واضح آرشیو وب فارسی:سایت خبری تحلیلی رشد: شقایق فراهانی روبه روی رضا رشیدپور نشست و به پرسش های مجری برنامه «دید درشب» پاسخ گفت. به گزارش ایسنا، او که از ابتدای این برنامه نگران بخش نمایش عکس ها بود و می ترسید که چهره ها را نشناسد، در نهایت به رضا رشیدپور گفت که مخاطبان احتمالا فکر می کنند تو پارتی بازی کرده ای و تصاویر چهره های خیلی آشنا را برای من نمایش داده ای. بخشی از اظهارات این بازیگر زن به نقل از «خبرآنلاین» در پی می آید: * امسال پر کار بودم اما چهار کارم در جشنواره پذیرفته شده که عبارتند از «کفش هایم کو» به کارگردانی کیومرث پوراحمد، «آبنبات چوبی» به کارگردانی حسین فرحبخش، «نیمه شب اتفاق افتاد» کار تینا پاکروان و «نقطه کور» به کارگردانی مهدی گلستانه. * درباره خانم اسکویی اطلاعی ندارم. مگر از ایران رفته اند؟ * من جای هیچکدام از بازیگرانی که به خارج رفته اند نبوده ام. آنها دنبال آرزوهایشان می روند، برای برخی برآورده می شود، برای برخی نه. * (دربارۀ نقش پدرش در حضور او، برادرش و گلشیفته در سینما) در زمان شروع کار خب، سایه پدر هست، اواسط کار هم اعتبارشان اما بعدش هر کدام ما سعی کردیم راه خودمان را پیدا کنیم. * اگر پدرم بازیگر مهمی نبود شاید من هم بازیگر مهمی نمی شدم. * (درباره سوء استفاده کردن از نام پدر) یک بار کمیته ما را در خیابان گرفت، آن موقع سریال «امام علی» پخش می شد، من گفتم دختر معاویه ام، باور نکردند و ما را بردند در خانه، پدر من هم غیرتی، خلاصه آمدند و ... . * بعد از ماجرای گلشیفته فضا سخت تر شد اما نامحسوس بود. من یک سال پیشنهاد نداشتم، سال قبلش پرکارترین بازیگر بودم و سیمرغ هم نگرفتم. * دربارۀ سیمرغ گاهی تر و خشک با هم می سوزد، برخی به حق سیمرغ می گیرند و برخی هم به نوبت. ما در خانواده، پی اش را به تنمان مالیدیم که سیمرغ نگیریم. * زشت بود که به آقای عبدی سیمرغ ندهند، خیلی سال پیش باید جایزه را می گرفتند. * مثل همه آدم ها من هم اشتباه داشته ام. سه سال ممنوع کار بودم. * وقتی آقای ملاقلی پور روی صحنۀ فیلم شارلاتان آمد، من می لرزیدم. نه اینکه ازش بترسم، تحت تاثیر موقعیتش در کارش و سینما بودم. جزو آرزوهام بود که با آقای ملاقلی پور کار کنم. یادم هست وقتی فیلم «میم مثل مادر» را در جشنواره دیدم میخکوب شدم و بعد با خودم می گفتم که این آدم دیگر می خواهد چی بسازد. * (درباره اینکه اگر جای گلشیفته بود از ایران می رفت؟) من جای گلشیفته نبودم. سال 88 زمانی که به خیلی از هنرمندان انتقاد می شد، می گفتم خدایا من را در شرایط آنها قرار نده که بخواهم اشتباه کنم. * یک جاهایی به گلشیفته حسادت کردم، نه به خودش در نقشی که بازی کرده، بلکه به آن شرایطی که برایش پیش آمد. * زمانی که خودت به خودت در کائنات رای ندهی، کائنات هم به تو رای نمی دهد. آن موقع خودم، خودم را به اندازۀ حالا دوست نداشتم. پر از خشم بودم، خشم هایی که مربوط به کودکی و شرایط زندگی ام بود. * این نگاه مربوط به سن نیست، از آگاهی است، برای کسی ممکن است این آگاهی در 23 سالگی اتفاق بیفتد، برای یک نفر در 14 سالگی و یک نفر هم ممکن است پیر شود و بمیرد و به آگاهی نرسد. * الان برخی از کارها را دلی انجام می دهم. برخی را برای پول و برخی را به خاطر رودربایستی. به برخی از پیشنهادها هم اکیدا نه می گویم. * تاریخ یک حافظه ای دارد که کارهای خوب را نگه می دارد. مردم حق دارند بگویند چرا این کار (بازی نقش در فیلم) را انجام دادی. برخی از فیلم های بد هم مخاطب خود را دارد، کسانی هستند که این فیلم ها را دوست دارند. * چند تا بازیگر دارید که دستمزد بالا دارند، خانه دارند، کاری دارند و می دانند زندگی شان زمان پیری و از کار افتادگی هم تامین هست؟ * تعداد بازیگرانی که دستمزد بالا می گیرند زیر 10 نفر است. * سینما فاسد نیست، کسی که پیشنهادی به او می شود، خودش جاذب پیشنهاد هست. * سواد برای بازیگر هم مهم هست و هم نیست، پارادوکس است در واقع. برخی از بازیگران مهم ما با استعداد خودشان آمدند و تحصیلات نداشتند. من نقاشی خواندم و لیسانسم را هم نتوانستم بگیرم. سواد عمومی اما خیلی مهم است. برای یک بازیگر، روانشناسی و جامعه شناسی هم مهم است. * من عاشق برتولوچی (کارگردان ایتالیایی) هستم، عاشق کوروساوا هستم، ولی ممکن است عکسشان را به من نشان بدهید، نشناسم. نمی دانم چه ریختی است، لزومی ندارد که آدم همه را بشناسد. * هنرمند مورد علاقۀ من سوسن تسلیمی است. * فوتبالی نیستم و واقعا تیم ها و بازیکنان را نمی شناسم اما به خاطر پدرم استقلالی ام. * خانواده ام با بازیگر شدن من مخالف نبودن با بازیگر شدن گلی مخالف بودند، آن موقع گلی موسیقی کار می کرد و پیانو می زد و خیل هم موفق بود در کارش. من گلی را به سینما بردم. * برای هم خواهران خیلی خوبی هستیم. * سر سریال «کلاه پهلوی» یادم هست که یک شب هر کاری می کردم نمی توانستم دوتا دیالوگ را بگویم. همه خسته شدند، سرد بود، من اضطراب داشتم و خلاصه نشد. من در واقع خرد شدم، شکستم و وقتی به خانه آمدم اگر سامی پسرم را نداشتم، خودکشی می کردم. فردای آن روز ناهار دعوت داشتم خانه گلشیفته، یادم هست که او طوری با من حرف زد که آرام شدم خیلی حرفه ای مرا راهنمایی کرد و گفت این اتفاقات مال بازیگر است و پیش می آید حتی خود من بارها شده که سر فیلمبرداری رفته ام و گفته ام امروز نمی توانم بازی کنم. * خیلی با تکنولوژی عجین نیستم و تازه یک سال هست که موبایل تاچ گرفته ام، اینستاگرام دارم، اما واقعا بلد نیستم مطلب بگذارم و دوستانم کمک می کنند. * پدرم همیشه تا صبح کتاب می خواند و مدام می زد تو سر من که من هم یک مقدار کتاب بخوانم. شاید به همین خاطر من دور شدم از کتاب خواندن اما در این دنیای مجازی خیلی چیزها را دارم می خوانم. به نظرم خیلی بد نیست؛ آن هم اینقدر که دارند از آن بد می گویند. * سال 82 ممنوع الکار شدم. دلیلش این بود که جمعی از عزیزان هنرمند با هم بودیم. آقای انوشیروان ارجمند هم بود و خیلی اتفاقا زحمت کشید. * (در پاسخ به اینکه گفتید پدر شما غیرتی است، واکنشش نسبت به کار گلشیفته چی بود؟) غیرتی بودن با داشتن باورهای سنتی فرق دارد. پدر من سنتی است و حالا وقتی با چنین داستانی روی کره زمین مواجه می شود، دارد امتحان خودش را پس می دهد. پدر و مادرم ما را طوری بار آوردند که هر کس بتواند تصمیم خوش را بگیرد. ما با هم بحث می کنیم و حرف می زنیم اما در نهایت تصمیم خودمان را می گیریم و بقیه هم به این تصمیم احترام می گذارند. * من آقای روحانی را مثل آقای خاتمی دوست دارم. وقتی ایشان رئیس جمهور شدند احساس امنیت مردم بیشتر شد و بعدش هم اتفاقات خوبی برای ما افتاد، مثل همین برطرف شدن تحریم ها. انتهای پیام
شنبه ، ۱۹دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت خبری تحلیلی رشد]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]