محل تولدش را می خوانید : -من 6 تا خواهر داشتم و تنها پسر خانواده بودم. خانه ما در محله پامنار در مرکز شهر بود، مرکز شهرِ آن موقع تهران. خانه ای تقریبا سیصد و چند متری بود که به قول معروف حالت قمر خانومی داشت. عمو و خانواده اش آن طرف حیاط می نشستند و ما آن طرف دیگر. خانه، حیاط و زیرزمین های بزرگی داشت. من خلوت های خودم را در همین زیرزمین می گذراندم؛ با حرف زدن، با آواز خواندن و با نقش بازی کردن. این احساس ها را خواهرانم خیلی خوب می شناسند. -یادم نمی رود که کارم در خانه، کشوبافی بود. پسرعمویم در زیرزمین دستگاه های تریکوبافی گذاشت و من به عنوان کارگر آنجا کار می کردم. از قبل آن پول درآوردم و دوربین خریدم؛ دوربین سوپر هشتِ دست دوم. قواعد اینکه اصلا باید با این دوربین چه کرد را نمی دانستم. 13، 14 ساله بودم. شاید بتوانم بگویم نقطه عطف ورود به سینما برایم روزی بود که دیدم روی این دوربین یکسری درجاتی هست، 18 فریم، 24 فریم و 1 فریم. این سه درجه را داشت. من روی 1 گذاشته بودم و متوجه شدم این تق تق دارد فریم به فریم می گیرد. یادم نمی رود خودم بدون اینکه بدانم عروسک خواهرم را برداشتم. یک تخته سیاه کوچکی هم در زیرزمین درست کردم. گچ را دست عروسک دادم و آن را جلوی تخته گذاشتم. روی تخته هم نوشتم کاری از ابراهیم حاتمی کیا و فیلم گرفتم. حدود 3 ماه طول کشید تا فیلم ظاهر شد چون آن موقع فیلم ها به آلمان فرستاده می شدند و آنجا ظاهر می کردند و برمی گرداندند. وقتی فیلم برگشت، من توی موویلاهای دستی، از این ها که با دست می شود نگاه کرد، این فیلم را گذاشتم. خودم نمی دانستم چه کردم وقتی تصویر حرکت کرد، فریاد زدم و دویدم بالا و همه اهل خانه را صدا کردم که بیایید و ببینید من چه کردم، عروسک را زنده کردم! -آن موقع ها سینما رفتن برایم تابو بود. فقط یک منفذ ورود به سینما داشتم و آن هم پسرعمویم بود. او به سینما می رفت، وقتی فیلمی را می دید که به نظر خودش برای سن من مجاز می آمد، دفعه بعد من را هم با خودش می برد. یک بار اتفاق بدی افتاد. سینماها فیلم «مسابقه مرگبار» را گذاشته بودند ... پسرعمویم حواسش نبود، نگو که این فیلم یک صحنه ای داشت که همه داخل یک جایی برهنه بودند. وقتی این صحنه شروع شد، پسرعمویم رسما چشم های من را محکم گرفت که تکان نخورم. بیشتر می ترسید که من در خانه بگویم که یک همچین اتفاقی افتاده. با این اوصاف اگر جمع بزنیم من قبل از انقلاب کل فیلم های سینمایی که دیدم شاید به 10، 12 تا برسد ولی عشق سینما رفتن را با خودم داشتم. اما هیچ وقت فکر نمی کردم قرار است روزی خودم هم وارد این سینما بشوم. -تا یک جایی فکر می کردم قرار است مهندس ساختمان بشوم. برای همین خیز برداشته بودم بروم هنرستان صنعتی، نقشه کشی یا معماری بخوانم. چیزی که عشق و علاقه ام بود. مطمئن بودم نمره اش را هم می آورم. بعد که کارنامه ها آمد، معلوم شد دوازده تایی کم آورده ام. باید پانصد و چهارده تا می شد. نشد. معنی اش این بود که باید بروم رشته ی نظری بخوانم. از نظری متنفر بودم. سال اول ناپلئونی قبول شدم، سال دوم با تجدیدی و سال سوم رد شدم. شاید همان موقع ها بود که فکر کردم جای من پشت دخل مغازه ی آقام است. هنوز پای دوربین به زندگی من باز نشده بود. -کسانی بودند که می رفتند هنرستانِ خدمات. به شان می گفتند تبعیدی ها. چون هیچ جای دیگری راه شان نداده بودند. من رفتم قاتی تبعیدی ها و توسری خورده ها. ولی دیدم چه رشته هایی آن جا هست، معماری داشت ولی شاخه ی تزئینات داخلی، گرافیک بود، عکاسی هم بود. من تزئینات داخلی خواندم. عکاسی هم یاد گرفتم. ظهور و چاپ عکس. اسلاید و ... همان سال اول معدلم شد هفده. سال سوم جنگ شروع شد و کمی بعدش روز اول جنگ رفتم جبهه اما با دوربین سوپرهشت. نوزده سالم بود. -ذهن من اهل قصه و تنهایی بود. هیچ وقت قاتی هیچ جمعی نشدم. هیچ وقت عضو گروه یا باندی نبودم. نه در مدرسه، نه در جبهه، نه در فیلم سازی و نه توی مغازه بابام. نمی توانم. از بُرخوردن و هضم شدن در جمع می ترسم. هیچ وقت دستیار کسی نشده ام. هیچ وقت فیلمنامه ام را با کسی ننوشتم. آن یک باری هم که نوشتم، تجربه ای نبود که دلم بخواهد تکرارش کنم. شاید بگویند دیکتاتورم یا مستبدم. لابد هستم ولی کدام کارگردانی نیست؟ کدام هنرمندی نیست؟ توی کار هنری همه مان این جاه طلبی را داریم. این که رنگت دیده شود. حرفت مال خودت باشد. -من هیچ وقت نجنگیدم. توی آتش، زیر خمپاره بوده ام ولی نجنگیده ام. همیشه با خودم فکر می کنم شاید تو مرد جنگیدن نبودی. بعد می بینم من خط مقدم بوده ام، کمین رفته ام و باز نجنگیده ام. اگر ترس بود یا مرد جنگ نبودم، آن جا چه غلطی می کردم؟ گاهی با خودم تخیل می کنم اگر اسلحه دستم بود و دشمنی می دیدم آیا آن را به سمتش نشانه می رفتم؟ آیا کسانی را به گلوله می بستم؟ نمی دانم. هر وقت با خودمم، تنهایم، این را از خودم می پرسم، مثل این کابوس ها یا خواب هایی که تکرار می شوند، این که چرا هیچ وقت اسلحه برنداشتم. جوابی برایش ندارم. فقط همیشه این آرامم می کند که من ناف تهران ننشستم و این سوال را از خودم بکنم. این را توی منطقه، زیر آتش از خودم می پرسیدم. نمی دانم. آخر از این قرتی بازی ها هم نداشتم که «من نمی جنگم و اسلحه دستم نمی گیرم چون با خشونت مخالفم.» یعنی با نفس جنگیدن مشکل عقیدتی نداشتم ولی هیچ وقت نشد تلاش کنم این فرصت را به وجود بیارم که تفنگ دستم بگیرم. -اوایل وقتی برای فیلمبرداری می خواستم بروم جبهه، صبح روزی که می خواستم بروم، مادرم بلند می شد، خواهرهایم بیدار می شدند و همه من را با مراسم اشک ریزان تا دم در بدرقه و راهی می کردند. ما باید می رفتیم داخل یک پادگان و از آنجا به می رفتیم به جبهه. گاهی تا ظهر آنجا علاف می ماندیم، ظهر می گفتند امروز لغو شد و بروید فردا بیایید. ما هم می آمدیم خانه همه خوشحال و شاد می شدند و شب هم شام خیلی خوبی بود. فردا صبح دوباره این ماجرا تکرار می شد، منتهی با یک پرده ضعیف تر؛ مثلا مادر دوباره من را از زیر قرآن رد می کرد و آب پشت سرم می پاشید ولی خواهرها مثلا یکی شان غایب بود. یادم نمی رود، دیگر یک وقتی شد که فقط مادرم از زیر لحاف گفت «پسرم انشاالله سلامت باشی، رفتی؟» و من گفتم بله، رفتم. البته این جوری حس راحت تری داشتم؛ این که الان دارم می روم، دیگر کسی کاری به کارم ندارد. دیگر خسته شده بودند. -آن روزها من اصلا سر هیچ فیلم سینمایی نرفته بودم. اصلا نمی دانستم چه جوری فیلم چه جوری می سازند، چه جوری دور هم جمع می شوند. یک بار تصمیم گرفتم به پشت صحنه فیلمی بروم. تازه با بنیاد فارابی آشنا شده بودم و به آدم های آنجا گفتم من می خواهم بروم سر صحنه. گفتند اگر می خواهی برو پارک ملت، آنجا دارند فیلمبرداری می کنند. آقای کیومرث پوراحمد داشتند «تاتوره» را می ساختند. گفتند از دور می توانی نگاه کنی، اما نزدیک نشو. آقای حسین جعفریان فیلمبردار بود. من به فاصله چهار تا درخت دورتر ایستاده بودم و هی نگاه می کردم که آهان رابطه فیلمبردار با کارگردان این جوری است. حسین جعفریان آدم آرامی است و یواش حرف می زند. آقای پوراحمد هم این جوری است، یک چیزی آرام می گوید و می رود. من می گفتم آهان پس رابطه فیلمبردار با کارگردان باید این جوری آرام و پچ پچ حرف زدن باشد. تصور من از پشت صحنه این بود. -در آن سال ها عزت الله ضرغامی معاون سینمایی وزیر ارشاد بود و بین من و او مشکلی به وجود آمده بود. به همین دلیل من سه ماه سینما را ترک کردم و در مغازه پدرم مشغول به کار شدم. در این سه ماه فیلمنامه «آژانس شیشه ای» را بدون آنکه امیدی به تولیدش داشته باشم نوشتم. وقتی که فیلمنامه «آژانس شیشه ای» را می نوشتم، به هیچ عنوان امیدی به ساخته شدن آن نداشتم و همین باعث شد که در نوشتن فیلمنامه این فیلم خیلی راحت برخورد کنم و تنها هدفی که از نوشتن آن دنبال می کردم، زدن حرف های دلم بود و واکنشی بود به شرایط زمانه. -فیلمنامه را به عطاءالله مهاجرانی معاون حقوقی رئیس جمهوری دادم بخواند. او پس از خواندن از من خواست تمام نسخه های آن را از بین ببرم، چون معتقد بود چنین داستانی می تواند خطرساز باشد. اما جالب اینکه تولید این فیلم به دوران گذار دولت ها خورد و حبیب الله کاسه ساز مجوز تولید را امضا کرد. من «آژانس شیشه ای» را در زمان وزارت خود مهاجرانی ساختم! -سرِ «آژانس شیشه ای» به من گفتند خیابان کریمخان را دو ساعت برای نشستن هلی کوپتر به من می دهند ولی فقط 15 دقیقه وقت دادند. رسما پیر شدم. اگر کسی دوربین به مو های من می چسباند، می دید که یک ربع بعد موهایم سفید شد. -من همچنان دارم فیلم جنگی می سازم، ولی جنگ دیگر برای من مفهوم گذشته را ندارد. من همچنان دارم فیلم اجتماعی می سازم، چون مفهوم فیلم اجتماعی برایم عوض شده. بگذارید راحت تان کنم؛ من فیلم خودم را می سازم، شما برایش اسم بگذارید. من همچنان با خودم و جامعه ی پیرامونم محاکات دارم. می گویند اگر گلدان گل را زود به زود جابه جا کنی، قهر می کند و دیگر رشد نمی کند. این واژه ی «قهر» برای فهم عامیانه ی ماست، والا گل بیچاره، روحش هم از این «قهر» خبردار نیست. وقتی او را که با هزار زحمت توانسته گلبرگ هایش را با جهت نور همسان کند، جابه جا می کنی، یعنی خفه اش می کنی. -بابام تا آخر، تا وقتی زنده بود به من و حرفه ام جور مشکوکی نگاه می کرد. هیچ وقت مرا و حرفه ام را جدی نگرفت. نه تنها جدی نگرفت که سینما هوویش هم بود ... کار مرا نوعی می دانست. می گفت:«چیه این کار؟ تهش می شی یه مطرب شبیه اینایی که توی عروسی مجلس گرم می کنند.» ... می گفت:«این چه کاریه؟ مغازه رو ول کردی. شغل حلال رو ول کردی افتادی دنبال این کارا.» فیلمم که از تلویزیون پخش می شد نمی نشست نگاه کند. می رفت حیاط زیر آفتابِ داغ سر ظهر باغچه را آب می داد. سر ظهر کی باغچه آب می دهد؟ من این منش و کارهایش را خیلی دوست داشتم. به نظرم در این کارهایش یک جور استقلال رای، فردیت و تشخص بود که به او رنگ می داد. نمی توانستی ندیدش بگیری. منبع:پارسینه به کانال تلگرامی ما بپیوندید https://telegram.me/joinchat/CZFBeDvqGN8ZqY3U3m7RqQ
دوشنبه ، ۲۸دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سراج24]
[مشاهده در: www.seraj24.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها