محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803334480
از بدر تا کربلا / عملیاتی که استکبار جهانی را در برابر خواسته های امام (ره) به زانو درآورد
واضح آرشیو وب فارسی:آناج: عراقی ها با خیال راحت خوشحال بودند از روند عملیات کربلای چهار. به نیروهای شان مرخصی داده بودند تا بروند پی کارشان. تقریباً احتمال نمی دادند تا عملیات دیگری شروع شود. ولی مسئولین جنگ در پی اهداف کلانی بودند و دنبال نتایج دیگری.به گزارش آناج، به بهانه سالگرد عملیات کربلای 5 مصاحبه ای با محمد حبیب اللهی فرمانده گردان امیرالمومنین کربلای 5 به شرح زیر پرداخته ایم: از خوتان بگویید: متولد 1332 روستای گشایش شهرستان مراغه هستم. با پیروزی انقلاب اسلامی و با توجه به تجربیات برخواسته از فعالیت های انقلابی در تشکیل کمیته ی انقلاب اسلامی سهیم شدیم و چندی نگذشته بود که قرار شد در شهرستان مراغه (محل تولدم) سپاه تشکیل شود. برای این منظور از ما هم دعوت شده، از تیرماه سال 1358 برای تشکیل و تکمیل سپاه در این شهرستان همکاری کردیم. تا این که ضرورت های آموزشی ملموس شد و به لحاظ سابقه ی خدمت وظیفه و آشنایی هایی که با امور نظامی داشتم برای گذراندن دوره ی مربیگری تاکتیک ما را راهی پادگان امام علی (ع) تهران نمودند که پس از بازگشت در امور آمادگی دفاعی آحاد مردم (سپاهی و بسیجی) برای مقابله با گروهک ها و توطئه های علیه نظام نوپای جمهوری اسلامی ایران به همراه سایر برادران همکاری می کردیم. در کدام عملیات ها حضور داشتید؟ قبل از شروع جنگ تحمیلی که تعدادی از از پاسداران مراغه برای مقابله با ضدانقلاب به شهرستان های میاندوآب و شاهین دژ اعزام می شدند، ما هم برای کمک به آنان گاه گاهی همراه شان حضور می یافتیم و در راستای رفع نیازهایشان تلاش می کردیم. پس از شروع جنگ تحمیلی از سال 1361 اعزام مدت دار و ماندگار بنده به جبهه های جنگ شکل گرفت. قبل از آن بیشتر در قسمت آموزش به نیروها مشغول بودم و گذری به جبهه سر می زدم. تا این که قسمت شد مرتضی یاغچیان (شهید)، مسئول عملیات سپاه مراغه شده، بنده نیز افتخار پیدا کردم در کنار ایشان باشم. به همین دلیل به محض ورودم به منطقه به توصیه ی ایشان و برحسب ضرورت به عنوان فرمانده گردان امام سجاد (ع) معرفی شده، در عملیات مسلم بن عقیل شرکت نمودم. حدود ده روزی به شروع عملیات فاصله بود که با تلاش سایر هم رزمان در گردان موارد را جم و جور کردیم و رزمندگان اسلام در آن عملیات حماسه های بی بدیلی را در تنگه ی "سان واپا"، مقابل حملات سنگین نیروهای صدام آفریدند. عملیات های دیگری که در آن حضور داشتم؛ والفجر 4، والفجر 8، کربلای 5 و نصر هفت بود. از عملیات بدر و تماسی که آقا مهدی باکری با شما داشتند، برای مان بگویید: حوالی عملیات بدر بود. من در مراغه حضور داشتم. نزدیکی های ساعت یازده شب بود که تلفن خانه مان به صدا درآمد. میرحجت کبیری بود. بعد از احوال پرسی گوشی را داد به آقامهدی و گفت که ایشان با من کار دارند. گفت: مومن تو آن جا چکار می کنی؟ گفتم: این جا ماندگار شده ام. من که از کارهای شما فرماندهان سر درنمی آورم. یکی می گوید بیا این جا، آن دیگری دستور می دهد، لازم است در منطقه باشید. مانده ام میان آب و آتش. فعلاً در سپاه مراغه گیرمان انداخته اند. گفت: سریع بیا این جا. بهت احتیاج داریم. از خداخواسته بلافاصله به اعزام نیرو در تبریز رفتم و به برادر عوض محمدی گفتم که آقامهدی به من زنگ زده و خواسته تا خدمت ایشان برسم. می خواهم هر چه زودتر حتی شده با هواپیما بروم. رفتن ام ضرورت دارد. عوض محمدی گفت: عیبی ندارد. تا ظهر منتظر شدیم تا هماهنگ کنند. آخر سر هم نشد. می گفت امنیت پرواز نیست. اصرار داشتند تا منتطر باشم. بعد از ظهر شد. به من گفت؛ حالا که می روی یک گردان نیرو هم آماده کرده ایم، آن ها را هم با خودت ببر. گفتم: آقامهدی به من توصیه کرده، زود بیا. گفت: آقامهدی گفته زود بیا، نگفته که تنها بیا. حالا که می خواهی بروی این ها را هم با خودت ببر. من را به عنوان فرمانده گردان حبیب بن مظاهر معرفی کردند. رضا وفائی (شهید) جانشین گردان و حسین متذکر (شهید) یکی از فرمانده هان گروهان ها وچند نفر دیگر هم بودند. با اتوبوس های شرکت واحد یک گردان نیرو را حرکت دادیم و با هزار مکافات به اردوگاه شهید باکری در دزفول رسیدیم. سپس رفتم پادگان پدافند هوایی در اهواز تا سراغ آقامهدی را بگیرم و خودم را معرفی کنم و بگویم که آقامهدی من خودم را رساندم و بدانم چه فرمایشی با من دارند. نزدیک ساعت 12 شب بود که قادر حمیدنژاد از نیروهای اطلاعات لشکر را در راه پله دیدم. گفتم: برادر قادر دنبال آقامهدی می گردم. با من تماس گرفته و خواسته تا هر چه زودتر خودم را به او برسانم. نگاهی به من کرد و سرش را پایین انداخت و بعد اشک از چشمانش سرازیر شد و جواب مشحصی نداد. فردایش رفتم جزیره. باور نکردم. آقامهدی در عملیات بدر شهید شده بود. آقامهدی شهید شده بود. ماندیم ولی چه ماندنی؟! حوصله ی هیچ کاری را نداشتیم، کمی که به اوضاع سر و سامان داده شد به سپاه مراغه برگشتیم. بعد از آن در عملیات والفجر 8 مسئولیت گردان سلمان را به اینجانب سپردند و به ماموریت پدافند کارخانه نمک اعزام شدیم. یکی از فرماندهان گروهان امیرالمومنین که در عملیات کربلای چهار به شهادت رسید حمید پرکار بود، اطلاعاتی از نحوه ی شهادت شان دارید؟ عملیات کربلای 4 شروع شده وبه دلایلی ناتمام مانده، نیروها کشیده بودن عقب. اسماعیل دوستان که معاون گردان امیرالمومنین بود با من تماس گرفت. آن زمان فرمانده سپاه مرند بودم. گفت: "ممد داش" اولاً بهت تسلیت می گویم. حمید پرکار و میررضا عادل نسبت و ... شهید شدند. الان گردان بدون فرمانده است. احتمال است منحل اش کنند. خواهش می کنم خودت را هر چه زودتر برسان. حمید پرکار فرمانده گردان امیرالمومنین بر اثر انفجار خمپاره صدامیان شهید شده بود. دوست اش داشتم و شهادت اش برایم باورکردنی نبود. اسماعیل گفت: می دانیم، فرمانده سپاه هستی و احتمالاً نگذارند تا بیایید ولی خواهش می کنم تمام تلاشت را بکن. فردای آن روز بلافاصله امورات را جمع و جور کردم و خانواده ام را به مراغه که منزلی آن جا داشتیم، بردم. بعدش رفتم پیش برادر جواد انصاری که مسئول بازرسی سپاه ناحیه آذربایجان شرقی در تبریز بود. قضیه را گفتم و خواستم تا بروم جبهه. گفتند: تو فرمانده سپاه هستی. سرت را بینداز و کارت را بکن. حق نداری، بروی. اگر نیرو بخواهند از ما می خواهند. گفتم: دوستان به من زنگ زده اند. عمری با آن ها در جبهه ها خاک خورده ام. الان هم نمی توانم، بمانم. بعدش گفتم: خداحافظ. من رفتم، هر کاری از دست تان ساخته است، انجام بدهید. جواد انصاری گفت: کمی صبر کن، ببینم چه کاری می توانم برایت بکنم. یک ساعتی صبر کردم. آمد و گفت: با فرمانده صحبت کردم. موافقت کرد تا برایت ماموریت 45 روزه بزنیم. حکم را گرفته، راهی شدم. ماموریت ام که تمام شد. تماس پشت تماس، تا برگردم. گوش به حرف شان نمی دادم. می گفتم الان این جا به من نیاز دارند و امین آقا فرمانده لشکر است. هر وقت ایشان دستور داد، برمی گردم. الحمدالله نظر ایشان هم این بود تا مانده، کمک شان کنم. بالاخره برنگشتیم. شما عملاً از کی وارد جریان عملیات کربلای پنح شدید؟ نیروها چند سه روزی می شد که برگشته بودند موقعیت شهید اوجاقلو در روستای قجربه. همان جا ما را به عنوان فرمانده گردان امیرالمومنین معرفی کردند. گردان امیرالمومنین جزء تیپ سه لشکر 31 عاشورا به فرماندهی حجت کبیری بود. منطقه ی عملیاتی را بررسی و رویت نمودیم. سپس نیروها را نسبت به منطقه ی عملیات پیش رو توجیه کردیم. بعد از این قضایا قرار بر این شد تا گردان ما هم در عملیات کربلای پنج ورود پیدا کند و عملیات را ادامه دهد. تحلیل تان از ضرورت اجرای عملیات کربلای 5 چیست؟ چون صدامیان به کشور ما حمله کرده بودند، ما هم حق خودمان را از متجاوز می خواستیم. استکبار جهانی هم شدیداً به عراق کمک کرده، نمی گذاشت ما به مطالبات مان برسیم. تنها راه چاره مان وارد کردن فشار به دشمن در میدان کارزار بود. به همین خاطر عملیا هایی چون والفجر 8 و کربلای 5 طراحی و اجراء شد تا کفه ی موازنه، به نفع ما عوض گردد. کربلای چهار هم دقیقاً در این راستا بود که با وجود ناتمام ماندن، مقدمه ای برای عملیات کربلای 5 شد. بعد از موفقیت های رزمندگان اسلام در والفجر 8 و کربلای 5 دشمن و حامیان آن به این باور رسیدند که باید جنگ را به هر نحوی که شده به پایان برسانند. چرا که ادامه ی آن را به نفع عراق نمی دیدند. در حقیقت پس از این پیروزی ها بود که دشمن تن به قبول قطع نامه ی 598 داد. در عملیات کربلای 4، پیش بینی شده بود که تا حد امکان به عراق فشار وارد شود و قرار بر این بود تا مردم شیعه که در بصره حضور داشتند در این راستا به ما کمک کنند. اگر این عملیات به سرانجام می رسید بخش مهمی از کشور عراق چون بصره در اختیار ما قرار می گرفت. که متاسفانه به دلیل همکاری های استکبار جهانی با کشور عراق، ارائه ی اطلاعات به دشمن و روانه کردن تجهیزات نظامی به این کشور این عملیات به ظاهر موفقیت آمیز نشد. بعد از این عملیات عراقی ها تصور نمی کردند، ایرانی ها به این زودی ها بتوانند، عملیات دیگری را شروع کنند. آن ها بر این عقیده بودند که ایران هر یک سال یک عملیات بزرگ را طراحی و اجرا می کند. امسال هم که نتوانست کربلای چهار را به سرانجام برساند، پس مطمئناً دیگر عملیاتی پیش رو نخواهد بود و با خیال راحت در پی کار خودشان بودند و این دقیقاً نفطه مثبتی شد تا در عملیات کربلای پنج موفق عمل کرده، دشمن را غافلگیر کنیم. از سویی دیگر کلی امکانات استفاده نشده در منطقه بود که نمی شد به همین راحتی از خیر آن ها گذشت. از دیگر سو حتماً باید دشمن متجاوز تنبیه می شد. عراقی ها با خیال راحت خوشحال بودند از روند عملیات کربلای چهار. به نیروهای شان مرخصی داده بودند تا بروند پی کارشان. تقریباً احتمال نمی دادند تا عملیات دیگری شروع شود. ولی مسئولین جنگ در پی اهداف کلانی بودند و دنبال نتایج دیگری. تا این که نماینده حضرت امام در ستاد کل قوا، نظر قطعی حضرت امام را اعلام کردند. حضرت امام نیز بر ادامه ی عملیات تاکید داشتند. یعنی شروع عملیات کربلای پنج و غافلگیر کردن و تنبیه دشمن. کارها و امور مربوط به این عملیات باید در عرض دو هفته انجام می گرفت و نیرو و تجهیزات با سرعت هر چه تمام جابجا می شد. از زمان و نحوه ی شروع عملیات کربلای 5 بگویید: اراده ی جمعی و الطاف خفیه الهی سبب شد تا رزمندگان اسلام به اهداف خود دست پیدا کنن و این قضیه واقعاً معجزه ای بیش نبود. سه روز مانده به شروع عملیات مه غلیظی تمام منطقه را فرا گرفت. قدرت دید دشمن تقریباً به صفر رسیده بود. در عرض این سه روز هرچه امکانات و تجهیزات بود وارد منطقه شده، آماده ی عملیات شدیم. قرار بر این بود شب عملیات، غواصان خط شکن گردان های حبیب و لی عصر تیپ 1 به خط دشمن بزنند. سپس گردان های دیگری از تیپ های یک و دو عملیات را ادامه دهند. تیپ سوم هم با استفاده از موفقیت آن ها منطقه را از دشمن پاکسازی نموده و عملیات را در عمق ادامه دهد و طبق طرح عملیات تیپ چهار هم هر کجا لازم شد پدافند کرده، خط را نگه دارد. در این عملیات رزمندگان تیپ سه را ابتدا در جاده شهید صفوی نرسیده به خرمشهر (25 کیلومتر مانده به خرمشهر) مستقر کردند تا در دست رس باشند. این جاده محور اصلی ورود لشکر عاشورا به محدوده شلمچه بود. شب عملیات ما کنار همان جاده بودیم. خط که شکست و ادامه ی عملیات انجام شد، گردان های تیپ سه را نیز به کانال اول پنج ضلعی هدایت کردند. شب عملیات چند گردان از تیپ 1 و 2 عملیات کرده، داخل پنج ضلعی شدند. بعد از آن ها گردان علی اکبر در ضلع شمالی پنج ضلعی وارد عمل شده، به نوک کانال ماهی رسید. در روز اول، شب دوم قرار شد گردان های امام سجاد و علی اصغر از پشت کانال ماهی به طرف نونی ها و مثلثی ها، خط را توسعه بدهند و با این کار تهدیدات دشمن را از بین ببرند که متاسفانه بر اثر آتش شدید دشمن و وجود موانع زیاد این دو گردان به هدف نهایی نرسیدند. بعد از ظهر روز دوم درست زمانی که گردان ما روی دژ عمود بر کانال ماهی مستقر بود، جلسه ای در قرارگاه تاکتیکی با حضور امین آقا فرمانده لشکر، فرمانده گردان سیدالشهدا موسویان، فرمانده گردان امام حسین مصطفی پیشقدم، بنده به عنوان فرمانده گردان امیرالمومنین، فرمانده عملیات و مسئول واحد اطلاعات لشکر و فرمانده تیپ 3 تشکیل شد. ما را توجیه کردند تا همان کاری را که دو گردان در شب دوم انجام داده بودند را مجدداً ادامه داده و به سرانجام برسانیم. خواستند از پشت کانال ماهی به سمت راست برویم و با لشکر 25 کربلا که از پل وسط کانال ماهی وارد شده و به سمت چپ در غرب کانال ماهی در حال پاکسازی هستند، الحاق کنیم. یادم نیست نیروی اطلاعاتی که می خواست ما را هدایت کند، چه کسی بود که نیامد. از واحد عملیات و فرماندهی تیپ آمده ما را هدایت کردند که مثلاً محور شما این است و بدین شکل باید عمل کنید و دیروز این دو گردان به این شکل رفته و بازگشته اند. شب ساعت 10 بود که حرکت کردیم و در نوک کانال ماهی ایستادیم. گردانی از لشکر 19 فجر از نوک کانال ماهی در حال عبور بودند و سر و صدای آن ها مشخص بود. عراقی ها هم کاملاً متوجه جابجایی نیروها شده بودند و آتش می ریختند. در این شرایط به بنده ابلاغ شد که شما هم وارد شوید. از نوک کانال ماهی رد شده و در حال عبور از گودی نوک کانال ماهی بودیم که اولین دسته گروهان یک به فرماندهی جعفر سلطان پور آمد. داشتم توجیه اش می کردم که چطور باید رد شده، به مواضع نونی و مثلثی شکل عراقی ها در پشت کانال ماهی بزنند که یکی از تیرتراش های دشمن به قلب او خورد و منجر به شهادت اش شد. وضعیت را که چنین دیدم، معاون دسته را توجیه کردم که به چه نحوی باید رد شده و ادامه ی عملیات دهند. آتش دشمن به حدی بود که گودی و بلندی دیگر هیچ معنی نداشت. بی سیم چی ام یک متر با من فاصله داشت. با نیروها صحبت کرده و دسته ها از کنارم رد می شدند. می گفتم: آفرین، بارک الله. مواظب خودتان باشید. در این حین آخی از نهاد بی سیم چی ام بلند شد. تیر دوشکا زیر چانه اش خورده، آن را از جا کنده بود. فک بالا و کام دهانش کاملاً بیرون بود. بدجوری خون ریزی می کرد. بی سیم را از دستش گرفتم. ازش خواستم تا از همان مسیری که بچه ها می آیند، برگردد. گفتم: خودت را برسان به اورژانس، پست امداد و یا الا در این وضعیت کسی نیست تا به تو کمک کند. بلافاصله بلند شد و برعکس مسیر آمدن بچه ها دوید. صحنه ی عجیبی بود. از چند نفر از بچه ها پرسیدم که از بی سیم سر در می آورید یا نه؟ طلبه ای گفت: من بلد هستم. زود بی سیم را دادم به طلبه و گفتم: بغل من بیا. در بدو ورود بی سیم چی و فرمانده دسته آن طور شدند. سریع خودم را کشیدم آن طرف. به بچه ها گفتم تا کاملاً به صورت نیم خیز حرکت کنند. ما وقتی وارد می شدیم دشمن، نورافکن های تانک ها را روشن کرده و آتش خود را روی دژها و هر کجا که خاکریز بود، می ریخت. از هر پنج نفر، چهار نفر زخمی یا شهید می شدند و یک نفر می توانست وارد مواضع عراقی ها شود. الحمدالله بچه های گروهان یک با رشادت تمام توانستند وارد اولین نونی در سمت چپ دژ کانال ماهی شوند. قرار بود پاکسازی را ادامه بدهیم و برویم به نیروهای لشکر 25 کربلا برسیم. فشار روی نیروها بسیار بالا بود و اکثر بچه ها زخمی و تعدادی هم از جمله رئوف اهرامی (فرمانده دسته) شهید شده بودند. نه آمبولانسی می توانست آن جا بیاید و نه تدارکات وارد منطقه شود. بچه های امدادگر تا جایی که از دست شان برمی آمد زخم مجروحین را با هر چیزی که به دست شان می رسید، می بستند و کمک شان می کردند تا به عقب برگردند. در این گیر و دار جهت تسهیل ورود گروهان سوم از جناح چپ، معاون گردان ام- اسماعیل دوستان- خودش دست به کار شد تا ببیند از کدام طرف می توانند نقطه ضعفی پیدا کرده، وارد مثلثی شوند. نگو دشمن دوربین های دید در شب دارد و کاملاً منطقه را می بیند. کمی از گروهان فاصله گرفته بود که او را می زنند و مجروح می شود. دو نفر می روند تا بیاورندش که موفق به این کار نمی شوند. تاکید کرده بود؛ هیچ کس دنبال من نیاید و کار خودتان را بکنید.. هر کسی می رفت، می زدندش. آخر سر هم نشد که او را بیاورند و همان جا شهید شد. آن جا چهار نفر از فرماندهان دسته ها شهید و یا زخمی شدند. نزدیک ساعت چهار و نیم بود پیش برادر صمدلویی معاون تیپ سوم رفتم و در نوک کانال ماهی با او صحبت کردم. گفت: می خواهیم گردان امام حسین را وارد کنیم تا در ادامه کار شما جلو بروند. گفتم: هر جایی که شما بگویید ما حاضریم کمک کنیم. تیرتراش های دشمن امان مان را بریده بود. لحظات بسیار سختی بود. نهایت نتیجه این شد که گردان امام حسین از داخل کانال ماهی جلو آمده و از آن جا وارد مواضع عراقی ها شوند. ما هم به مصطفی پیشقدم فرمانده گردان امام حسین (ع) کمک کردیم تا گردان را از کانال ماهی عبور داده به داخل نونی ها وارد شوند. در آن لحظه که یک گروهان دیگر می خواستند پشت سر نیروهای جلویی بروند، بر اثر انفجار چند خمپاره و ... بیشترشان زخمی یا شهید شدند. دسته ی دیگری نیز داشتند از دژ غربی کانال ماهی رد می شدند. بلند شدم. دیدم تیرباری مدام شلیک می کند و امان نمی دهد. از یکی از بچه ها آرپی جی را گرفتم و یک موشک به سمت اش حواله کردم. موشک به آن نخورد. یواش یواش هوا داشت روشن می شد. نارنجک بود که به سمت مان پرتاپ می شد. این طرف دژ ما بودیم و آن طرف عراقی ها. دیگر نارنجکی نداشتیم تا به سمت دشمن پرتاب کنیم. صمد لویی بود، من و چند نفر دیگر. کلوخ ها را برمی داشتیم و پرتاب می کردیم که دشمن فکر کند ما هم داریم نارنجک می اندازیم. بچه های گردان امام حسین (ع) درگیر بودند. ما چند نفر هم برای رهایی از ترکش های نارنجک ها، خود را به طرف نوک کانال ماهی کشیدیم. آن جا که رسیدیم، دیدیم گردان امام سجاد (ع) در نوک کانال ماهی مستقر شده است. خورشید که کمی بالا آمد. عراق پاتک شدید خود را آغاز کرد. با قدرت تمام آتش می ریختند و با سماجت جلو می آمدند. می آمدند.وسعت آتش شان غیرقابل توصیف است. فرماندهان و رزمندگان لشکر که اوضاع را چنین دیدند، همه جمع شدند نوک کانال ماهی. فرمانده لشکر، مسئولین عملیات و واحد اطلاعات. نیروهای گردان های امیرالمومنین، امام حسین (ع)، امام سجاد (ع)، واحد ادوات و ... آن قدر آتش ریختند که تعداد زیادی از بچه ها همان جا شهید و زخمی شدند. ولی با این حال مقاومت جانانه شان اجازه ی پیشروی را به نیروهای دشمن ندادو آن ها نتوانستند جلو بیایند. هیاهوی بسیار شدیدی بود. تا شب دوام آوردیم و عراق نتوانست قدمی فراتر بگذارد. با غروب آفتاب آن ها دوباره نیروهای شان را کشیدند پشت نونی و مثلثی ها. خیلی خسته و داغون شده بودند. خدا کمک کرد تا در برابر دشمن مقاومت کنیم. نیروها از شب قبل تا صبح و از صبح تا شب، درگیر بودند. خلاصه آن شب را کمی استراحت کردند. تصمیم گرفته شد فردایش دیگر عملیات از آن سمت ادامه نیابد و از نوک کانال ماهی به طرف نهر جاسم و پائین تر پاک سازی شده، با لشکرهای دیگر الحاق صورت پذیرد. از سمت پایین اروند و نزدیک شط العرب نیز نیروهای دیگر یگان ها نیز فشار می آوردند تا جلو بیایند. روز سوم و چهارم عملیات، ماموریت لشکر عاشورا تثبیت موقعیت خود در پنج ضلعی بود. ولی بعد از چند روز نیروهای گردان های علی اکبر، قاسم، امام حسین (ع)، امیرالمومنین، سجاد و چند گردان دیگر دور هم جمع شدند تا منطقه شهرک دوعیجی در نزدیکی های شط العرب که تحت امر قرارگاه نجف بود را پاکسازی کنند. امین آقا به مصطفی گفته بود، با وضعیتی که تو داری ( سرش زخمی بود) نمی خواهد جلو بروی. برگرد عقب. ولی او قبول نکرده و مانده بود. خدا را شکر رزمندگان لشکر عاشورا توانسته بودند به ماموریت شان عمل کنند و با محاصره ی یک تیپ زرهی دشمن تعداد زیادی تانک و نفربر به غنیمت بگیرند و پیروزی و حماسه ی دیگری برای لشکر عاشورا ثبت گردد. همت همه ی فرماندهان و رزمندگان گردان ها، به ویژه غواصان و نیروهای اطلاعاتی، تخریب و پشتیبانی، دیده بان ها، توپچی ها، مخابرات، زرهی، تعاون، مهندسی، بهداری و ... همه و همه دست در دست هم داد تا عملیاتی با این وسعت شکل گیرد و دشمن را گیج و منگ کند. هیچ عملیاتی را نداشتیم که در آن نزدیک به دویست تیپ عراقی منهدم شده یا آسیب جدی ببیند. نتایج این نبرد برای صدام و حامیان آن بسیار سنگین و غیرقابل باور بود. همین برآیند ایده آل باعث شد تا دشمن و استکبار جهانی جدی تر به مقوله ی قطع نامه توجه کرده و خواسته های منطقی حضرت امام (ره) و مطالبات به حق ملت ایران را در آن لحاظ نمایند. الحمدالله هوشیاری حضرت امام و مسئولین باعث شد که مفاد قطع نامه کاملاً به نفع جمهوری اسلامی ایران تغییر پیدا کند. حضرت امام فرموده بودند: باید متجاوز شناخته شود. حق و حقوق مردم لحاظ گردد و غرامت جنگی از طرف کشور متجاوز پرداخت شود و دو کشور به مرزهای بین المللی برگردند. حرف آخر: ان شاءالله بتوانیم با حرکت هایی از این دست، نام و یاد شهدای گرانقدر لشکر عاشورا، علل الخصوص عملیات های کربلای چهار، پنج و هشت را گرامی بداریم و بتوانیم حداقل گوشه ای از فداکاری و ولایت مداری و رشادت های این عزیزان را به تصویر بکشیم و برای نسل جوان معرفی نماییم. مطمئن باشید امروزه هر چه داریم به برکت تبعیت از ولایت فقیه و جهاد در راه خدا و تقدیم خون پاک این عزیزان و مردان و زنان خدایی است. گفتگو از: داود خدایی
چهارشنبه ، ۱۶دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آناج]
[مشاهده در: www.anaj.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها