تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837293721
گفتگو با علی اکبر الهی خراسانی به بهانه بیست و پنجمین سالگرد ارتحال عالم عالی قدر میرزا جوادآقا تهرانی مرد بی مثال
واضح آرشیو وب فارسی:شهرآرا: حمیده وحیدی- نمی شود مشهدی باشی و از قطعه مزار میرزا جوادآقا تهرانی در بهشت رضا(ع) گذر نکرده باشی، جایی که همیشه تعدادی مستمع برای زیارت بر سر مزار دارد، عالمی که اگر چه تهرانی بود، ۶۵ سال در جوار حرم امام رضا(ع) زندگی کرد. برای گفتگو، با فرزند ایشان تماس می گیریم، اما ایشان بیشتر تمایل دارند تا خاطرات از زبان دیگران گفته شود و حجت الاسلام علی اکبر الهی خراسانی را معرفی می کنند که از شاگردان و نزدیکان پدر بزرگوارشان است، کسی که تا لحظه فوت همراه این عالم ربانی بوده است. درحالی به گفتگو می نشینیم که بعد از گذشت ٢۵سال هنوز هم خاطرات با اشک و دل سوختگی که نشان از ارادت این شاگرد نسبت به استاد است برایمان بازگو می شود. آشنایی شما با مرحوم میرزا جوادآقا تهرانی از چه وقت شروع شد؟ من شاگرد ایشان در مدرسه میرزاجعفر بودم. از شاگردی و جلسات ایشان در مدرسه میرزاجعفر بگویید. حرمت شاگردان و حلقه درس را به خوبی داشتند.گاهی که فردی از شاگردان پرسشی بیجا می کرد و حاضران را به خنده می انداخت، برای اینکه او را از شرمندگی درآورند، سخن او را به وجهی قابل قبول تعبیر می کردند و پاسخی هم درخور شان آن فرد بیان می کردند. من درس فلسفه می خواندم. جلسات درس میرزا جوادآقا تهرانی حوزه انس و محبت بود. از خصوصیات بارز معلمی ایشان که به یادتان مانده است چیست؟ حتی الامکان هم ردیف شاگردان بر زمین می نشست. برای خودش جای مخصوص و ممتازی در نظر نمی گرفت و با فروتنی تمام بر دو زانو و بدون هیچ تکیه گاهی می نشست. بالای منبر نمی رفت و با نرمی و مهربانی و همراه با احترام درس می گفت. میرزا جوادآقا برای شاگردانش احترام عجیبی داشت، اما هرگز نمی گذاشت کسی ایشان را «آیت ا...» خطاب کند. یک بار در منزلی واعظ محترم که در منبر بود از میرزا جوادآقا با عنوان «آیت ا...» نام برد. ایشان با اصرار از وی خواست که بار دیگر در منبر اصلا این حرف را نزند. ظاهرا مرحوم میرزا جوادآقا بسیار ساده زندگی می کرد. درست است؟ بله، به رغم موقعیتی که داشت، از مال دنیا هیچ نیندوخته بود و در دوران سکونت در مشهد بیش از ١٢بار خانه عوض کرد. همه استیجاری یا عاریتی بود. آخرین منزلی که در آن زندگی می کرد خانه ای ساده و کوچک بود. اندکی کتاب تنها سهم ایشان از اسباب خانه و مال دنیا بود که آن را هم دوماه پیش از رحلت، به آیت ا...العظمی گلپایگانی بخشید. حتی تعداد لباس های میرزا جوادآقا تهرانی هم اندک بود. ایشان همیشه می خواست صاف و بدون هیچ مالی از دنیا برود که همین اتفاق هم افتاد. نام کتاب های میرزا جواد آقا چیست؟ «بررسی در پیرامون اسلام»، «فلسفه بشری و اسلامی»، «بهایی چه می گوید؟»، «عارف و صوفی چه می گویند»، «میزان المطالب» (١و٢)، «آیین زندگی» و «درس های اخلاق اسلامی». از خاطراتتان با میرزا جوادآقا تهرانی بگویید. ایشان هرگز رضایت نمی داد کسی دستش را ببوسد و اگر کسی بی اطلاع این کار را می کرد یا ناگهانی دستش را می بوسید، آزرده خاطر می شد. یادم هست در آخرین دیدار که با ایشان داشتم یک روز مانده به فوتش بود. دلم نمی خواست گریه کنم. مدام جلوی خودم را می گرفتم، اما حال خوبی نداشتم. موقع خداحافظی گفتم: آقامیرزا می دانم که شما دوست ندارید کسی دستتان رو ببوسد، اما خودتان اجازه بدهید این بار این کار را بکنم. (گریه می کند) یک باره با لبخندی رو به من کرد و گفت: این بار هم اجازه نمی دهم. هیچ وقت آن لبخند از یادم نمی رود. چه کسی ایشان را غسل داد و مراسم تشییعش چطور بود؟ یک خاطره از همان روز دارم. وقتی فوت کرد، جوانی عماره بزرگی ساخته بود که خیلی از تابوت بزرگ تر بود. ابتدا فرزند میرزا جوادآقا ناراحت شد و گفت که نباید پدر را در این عماره بزرگ بگذارند، اما آن جوان نمی گذاشت. می گفت: من از دیشب که شنیدم میرزا جوادآقا به رحمت خدا رفته است تا صبح این عماره چوبی را ساختم. پیش آیت ا... فلسفی رفتیم. ایشان گفت: در وصیت که چیزی نیامده است و خود مردم دوست دارند تشییع جنازه باشکوهی راه بیندازند. بگذارید این اتفاق بیفتد و تشییع پیکر بسیار ویژه بود. چه کسی در غسل ایشان شرکت داشت؟ بنده بودم به همراه آقا شیخ فاضلی. البته دیگرانی هم همچون آیت ا... فلسفی و آیت ا... مروارید و آیت ا... شیرازی، امام جمعه وقت مشهد، هم بودند. یادم هست مهر تربت امام حسین(ع) در جیبم بود. آن مهر را از جیبم در آوردم، فشار دادم و گل شد. با همان روی سینه میرزا جوادآقا نوشتم «یاحسین». در این فاصله، مدام هم در رفت وآمد بودم. آقای شیخ ابوالحسن شیرازی یک لحظه که رفتم و برگشتم به من گفت: شما که «یاحسین» نوشتی و رفتی، دست آقا میرزا جوادآقا خودبه خود بلند شد و روی سینه قرار گرفت. یادم هست پیرمردی در آن مکان بود که خیلی گریه می کرد. دیگران هم اشک می ریختند، اما او بی طاقت بود. از او پرسیدم: چرا این قدر گریه می کنید؟ جواب داد: دوچرخه ای دارم. یک روز سوار بر دوچرخه بی هوا در کوچه میرزا جوادآقا پیچیدم. نفهمیدم چطور شد که یک باره به میرزا جوادآقا برخورد کردم و ایشان بر زمین افتاد و حسابی هم خاکی شد. تا خواستم ایشان را بلند کنم، خودش با همان حال مدام عذرخواهی می کرد و کت من را تکان می داد و می گفت: ببخشید که من جلوی شما درآمدم (گریه می کند). از دوران شاگردی تان در محضر ایشان باز هم خاطره ای دارید؟ مرحوم میرزا در مسائل اجتماعی و کمک به قضای حوایج مومنان و رفع مشکلات و گرفتاری های برادران دینی خیلی جدی بود و هرچیزی که از دستش برمی آمد با گشاده رویی درحد توان می پذیرفت. حتی اگر لازم بود که توصیه نماید یا تلفن بزند یا نامه ای بنویسد، ابدا دریغ نداشت. به همین دلیل، خانه ایشان پناهگاه دردمندان بود. تدریس و اشتغالات علمی هرگز ایشان را از توجه به مسئولیت های اجتماعی بازنمی داشت. یادم هست در یک روز گرم تابستان ساعت یک بعدازظهر در اتاقم استراحت می کردم. ناگهان شنیدم مرا صدا می زند. از ایوان اتاق به داخل مدرسه نگاه انداختم. مرحوم آقامیرزا را دیدم. فورا پایین دویدم. گفتم: چه می فرمایید آقا؟ اشاره کرد به یک نفر نوجوان که به تازگی از روستا برای تحصیل به مدرسه میرزاجعفر آمده بود و گفت: این آقا را می شناسی؟ پرسیدم: برای چه؟ گفت: می گوید از محلشان پولی برایش پست کرده اند. وقتی برای دریافت مراجعه می کند مامور پست به او گفته چون شناسنامه همراهت نیست، باید یک نفر معرف بیاوری. او هم من را معرفی کرده است. حالا ایشان دنبال من آمده است. چون او را نمی شناسم، خواستم به وسیله شما او را شناسایی کنم تا در اداره پست گواهی کنم. جواب دادم: بله، به تازگی به این مدرسه آمده است، ولی اجازه بدهید خودم همراهش می روم. شما خودتان را با این حال و در این هوای گرم به زحمت نیندازید. این کار از من ساخته است. مرحوم میرزا گفت: نه، او من را معرفی کرده است و خودم باید بروم. هرچه اصرار کردم، ایشان قبول نکرد و به همراه آن نوجوان به طرف اداره پست راه افتاد. از دیگر کارهای میرزا جوادآقا تهرانی در کمک به نیازمندان بگویید. اولین خیریه درمانی مشهد به نام درمانگاه خیریه بینوایان با اشاره و مساعدت ایشان و جمعی از دوستان پزشک در سال١٣٣۴ تاسیس و راه اندازی شد و خودش هر هفته یک شب در جلسه هیئت مدیره آن شرکت می کرد و برای آنان درس تفسیر می گفت. مرحوم میرزا وجوهات شرعی را قبول نمی کرد، ولی به قدر توان و قدرت خود، به نیازمندان پاسخ می داد و اگر وسعش نمی رسید، آنان را به دوستان و آشنایان خود معرفی می کرد. تاسیس نخستین صندوق قرض الحسنه ایران که در سال١٣۴٢ در مشهد آغاز به کار کرد با تایید و مساعدت ایشان صورت گرفت. این موسسه هم اکنون به صورت مجموعه ای شامل صندوق قرض الحسنه، فروشگاه تعاونی و کتابخانه جهت ارائه خدمات رفاهی و فرهنگی به طلاب و روحانیون حوزه علمیه مشهد و دیگر اقشار مردم فعالیت چشمگیر و موفقی دارد. از خاطرات ایشان با حضرت امام(ره) بگویید. در دورانی که میرزا جوادآقا در جبهه بود، از طرف فرماندهان انتخاب شد تا گزارشی به حضرت امام(ره) بدهد. ایشان به جماران می رود. پیرمردی پشت در می آید و می گوید: شما چه کسی هستید؟ می گوید: من جوادم. پیرمرد هرچه می گوید، مرحوم میرزا تنها یک کلمه می گوید: فقط به امام(ره) بگویید که من جوادم. این خادم به امام(ره) اطلاع می دهد و حضرت امام(ره) بعد از شنیدن این پیغام خودشان جلو در می روند و میرزا جوادآقا را به داخل هدایت می کنند. در داخل، میرزا جوادآقا پیام فرماندهان را می رساند. موقع خروج، حضرت امام(ره) کفش های میرزا جوادآقا را جفت می کنند. در همین وقت، میرزا جوادآقا کفش ها را می بوسد و پابرهنه برمی گردد. باتوجه به ناهمواری زمین، امام(ره) می گویند: من به شما امر می کنم که کفش هایتان را بپوشید. میرزا جوادآقا می گوید: چون شما دستور می دهید، چشم. آیا خودتان در همه دفعاتی که میرزا جوادآقا به جبهه رفتند همراهشان بودید؟ بله، یادم هست صبح ها که می شد، منطقه ای که ما در آن حضور داشتیم حسابی پشه داشت و همه را می زد. مرحوم میرزا هیچ گاه اعتراض نمی کرد. رزمنده ها پیش خودشان این را از کرامات آقامیرزا دانسته بودند که پشه ایشان را نمی زند تا اینکه یک بار می خواست وضو بگیرد. اتفاقا من هم کنارش ایستاده بودم. تا آستینش را بالازد، دیدم تمام دستانش پر از تاول است، اما چون نمی خواست بچه ها بیایند ماساژدهند و نگران شوند و دارو بزنند، هیچ گاه اعتراض نمی کرد.
دوشنبه ، ۱۴دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهرآرا]
[مشاهده در: www.shahrara.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها