واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه شهروند: مهدی بهلولی آموزگار کشورهای شرق آسیا، همچون ژاپن، چین، کره جنوبی و... باید کشورهای شگفتی باشند؛ به خاطر چیزهای به ظاهر ناهمسازی که آدم از آنها می شنود. از یک سو یکریز از توسعه و پیشرفت آنها می گویند- و می گوییم- و همه بازار هم پر است از جنس های ساخت آنها. ازسوی دیگر اما منتقدان بومی شان- که دانش آموخته دانشگاه های غربی اند- چیزهایی می گویند که باورکردنشان سخت است. یونگ ژائو، یک نویسنده چینی است که در چین زاده شده و آموزش دیده اما برای تحصیلات بالای دانشگاهی به آمریکا رفته است. هم اکنون نیز صندلی ریاست و کرسی استادی دانشگاه اورگان را در دست دارد. در سال ۲۰۱۴ کتابی منتشر کرد با عنوان: «چه کسی از اژدهای غول پیکر بد می ترسد؟» کتاب پس از آن منتشر شد که شانگهای در واپسین آزمون های جهانی ارزشیابی دانش آموزان، نمره های درخشانی گرفت و چشم همه را به خود خیره کرد اما ژائو، بر این باور است که آموزش وپرورش چین، نوآوری، تازگی و اصالت را نابود می کند. او از زبان یکی دیگر از منتقدان سر شناس آموزش چین می نویسد: «هیچ کس، پس از ۱۲ سال درس خواندن در آموزش وپرورش چین، هیچ شانسی برای گرفتن جایزه نوبل ندارد، حتی اگر برای دانشگاه، به هاروارد، ییل، اکسفورد، یا کمبریج برود. از میان یک میلیارد مردمی که از سال ۱۹۴۹ تاکنون، در سرزمین چین آموزش دیده اند، هیچ برنده جایزه نوبلی وجود ندارد.» ژائو در جای دیگری از کتاب، از یک دبیرستان بزرگ آمادگی کنکور خبر می دهد: «در سال ۲۰۱۳ بیش از 11 هزار دانش آموز از این مدرسه در آزمون ورودی دانشگاه شرکت کردند و ۸۲ درصد از آنان، نمره لازم برای به دست آوردن پذیرش به دانشگاه ۴ساله را به دست آوردند. شهریه این مدرسه حدود 6 هزار دلار است یعنی به اندازه میانگین درآمد سالانه ساکنان شانگهای... حجم کار، 3برابر مدرسه های معمولی چینی است. دانش آموزان در ۶ونیم بامداد وارد کلاس می شوند و در ۱۰ونیم شب کارشان تمام می شود؛ البته با تکلیف هایی برای خانه. این مدرسه، اسطوره ای درچین شده است.» ژائو در خطاب به رهبران غرب می نویسد که اگر نگران رودست خوردن از چین و پیشی گرفتن چین از خودشان هستند، بهترین کار، دوری گزیدن از چین و روش های اقتدارگرایانه آن است؛ روش هایی که آفرینش گری، نواندیشی و فردباوری را فدای فرمانبری از اتوریته و یادگیری طوطی وار سنت کنفوسیوسی می کند. درباره کره جنوبی هم، چیزهایی درهمین مایه ها گفته می شود. یکی از منتقدان کره ای به نام سی- وونگ کوآیوگ در یادداشتی در ۲۰۱۴ در نیویورک تایمز نوشت: «اگر همه کارهای گوناگون آموزشی و برنامه هایی که توسط پدر- مادران انجام می گیرد را سر هم بزنیم، میانگین کارهای دانش آموزان کره جنوبی به ۱۳ساعت در روز می رسد. میانگین خواب دانش آموزان دبیرستانی 5/5ساعت درشب است تا مطمئن شوند که زمان کافی برای درس خواندن دارند.» در ژاپن هم شمار چشمگیری از دانش آموزان در ماه سپتامبر پس از تعطیلات تابستانی و در همان روز نخست مدرسه، دست به خودکشی می زنند. پژوهشی تازه در ژاپن، با بررسی ۱۸۰۴۸ خودکشی دانش آموزی بین سال های ۱۹۷۲ تا ۲۰۱۳ ژاپن به این نتیجه شگفت اما واقعی و دردناک رسید. این خبر ها و واقعیت ها را که کنار هم می گذاریم، بسا که شناخت و درک بهتری از روی دیگر رشد اقتصادی این کشور ها به دست آوریم.
دوشنبه ، ۱۴دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه شهروند]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]