تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815666274
آنجا «متروپولیتن» است، این جا «تخت جمشید»!
واضح آرشیو وب فارسی:آسمان خبر: اخبار گردشگری - بازدیدکنندگان، از تمام قاره ها و فرهنگ ها، مستقیما به این آثار دسترسی دارند، اما کسی به آنها دست نمی زند. با آن ها عکس یادگاری می گیرند، اما رویشان یادگاری نمی نویسند... اینجا موزه ی بزرگ «متروپولیتن» در خیابان پنجم منهتن نیویورک است، از بزرگ ترین و مشهورترین موزه های جهان در وسط شهر نیویورک و در مجاورت ضلع شرقی سنترال پارک که مجموعه ی بزرگ و نادری از تاریخ اسلام و ایران باستان را دارد و سالانه چیزی حدود چهار میلیون بازدیدکننده از کلکسیون دو میلیونی اش بازدید می کنند. به گزارش خبرنگار میراث فرهنگی ایسنا، این موزه ی کهن که در 1872 میلادی درهای خود را به روی بازدیدکنندگانش گشود، آن قدر به آن ها و فرهنگ حفاظت از میراث و تاریخ مخاطبان اش اعتماد دارد که برخی از آثار کهن خود مانند «مجسمه سنگ آهکی متعلق به 6 قرن قبل از میلاد» را در دسترس مستقیم بازدیدکنندگانش قرار می دهد و آن ها هم با شیء ارزشمند عکس یادگاری می گیرند، اما نه یادگاری روی آن می نویسند، نه اثری مخدوش می شود و نه شیءای گم. شاید بهتر است بگوئیم واژه ی «وندالیسم» دست کم در آن موزه و مخاطبانش هیچ جایگاهی ندارد، واژه ای که متاسفانه در همه ی محوطه ها، بناهای تاریخی و موزه های ایران نامی آشناست، چون درصد زیادی از گردشگران داخلی خود را محق می دانند تا نام شان را با این روش در تاریخ ثبت و ضبط کنند! هرچند ایرانیان یکی از افتخارات خود را پیشینه تاریخی سرزمین کهن شان می دانند، اما متاسفانه برخی از افراد بدون توجه به هویت تاریخی و باستانی ایران و در تناقضی آشکار با این روحیه، آثار تاریخی را تخته سیاه یادگاری نویسی خود می بینند و نام، تاریخ حضورشان در مکان و حتی جملاتی که به ذهن شان می آید را به راحتی و بدون هیچ دغدغه ای روی بناهای تاریخی حک می کنند. متاسفانه گاهی اوقات این یادگاری نویسی با خودکار یا ابزار نوشتن همراه شان تمام نمی شود، بلکه استفاده از وسایل نوک تیز مرام کارشان است و با کلید، چاقو یا حتی سنگ به جان دیوارها و جداره های تاریخی می افتند! «تخت جمشید»، پایه های «سی وسه پل» و «پل خواجو»، «میدان جهانی نقش جهان»، «چهل ستون»، «حمام فین کاشان»، «چهارطاقی نیاسر»، ستون های کاخ «آپادانا در شوش»، گنبد «علویان در همدان»، در چوبی «قلعه شوش» و جداره های «پیرچک چک یزد»، «پل کهنه دزفول» و حتی بدنه ی درختان کهنسال و دیواره ی غارها از این قاعده مستثنی نبوده اند و هر کدام به نحوی هنوز زخم های یادگارنویسانی که خود را برای ثبت و ضبط نام شان در آینده آماده کرده اند، به دوش می کشند. «علیرضا کاظم لو»، روانشناس پیش از این در بررسی جنبه های روانی این پدیده، به خبرنگار ایسنا گفته بود: از بُعد روانکاوی، برخی افراد که توانایی ارضای نیاز به ماندگاری را از طریق روش های صحیح ندارند، دست به اعمال مخرب می زنند. وی با بیان اینکه افرادی که روی آثار تاریخی یادگاری می نویسند، در دو گروه دسته بندی می شوند، تصریح می کند: گروه اول بدون آگاهی از عواقب رفتار خود، اقدام به تخریب آثار تاریخی می کنند. اما گروه دوم با وجود اطلاع از ارزشمندی آثار باستانی، با رفتاری مغرضانه، درصدد آسیب رسانی به این آثار هستند، بنابراین می توان گروه دوم را دچار اختلالات شخصیتی دانست. ایرج ابراهیمی، جامعه شناس نیز در این رابطه به خبرنگار ایسنا اظهار کرده بود: «میل به جاودانگی» به طور طبیعی در همه افراد وجود دارد و نمی توان کسی را یافت که رویای ماندگاری نام خود را در تاریخ نداشته باشد. او با بیان اینکه افراد برای پاسخگویی به این نیاز، ابزارها و بسترهای مختلفی را مورد استفاده قرار می دهند، بیان کرده بود: برخی از افراد در قالب فعالیت در رشته های هنری به این نیاز پاسخ می دهند و برخی نیز به نویسندگی یا هر موضوع دیگری که به جاودانگی آنها کمک کند، روی می آورند و متأسفانه بعضی افراد نیز یادگاری نویسی روی آثار تاریخی را، راه حلی برای ماندگاری نامشان می دانند. وی با بیان اینکه حجم اطلاع رسانی و آموزش های مرتبط با نحوه حفاظت از آثار تاریخی، باید متناسب با حجم تبلیغات برای بازدید از این آثار باشد، اظهار می کند: انتشار نشریات مرتبط با این موضوع و برگزاری همایشها، تأثیر قابل توجهی در افزایش سطح آگاهی مردم خواهد داشت. حتی افزودن بخش آشنایی با میراث فرهنگی و تاریخی و نحوه حفاظت از آنها در کتب درسی دانش آموزان، مناسب ترین روش برای انتقال مفاهیم آموزشی است. با جستجویی کوتاه در اینترنت و میان کتاب های قانون می توان قدری این امید را داشت که در ایران برای برخورد با تخریب گران اموال عمومی و آثار تاریخی، خلاء قانونی وجود ندارد اما یک نکته در این میان حائز اهمیت است؛ «ضمانت اجرایی این بخش از قانون تا چه حد است؟ آیا می توان برخورد قانونی را بهترین راه جلوگیری از تکرار تخریب آثار تاریخی توسط افراد دانست؟» برخورد یا جلوگیری از اقدامی که به ندرت نیروهای یگان حفاظت، انجام اش را به صورت مستقیم می بینند و در صورت امکان می توانند کاری انجام دهند. حتما به همین دلیل است که همه آثار تاریخی قرار گرفته در موزه های مان را در ویترین قرار می دهیم و حتی در بسیاری از اوقات جداره های تاریخی بناهای ارزشمند و تاریخی را با شیشه های سکوریت دور از دسترس بازدیدکنندگان قرار می دهیم. چه در محوطه ی روباز تخت جمشید و چه در کاخ - موزه های جهانی کاخ گلستان. اردیبهشت ماه 1390 برخلاف آمار زیادِ مجوزهای تخریبی که در دولت گذشته بود، مسعود علویان صدر، معاون وقت میراث فرهنگی سازمان میراث فرهنگی در نشست خبری اش ایده ی جالبی برای جلوگیری از افزایش بی رویه ی این اقدام مذموم ارائه کرد و قول داد به زودی آن را اجرائی کند. یعنی «راه اندازی ایستگاه یادگاری نویسی در بناهای تاریخی»؛ ایستگاهی برای جاودانه کردن فرهنگ مردم در تاریخ ایران که متاسفانه تا کنون عملی نشده است.
جمعه ، ۱۸دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آسمان خبر]
[مشاهده در: www.newsair.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها