تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835580622
وقتی رضا یزدانی در 5 دقیقه یک قطعه موسیقی ساخت
واضح آرشیو وب فارسی:انتخاب: رضا یزدانی می گوید: با اندیشه فولادوند در مورد یک کار دیگر مشغول بحث بودم که ناگهان مثل جن زده ها سراغ گیتارم رفتم و از او پرسیدم شعر «سیگار پشت سیگار» را همراهش دارد؟ خانم فولادوند دفترش را باز کرد و شروع به خواندن کرد. از زمانی که گیتار را دستم گرفتم تا زمانی که ساخت آن کار تمام شد، شاید 5 دقیقه طول نکشید.پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : رضا یزدانی می گوید: با اندیشه فولادوند در مورد یک کار دیگر مشغول بحث بودم که ناگهان مثل جن زده ها سراغ گیتارم رفتم و از او پرسیدم شعر «سیگار پشت سیگار» را همراهش دارد؟ خانم فولادوند دفترش را باز کرد و شروع به خواندن کرد. از زمانی که گیتار را دستم گرفتم تا زمانی که ساخت آن کار تمام شد، شاید 5 دقیقه طول نکشید. به گزارش«انتخاب»، روزنامه شهروند نوشته است: در حوزه موسیقی پاپ، رضا یزدانی یکی از تنها خوانندگانی است که موسیقی ارایه شده توسط او با حجم بسیاری از کارهای تولیدشده در این حوزه تفاوت بسیار دارد. او که از دوران کودکی با موسیقی های غیر ایرانی در حوزه راک بزرگ شده، امروز کاری را انجام می دهد که مختص خود اوست و به نظر بسیاری از منتقدان و کارشناسان حوزه موسیقی، فارغ از میزان کیفیت (که بحثی جداگانه می طلبد و نیاز به بررسی های دقیق دارد) امضا و بیان شخصی یزدانی زیر بیشتر آنها حک شده است. یزدانی سال گذشته آلبوم سلول های شخصی را روانه بازار کرد. این آلبوم با استقبال بسیار خوبی از سوی مخاطبان مواجه شد و چند ماه به صورت پی درپی در لیست پرفروش ترین آلبوم های ماه قرار گرفت. با وجود این اما او هنوز در سال 94 آلبومی را روانه بازار نکرده است. در مورد یزدانی که معمولاً سالی یک آلبوم منتشر می کند، ارایه ندادن آلبوم جدید در سال جاری امری سؤال برانگیز است. یزدانی در سال جاری علاوه بر اجرای کنسرت های متعدد در تهران و شهرستان ها، مشغول بازی در چند فیلم سینمایی بود که البته برخی از آنها در نیمه های راه متوقف شدند. «شهروند» با این خواننده موسیقی پاپ درباره روزهای پیش رویش و کارهایی که درصدد انجام آنهاست گفت و گو کرده است: رضا یزدانی را مخاطبانش علاوه بر انتشار آلبوم و برگزاری کنسرت با بازی در فیلم های سینمایی و قطعات تصویری در موسیقی فیلم و سریال های تلویزیونی می شناسند. این بار اما یک تجربه متفاوت اتفاق افتاده است. شما برای نخستین بار در یک فیلم سینمایی بازی کرده اید که در آن با زبان معیار صحبت نمی کنید. زبان بوشهری در این فیلم محوریت دارد و ظاهراً همه بازیگران در فیلم اهل جنوب هستند؛ ماجرای بازی شما در این فیلم چگونه شکل گرفت؟ کارگردان فیلم احسان عبدی پور من را برای بازی در فیلم «آه ای عبدالحیم» انتخاب کرده بود. این موضوع را با تهیه کننده فیلم خانم مهتاب کرامتی در میان گذاشتند. خانم کرامتی نیز با حضور من در این فیلم موافقت کردند و در نهایت از دفتر ایشان با من تماس گرفته شد. من تا پیش از این آقای عبدی پور را ندیده بودم. به همین دلیل برای صحبت های بیشتر قرار جلسه ای بین ما گذاشته شد. در همان جلسه اول، برخوردهای آقای عبدی پور مرا به سمت او جلب کرد و به نظرم رسید که ایشان یک هنرمند بااستعداد و توانمند هستند. پس از آن فیلمنامه را خواندم. داستان فیلم و کل فیلمنامه به نظرم جالب رسید؛ بنابراین برای پذیرش فیلم شک نکردم؛ با این توضیح که اجرای کنسرت های من تا قبل از ماه محرم در تهران و شهرستان ها ادامه داشت و عوامل تولید هم قصد داشتند فیلم را از ابتدای مهر آغاز کنند، قرار بر این شد که من با اتمام کنسرت ها وارد این پروژه بشوم. خوشبختانه و برخلاف برنامه ریزی ها، آغاز فیلمبرداری از 23 مهر آغاز شد و من هم در کنار سایر دوستان و از ابتدای کار وارد پروسه ضبط فیلم شدم. اتمام مراحل فیلمبرداری چقدر طول کشید؟ آیا همه این مدت را در جنوب بودید؟ مدت زمان فیلمبرداری 40 روز به طول انجامید و ما در طول این مدت در جنوب بودیم؛ البته قبل از این که فیلمبرداری شروع شود و وقتی در میانه ایام برگزاری کنسرت هایم قرار داشتم، به مدت یک هفته به بوشهر رفتیم تا با لهجه و محیط لوکیشن ها بیشتر آشنا شویم. ناگفته نماند که پیش از شروع این کار سینمایی دو روز در پروژه سینمایی «شهاب حسینی» شرکت داشتم. گویش بازیگران فیلم چگونه بود؟ آیا به زبان فارسی معیار صحبت کردید یا دیالوگ ها باید به زبان بوشهری گفته می شد؟ همه بازیگران این فیلم سینمایی با گویش بوشهری دیالوگ می گفتند. من، پگاه آهنگرانی و مصطفی زمانی با گویش بوشهری در این فیلم صحبت می کردیم و سایر بازیگران هم جنوبی بودند؛ بنا به اهمیت گویش در این کار، یک هفته در بوشهر بودیم تا با جزئیات لهجه بوشهری تا حد ممکن آشنا شویم. تجربه کار با تیم کارگردانی این فیلم و بازیگرانی که در آن ایفای نقش می کردند، برایتان چطور بود؟ همه بچه های گروه آن قدر با هم هماهنگ بودند که در تجربه کار در این فیلم واقعا به من خوش گذشت. هر روز حدوداً 12 ساعت کار شدید داشتیم. در نخستین روزهای فیلمبرداری، هوا خیلی گرم بود اما بعدا هوا خنک تر شد. فارغ از شرایط کار در بوشهر که برای من تازگی داشت، فضای کار از ابتدا صمیمی بود. مصطفی زمانی و احسان عبدی پور برای ایفای هرچه بهتر نقشم به من کمک می کردند. با این توضیح باید بگویم که در مجموع از ایفای نقشم در این کار راضی هستم. با توجه به این که ماجرای فیلم قبل از اکران نباید به طور جزئی بازگو شود، در مورد کلیت فیلم و به خصوص نقش خودتان توضیح دهید... نقش من مربوط به جوانی است که پس از سال ها از سفر بازمی گردد و به واسطه کاریزمایی که در او هست، تمام دوستان خود را متحول می کند. این افراد در کنار هم داستان ها و اتفاقات مختلفی را شکل می دهند که فیلم آنها را روایت می کند. من در این فیلم یک تک قطعه را هم اجرا می کنم که یک کلیپ برای آن آماده کردیم و در فیلم پخش خواهد شد. این کار یک اثر متفاوت است که محسن شریفیان و بابک شهرکی آن را تنظیم کرده اند و تلفیقی از موسیقی محلی و ساز نی انبان با موسیقی من است. به نظر خودم این قطعه خیلی عجیب شده است. تلفیق جذابی در آن شکل گرفته و خودم آن را خیلی دوست دارم. البته ابتدا باید کار را بشنوید تا بتوانیم در موردش بیشتر صحبت کنیم. با توجه به گفته هایتان در مورد فیلم، پیش بینی شما از استقبال مخاطبان نسبت به کاری که خواندید و در مجموع کل فیلم چگونه است؟ در مورد آن قطعه موسیقی باید بگویم تا مخاطبان نشنوند، نمی توانم نظری بدهم؛ ولی مطمئنم که برایشان جذاب خواهد بود. پیش بینی من در مورد فیلم این است که قطعا از آن استقبال زیادی خواهد شد؛ چون ماجرایش بسیار جذاب و پرافت وخیز است. از تجربه کار در فیلمی که شهاب حسینی در آن تهیه کننده است و در عین حال یکی از نقش های مهم فیلم را ایفا می کند، توضیح دهید... قصه این فیلم با یک کنسرت آغاز می شود که من و شهاب در آن به عنوان هنرمند حضور داریم. او گیتارباس می زند و من هم گیتار الکتریک می نوازم. در این کار من و شهاب حسینی کاری را با هم می خوانیم. کارگردان فیلم شبیر شیرازی است و تهیه کنندگی فیلم را شهاب حسینی برعهده دارد. داستان این فیلم از نمایشنامه «خرس های پاندا» نوشته «ماتئی ویسنی» گرفته شده است. داستان این فیلم درباره 9 روز از زندگی یک خواننده جوان است که متفاوت ترین ایام زندگی او در همین 9 روز رقم می خورد. بعد از توضیح در مورد فیلم هایی که به تازگی در آنها ایفای نقش کردید، نوبت تازه های موسیقی است که جدیداً از شما منتشر شده یا در آینده ای نزدیک بنا دارید انجامشان دهید. آلبوم جدیدتان قبل از اتمام سال منتشر می شود؟ در ابتدا باید بگویم آلبوم جدید من اوایل سال 95 منتشر خواهد شد؛ اما هنوز معلوم نیست که تاریخ دقیق انتشار آلبوم کی است؟ زیرا من چهار قطعه را از پکیجی که بسته بودم، خارج کردم و چهار قطعه جدید به آن اضافه کرده ام. تنظیم چند قطعه را هم کاملا عوض کردم و شکل و شمایل آلبوم متفاوت شد. همین تحولات باعث شده که دقیقا نتوانم درباره زمان انتشار این مجموعه چیزی بگویم. در آلبوم پیش رو دوستانی با من همکاری می کنند که تا پیش از این تجربه کار با اکثرشان را نداشته ام. مهدی ایوبی، علی رضا باران، احسان گودرزی، علی کمال حاجی نژاد و تعدادی دیگر از دوستان به عنوان شاعر در این کار با ما همراه خواهند بود. در ضمن به تازگی قطعه جدیدی با ترانه مهدی ایوبی تولید شده که نامش «هفته دلتنگی» است و آهنگسازی و تنظیم کار به عهده بهروز پایگان است. «این روزا» نام کار دیگری است که آن هم تازه منتشر شده است. دوشنبه هفته بعد کنسرتی را در سالن میلاد نمایشگاه روی صحنه خواهیم برد که قرار است در آن «رفت که رفت»، «آوانگارد»، «پرواز عقاب»، «هفته دلتنگی»، «این روزا»، «قوی سیاه»، «دیوونه»، «آدم یه جاهایی رو مجبوره»، «ادامه بده»، «طهران تهران»، «کجا گمت کردم»، «بلاتکلیف»، «چمدون»، «هذیون»، «نوار»، «حافظ»، «شک می کنم»، «سیگار پشت سیگار»، «یخبندونای قطبی چشمات»، «حرفای بی مخاطب»، «کی فکرشو می کرد»، «کافه بهشت» و «کوچه ملی» برای مخاطبان اجرا شود. دو قطعه هم از آلبوم جدیدی که به زودی قرار است منتشر شود در این کنسرت برای نخستین بار در کنداکتور قرار گرفته و به امید خدا اجرا خواهد شد. حال وهوای آلبوم جدیدتان به نسبت اثر قبلی که از شما منتشر شد، چه تفاوتی کرده است؟ در این آلبوم کارها در فضاهای مختلف از جمله فان، نوستالژی، بیان مسائل اجتماعی و ... می گذرد. این آلبوم را از نظر حس و حال می توانم با آلبوم «ساعتا خوابن» مقایسه کنم. آلبوم آخر شما علاوه بر عرضه در لوح فشرده در سایت «بیب تونز» نیز به صورت تراک های جداگانه به فروش رسید. با توجه به آمار فروش تراک ها در این سایت به نظر می رسد این آلبوم با استقبال کم نظیر مخاطبان موسیقی مواجه شده است. نظر شما در مورد آمار فروش آلبوم «سلول شخصی» چیست؟ به لطف خدا تمامی آلبوم های من در فضای مجازی خوب به فروش می رسد و این اتفاق منحصر به این آلبوم نیست. فکر می کنم علت این حجم بالای خرید به خاطر مخاطبان خاصی است که من دارم. کارهای مرا بیشتر قشر تحصیلکرده و روشنفکر دنبال می کنند و در شرایطی که امکان خرید نسخه اصلی برایشان ممکن نباشد، ترجیح می دهند لااقل پول کمی را برای حمایت از کار از طریق شبکه های مجازی معین پرداخت کنند و حقوق مولف را نادیده نگیرند. وجه متمایزکننده اجراهای رضا یزدانی توجه به پرفورمنس کارها است. این ویژگی را اساسا باید از خواننده ژانر راک متوقع باشیم یا آن را متأثر از علاقه مندی شخص رضا یزدانی بدانیم؟ ریشه علاقه مندی از دید خودم به دوران نوجوانی من بازمی گردد. من کنسرت های خوانندگان این ژانر را از نوجوانی دنبال می کردم. این افراد پرفورمرهای خوبی بودند. از سوی دیگر فعالیت من در زمینه سینما و بازیگری کمک کرد تا بتوانم در این زمینه قوی ظاهر شوم. در کل پاسخ سوال شما هر دو مورد است و این دو لااقل در مورد من در کنار هم تأثیرگذار بودند. به نظر شما آیا دیگر خوانندگان فعال در عرصه موسیقی پاپ در ایران هم تا این حد توانسته اند در اجرای پرفورمنس در اجراهایشان موفق عمل کنند؟ نه؛ به عقیده من این موضوع آن چنان توسط دیگر خواننده های ژانر پاپ در ایران مورد توجه قرار نگرفته است. البته به تازگی دکورهای محدودی روی استیج استفاده می شود؛ اما آن چنان به پرفورمنس در کنسرت ها دقت نمی شود. ناگفته نماند، نمی توان همه مشکلات در این زمینه را به گردن خوانندگان انداخت. برگزاری کنسرت در ایران به هیچ عنوان قابل مقایسه با اجراهای خارج از کشور نیست. در کشورهای دیگر سالن چند روز قبل از اجرا در اختیار گروه قرار می گیرد؛ در نتیجه فرصت کافی برای طراحی صحنه، نصب دکورهای مورد نظر و ایجاد صفحات سفید برای پخش تیزر در حین کنسرت مهیا می شود؛ درحالی که در ایران اگر بنا به اجرای کنسرت مثلا در ساعت ٥ باشد، به هیچ عنوان سالن را قبل از ساعت 2 تحویل تیم هنری نمی دهند و این میزان وقت حتی برای تنظیم صدای میکروفن ها کافی نیست و درنهایت در این فرصت فقط می توان یک صدای معمولی (نه باکیفیت بالا) برای اجرا تنظیم کرد. در این شرایط اصلا زمان کافی در اختیار نیست تا بتوان به طراحی دکور فکر کرد. تنها کاری که ما می توانیم برای جلو گیری از یکنواخت شدن صحنه کنسرت انجام دهیم، آوردن تابلوها و پرتابل هایی است که از قبل آماده شده اند و دوستان من دو ساعته آن ها را نصب می کنند. به نظر می رسد ما با عدم ایجاد فرصت برای طراحی صحنه و حرکات خواننده روی استیج، بخش مهمی از جذابیت های بالقوه در موسیقی پاپیولار را نادیده گرفته ایم. با این توضیح اما وجه متمایزکننده و پررنگ کارهای رضا یزدانی با وجود تمام این محدودیت ها همین پرفورمنس است... من تمام تلاشم را برای این کار انجام می دهم. به نظرم بی توجهی به نقش پرفورمنس در کنسرت های داخلی یکی از مهم ترین دلایل افت آمار مخاطبان کنسرت ها در سال های اخیر است. در این شرایط یا باید خواننده پشت سر هم آلبوم وارد بازار کند تا مخاطب به سالن بیاید، یا با آمار کم مخاطبان کنار بیاید. چون مخاطب انگیزه ای برای آمدن به کنسرت ندارد. چون مخاطب قطعات آلبوم را یک بار در کنسرت دیده و دلیلی برای رفتن دوباره به سالن برای شنیدن دوباره آن قطعات ندارد. صحنه هم جذابیت و انگیزشی را برای مخاطب ایجاد نمی کند تا برای دیدن آن به کنسرت برود. با توجه به آنچه تا الان گفته شد، ارتباط شما با مخاطبانی که به کنسرت می آیند نسبت به خیلی از موزیسین های فعال در موسیقی پاپ عمیق تر و نزدیک تر است. چه روشی را برای حفظ رابطه عمیق و اطلاع از نظرات و خواست مخاطبانتان در کنسرت ها اتخاذ کرده اید؟ من همیشه تلاش می کنم تا با مخاطب ارتباطم را روز به روز نزدیک تر کنم. روش کار ما برای حفظ ارتباط تنگاتنگ با مخاطب شیوه خاص و منحصربه فردی است. در کنسرتی که در تهران اجرا کردیم 60 قطعه را به عنوان کاندیدا برای اجرا در کنسرت در نظر گرفتیم و از مخاطبان خواستیم از بین این قطعات، 18 کار را برای اجرا در همان کنسرت انتخاب کنند. درست است که شمارش نظرات سخت بود، اما دوستانم نظرات را گرفتند و بر اساس آن ها 18 قطعه ای که قرار بود در کنسرت اجرا شود، انتخاب شد. نتیجه این رأی گیری رضایت همه حاضران در سالن را به دنبال داشت؛ طوری که کنسرت برای همه دلچسب و خاطره انگیز شد. آیا این روش در کنسرت های بعدی رضا یزدانی نیز ادامه خواهد داشت؟ قطعا این کار را ادامه خواهیم داد. برای اجرای کنسرت این روش در زمان اجرا به کار گرفته خواهد شد و در مورد آلبوم ها هم با استفاده از شبکه های مجازی نظرات را دریافت می کنیم. از طریق پست هایی که در اینستاگرام و دیگر شبکه ها قرار می دهیم، نظرات مخاطبان را خواهیم خواند و قطعا برای آلبوم های بعدی از آنها استفاده می کنیم؛ مثلا با همین روش، امروز می دانیم که کدام قطعات در بین کارهای چهارده گانه آلبوم «سلول شخصی» بیشتر مورد توجه طرفداران قرار گرفته است. آقای یزدانی بسیاری از منتقدان علت اصلی موفقیت شما را به واسطه مداومت در کار و از میدان به در نشدن توجیه می کنند. شما تا چه اندازه با این نظر موافقید؟ خودم هم همین نظر را دارم. این سال ها حقیقتا به من سخت گذشت؛ اما همیشه برای خواسته و هدفم در موسیقی پافشاری زیادی کردم و بطور مداوم به تلاشم در این مسیر ادامه دادم. شما تا چه اندازه با نظر برخی که رضا یزدانی را خواننده نوستالژی بازی می دانند، موافق هستید؟ اساساً ترانه های من برای یک آلبوم به شکلی انتخاب می شوند که موضوعات اجتماعی، نوستالژیک و عاشقانه های متفاوت را در بر بگیرند. تا امروز همین انتخاب ها فونداسیون کارهای مرا شکل دادند. شما در کار «پرنده بی پرنده» با دو کار نوستالژیک «کافه نادری» و «لاله زار» مواجه هستید. در آلبوم «هیس» ترانه «شمال» و ترانه «کارتن» چنین فضایی دارد. در «ساعت 25 شب» ترانه «کوچه ملی» و «پیکان» از چنین فضایی برخوردار است. در آلبوم های بعدی من هم این مسیر ادامه پیدا کرده است. اساسا نوستالژی خوانی را دوست داشتم و دارم. به این خاطر که مردم چنین خوانشی را دوست دارند و مورد اقبالشان قرار می گیرد. مردم اساسا خاطره بازی را دوست دارند و این خود باعث می شود که کار من به عنوان یک موزیسین تاریخ مصرف نداشته باشد. یکی از دلایلی که باعث شده کارهای آدمی مثل من که از دید عموم به شیوه خاصی می خواند، مورد اقبال قرار بگیرد، همین نوستالژیک خواندن است. هر چند شیوه خوانش ترانه ها توسط شما لااقل در دوره اخیر با هیچ خواننده ایرانی فعال در داخل یا خارج از کشور قابل مقایسه نیست، اما آیا در آغاز کار خوانندگی الگوی ایرانی را برای خواندن داشتید؟ نه؛ این مسیری بود که خودم انتخاب کردم و به شیوه تجربی در آن گام برداشتم. الگوهایم الگوهای غربی بودند و نه ایرانی. البته فرهاد به نوعی آن شکل و جنس خاص بودن موسیقی را داشت؛ اما من هیچ گاه فرهاد را هم الگوی خودم قرار ندادم. از میان مشاهیر موسیقی مدرن غربی چه کسی در خوانندگی الگوی شما بود؟ خیلی دوست ندارم در مورد خواننده ها و گروه هایی که از آنها الگوبرداری کرده ام یا تمام سابقه شنیداری من را تشکیل داده اند، صحبت کنم؛ اما همین قدر می گویم که یک سابقه شنیداری طولانی مدت از دوره دبستان دارم؛ یعنی زمانی که یادم هست بچه ها حتی در دبیرستان بهترین موسیقی غربی شان «مادرن تاکینگ» بود، من موزیک های «پینک فلوید» را حفظ بودم؛ آنها را کاور می کردم و می خواندم. این موضوع به خودی خود، یک سابقه شنیداری طولانی از این جنس موسیقی را روایت می کند که از سال ها پیش در من رسوخ کرده و بعدا به شکلی که مخاطبان کارهای من، امروز با آن مواجهند، ظهور کرد. دقیقا از چه زمانی به سمت موزیکی از جنس پینک فلوید کشش پیدا کردید؟ وقتی کلاس اول راهنمایی بودم یکی از دوستانم مرا به این سمت راهنمایی کرد. او از خارج آمده بود و این جنس موسیقی را گوش می داد. آن موقع نه اینترنتی بود و نه ماهواره ای. ارتباطات به شدت محدود بود. مخصوصا در سال هایی که من به دنیا آمدم و بزرگ شدم. دهه شصت بود و آنچه دوستم به عنوان کسی که از خارج به ایران آمده بود، گوش می داد با موسیقی مرسوم آن دوره در جامعه ایرانی تفاوت های اساسی داشت؛ یک سری کاست از آن گروه ها داشت که همه را به من داده بود. ناگهان متوجه شدم سلیقه موسیقایی من همین است. موسیقی که اصلا بین مردم شنیده نمی شد و وجود نداشت. از آن جا بود که حرکتم به این راه جدی شد و بعدها رنگ و بوی دیگری به خود گرفت. تا این جا هم در مورد آثار سینمایی که به تازگی در آن حضور داشتید، صحبت کردیم و هم پیرامون کارهای جدیدی که در موسیقی قرار است، انجام دهید، سخن گفتیم. حالا نوبت به صحبت در مورد آخرین آلبوم شما می رسد با نام «سلول شخصی». آیا در میان کارهای این آلبوم قطعه ای است که بخواهید در موردش صحبت کنید؟ البته کارهایی را که تا امروز انجام داده ام، بیشترشان هنوز برای خودم تازگی دارند. اما «قطعه سیگار پشت سیگار» الان به خاطرم آمد که برای ساختش درگیر یک اتفاق شدم و بهتر بگویم ساخت این قطعه اتفاقی بود. من با اندیشه فولادوند در مورد یک کار دیگر مشغول بحث بودم؛ اما ناگهان مثل جن زده ها به سراغ گیتارم رفتم و از اندیشه پرسیدم «سیگار پشت سیگار» را همراهش دارد یا نه؟ این شعر را اندیشه فولادوند 10 سال قبل سروده بود و با این که خیلی از خواننده ها می خواستند روی شعرش آهنگ بگذارند و بخوانند، نپذیرفته بود. خانم فولادوند دفترش را باز کرد و شروع به خواندن آن قطعه کرد. از زمانی که من گیتار را به دست گرفتم تا زمانی که ساخت آن کار تمام شد، شاید 5 دقیقه طول نکشید. از دو سال قبل قرار بود این کار را بسازم اما نمی دانم ناگهان چه اتفاقی افتاد که در طول پنج دقیقه موسیقی این کار را ساختم.
یکشنبه ، ۲۷دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: انتخاب]
[مشاهده در: www.entekhab.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها