تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833482083
گفت وگو با هنگامه قاضیانی در آستانه اولین کنسرتش
واضح آرشیو وب فارسی:تفرش نیوز: گفت وگو با هنگامه قاضیانی در آستانه اولین کنسرتش:آواز، امتداد تجربه ام در بازیگریست هنگامه قاضیانی، بازیگری که تاکنون در عرصه سینما جایگاهی درخور توجه برای خود کسب کرده و برای بازی در فیلم های «به همین سادگی» و «روزهای زندگی» سیمرغ بلورین بازیگر نقش اول زن را دوبار از آن خود کرده، این بار نیز تصمیم گرفته تا خود را در هنری دیگر بیازماید. او روز شنبه ١٩ دی، در تالار وحدت، قطعاتی را با تنظیم رضا تاجبخش برای بانوان خواهد خواند تا به گفته خودش، عشق را دوباره در دل زنان ایرانی، زنده کند. با قاضیانی به بهانه این اتفاق، گفت وگویی داشته ایم که می خوانید. چه چیز قلقلکتان داد تا این بار اقلیمی دیگر از هفت اقلیم هنر را تجربه کنید؟ شما در سینما، در این سال ها توانستید جایگاه درخوری کسب کنید و این بار تصمیم گرفته اید به عرصه موسیقی وارد شوید. چه چیز انگیزه شما شد؟ اتفاقی که برایم رقم خورد، یک قلقلک نبود، یک آرزوی قدیمی بود. اینکه چرا تصمیم گرفتم روز نوزدهم دی ماه برای زنان سرزمینم آواز بخوانم یک قصه خیلی قدیمی دارد که نمی توانم انکارش کنم. اگر بخواهم صادق باشم و صادقانه حرف بزنم باید اعتراف کنم که از کودکی تا همین سن، همیشه در خانواده مادری ام آواز را شنیده ام؛ یعنی اصلا آواز چیزی است که ما به آن عادت کرده ایم. البته نه اینکه هر روز آواز بخوانیم، ولی همیشه با خود زمزمه داریم. در فیلم «به همین سادگی» آقای رضا میرکریمی محترم که واقعا قدم ایشان با فیلمشان برای زندگی من یک اتفاق بزرگ بود، من «ساری گلین» را خواندم. از وقتی که یادم می آید آواز شنیده ام و موسیقی چیز مهمی در خانواده من بوده. اما تقریبا از سن خیلی خیلی کم فهمیدم که موسیقی روح مرا آرام می کند. با اینکه از بچگی واقعا عاشق سینما و تئاتر بودم و واقعا از سن کم دلم می خواست بازیگر شوم، باز درنهایت موسیقی، هنری بود که برای من آن کاری را که باید انجام دهد، انجام داد. من آوازخواندن را خیلی دوست دارم به خاطر اینکه به شدت، اول، خودِ من را آزاد می کند. بازیگری هم، مرا آزاد می کند اما چون در قالب یک نقش و یک بازیگر در یک فیلم گنجانده می شوی در نهایت بازیگری آن قدر که باید، مرا رها نمی کند و شاید دیگرانی را که تماشاگر هستند، رها می کند. اما آوازخواندن و موسیقی اتفاقی که به وجود می آورد این است که وحدت خیلی زیبایی را بین تو و شنوندگانت برقرار می کند. این همان چیزی است که تئاتر هم دارد. چیزی که مثلا واقعا می توانم بگویم ۶٠ شبی که در «کالیگولا» بودم یا شب هایی که با «مثل خون برای استیک» روی صحنه آمدم، هم برایم اتفاق افتاد. این اتفاق، به قدری قوی بود که من هنوز لباس الیزابت «مثل خون برای استیک» را در کمد خودم دارم! تنها لباسی است که از تئاترهایم نگه داشته ام. من حتی به واسطه موسیقی، تئاتر را خیلی زود توانستم پیدا کنم. به قول آقای سمندریان خدابیامرز که همیشه به من می گفتند صحنه دوستت دارد. این جمله خیلی جمله بزرگی بود. برای کل زندگی من کافی است تا من فقط حواسم جمع باشد به موقعیتی که زندگی در اختیار من گذاشته و دچار غرور کاذب نشوم. پیش از این هم تجربه های موسیقایی داشته اید؟ بله. وقتی در سال ١٣٨١ در استودیوی نادری برای هم خوانی با یک خواننده رفتم و انتخاب شدم باز موضوع برایم این قدر جدی نبود. فکرش را هم نمی کردم انتخاب شوم. ولی وقتی که خواندم دیگر خواندن برایم جدی شد. قوانین آقای خلعتبری برای پذیرفتن من دشوار بود. ایشان از پشت یک شیشه صداهای استودیو را می شنیدند و این سبک ایشان خیلی برای من آن موقع جالب بود. وقتی از استودیوی نادری بیرون آمدم، تمام آن خیابان را راه رفتم تا تقریبا پیچ شمیران. تمام راه فکر کردم که چه جالب! من همیشه دلم می خواست که صدایم ضبط شود و به خودم آمدم و دیدم این اتفاق افتاد. اما چگونه این اتفاق افتاد؟ شاید چون من فانتزی خواندن را از کودکی در وجودم داشتم. چند سال بعد، رسیدیم به فیلم «به همین سادگی»؛ وقتی فیلم نامه را خواندم دیدم یک قسمت در آن هست که من باید آواز بخوانم. آقای میرکریمی در گفت وگویی که با من داشتند از من پرسیدند که آیا شما می توانید آواز بخوانید و زمزمه کنید؟ گفتم: بله، می توانم. حتی راجع به آوای ترکی ای که باید می خواندم با من صحبت کردند و من هم پذیرفتم که «ساری گلین» را در فیلم ایشان بخوانم. ببینید به هرحال اگر بگویم من خیلی در موسیقی باسوادم، بلوف خیلی بزرگی است اما گوشم به خاطر مأنوس بودنم با موسیقی از کودکی، گوشِ باسوادی است. وقتی «ساری گلین» را در فیلم «به همین سادگی» خواندم دیدم این شعر زمزمه خیلی از زنانی شد که این فیلم را دوست داشتند. بعد از آن، کلیپ «ای ایران» سامان مقدم محترم و عزیز ساخته شد. در آن کلیپ که برای جشن خانه سینما بود، من در کنار خانم ها رؤیا نونهالی و رؤیا تیموریان و آقای حمید جبلی محترم و عزیز و آقای حسن پورشیرازی، آقای مشایخی، آقای کوروش تهامی محترم و خانم پانته آ بهرام «ای ایران» را خواندیم؛ سال ٨٧. آنجا باز یک اتفاق آوازی از من ثبت شد که جالب هم بود. جالب این است که برای آن کلیپ هم از خانه سینما -نزدیک های جشن- به من زنگ زدند، پشت خط آقای پرستویی بودند که به من گفتند آیا مایلید در سرودی که اهالی سینما می خوانند با ما همراه شوید؟ به آقای پرستویی گفتم حتما، اگر من بیایم و «ای ایران» را بخوانم، باعث افتخار من است. من رفتم و حتی به تست هم نکشید و ما دست جمعی «ای ایران» را خواندیم و ضبط شد و این کار در جشن خانه سینما روی ال سی دی پخش شد و هم زمان که روی ال سی دی پخش می شد از ما خواستند که بدون میکروفن آن را روی استیج عمارت مسعودیه بخوانیم که این، لحظه خیلی زیبایی را رقم زد. بعد از آن هم در فیلم «من مادر هستم» یک سکانسی بود که آقای جیرانی اواسط فیلم به این نتیجه رسیدند که من در آن سکانس آواز بخوانم. ایشان به قدری باهوش هستند که میزانسنی را ترتیب دادند و گفتند که اینجا وارد شو و برای آرام کردن لحظه ای که آن قدر در طغیان است، قطعه ای را بخوان؛ خیلی برای من کار سختی بود نه به دلیل خوانش یک قطعه، به دلیل اینکه موقعیت میزانسن برای اجرای آن قطعه سخت بود. آنجا باز یک بار دیگر یک اتفاق آوازی دیگر برای من افتاد و آواز را برایم جدی تر کرد. اینها همه تجربه های من است و به این معنی نیست که کار من خیلی درست است و الان قرار است بهترین خواننده روی زمین باشم و روز نوزدهم دی بهترین اجرای جهان را به مردم ارائه دهم، اما اینها پیش زمینه هایی هستند که اتفاق امروز را برای من رقم زدند. فراموشم شد که بگویم پیش از فیلم آقای جیرانی، در «سعادت آباد» هم آقای مازیار میری محترم از من، مهناز افشار و لیلا حاتمی عزیز خواستند با هم بخوانیم. بعد جالب بود که برداشت بچه ها را باهم گرفتند، ولی من تنها خواندم و بعد با هم سینک شدیم؛ من از مازیار میری عزیز پرسیدم چرا این کار را می کنید؟ گفتند ما این انتظار را از تو داریم که تو الان بتوانی عین آن را اجرا کنی و ما پلی بک کنیم. آنجا یک بار دیگر باز این حس وحال آواز را تجربه کردم و این حس همین طور در من ماند. در سال هایی که در سانفرانسیسکو بودم یادم هست هر وقت راجع به چیزی کم می آوردم، مثل همه این روزهایی که روی زمین زندگی می کنیم و گاهی سخت می گذرد، تنها چیزی که مرا آزاد می کرد، موسیقی و خواندن بود. برای نمونه کنار اقیانوس توی ماشین می نشستم و آواز می خواندم و آن قدر آرام می شدم و به یک آرامش زیبایی می رسیدم که می گفتم خوب دیگر زندگی همین است! بعدها به این پی بردم که موسیقی واقعا هنر برتر و یک جور درمان است. گاهی اوقات مثلا در ازدحام روزها و لحظه های شلوغ زندگی ات شاید دیگر نتوانی فیلم یا تئاتر ببینی حتی اگر عاشق سینما باشی، اما موسیقی ات را حتما گوش می کنی. می خواهم بگویم این موسیقی است که کنارآمدن با تراژدی های زندگی را برایمان آسان می کند و این بار برایم تبدیل به شوقی شده که من می خواهم آن را تجربه کنم. ممکن است بعد از اجرای روز شنبه فیدبک هایی بگیرم که احساس کنم نباید به این کار ادامه دهم، اما چون به شکل شوق عجیبی سال ها در من وجود داشته، واقعا خوشحالم که حالا می خواهم آن را تجربه کنم. فکر می کنم این همه سال اتفاق نیفتاده چون شاید الان زمانش بوده؛ فکر می کنم همه چیز در موقعی که باید، پیش می آید. حتی یک اتفاق تقدیری خیلی عجیب این است که نوزدهم، شب تولد مادر من است و بالاخره مادرم مرا به این دنیا آورده و زایشم از او بوده و جالب این است که مسئولان تالار وحدت وقتی به من نوبت اجرا داده اند که از قضا شب تولد مادرم است، حتی این هم برای من یک نشانه است؛ نشانه ای از شگفتی های زندگی، از اینکه ما به عنوان انسان، به فانتزی های ذهنمان می توانیم برسیم. از فانتزی های ذهنی حرف زدید. فانتزی آواز از چه زمانی همراه شما بوده و آیا هیچ وقت با آن در زندگی خصوصی تان دست وپنجه نرم کرده اید؟ بله، از سن خیلی خیلی خیلی کم. از پنج، شش سالگی با موسیقی مأنوس شدم و شروع به رقصیدن و آوازخواندن کردم، کم کم بزرگ تر که شدم و به ١۴، ١۵ سالگی رسیدم، این موضوع به قدری برایم جدی بود که دوست داشتم پدر و مادرم سر کار باشند، خانه مان خالی باشد فقط به دلیل اینکه من بتوانم بخوانم. در ١٢ سالگی یک سوئیچ جالب داشتم و یک باره از موسیقی پاپ به سمت موسیقی راک کشیده شدم. خیلی تغییر عجیبی بود، ولی این اتفاق افتاد. به خاطر کتاب هایی که می خواندم، کتاب هایی که برای آن دوره ذهنی عجیب بود. الان به وضعیتی رسیده ام که جالب است بدانید دوست دارم همه چیز را گوش کنم. این اتفاق عجیبی است که امروز دیگر همه چیز را دوست دارم گوش کنم. شاید خیلی از آشنایان و اطرافیان خودم بگویند این که یک روز سلیقه اش چنان بود، چرا الان چنین است؟ می خواهم بگویم جادوی موسیقی همین جاست؛ همین جایی که من را دلباخته می کند. وقتی این مدت با هفت نوازنده زیبا در فضای استودیو تمرین می کردیم، اصلا از دنیا کنده می شدم و آنها می توانند با سازهایشان مرا از روزمرگی دور کنند. این قدرت خیلی زیادی می خواهد. من امتحان کرده ام وقت هایی که خیلی مغزم درگیر است و مشغله های فکری زیادی دارم موسیقی نقش شفاگری برایم دارد. من الان دلم یک مشارکت می خواهد، یک چیزی در احساس و وجودم هست که بعد از پنج سال که همه به من می گفتند چرا هنگامه تئاتر کار نمی کنی و حق هم داشتند، چون جالب است که من هنوز عاشق تئاترم، چون تئاتر برای من مکتب است، خواستم این بار با آواز صحنه را تجربه کنم. بعد از پنج سال که دیگر اجرای چشم درچشم با مردم نداشتم، دلم می خواست دوباره این تجربه را داشته باشم. از آنجا که سینما حضور متکثر است، تو، هم هستی و هم نیستی، هم روی پرده سینما هستی و هم اگر از در وارد شوی و بیایی که فیلمت را ببینی، مردم برمی گردند خودت را هم می بینند، پس تو حضور متکثر هستی، اما برخورد چشم درچشم با مخاطبت نداری، ولی در تئاتر این برخورد هست. خوشحالم که بعد از پنج سال با این حجمی که در من جمع شد، می خواهم باز نفس مردم را بشنوم چون نفس مردم شنیدن دارد. می خواهم چشم در چشم شان بیندازم و کیف کنم از اینکه می توانم الان اشتباه کنم و مردم کم و کاستی هایم را گوشزد کنند، چون اجرای زنده همیشه این را دارد و این خودش یک حسی به تو می دهد که باید کمی متواضع شوی و توهم نزنی که خیلی بزرگ هستی. ما هم آدم هستیم و خاصیت آدم این است که اعتمادبه نفس داشته باشد، اما اعتمادبه نفس با تکبر و تفرعن فرق دارد. باور به خویشتن، خیلی با خودبزرگ بینی فرق می کند؛ باورداشتن به خویشتن است که به تو این اعتمادبه نفس را می دهد که فانتزی های زیبای ذهنت را با مردم به اشتراک بگذاری. من روز نوزدهم دلم می خواهد فانتزی های ذهنم را که همیشه آرزو داشتم، با مردم شریک شوم. در یک قسمت از سخنان یک ثَمَن، در کتاب «قدرت اسطوره» جوزف کمبل آمده: «وقتی مردم آواز می خوانند من می رقصم، من وارد زمین می شوم». ببینید این جمله چقدر زیباست. من امیدوارم آن شب زنان سرزمین من در تالار وحدت در یک محیط امن و زیبا لحظاتی با من آواز بخوانند در یک جمع زنانه خوبِ باشکوه. چون به نظرم تالار وحدت واقعا شکوه دارد و خوشحالم که در آن شب من وارد زمین می شوم، طبق گفته آن شَمَنِ سرخ پوست. شما که گفتید آواز و موسیقی همیشه دغدغه تان بوده چرا هرگز نخواستید یک مربی آواز داشته باشید؟ خوب شد این سؤال را پرسیدید. یادم آمد جشن سال ٩٠ خانه سینما، آقای شهداد روحانی برای یک هفته به ایران آمدند و با ارکستر سمفونیک، «ای ایران» را زنده اجرا کردیم. آنجا صابر ابر هم اضافه شده بود و مریلا زارعی عزیز هم بود. اتفاقا آقای شهداد روحانی در استودیو که تمرین می کردیم، به من گفتند که تو صدای خوبی داری. جالب بود این قدر ایشان روح بزرگی دارند که ادامه ندادند که مرا نصیحت کنند و بگویند که برو دوره ببین. دوست ندارم دوره ببینم چون یک خواننده ای که اسمش را نمی برم و یکی از نبوغ موسیقی جهان است و شاید یک روز اسمش را ببرم، چون خودش دوست نداشت که هیچ وقت اسمش را ببرم به من گفت چیزی در صدایت هست که در تربیت یک کم مونوتن می شود و از بین می رود. ولی به خودم قول می دهم که اگر کنسرت اولم را بروم و فانتزی ای که سال ها در من بود، برایم مجسم شود حتما برنامه های جدی ای دارم و تمرینات و تعلیماتم را گسترده تر می کنم. روال تمریناتتان چطور بود؟ ما در تمرین به کشف می رسیدیم. عجیب بود که نوازنده های من هم همگی این مسئله را درک می کردند و همه به من انرژی می دادند و کسی نمی گفت که اینجا نقص دارد. در یک تجربه گروهی نقص هایمان برطرف می شد و رضا تاجبخش عزیز و محترم هم از روز اول که قطعات را تنظیم کردند به من این امیدواری را دادند که طی یک همکاری گروهی به تجربه موفقی دست پیدا خواهیم کرد. ایشان یکی از کسانی هستند که در حوزه پاپ واقعا کارهای خیلی خوبی ارائه دادند. من تنظیم های ایشان را خیلی دوست دارم. مثلا تنظیم کارهای حمید حامی که به تازگی در کنسرت او شنیدیم عالی بودند. رضا تاجبخش محترم هم که نیمی از کار ما مرهون زحمات اوست، جالب است بدانید که مرا خوب روان شناسی کرد و فهمید که من با گوشم سریع یک چیزهایی را می گیرم. به یک سری چیزهایی که شاید بعضی ها برای انجامش محتاج تکنیک باشند، نه اینکه بی نیاز باشم اما من تجربی به آن می رسم. بگذارید با خودم و مردمی که این مصاحبه را می خوانند، صادق باشم. ترتیب دادن این کنسرت کلاهبرداری نیست و قرار نیست من با پول این کنسرت بروم و یک خانه بخرم. اصلا در کار فرهنگی و هنری در ایران این خبرها نیست. موضوع این است که این ماجرا برایم یک اتفاق خیلی حسی- هنری است که دارم آن را با زنان سرزمینم به اشتراک می گذارم. مطمئنا بعد از این فکر می کنم اگر نوزدهم دی این اتفاقی که باید در من بیفتد، باز این تجربه را امتداد می دهم. مثل بازیگری که وقتی پایم را گذاشتم، چون عاشقش بودم، سعی کردم با ممارست هایی که بدون کلاس بازیگری برایم اتفاق افتاد، هرگز درجا نزنم. برای بازیگری هم کلاس نرفتم ولی این دلیل نمی شود آدم ها در هر حیطه ای که می خواهند وارد شوند، کلاس نروند. شما تحصیل کرده رشته فلسفه هستید و فلسفه با موسیقی آمیخته شده است. همان طور که نیچه در «زایش تراژدی از روح موسیقی» کاملا فلسفه اش را با موسیقی پیش برده است. در زندگی شمایی که سال هاست با فلسفه مأنوسید، فلسفه و موسیقی چطور پیوند خورده اند؟ آواز رقص دارد و منظورم این نیست که وقتی آواز خوانده می شود حتما باید برقصیم بلکه منظورم رقصی است که روح آدمی با شنیدن موسیقی تجربه می کند. روح با موسیقی می رقصد. وقتی یک آواز اندوهگین گوش می کنیم، باز هم روحمان می رقصد. از طرفی فلسفه هم بیتِ قلبِ درک زندگی است. موسیقی بیتِ درکِ کل زندگی است. طبیعتا وقتی فلسفه می خوانی و افلاطون می گوید روح دایره است یاد دایره ای می افتی که می شود با آن نواخت. فلسفه جوازِ تفکر است و لزوما قرار نیست همه مطالعه اش کنند تا فیلسوف باشند. شما وقتی در یک روستا می روید و هنگام غروب خانمی را می بینید که درحال جاکردن مرغ و خروس ها و کارهای دیگر است، ممکن است او یک باره جمله ای بگوید که تو تا صبح به آن جمله فکر می کنی. آن خانم فلسفه اش را از کجا آورده؟ یاد مکرمه قنبری محترم افتادم. مکرمه قنبری هنرش را از کدام کتاب آموخته بود؟ یا کسی که مثلا در قبیله ای یا در گروهی کولی، آواز می خواند، فلسفه خوانده اما او فلسفه را زندگی می کند؟ مگر فلسفه چیزی جز این همه نگاه و تعریف از جهان است؟ موسیقی هم نگاه به جهان و ارائه تعریف از جهان است. پس موسیقی و فلسفه در جهان من پیوند عمیقی دارند. همان طور که برایم معماری نیز با موسیقی درآمیخته است. معماری مرا روانی می کند. فکر می کنم معماری موسیقی منجمد است. وقتی به معماری نگاه می کنی، برای دقایقی با خودت غرق در جهان آن معمار می شوی و این کاری است که فقط موسیقی با ما می کند. البته که همه هنرهای جهان به هم مرتبط هستند؛ همه مثل همان دایره ای که افلاطون از آن صحبت می کند و می گوید روح هم دایره است. من امروز از بازیگری به سمت وسوی عجیبی نرفته ام، برای من تجربه آواز و موسیقی، در امتداد همان تجربه هایی است که در بازیگری و فلسفه هم داشته ام. در موسیقی چه کسی الگویتان بوده؟ ماریا کالاس! البته من مثل او اپراخوان نیستم و هرگز هم نمی توانم مثل او باشم. چون ماجرای اپرا کاملا متفاوت است. یک اپراخوان از کودکی تعلیم و تربیت می شود و البته اپرا هم بهشت است ولی ورود به آن خیلی مشکل است. باید از بچگی به آن ورود کنی و در آن خط بمانی. ولی نگاه کنید که ماریو کالاس درواقع اصلا شکوه اپرای جهان بوده. به نظرم بازیگری و آواز برای او هم تجربه های ممتدی بوده چون امروز وقتی اجراهای زنده و فیلم هایش را می بینیم، آواز و بازیگری توأمان را با هم به نظاره می نشینیم. و البته از ایرانی ها هم قمرالملوک وزیری اسطوره من است. وقتی زندگی اش را خواندم، بیشتر عاشقش شدم. وقتی او آواز می خواند چلچراغ ها از صوت صدایش می لرزیدند و هنرش هم خودآموخته بود و تمام پول هایی که از آواز درمی آورد را خرج دیگران می کرد. یک فرد نادانی در رادیو در مصاحبه ای به هنرمندی دیگر می گوید فکر نمی کنید باید به بخش اقتصاد زندگی تان بیشتر توجه کنید که مثل قمرالملوک وزیری که الان در فقر زندگی می کند، نباشید؟ و قمر وقتی می شنود نامه ای می نویسد و آن نامه قمر خواندنی است. یعنی واقعا هرکس باید آن نامه را بخواند چراکه در آن نامه واقعا می توان از زنی که آواز می خوانده درس زندگی هم گرفت. چقدر از آموزه های بازیگری تان و تکنیک هایی که خودتان برای خودتان پیدا کرده اید، در بیان، ضرباهنگ و ریتم، روی استیج، موقع آوازخواندن، استفاده خواهید کرد؟ من چون در بازی هایم هم تکنیک نمی زنم و حسی کار می کنم، اینجا هم همین روال را دارم. در بازیگری و سینما کلمات را زندگی می کنم و برای همین راحت حرف می زنم. در آواز هم همین طوری هستم، کلمه را زندگی می کنم. یعنی اگر قرار است یک خط شعر بخوانم و مثلا روی صحنه «نشود فاش کسی آنچه میان من و توست» را اجرا کنم، طبیعتا این کلمه را عین زمانی که دارم بازی می کنم ادا خواهم کرد. موقعی که بازی می کنم هم واقعا دارم زندگی می کنم. چون درگیر قالب شخصیتی یک نفر هستم. شب اجرایم هم هر قطعه را که بخواهم بخوانم، مطمئنا در قالب آن شعر، تنظیم و ملودی قرار می گیرم. اخبار فرهنگی – روزنامه شرق
چهارشنبه ، ۱۶دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تفرش نیوز]
[مشاهده در: www.tafreshnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
گوناگون
پربازدیدترینها