محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827295528
بانوی معلول که راننده آژانس است/عکس
واضح آرشیو وب فارسی:ساوالان خبر: می خواهد تأخیرها و نیامدن ها را جبران کند اما «اتحادیه تاکسیرانی» با او راه نمی آید. وقتی پاهای «فرح آذری» در تب راه رفتن در سن هشت ۹ ماهگی سوخت تا هرگز طعم دویدن در کوچه های کودکی را نچشد، خیال، بال پروازش شد تا ثابت کند برای راندن در جاده زندگی، لزومی به داشتن پا نیست. شرط لازم و کافی ، ذهنی است که شکست را نمی پذیرد! ذهنی که بزرگ ترین شکست را در «بیکاری» می داند. پشت فرمان نشست تا هدایت زندگی را خود به دست بگیرد. مدتی راننده معلولانی مثل خودش شد. بعد هم «آژانس بانوان» را تشکیل داد و به عنوان کارآفرین برتر معلولان از دست «علی ربیعی» وزیر کار سکه گرفت. اما شرط و شروط «اتحادیه» خانه نشینش کرد. ۱۹ سال خانه نشینی طول کشید تا او بال های پرواز را پس بگیرد. تا هجده نوزده سالگی از خانه بیرون نرفت. در کنج خانه دنبال چرایی اتفاقی ماند که برای او افتاد: «می خواستم بدانم چرا من؟» همسر برادرش، فرشته نجات می شود: «برای من هم مددکار بود هم خواهر و برادر. عروس قدیمی است. گفت از خانه بیرون برو. تو می توانی هم کار پیدا کنی هم ازدواج کنی.» مهربانی عروس خانواده مسیری می شود که او را به کلاس های آموزش خیاطی بهزیستی «شهرری» می رساند: «بعد از۶ ماه، خیاطی حرفه ای را شروع کردم.» این آغاز یک دوستی زیبا بین او و بچه های معلول بهزیستی بود: «به شیک بودن و آراستگی خیلی اهمیت می دهم. نباید طوری ظاهر شوم که کسی احساس ترحم کند.» هیچ دلیلی برای دلسوزی دیگران نمی بیند: «یک دفعه وارد بانک شدم، آقایی از کنار من رد شد، زیر لب گفت خدا رو شکر. گفتم چرا به من رسیدی یاد خدا افتادی؟» مرد سوالش را بی پاسخ نمی گذارد: «خدا را به خاطر سالم بودنم شکر کردم.» او مثل همیشه بی جواب از کنار پاسخ مرد نگذشت: «گفتم چرا خدا را به خاطر توانایی های من شکر نمی کنی؟ چرا نمی گویی خدایا شکرت به خاطر توانایی ای که به این بچه دادی؟» خوبی های زن داداش را هم بی جواب نمی گذارد: «آرزوی زن داداشم فیلمبرداری بود، یک دوربین هندی کم برایش خریدم.» او بال پروازش را پس گرفته است. از مشکلی که «داشته» صحبت می کند نه از مشکلی که «دارد»: «خدا رو شکر می کنم با شرایط خاصی که داشتم توانستم توانایی خاصی به دست بیاورم که بیکار نباشم.» پیش از اینکه راننده آژانس شود مزون عروس داشت. زندگی دنده عقب ندارد «رانندگی» رؤیای همیشگی اش بود و سال ۸۴ آغاز پریدن او: «گواهینامه گرفتم.» گواهینامه گرفتن برای او هم به همین سادگی نبود. باید موانع دیگری را پشت سر می گذاشت: «من عاشق رانندگی ام. اما ما با هر ماشینی نمی توانیم آموزش ببینیم.» ماشین باید اتومات می شد، ترمز و گازش هم دستی: «البته تغییرات در ماشین بستگی به معلولیت دارد. چون هر دو پای من تعطیل است. حس پاهایم زیاد است اما بسیار ناتوان و ضعیف هستند. بنابراین ناچار شدم که ماشین معمولی را به اتومات تبدیل کنم.» انگار پشت فرمان نشسته باشد مو به مو جزئیات را توضیح می دهد: «پای من به دو تا پدال پایین نمی رسد بنابراین اهرم می بندم. زمانی که به سمت خودم فشارش می دهم می شود گاز و زمانی که به سمت داشبورد می رود، می شود «ترمز». هر دو دست هایم کاملا درگیر می شود. یک دستم برای فرمان و دیگری هم برای گاز و ترمز.» امتحان نظری و عملی را همان دفعه اول قبول می شود: «من سواد زیادی ندارم. آن روز با دوستی رفتم که فوق لیسانس داشت اما جالب است که ایشان رد شدند.» گواهینامه می گیرد اما وضع مالی اش اجازه نمی دهد که ماشین بخرد: «خیاطی می کردم. پنج شش ماشین اسباب بازی کوچک گرفته بودم و روی میز خیاطی تمرین می کردم.» زندگی دنده عقب ندارد. او هم این مسأله را خوب می داند. برای همین در بازی کوچکی روی میز خیاطی سعی می کرد تا با دنده عقب پارک کردن را فراموش نکند. پارک دوبل را درست زمانی یاد گرفت که چرخ زندگی اش با خیاطی می چرخید: «بعد از دو سال کار سخت، ماشین خریدم. سال ۸۱ یک ماشین درب و داغون از طریق آگهی های روزنامه پیدا کردم.» با زحمت فراوان چهار میلیون تومان پس انداز می کند: «آن موقع کمک مربی مجتمع رعد بودم و به بچه های معلول خیاطی درس می دادم. یک میلیون هم آنجا وام گرفتم. به من پنج ماه فرصت دادند که ماهی ۲۰۰ هزار تومان قسط بدهم.» ماشین را اتومات می کند. گاز و ترمزش را هم دستی. تازه مخالفت ها با او شروع می شود: «حداقل باید دو سال پشت فرمون بنشینی بعد توی کوچه پس کوچه ها رانندگی کنی.» گوش نمی دهد: «خیلی استعداد داشتم. توی کوچه پس کوچه های یاغچی آباد و نازی آباد پشت رل نشستم. یک هفته ای حرفه ای شدم. مادرم قسم می خورد که رانندگی من به یک هفته نمی کشد.» مادر است دیگر، نمی تواند مخالف ترین فرد خانواده نباشد: «قشنگ ترین خاطره ام در مورد رانندگی سه ماه بعد بود. از بیرون برمی گشتم که دیدم پدرم توی حیاط زمین خورد و افتاد. گفتم من بابا را می رسانم. گفتند نمی توانی. ولی من مسیر ده دقیقه ای را کمتر از پنج دقیقه رفتم.» آنجا بود که خانواده باورش می کنند: «خیلی به خودم بالیدم». ماشین مناسب معلول وجود ندارد! چهار میلیون خرج مناسب سازی ماشینش می کند: «کاری که باید سازمان ها و دستگاه های مسئول انجام بدهند. منِ معلول باید ماشین مناسب خودم را بخرم نه اینکه این همه خرج کنم تا ماشینم را مناسب سازی کنم.» برای او در سال ۹۲ یک پراید ۱۹ میلیون تومانی ۲۳ میلیون تومان آب خورده است: «واقعا انصاف است؟ پراید همین جوری هم خودش هزار مشکل دارد. وقتی اتومات می شود سرعتش از صد در صد به شصت هفتاد درصد می رسد. سربالایی را نمی تواند برود. در سربالایی بیشتر از سه نفر را نمی کشد. چون دنده اتوماتش خیلی ضعیف است.» به گفته او مقداری از هزینه مناسب سازی ماشین معلولان را باید بهزیستی بدهد: «تا به امروز یک ریال هم نداده اند. بارها تماس گرفته ام. حتی گفتم فاکتورهای من را برگردانید، شاید بتوانم جای دیگری کاری انجام بدهم.» او درباره پلاک ویژه معلولان می گوید: «قبلا کسانی می توانستند این پلاک را بگیرند که دست هایشان سالم باشد و بتوانند رانندگی کنند یا کسانی که معلولیت شدید داشتند و به خانواده تعلق می گرفت. حالا معلول های متوسط هم می توانند بگیرند.» او درباره معلول های متوسط هم می گوید: «یعنی کسانی که یک دست یا یک پا را ندارند.» اینجا بود که زمین خوردم! پیش از اینکه فرمان زندگی خود را در جاده های پر پیچ و خم به دست بگیرد مزون دوز ماهری بود: «از سال ۷۰ تا ۸۰٫» یک دهه روی پا ایستادن به کمرش آسیب وارد کرد: «درد کمر دیگر اجازه نداد که خیاطی کنم.» به پزشک مراجعه می کند: «از همین امروز باید خیاطی را کنار بگذاری.» کار آرامش می کرد. خیاطی به او روحیه و جسارت می داد: «وقتی عصبانی می شدم، پشت چرخ می نشستم. حتی شده یک دستمال الکی می دوختم. صدای چرخ آرامم می کرد. به نظرم بزرگ ترین شکست آدم ها در زندگی، بیکاری است.» ماشینش را عوض می کند و راننده انجمن معلولان می شود: «روز اول که مددکاران خانم می خواستند سوار ماشین شوند را هیچ وقت از یاد نمی برم. می ترسیدند. با نگاه های سنگینی باهم پچ پچ می کردند. به آنها گفتم نترسید. فقط من آدرس ها را بلد نیستم.» کم کم اعتماد می کنند. طولانی ترین مسیری که تا الان رانندگی کرده از تهران به اردبیل و برعکس بوده است: «یکی از بهترین خاطراتم زمانی بود که مادر گفت امسال نوروز با ماشین فرح به اردبیل می رویم.» یک روز که از سوی انجمن معلولان به یک مراسم در توچال می رود به «علی ربیعی» وزیر کار بر می خورد و همانجا به زبان آذری از او گله می کند. گلایه او سنگی است که تاکسیرانی جلوی پایش انداخته است: «بعد از اینکه از انجمن معلولان بیرون آمدم، ماشین داشتم اما نمی توانستم توی خیابان کار کنم. برایم افت داشت. توی محله خودمان به تبلیغ یک آژانس بانوان که راننده می خواست برخوردم.» از همانجا زنگ می زند. مدیر آژانس با آغوش باز او را می پذیرد: «چون پسر خودش هم معلول بود. همان روز ۶۰ هزار تومان کار کردم.» ۱۰ درصد درآمدش به آژانس می رسید: «دو سال کار کردم.» بعد از آن خودش «آژانس بانوان» می زند: «با خودم برای چهار راننده خانم شغل ایجاد شد.» به عنوان یک معلول موفق از سوی وزارت کار هم جایزه می گیرد. جایزه گرفتن همان و رسیدن خبر به اتحادیه تاکسیرانی همان: «زنگ زدند گفتند خانم این محیطی که برای آژانس گرفته ای خیلی کوچک است ۱۵ متر بود. گفتند باید ۲۵ متر مربع باشد. اما من به اندازه وسعم این محیط را گرفته بودم اگر می توانستم بزرگ تر می گرفتم.» طولی نمی کشد که یک نامه از اتحادیه می رسد که یک هفته وقت دارید آژانس را تعطیل کنید: «غرورم اجازه نداد که آنها مغازه ام را ببندند. خودم آژانس را بستم. حالا هفته ای یک بار یا دو بار کسانی که مسافر همیشگی من هستند زنگ می زنند و من آنها را به مقصد می رسانم.» غرورش اجازه نمی دهد که در خیابان ها به دنبال مسافر بگردد. هرچند او چیزی نمی گوید اما بی شک سوار کردن هر مسافری هم برای او امن نیست. اتحادیه برایش شرط و شروط گذاشته است؛ شرط و شروطی که او از پس آنها برنمی آید: «می گویند باید بیایی «جنت آباد» مغازه بگیری. جایی که گرفته بودم به منزلم نزدیک بود. پولش را هم از دایی ام گرفته بودم. با سه میلیون پیش و ماهی ۳۵۰ تومان به توافق رسیده بودیم. آیا اصلا من می توانم با سه میلیون یک مغازه ۳۰ متری را در جنت آباد اجاره کنم؟» اتحادیه تاکسیرانی شروط دیگری هم گذاشته است: «راننده های دیگر را هم خودشان برای آژانس معرفی می کنند.» او با وجود اینکه شرایط اخلاقی سفت و سختی برای انتخاب همکارانش گذاشته و توانسته است برای سه زن دیگر اشتغالزایی کند، با وجود این می گوید: «با این شرایط هم کنار آمدم. من بیچاره شدم تا آژانسم را معرفی کردم. یک میلیون و نیم تراکت تبلیغاتی پخش کردم.» نامه نگاری هایش درباره مشکلات پیش آمده به وزارت کار، بهزیستی، دفتر ریاست جمهوری و … تا به امروز جوابی نداشته تا آن طور که خودش می گوید: «اینجا بود که زمین خوردم.»
یکشنبه ، ۲۰دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ساوالان خبر]
[مشاهده در: www.savalankhabar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها