محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827874527
نمونه ای از محدودیت های شدید برامام عسکری (ع)
واضح آرشیو وب فارسی:شفقنا: شفقنا (پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه) -سخن گفتن در مورد ائمه ی معصومین(علیهم السلام) کار ساده ای نیست و غیر از خداوند و خود حضرات معصومین(صلوات الله علیهم اجمعین) کسی نمی تواند در معرفی ایشان، حق مطلب را ادا کند چنان که پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) در مورد امیرالمومنین(علیه السلام) فرمود: «تو را نشناخت آن گونه که حق شناخت توست جز خدا و من.» به گزارش شفقنا به نقل از رهروان ولایت اما از طرفی دیگر، ما نیز وظیفه داریم که در حد توان و امکانات، در شناخت امامان شیعه، سعی کنیم و ایشان را بشناسیم تا اولا؛ اعتقادمان به ایشان قوی تر شود و ثانیا؛ بتوانیم در زندگی، با پیروی از آن ها راه زندگی را صحیح تر بپیماییم و بیشتر، مورد محبت خداوند متعال، قرار گیریم که به پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمود: «قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحیم [آل عمران/۳۱] بگو: اگر خدا را دوست مى دارید، از من پیروى کنید! تا خدا (نیز) شما را دوست بدارد؛ و گناهانتان را ببخشد؛ و خدا آمرزنده مهربان است». امام یازدهم، امام حسن بن علی العسکری(علیهماالسلام) در سال ۲۳۲ هجری قمری به دنیا آمد و از عمر کوتاه و پربرکت ۲۸ ساله ی خود، تقریبا ۲۶ سال آن را در زندان و تبعید خلفای ظالم و غاصب زمان خود به سر برد.[۲] علت فشارها و محدودیت ها در زمان امام عسکری(علیه السلام) خلفای عباسی، از هیچ فشاری نسبت به ائمه ی معصوم؛ قبل از امام حسن عسکری(علیهم السلام) دریغ نداشتند ولی به دو علت، این فشار ها در زمان امام عسکری(علیه السلام)، بیشتر بود: ۱. در زمان امام عسکری(علیه السلام) شیعه در عراق، قدرت زیادی به دست آورده بود و دلیل این مطلب، آن است که پس از شهادت حضرت، برادرش «جعفر کذّاب» نزد «عبیدالله» که وزیر «معتمد عباسی» بود رفت و گفت: منصب برادرم را به من واگذار کن تا من هر سال بیست هزار دینار به تو بدهم. وزیر معتمد با پرخاش به او گفت: ای احمق! خلیفه، آن قدر به روی کسانی که پدر و برادر تو را امام می دانند شمشیر کشید تا آنان را از این عقیده برگرداند، ولی نتوانست و اکنون اگر شیعیان، تو را امام بدانند، نیازی به کمک خلیفه نداری و اگر این مقام را نداشته باشی با کمک ما هم نمی توانی به آن برسی. ۲. خلفای عباسی، بنابر روایات، می دانستند که مهدی موعود که حکومت های ظالم را نابود می کند از نسل امام عسکری(علیه السلام) است و به همین جهت بود که پیوسته مراقب او بودند تا بتوانند فرزندش را به چنگ آورند و نابود کنند و آنان، آن قدر نگران بودند که امام عسکری را ناچار کرده بودند که هر هفته در روز های دوشنبه و پنج شنبه در دربار حاضر شود.[۴] دو نمونه از محدودیت های شدید بر آن حضرت ۱. شخصی به نام ْ«حلبى» می گوید: ما در محله عسکر اجتماع کرده و منتظر تشریف آوردن امام حسن عسکرى(علیه السلام) بودیم؛ چون امام بیرون آمد، دستور دادن که هیچ کدام به من سلام نکنید و با دست یا سر، به طرف من اشاره نکنید، زیرا براى شما خطر دارد.[۵] ۲. «محمد بن عبد العزیز بلخی» می گوید: «صبح یک روز، بیرون رفته بودم و در «شارع غنم» نشسته بودم که ناگاه ابو محمد بیرون آمده بود و می خواست به دار عامه برود، پس با خود گفتم اگر فریاد کنم و بگویم، ای مردم! این حجت الهی است بر شما، مرا می کشند، پس هنگامی که آن حضرت به من نزدیک شد با انگشت سبابه ی خود که بر دهان داشت، به من اشاره کرد که ساکت باش! و او را در آن شب دیدم که می فرمود: یا کتمان کنید و یا کشته می شوید، پس بپرهیز و جان خود را حفظ کن».[۶] چند کرامت از آن امام مهربان ۱. «ابو هاشم جعفری» که از یاران امام(علیه السلام) بود می گوید: از تنگی زندان و شدت فشار زنجیر، به امام عسکری(علیه السلام) شکایت کردم، آن حضرت در جوابم نوشت: «تو امروز، نماز ظهر را در منزلت می خوانی». هنگام ظهر بود که بیرون آمدم و چنان که فرموده بود، نمازم را در منزلم خواندم، هم چنین در تنگى زندگى بودم و می خواستم در نامه ای از آن حضرت تقاضاى پول کنم، خجالت کشیدم، وقتی به منزلم رسیدم، صد دینار برایم فرستاد و در نامه نوشته بود: هر وقت نیازی داشتى حیا و شرم مکن و [از ما] بخواه، که طبق میلت خواهى دید ان شاء اللَّه».[۷] ۲. «شاهَوَیْه بن عبد ربّه» یکی از اصحاب امام عسکری(علیه السلام) گفت: «برادرم (صالح) زندانى بود، خدمت مولایم ابو محمد(علیه السلام) نامه اى نوشتم و چند مسأله پرسیدم، امام پاسخ همه ی آن ها را داده بود و نوشته بود: «برادرت صالح، همان روزى که نامه ام به دست تو مى رسد، از زندان خلاص مى شود، و تو مى خواستى در مورد او بپرسى، فراموش کردى!» در همان بین که داشتم نامه را مى خواندم، ناگاه بعضى از مردم آمدند، بشارت دادند که برادرم آزاد شده و طولى نکشید که برادرم آمد او را دیدم و نامه را براى او نیز خواندم».[۸] ۳. از «ابو هاشم» روایت است که: «خدمت امام عسکری(علیه السلام) شرف یاب شدم و مى خواستم، نگینى درخواست کنم تا انگشترى براى تبرک از آن بسازم، نشستم و یادم رفت که براى چه آمده بودم وقتى که خواستم خداحافظى کنم و برگردم، امام(علیه السلام) انگشترى مرحمت کرد و فرمود: «تو نگینى مى خواستى و من انگشترى به تو دادم، تو سودى هم از نگین بردى، پروردگار آن را بر تو گوارا کند». ابو هاشم مى گوید: من تعجب کردم، عرض کردم: مولاى من به راستى که تو ولى خدایى و آن امامى هستى که من دین خدا را به لطف و اطاعت او به دست آورده ام. آن گاه فرمود: «اى ابوهاشم! خداوند تو را بیامرزد». در نتیجه: ۱. آگاهی از وضعیت زمان امام حسن عسکری(علیه السلام) که با مراقبت و محدودیت شدیدی مواجه بود. ۲. امام حسن عسکری و دیگر ائمه(علیهم السلام) با وجود فشار ها و محدودیت هایی که داشتند از حال شیعیان خود غافل نبودند. ———————————————————— پی نوشت [۱]. مَا عَرَفَکَ حَقَ مَعْرِفَتِکَ غَیْرُ اللَّهِ وَ غَیْرِی؛«مناقب آل أبی طالب(علیهم السلام)، ج ۳، ص۲۶۸» [۲]. با استفاده از: زندگانی چهارده معصوم، آیه الله مظاهری، ص۱۶۱ و ۱۶۲ [۳]. قَالَ لَهُ یَا أَحْمَقُ السُّلْطَانُ جَرَّدَ سَیْفَهُ فِی الَّذِینَ زَعَمُوا أَنَّ أَبَاکَ وَ أَخَاکَ أَئِمَّهٌ لِیَرُدَّهُمْ عَنْ ذَلِکَ فَلَمْ یَتَهَیَّأْ لَهُ ذَلِکَ فَإِنْ کُنْتَ عِنْدَ شِیعَهِ أَبِیکَ أَوْ أَخِیکَ إِمَاماً فَلَا حَاجَهَ بِکَ إِلَى السُّلْطَانِ أَنْ یُرَتِّبَکَ مَرَاتِبَهُمَا وَ لَا غَیْرِ السُّلْطَانِ وَ إِنْ لَمْ تَکُنْ عِنْدَهُمْ بِهَذِهِ الْمَنْزِلَهِ لَمْ تَنَلْهَا بِنَا؛« الکافی( ط- الإسلامیه)، ج ۱، ص۵۰۶» [۴]. سیره پیشوایان، ص۶۲۱ و ۶۲۲ [۵]. عَلِیِّ بْنِ جَعْفَرٍ عَن حَلَبِیٍ قَالَ: اجْتَمَعْنَا بِالْعَسْکَرِ وَ تَرَصَّدْنَا لِأَبِی مُحَمَّدٍ ع یَوْمَ رُکُوبِهِ فَخَرَجَ تَوْقِیعُهُ أَلَا لَا یُسَلِّمَنَّ عَلَیَّ أَحَدٌ وَ لَا یُشِیرُ إِلَیَّ بِیَدِهِ وَ لَا یُومِئُ فَإِنَّکُمْ لَا تُؤْمِنُونَ عَلَى أَنْفُسِکُم ؛[الخرائج و الجرائح، ج ۱، ص۴۳۹] [۶]. عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْعَزِیزِ الْبَلْخِیِّ قال أَصْبَحْتُ یَوْماً فَجَلَسْتُ فِی شَارِعِ الْغَنَمِ فَإِذَا بِأَبِی مُحَمَّدٍ قَدْ أَقْبَلَ مِنْ مَنْزِلِهِ یُرِیدُ دَارَ الْعَامَّهِ فَقُلْتُ فِی نَفْسِی تَرَى إِنْ صِحْتُ أَیُّهَا النَّاسُ هَذَا حُجَّهُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ فَاعْرِفُوهُ یَقْتُلُونِّی فَلَمَّا دَنَا مِنِّی أَوْمَأَ بِإِصْبَعِهِ السَّبَّابَهِ عَلَیَّ فِیهِ أَنِ اسْکُت وَ رَأَیْتُهُ تِلْکَ اللَّیْلَهَ یَقُولُ إِنَّمَا هُوَ الْکِتْمَانُ أَوِ الْقَتْلُ فَاتَّقِ اللَّهِ عَلَى نَفْسِکَ؛«کشف الغمه فی معرفه الأئمه (ط – القدیمه)، ج ۲، ص۴۲۲» [۷]. أَبُو هَاشِمٍ الْجَعْفَرِیُّ قَالَ شَکَوْتُ إِلَى أَبِی مُحَمَّدٍ ع ضِیقَ الْحَبْسِ وَ کَتَلَ الْقَیْدِ فَکَتَبَ إِلَیَّ أَنْتَ تُصَلِّی الْیَوْمَ الظُّهْرَ فِی مَنْزِلِکَ فَأُخْرِجْتُ فِی وَقْتِ الظُّهْرِ فَصَلَّیْتُ فِی مَنْزِلِی کَمَا قَالَ ع وَ کُنْتُ مُضَیَّقاً فَأَرَدْتُ أَنْ أَطْلُبَ مِنْهُ دَنَانِیرَ فِی الْکِتَابِ فَاسْتَحْیَیْتُ فَلَمَّا صِرْتُ إِلَى مَنْزِلِی وَجَّهَ إِلَیَّ بِمِائَهِ دِینَارٍ وَ کَتَبَ إِلَیَّ إِذَا کَانَتْ لَکَ حَاجَهٌ فَلَا تَسْتَحْیِ وَ لَا تَحْتَشِمْ وَ اطْلُبْهَا فَإِنَّکَ تَرَى مَا تُحِبُّ إِنْ شَاءَ اللَّه ؛« الکافی (ط – الإسلامیه)، ج ۱، ص۵۰۸» [۸]. شَاهَوَیْهِ بْنُ عَبْدِ رَبِّهِ کَانَ أَخِی صَالِحٌ مَحْبُوساً فَکَتَبْتُ إِلَى سَیِّدِی أَبِی مُحَمَّدٍ ع أَسْأَلُهُ عَنْ أَشْیَاءَ أَجَابَنِی عَنْهَا وَ کَتَبَ أَنَّ أَخَاکَ یَخْرُجُ مِنَ الْحَبْسِ یَوْمَ یَصِلُکَ کِتَابِی هَذَا وَ قَدْ کُنْتَ أَرَدْتَ أَنْ تَسْأَلَنِی عَنْ أَمْرِهِ فَأُنْسِیتَ فَبَیْنَا أَنَا أَقْرَأُ کِتَابَهُ إِذَا أُنَاسٌ جَاءُونِی یُبَشِّرُونَنِی بِتَخْلِیَهِ أَخِی فَتَلَقَّیْتُهُ وَ قَرَأْتُ عَلَیْهِ الْکِتَابَ؛«مناقب آل أبی طالب (علیهم السلام)، ج ۴، ص۴۳۸» [۹]. عَنْ أَبِی هَاشِمٍ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی مُحَمَّدٍ وَ أَنَا أُرِیدُ أَنْ أَسْأَلَهُ فَصّاً أَصُوغُ بِهِ خَاتَماً أَتَبَرَّکُ بِهِ فَجَلَسْتُ وَ نَسِیتُ مَا جِئْتُ لَهُ فَلَمَّا وَدَّعْتُهُ وَ نَهَضْتُ رَمَى إِلَیَّ بِخَاتَمٍ فَقَالَ أَرَدْتَ فَصّاً فَأَعْطَیْنَاکَ خَاتَماً وَ رَبِحْتَ الْفَصَّ وَ الْکِرَى هَنَّأَکَ اللَّهُ یَا أَبَا هَاشِمٍ فَتَعَجَّبْتُ مِنْ ذَلِکَ فَقُلْتُ یَا سَیِّدِی إِنَّکَ وَلِیُّ اللَّهِ وَ إِمَامِیَ الَّذِی أَدِینُ اللَّهَ بِفَضْلِهِ وَ طَاعَتِهِ فَقَالَ غَفَرَ اللَّهُ لَکَ یَا أَبَا هَاشِم ؛«إعلام الورى بأعلام الهدى (ط – القدیمه)، النص، ص۳۷۵» www.fa.shafaqna.com
دوشنبه ، ۲۸دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفقنا]
[مشاهده در: www.fa.shafaqna.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها