تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835627875
فرصت های پرسود سرمایه گذاری در پارس جنوبی
واضح آرشیو وب فارسی:ایران اکونا: سال ها بعد از آنکه تحریم های غرب، چشم آبی ها را مجبور به ترک عسلویه کرد، این روزها با نزدیک شدن به زمان اجرای برجام و رفع تحریم ها، رفت و آمد شرکت های خارجی به منطقه عظیم گازی ایران بالا گرفته است. دبیر انجمن صنفی صنایع روغن نباتی در واکنش به وضعیت شرکت صافولای سعودی در ایران بعد از مصوبه ممنوعیت ورود کالا از عربستان گفت: تصمیم گیری در باره عدم ح...با مهندس مهدی یوسفی مدیرعامل منطقه ویژه پارس در پایان یک روز کاری در محل کارش در عسلویه به گفت وگو نشسته ایم، او برایمان از آماده بودن منطقه ویژه پارس برای ورود به مرحله پساتحریم و جذب سرمایه گذاران داخلی و خارجی سخن گفت. بنا به گفته مدیرعامل منطقه ویژه پارس نقطه قوت پساتحریم برای میدان گازی پارس جنوبی مربوط به حوزه پتروشیمی و صنایع پایین دستی است؛ اما میادین توسعه نیافته و دست نخورده ای چون پارس شمالی، کنگان، فردوسی، گلشن و...در صنایع بالادستی و پایین دستی آماده حضور سرمایه گذاران خارجی و داخلی در دوران پسابرجام هستند. او برایمان از حاشیه امن و سوددهی بالای سرمایه گذاری در حوزه انرژی گفت و تاکید کرد: بانک ها باید به جای مشارکت در بخش هایی چون مسکن و بازرگانی، وارد حوزه انرژی شوند. صرفه اقتصادی ناشی از معافیت های مالیاتی و گمرکی، نزدیکی به خوراک اصلی پتروشیمی ها، قرار گرفتن در نزدیکی شاهراه وارداتی و صادراتی خلیج فارس از دیگر ظرفیت های منطقه ویژه پارس است که بنا به گفته یوسفی می تواند انگیزه بالایی برای جذب بخش خصوصی داخلی و خارجی را برای حضور و سرمایه گذاری در عسلویه فراهم کند. اکنون که در یک قدمی رفع تحریم های ایران قرار داریم، بخش های مختلف اقتصاد کشور به حالت آماده باش درآمده و خود را برای مرحله پساتحریم آماده می کنند، منطقه ویژه پارس خصوصا میدان گازی پارس جنوبی چه برنامه و رویکردی برای مرحله پسابرجام دارد؟ قبل از ورود به این بحث لازم است تصویری از پارس جنوبی ارائه دهم تا مشخص شود کجاهای این پازل آماده سرمایه گذاری است. ما به عنوان منطقه ویژه اقتصادی پارس متولی توسعه اقتصادی با محوریت نفت و گاز در منطقه هستیم، این رویکرد کلی درباره همه میادین موجود در این منطقه صدق می کند. میدان گازی پارس جنوبی مهم ترین و بزرگ ترین میدان گازی منطقه است و از این جهت که با قطر مشترک است، اهمیت استراتژیک خاصی برای کشور دارد. برخی از میادین این منطقه مشترک نیستند بنابراین وزارت نفت به اندازه پارس جنوبی روی آنها حساسیت ندارد. به لحاظ سطح الارضی سهم قطر از میدان گازی پارس جنوبی بیشتر است و نزدیک به دو سوم میدان یعنی 6 هزار کیلومتر مربع را در اختیار دارد و ایران 3 هزار و 700 کیلومتر مربع. البته معیار سطح الارضی در جایی که میدان سیال است خیلی مفهومی ندارد و این نیست که کشوری که سهم بیشتری دارد بیشتر استخراج کند، بلکه هر کشوری که بتواند بیشتر و زودتر استخراج کند موفق تر خواهد بود. قطر هم از دهه 90 میلادی یعنی 10، 11 سال زودتر از ایران برداشت از پارس جنوبی را آغاز کرده است، مهم تر اینکه قطر درگیر تحریم های ظالمانه غرب نبود و شرکت هایی که گاهی با سختی و ایجاد مزاحمت با ایران کار می کردند به راحتی وارد روابط کاری با قطر می شدند. این عوامل باعث شده که آنها در پارس جنوبی موفق تر باشند. طی سال های اخیر ایران تلاش کرده این عقب ماندگی به هر شکل ممکن جبران شود. آنچه در منطقه ویژه پارس معادل 28 یا 29 فاز استاندارد گاز پیش بینی شده است که هرکدام ظرفیت تولید 25 میلیون مترمکعب گاز شیرین در روز دارند بنابراین اگر همه فازها به ظرفیت کامل برسد به این معنا است که 700 میلیون متر مکعب گاز در روز تولید خواهد شد. کل برداشت ایران تا سال 92نزدیک 280 میلیون مترمکعب بوده است اما از سال 92 با مدیریت جدیدی که در وزارت نفت روی کار آمد اولویت بندی طرح ها و فازها صورت گرفت به نحوی که در دو سال گذشته متوسط هر سال تقریبا 100 میلیون متر مکعب به ظرفیت گاز افزوده شده است. یعنی در 10، 12 سال گذشته نزدیک به 300 میلیون مترمکعب گاز تولید شده ولی فقط در این دو سال روزانه 200 میلیون مترمکعب تولید گاز داشتیم این موضوع قطعا نتیجه اولویت بندی مدیریتی طرح ها است. قراردادهای فازهای پارس جنوبی هم عملا بسته شده است و به یک حدی از پیشرفت هم رسیده اند، یعنی فازهای باقیمانده در بدترین حالت از 50 درصد بالاتر هستند. بنابراین اگر پساتحریم را در نظر بگیریم در حوزه بالادستی در پارس جنوبی دیگر قرارداد جدیدی متصور نیست که کسی بیاید و قراردادی را ببندد. تنها نقطه قوتی که پساتحریم در پارس جنوبی ایجاد می کند، این است که پول ها آزاد می شود و کالاها و تجهیزات راحت تر وارد کشور می شود تا فازهای باقی مانده سریع تر به بهره برداری برسند؛ کاری که در این سال های تحریم خصوصا در دو سال اخیر بسیار سخت شده بود. این را هم بگویم که حتی با فرض باقی ماندن تحریم ها هم با این اولویت بندی که در وزارت نفت شده بود سال 96 سال پایان پارس جنوبی است و این میدان توسعه پیدا می کند. انشاءالله با این توسعه از سال 96 به بعد تولید روزانه ایران در پارس جنوبی از قطر جلوتر است. اما نکته مهم درباره تولیدات گاز کشور این است که این میزان تولید گاز باید تبدیل به محصولات پتروشیمی شوند و نباید همه آن را مصرف کرد. در منطقه ویژه پارس 25 مجتمع پتروشیمی بزرگ و چند پتروشیمی کوچک تر داریم. نزدیک به نیمی از این مجتمع ها عملیاتی شده اند و در مرحله تولید هستند نیمی دیگر هم در حال ساخت یا منتظر فاینانس هستند ولی 12، 13 مجتمع پتروشیمی داریم که قابلیت جذب سرمایه و فاینانس را دارند تا گاز تولید شده را تبدیل به محصولات پتروشیمی کنند که هم ارزش افزوده ایجاد شود هم از این فشارهای بازار انرژی کمتر آسیب ببینیم. در واقع هرچه گاز خام تبدیل به محصولات میانی و پایین دستی شوند قدرت چانه زنی در بازار بیشتر می شود چون امکان صادرات به کشورها و بازارهای مختلف را پیدا می کنند. بنابراین بخش قابل توجهی از جذب سرمایه در دوران پساتحریم در پارس جنوبی در حوزه پتروشیمی و صنایع پایین دست پتروشیمی خواهد بود. به جز میدان گازی پارس جنوبی، برنامه تان برای توسعه و جذب سرمایه در دیگر میادین منطقه ویژه پارس که تقریبا توسعه نیافته یا دست نخورده هستند، چیست؟ طرح و برنامه خاصی برای پسابرجام دارید؟ همانطور که اشاره کردید میادین توسعه نیافته یا دست نخورده ای در منطقه ویژه پارس وجود دارد که آماده جذب سرمایه در دوران پساتحریم هستند. در کنفرانس تهران هم برخی از این میادین از سوی وزارت نفت به شرکت ها و صاحبان سرمایه عرضه شده است. از جمله آنها میدان فرزادA، فرزاد B و میادین گلشن، فردوسی و پارس شمالی است که در نقاط شمالی تر استان به موازات ساحل قرار دارند. میدان نفت سنگین موند، میدان کوکاتی، میدان بوشگان و چند میدان نفتی دیگر در خشکی و در اطراف منطقه پارس هستند که عمده توسعه آنها را در دوران پساتحریم متصور هستیم و زمینه ورود سرمایه گذاران برای توسعه صنایع بالادستی وجود دارد. قاعدتا اگر این میادین توسعه پیدا کنند محصولی از آن بیرون خواهد آمد که یا ال ان جی می شود یا باید تبدیل به محصولات پتروشیمی شود که هرکدام از این دو مورد هم جای سرمایه گذاری جداگانه دارد. حتی زیرساخت هایی که برای رخ دادن این اتفاقات باید ایجاد شود هم می تواند انگیزه سرمایه گذاری باشد. مثلا باید یک بندر بزرگ در پارس 3 داشته باشیم که در حال طراحی آن هستیم. برنامه منطقه ویژه این است که با گرفتن مشاور بین المللی طرح جامعی را برای پارس 3 و دیگر میادین تهیه کند تا مشخص شود چه کاری کنیم بهتر است تا آن ناهماهنگی هایی که در پارس جنوبی داشتیم تکرار نشود. در همین راستا هم اگر قرار باشد جذب سرمایه برای این تعداد از میادین و مجتمع های پتروشیمی که ذکر کردم رخ دهد نیازمند یکسری تسهیلات نرم افزاری و یکسری زیرساخت های فیزیکی هستیم؛ زیرساخت های فیزیکی مانند جاده، بندر، فرودگاه و... همان چیزهایی که در پارس جنوبی هم داریم و تقویتش کردیم. مهمتر از اینها زیرساخت های مقرراتی و نرم افزاری است تا وقتی سرمایه گذار قرار است وارد منطقه شود خیالش راحت باشد که اینجا گرفتار نمی شود. بحث امنیت فیزیکی، روانی و سرمایه ای سرمایه گذار موضوع بسیار مهمی است. تضمین های سرمایه ای باید به آنها داده شود که خوشبختانه قوانین خوبی در جمهوری اسلامی، خصوصا مناطق ویژه و آزاد داریم. به لحاظ دلاری، ریالی و هزینه ها هم اینجا مزیت رقابتی در حوزه گمرکی داریم. هر کسی که تجهیزات وارد می کند یا صادراتی دارد، عوارض نمی دهد. می تواند مواد را در اینجا تبدیل و بعد صادر کند و باز هم عوارضی نمی دهد. نمونه این معافیت عوارضی را در موارد غیرنفتی هم داشتیم که یک سرمایه گذار کره ای موادخام وارد کرده و بعد از اینکه سازه های فلزی را در منطقه تولید کرد، آن را صادر کرده و عوارضی هم پرداخت نکرده است. عوارض گمرکی، معافیت های مالیاتی، مالیات مناطق محروم و...ظرفیت هایی هستند که در منطقه وجود دارد و وقتی سرمایه گذار نگاه می کند متوجه می شود که سرمایه گذاری در این منطقه برایش از بُعد این عوارض و مالیات ها سود دارد. دسترسی به خوراک اصلی پتروشیمی ها هم مزیت مهمی برای سرمایه گذار است. مهم تر از همه اینکه نزدیک به خلیج فارس به عنوان شاهراه مهم صادرات و واردات تجهیزات و محصولات است. نیروی کار قابل اتکا و زیادی هم در منطقه داریم و برخلاف دوره قبلی پارس جنوبی که ابتدای توسعه بود و نیروی آماده ای نبود ولی الان چند هزار نیرو داریم که سال ها در این منطقه کار کرده اند، پروژه اجرا کردند و قوی شده اند و با هزینه معقولی آماده کار هستند. اینها ظرفیت ها و زیرساخت هایی است که در پارس جنوبی و دیگر میادین منطقه ویژه پارس برای سرمایه گذار داخلی و خارجی وجود دارد. به رفت وآمد هیات های تجاری به ایران اشاره کردید، در همین راستا هم گاه نگرانی هایی از سوی مسوولان، اقتصاددانان و رسانه ها مطرح می شود که مبادا پساتحریم بیش از آنکه برای ایران فرصت باشد فرصتی برای سرمایه گذار خارجی باشد، تاکید زیادی می شود که ورود سرمایه گذار خارجی همراه با ورود تکنولوژی و دانش فنی به ایران باشد، این نگرانی را چقدر جدی می دانید؟ این نگرانی را محترم می دانم و دغدغه ارزشمندی است اما معتقدم در عمل خیلی زمینه این نگرانی وجود ندارد. در قراردادهای جدیدی که پیش بینی شده و در کنفرانس تهران هم به خارجی ها ارائه شد این ظرافت ها دیده شده و سرمایه گذاران خارجی موظف شدند حتما شریک ایرانی داشته باشند و انتقال تکنولوژی هم صورت گیرد. البته شریک ایرانی هم باید خودش را تقویت کند. باید شرکت های حوزه مهندسی، تامین کالا، اجرا، خدمات و راه اندازی که مرتبط با بخش صنعت هستند خودشان را تقویت کنند. به هرحال شرایط امروز متفاوت از 10 یا 20 سال پیش است، شرکت های ایرانی در دوران تحریم خودشان پالایشگاه ساختند و گاز تولید شد حتی در این دو سال گذشته که اوج تحریم ها بود، افت شدید قیمت نفت را داشتیم و درآمدها پایین بود، پول ها وارد کشور نمی شد باز هم با کمک همین متخصصان و نیروی کار ایرانی توانستیم 200 میلیون مترمکعب گاز تولید و محصولات پتروشیمی صادر کنیم. برای خارجی ها هم فرصتی است که اگر قرار است وارد این منطقه شوند از ظرفیت ایرانی ها استفاده کنند تا هزینه ها برای خودشان پایین بیاید. یک اروپایی وقتی قرار است در این منطقه کار کند اگر قرار باشد نیروی کار از آلمان و فرانسه بیاورد صرفه اقتصادی ندارد در حالی که می تواند همان کار را با شرکت ایرانی و نیروی کار ایرانی با هزینه مناسب تر انجام دهد. البته این نگرانی ارزشش به این است که همه هوشیار باشند. شرکت ها و بخش خصوصی باید خودشان را تقویت کنند و در کلاس بین المللی ظاهر شوند تا قدرت رقابت و همراهی با سرمایه گذار خارجی را داشته باشند. فکر می کنم در قوانین هم داریم که باید 10 درصد نیروی خارجی باشند و بقیه نیروی داخلی باشند. در قراردادهای جدید نفتی (IPC) این درصدها تعیین نشده و قابلیت بالا پایین شدن دارد، چون لزوما مربوط به منطقه ویژه نیست اما در منطقه ویژه قوانین اشتغال داریم که در آن اعدادی دراین خصوص مثل همین 10 درصدی که ذکر کردید آورده شده است. بیشتر از این درصد هم نمی آیند، در همان زمانی که توتال فاز 2 و 3 را ایجاد می کرد هم سهم شان به این 10 درصد نرسید. اصلا دلیلی ندارد که نیروی کار با خودشان به ایران بیاورند، تازه آن زمان نیروی کار ایرانی خیلی وجود نداشت ولی الان وجود دارد. بنابراین چه این درصد گذاشته شود چه نه، معتقدم حضور و سهم نیروی کار خارجی در منطقه ویژه به این درصد نخواهد رسید. طی چندسال گذشته که اقتصاد کشور درگیر تحریم ها بود و امنیت اقتصادی و سرمایه گذاری پایین بود بخش خصوصی ریسک حضور و سرمایه گذاری در این منطقه را نمی پذیرفت، در حال حاضر وضعیت چطور است آیا سیگنال هایی از حضور و علاقه بخش خصوصی داخلی برای ورود و سرمایه گذاری در منطقه ویژه دریافت کرده اید؟ من 18 سال است در منطقه هستم، حداقل 8 سال آن را در بخش جذب سرمایه و توسعه اقتصادی فعال بودم. در این سال ها همیشه ما درخواست می کردیم و منتظر بودیم که یک سرمایه گذار بیاید، به او امکانات و زمین بدهیم که برود سرمایه گذاری کند؛ خیلی هم نگاه نمی شد که این سرمایه گذاری در چه حوزه ای است، در هر حوزه ای ابراز علاقه می کردند، به آنها امکانات داده می شد. اما شرایط امروز بسیار متفاوت است. امروز آنقدر مشتری زیاد شده و رقابت بالا گرفته که باید سختگیری صورت گیرد. مثلا درباره یک موضوع چهار نفر رقابت می کنند، طرح هایشان را می آورند، ما هزینه هایشان را بررسی می کنیم، اینکه چقدر زمین می خواهند، خوراک شان کجاست، بازارشان کجاست و.... این سختگیری ها به این دلیل است که مشتری هایمان از بخش خصوصی قابل توجه شدند. در همین پالایشگاه سیراف هم 8 شرکت بخش خصوصی بزرگ حضور دارند. پتروپالایش کنگان و شرکتی که اتان پالایشگاه پارسیان را جدا می کند هم فعال هستند.رقابت بین پتروشیمی ها نیز به شدت زیاد شده است. حتی شرکت های پتروشیمی که خصوصی شدند امروز صاحب پول و سرمایه شده اند و دوست دارند زنجیره شان را کامل کنند. راضی نیستند که جنس شان را بفروشند و صادر کنند می گویند وقتی می توانیم آن را تبدیل به یک محصول نهایی کنیم، چرا صادر کنیم. مدیران پتروشیمی دنبال این هستند زمین بگیرند تا صنایع پایین دست ایجاد کنند.ما در چند ماه اخیر با یک هجمه ای از تقاضاهای بخش خصوصی برای سرمایه گذاری در حوزه صنایع پایین دست مواجه بودیم. طبیعی است که سرمایه شرکت های داخلی کشش ساختن و توسعه یک میدان یا یک مجتمع پتروشیمی را ندارد و بیشتر دنبال صنایع متوسط و کوچک هستند. آماری از میزان صادراتی که منطقه ویژه پارس در دو سال اخیر داشت به ما می دهید؟ پیش بینی تان از میزان صادرات منطقه در دوران پساتحریم چیست؟ فارغ از صادرات گاز، سال گذشته ما بیست میلیون تن صادرات محصولات پتروشیمی از بندر منطقه ویژه داشتیم که ارزشی معادل 21 میلیارد دلار داشت. جالب است بدانید که گمرک ما رتبه یک گمرک کشوری را به دست آورد، در واقع 40 درصد از صادرات غیرنفتی کل کشور در این منطقه رخ داد. این نشان دهنده وزن منطقه است؛ آن هم در شرایطی که ما خوراک کافی برای پتروشیمی ها نداشتیم و زیر ظرفیت کار کردند خصوصا در زمستان که مصارف شهری زیاد می شد. امسال با آمدن کل فاز 15 و 16 و بخشی از 17 و 18 به مدار خوراک بیشتر شده و پتروشیمی ها با ظرفیت بیشتری فعال هستند. این نشان می دهد که منطقه ویژه پارس یک منطقه کم نظیر در اقتصاد است. اینکه 40 درصد ارز کشور از بخش صادرات غیرنفتی آن هم از یک خروجی بندری به دست آمده باشد ارزش منطقه را نشان می دهد.به همین میزان هم در مرحله پساتحریم منطقه پارس نقش موثری را در عرصه اقتصادی بازی خواهد کرد. البته این مستلزم حمایت همه بخش ها است. اینکه پرسیدید چه علامتی از بخش خصوصی گرفتید و چه تضمینی برای حضور آنها در منطقه است همه به این برمی گردد که حمایت همه جانبه صورت گیرد.هیچ بخش خصوصی در خارج از کشور با پول نقد کار نمی کند بلکه اعتباری کار می کنند، بانک ها و موسسات مالی از آنها حمایت می کنند. اگر در ایران هم بانک ها حامی سرمایه گذاران نباشند خیلی نمی توان امیدوار بود. هرچقدر ما حمایت کنیم، اگر حمایت بانک ها نباشد سرمایه گذار برای ورود به فضای سرمایه گذاری لنگ خواهد زد لذا تقاضای ما این است برای اینکه بخش خصوصی داخلی بتواند در این منطقه حضور یابد و موفق عمل کند بانک ها، موسسات و مراجع مالی کشور واقعا در سیاست ها و بوروکراسی شان برای سرمایه گذاری در حوزه های این چنینی تجدید نظر کنند و حمایت خیلی خوبی از سرمایه گذاران کنند تا این مثلث ما به عنوان میزبان و زیرساخت، سرمایه گذار به عنوان عامل و بانک و موسسات مالی به عنوان پشتیبان بتواند توسعه را به نفع بخش خصوصی داخلی هم رقم بزند. به عنوان مثال رقم تسهیلات را پایین بیاورند؟ بله. ضمن اینکه بانک ها باید به وثیقه هایی که سرمایه گذار می گذارد اعتماد کرده و کار را سخت نکنند. همین که یک سرمایه گذار در منطقه ای با این عظمت کار می کند خودش تضمین است. امروز می بینیم که بانک ها و موسسات مالی چون آشنا به بخش ساختمان هستند، در بخش ساختمان مشارکت می کنند یا چون بخش بازرگانی را می شناسند، در آن بخش مشارکت می کنند اما چون با حاشیه سود حوزه انرژی، صنعت پتروشیمی و صنایع پایین دست آشنا نیستند، جلو نمی آیند و با سرمایه گذار راه نمی آیند، در حالی که هر سرمایه گذاری که بتواند در این منطقه مجوزی را به عنوان نفت بگیرد این مجوز کافی است که بانک یا موسسه مالی از او حمایت کند. فکر نمی کنم حوزه ای آنقدر حاشیه سود داشته باشد، البته این سود بستگی به این دارد که سرمایه گذار در چه بخشی وارد شود. اگر وارد صنایعی شود که از تکنولوژی جدید استفاده می کنند یا صنایع پایین دست محصولات پتروشیمی، گاهی وقت ها تا 70 برابر هم ارزش افزوده ایجاد می شود. اما اگر فقط به محصولات میانی اکتفا کند مثلا اتان را به اتیلن یا متان را به متانول تبدیل کند، این فقط یک پله جلو رفتن است و ممکن است سوددهی یک عدد معمولی باشد هرچند باز هم نسبت به عددی که در دنیا وجود دارد خیلی جلوتر است. پول و سرمایه در این چنین صنایعی سه ساله برگردانده می شود که باز در دنیا عرفش بین 8 تا 10 سال است.به همین علت تاکید می شود که از خام فروشی فاصله بگیریم، خود گاز قیمت زیادی ندارد و تقریبا گاز مجانی به صنایع پتروشیمی داده می شود. حتی الان نفت هم دیگر قیمت ندارد، اما محصول پتروشیمی رابطه خطی ندارد. ببینید الان نفت ارزان شده ولی قیمت این ماده ای که با آن لیوان یکبار مصرف درست می شود یک چهارم نشده، ممکن است 5 درصد جابه جا شده باشد.متاسفانه امروز ادارات و ابزارهایی که از تولید باید حمایت کنند آنقدر دیر یا ضعیف عمل می کنند که سرمایه گذار ریسکش را نمی پذیرد. ساختارها باید حامی سرمایه گذار باشند. وقتی ساختارها حامی باشند هیچ کس پولش را در بانک نمی گذارد. شخصا اگر جای مسوولان بانکی بودم یک بخش انرژی قوی می گذاشتم، چند نفر مسلط به حوزه نفت و پتروشیمی را مسوول می کردم و به این سمت سوق می دادم که ظرفیت های سرمایه گذاری را بررسی کنند. الان می بینید که در سایر بخش ها چون خودرو و مسکن خیلی سوددهی وجود ندارد.البته بانک هایی بودند که خیلی خوب وارد شدند، با کمترین هزینه بیشترین سوددهی را داشتند اما درگیر بوروکراسی نیمه دولتی خودشان شدند و عملا نتوانستند ادامه دهند و رها کردند. این نقص اساسی است. چرا باید نگاه دولتی روی بانک های ما باشد، بانک بنگاهی است که باید خودش محاسبه کند و درگیر بوروکراسی دولتی نباشد. اگر قرار باشد دولت، بانک و پیمانکار هرکدام درگیر بوروکراسی باشند که اقتصاد شکل نمی گیرد. یکی از ایرادات اساسی که به تدریج قابل رفع شدن است نگاه نیمه دولتی حاکم بر بانک هایی است که ظاهرا خصوصی هستند اما صاحبان شان وابستگی به سیستم های دولتی دارند و این باعث شده نتوانند تصمیمات مهم بگیرند. وقتی بخش خصوصی خالص باشد برای کسب سود هرکاری می کند، هزینه را پایین می آورد و ریسک می کند اما وقتی یک فرد نیمه دولتی جایی نشسته و مسوول یک بانک یا صندوق شده چون خودش مستقیما آن سود را حس نخواهد کرد انگیزه هم پایین می آید.شاید یکی از دلایلی که رهبر انقلاب تاکید داشتند که دولت باید خودش را از اقتصاد جدا کند همین موضوع باشد. آقای روحانی هم روی این مساله تاکید دارند، آقای جهانگیری معاون اول رئیس جمهوری هم خیلی تلاش دارند و تاکید می کنند که دولت از اقتصاد فاصله بگیرد. باید امیدوار بود این اتفاق مبارک به معنای واقعی بیفتد نه اینکه اقتصاد نیمه خصوصی نیمه دولتی باشد. البته این دوران گذار است من خیلی بدبین نیستم. نمی شود یک شبه از یک فضای دولتی به فضای خصوصی رفت، حداقل 10 سال زمان می خواهد تا از آن زمان عبور کرد. ما از نقطه عطفش عبور کرده ایم و در مرحله دوم یعنی نیمه دولتی هستیم، این فضای نیمه دولتی هم به مرور کمرنگ تر می شود. در همین منطقه پارس، شرکت پتروشیمی کاملا خصوصی و موفق را داریم که بسیار موفق تر از فلان شرکت وابسته به فلان صندوق بازنشستگی است و حاشیه سود بیشتری دارد. میزان سرمایه گذاری بخش خصوصی در این منطقه چقدر است؟ حدود 6 میلیارد دلار سرمایه گذاری تعهد شده داریم که عملیات خاکبرداری آن شروع شده و می توان روی آن حساب کرد. اما ممکن است این 6 میلیارد دلار طی سه سال خرج و هزینه شود. البته این سرجمع طرح ها و قراردادهایی است که امسال بستیم، منهای پتروشیمی هایی که قبلا شروع شده و فاینانس شان به تدریج می آید.در حال حاضر بحث تنش های سیاسی و بین المللی به حوزه انرژی کشیده شده، درگیری های گازی روسیه و ترکیه، تنش گازی روسیه و اوکراین یا توطئه عربی کاهش شدید قیمت نفت را داریم، فکر می کنید در چنین شرایطی، گاز ایران چقدر می تواند در معادلات بین المللی برای ایران کسب قدرت کند، مثلا تمایل اروپا به گاز ایران، رقابت گازی ایران و روسیه و... گاز امروز در حال تبدیل شدن به ابزار قدرت است، یکی از دلایلش الزامات زیست محیطی است که در دنیا اعمال می شود، تنبیهاتی که از سال 2020 بر کشورها به خاطر افزایش گازهای گلخانه ای اعمال خواهد شد و کشورها باید به سمت سوخت های پاک تر بروند.گاز هم جایگزین بسیار مناسبی برای این هدف است.با افزایش جمعیت بازار مصرف بزرگی شکل گرفته است که گاز می تواند منبع خوبی برای تامین نیازهای این جمعیت باشد، شیفت کردن مصرف کنندگان از کالاهای فلزی به کالاهایی با استقامت و دوام بیشتر و سبک تر که همان محصولات پتروشیمی هستند و نیاز به گاز و خوراک گازی دارند در همین راستا ارزیابی می شوند.همین امسال در اجلاس سران کشورهای صادرکننده گاز شخصا فکر نمی کردم روسا در این سطح بیایند، بنشینند و در حوزه گاز مذاکره کنند. پیام این حضور همین بود که در دنیای امروز کسانی که گاز دارند دست بالایی را در معادلات خواهند داشت. به عقیده من داشتن گاز خود به خود یک امنیت هم ایجاد می کند. وقتی دنیا به این محصول نیاز دارد طبیعتا باید به جایگاه کشور دارنده گاز بیشتر توجه کند. شخصا خوش بین هستم با ظرفیتی که ایران در حوزه گاز دارد قطعا در اقتدار کشور تاثیر مثبت داشته باشد. منبع : دنیای اقتصاد
دوشنبه ، ۲۱دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایران اکونا]
[مشاهده در: www.iranecona.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها