محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830591856
هزاران قاب زندگی به یاد یک قاب عکس
واضح آرشیو وب فارسی:هم اندیشی: هر روز صبح از پنجره خانه اش به تابلوی بیمارستانی که نام تنها فرزندش روی آن نوشته شده نگاه می کند و چشم به کودکان و نوجوانانی می دوزد که پس از بهبودی دست در دست پدر و مادر از آن بیرون می آیند.پایگاه تحلیلی خبری هم اندیشی: 28 سال قبل وقتی تنها فرزندش را از دست داد همه بهانه های زندگی یکباره رنگ باختند و غم و غصه همه زندگی اش را فرا گرفت. امیر همه زندگی او بود و سرطان او را از آغوش گرم پسرش محروم کرد. مانند مادران فرزند از دست داده گوشه ای نشست و یک سال برای فراق او مویه کرد و اشک ریخت اما وقتی به خود آمد تصمیم گرفت برخیزد و برای نجات امیرهای دیگری که سرطان ریشه در جان آنها زده است تلاش کند. به یاد تنها فرزندش بیمارستان آنکولوژی امیر را برای التیام بخشی بیماران سرطانی بنا نهاد. زهرا سعادت بانوی خیر شیرازی در 90 سالگی هنوز هم برای نجات بیماران سرطانی تلاش می کند. اواسط آذرماه ساختمان بنیاد فرهنگی سعادت را که خود در آن زندگی می کند و ارزش آن بیش از 30 میلیارد تومان است برای ساخت بخش دوم بیمارستان آنکولوژی امیر به دانشگاه علوم پزشکی شیراز اهدا کرد. بانوی خیر شیرازی که طی سالها خدمت در آموزش و پرورش چند بار به عنوان معلم نمونه کشور انتخاب شد سالها قبل با ساخت مدرسه ای در شیراز آن را در اختیار دختران دانش آموزان قرار داد. زهرا سعادت در گفت و گو با گروه زندگی روزنامه ایران دفتر خاطرات روزهایی را که برای ساخت مدرسه تلاش می کرد ورق زد و از لحظه های تلخی که فرزندش در مبارزه با سرطان تسلیم شد و سالهای تنهایی اش بعد از مرگ همسر گفت. او که زندگی اش را با حقوق بازنشستگی اداره می کند می گوید با ساخت بیمارستان امیر و کمک به درمان بیماران سرطانی به دنبال آرامشی بود که بعد از مرگ پسرش آن را گم کرده بود. پیمان ساخت مدرسه زهرا سعادت 12 بهمن 1304 در خانواده ای بزرگ، فرهنگی و آگاه متولد شده و پس از گذراندن دوران کودکی در کودکستان باغچه بان تحصیلاتش را در مدرسه عفتیه ادامه داد. او در دوران دبیرستان و دانشگاه بسیار موفق بود. سرنوشت او را در مسیری قرار داد تا به عنوان دانشجوی رشته ادبیات در دانشگاه تهران تحصیل کند و سال 1323 با گرفتن لیسانس به عنوان دبیر مشغول تدریس شود. او از روزهایی که تحصیل در رشته ادبیات را انتخاب کرد این گونه می گوید: پدرم شیخ عبدالکریم سعادت دانشمند و یکی از بزرگان شهر شیراز بود که در زمان مظفر الدین شاه 9 جلد کتاب تألیف کرد. در مکتب او درس زندگی آموختم. پدر اهمیت زیادی برای تحصیل قائل بود و به همین دلیل همه ما با حمایت های پدر و مادر به مدارج بالای علمی رسیدیم. برادرم محمد علی سعادت سالها دبیر و معاون پروفسور حسابی بود. دوران دبیرستان را با موفقیت پشت سر گذاشتم و از آنجا که علاقه زیادی به رشته حقوق، پزشکی و ادبیات داشتم همزمان تحصیل در این سه رشته را آغاز کردم اما پس از مدتی با قانونی که در زمان بزرگمرد ایران دکتر مصدق در مجلس به تصویب رسید هر دانش پژوهی می توانست تنها در یک رشته دانشگاهی تحصیل کند برادرم یک روز قبل از ثبت نام در دانشکده حقوق و پزشکی مرا در دانشکده ادبیات ثبت نام کرده بود به همین دلیل باید ادبیات می خواندم. با وجود آنکه چند ترم در رشته های حقوق و پزشکی تحصیل کرده بودم رشته ادبیات را برای ادامه تحصیل انتخاب کردم. پس از فارغ التحصیلی برای تدریس به شیراز آمدم. نخستین روزی که مدیریت مدرسه را عهده دار شدم سر صف با دانش آموزان پیمان بستم که در نخستین فرصت بهترین مکان تحصیلی را برای آنها فراهم کنم. آن سالها زمین های زیادی از پدرم باقی مانده بود اما چون هنوز بین من و خواهران و برادرانم تقسیم نشده بود نمی توانستم از این زمین ها استفاده کنم. سراغ دوست پدرم مدرس بزرگ رفتم مدیر مدرسه بانو «راد» زن شایسته ای بود که درس های زیادی از او آموختم و روزی که به عنوان مدیر مدرسه مشغول به کار شدم نکاتی را که از او آموخته بودم اجرا کردم. 5 سال بعد به مدیریت دبیرستان شهدخت در چهارراه مشیر شیراز ارتقا پیدا کردم. نخستین روزی که مدیریت مدرسه را عهده دار شدم سر صف با دانش آموزان پیمان بستم که در نخستین فرصت بهترین مکان تحصیلی را برای آنها فراهم کنم. آن سالها زمین های زیادی از پدرم باقی مانده بود اما چون هنوز بین من و خواهران و برادرانم تقسیم نشده بود نمی توانستم از این زمین ها استفاده کنم. سراغ دوست پدرم مدرس بزرگ رفتم. وقتی خودم را معرفی و خواسته ام را مطرح کردم ایشان گفت: من به دختر شیخ عبدالکریم سعادت که کتابهای بسیاری نوشته است از زمین های موقوفه نمی دهم بلکه یکی از زمین های شخصی خود را به مساحت 12 هزار و 800 متر برای ساخت مدرسه می دهم. این مرد بزرگ سند زمین را به نام من زد و آن را به من بخشید. با تلاش زیاد دبیرستان شهدخت که اکنون نام سمیه را بر این مدرسه قرار داده اند در 6 طبقه با 18 کلاس ساختم. در محیط اطراف این مدرسه کلاس های فوق برنامه مانند آشپزی، خیاطی و گلدوزی برگزار می کردم. شهرت این مدرسه و کلاسی های آن به خارج از کشور هم رفته بود و این را یکی از دوستانم که به سفر دور دنیا رفته بود برای من بازگو کرد. تلخ ترین روز زندگی هر روز با پاهای رنجور کنار پنجره ای می رود که مشرف به در بیمارستان است. بیمارستانی که نام آن حکایت از دل مادری دارد که بعد از گذشت 28 سال هنوز پسرش را فراموش نکرده است. روزهایی که برای نجاتش از بیماری سرطان تلاش کرد و او را برای معالجه به فرانسه برد اما سرنوشت این گونه رقم خورد که تنها فرزندش را در جوانی از دست بدهد. اما این پایان راه برای مادر دل خسته نبود. دست به زانو گرفت و دوباره قامت خمیده اش را راست کرد تا اجازه ندهد مادران دیگری داغدار شوند. همه دارایی اش را در راه ساخت بیمارستانی که التیام بخش بیماران سرطانی است هزینه کرد و امروز لبخند شادمانه بیمارانی را که به سلامت به آغوش خانواده باز می گردند و زندگی بدون درد و رنج را پی می گیرند بهترین لحظه زندگی اش می داند. زهرا سعادت از تلخ ترین روزهای زندگی اش این گونه می گوید: دانشجو بود و در تهران تحصیل می کرد با من تماس گرفت و گفت وضعیت جسمی مناسبی ندارد. بلافاصله او را به شیراز آوردم و نزد یک متخصص بردم. پس از انجام معاینه و آزمایش پزشک به من گفت پسر شما به سرطان مغزاستخوان مبتلا شده است. در آن لحظه احساس کردم زمین دهان باز کرد و مرا فرو برد. مات و مبهوت مانده بودم. من و همسرم برای اطمینان بیشتر به این نتیجه رسیدیم که او را به فرانسه ببریم تا در صورت امکان راه درمان دیگری پیدا کنیم اما آنها نیز چاره ای جز قطع پا پیش رویمان نگذاشتند. در یکی از بیمارستان های فرانسه جراحی و پای او را قطع کردند. پزشک معروف فرانسوی پس از عمل جراحی به همراه همسرش به ملاقات پسرم آمدند. همسر این مرد مرا در آغوش کشید و گفت تا زمانی که اینجا هستید از شما و پسرتان مراقبت می کنم. پروفسور گفت زمانی که پای پسر شما را قطع کردیم ایشان به خاطر اینکه شما ناراحت نشوید یک آخ هم نگفت. به همین دلیل به او لقب پسر شجاع و به شما هم لقب مادر فداکار داده ایم. یک سال بعد به اتفاق پسرم به ایران برگشتم. با این حال، سرطان سرانجام در 23 سالگی امیرم را از من گرفت. با قطع پای او قلبم شکسته بود و مرگ او کمرم را نیز شکست. پس از درگذشت او بشدت افسرده شده و از دنیا بریدم. یک سال بعد در خواب پسرم را در حالی که کاسه غذایی در دست داشت دیدم. احساس کردم غذا خورده است. به من گفت برای شما هم غذا آورده ام و باید آن را بخورید. در عالم خواب همه آن غذا را خوردم. وقتی از خواب بیدار شدم فهمیدم که پسرم هنوز به یاد من است و باید برای زنده نگه داشتن یاد او کاری کنم. چند سال بعد از مرگ پسرم همسرم که آموزگار بود نیز بر اثر بیماری درگذشت با قطع پای او قلبم شکسته بود و مرگ او کمرم را نیز شکست. پس از درگذشت او بشدت افسرده شده و از دنیا بریدم. یک سال بعد در خواب پسرم را در حالی که کاسه غذایی در دست داشت دیدم. احساس کردم غذا خورده است. به من گفت برای شما هم غذا آورده ام و باید آن را بخورید. در عالم خواب همه آن غذا را خوردم. وقتی از خواب بیدار شدم فهمیدم که پسرم هنوز به یاد من است و باید برای زنده نگه داشتن یاد او کاری کنم. چند سال بعد از مرگ پسرم همسرم که آموزگار بود نیز بر اثر بیماری درگذشت. همسرم نجم الدین حدایق سالها با بیماری های مختلف دست و پنجه نرم می کرد. یک سال بعد از ازدواج مان به بیماری دیابت مبتلا شد یک بار برای درمان چشمانش به فرانسه رفتیم. پروفسور الیزه که یکی ازپزشکان معروف جهان است وقتی آزمایش های همسرم را دید از من پرسید چگونه بیماری قند همسرم را معالجه کرده ام. گفتم با استفاده از اطلاعات طب سنتی او را معالجه کرده ام. در مدتی که در بیمارستان فرانسه بودیم دکتر عبدالحسین زرین کوب و همسرشان از پسرم نگهداری می کردند. سرانجام بیماری او را هم از من گرفت. بیمارستانی به یاد امیر با خود گفتم با فرو رفتن در غم و غصه او را به دست نمی آورم و تغییر مثبتی حاصل نمی شود. تصمیم گرفتم دستم را به زانو بگیرم و دوباره برخیزم و به زندگی برگردم و ادامه راه و بقیه عمرم را به گونه ای دیگر طی کنم راه و طریقه ای که هم وظیفه انسانی خود را در برابر دیگر همنوعانم انجام داده باشم هم کمکی باشد به کسانی که همچون فرزند من به سرطان مبتلا بودند. از پدرم 18 هزار متر زمین به ارث رسیده بود. برای ساخت بیمارستان به شهرداری، فضای سبز و از آنجا به دادگستری رفتم تا اینکه متوجه شدم باید دست به کار شوم. پاشنه کفشم را بالا کشیدم و به عنوان سرپرست کارگاه همراه با چند جوان نیرومند و دلسوز بیمارستان آنکولوژی امیر را ساختم. سال 1387 بیمارستان آنکولوژی امیر را با عشق و امید بنا نهادم تا شاهد اشک ریختن مادرانی نباشم که فرزندانشان مقابل دیدگان آنها تسلیم بیماری سرطان می شوند. پس از اهدای این بیمارستان به دانشگاه علوم پزشکی در ساختمان مجاور بیمارستان بنیاد فرهنگی سعادت را بنا کردم تا علاوه بر کارهای فرهنگی به مرکزی برای پژوهش درباره سرطان تبدیل شود. سال اول افتتاح بیمارستان امیر تعداد انگشت شماری بیمار سرطانی در این بیمارستان بستری می شدند اما امروز با شیوع بیماری مهلک سرطان تعداد بیماران مراجعه کننده به این بیمارستان افزایش پیدا کرده است به طوری که فضای بیمارستان جوابگوی این تعداد بیمار نیست. به همین دلیل تصمیم گرفتم ساختمان بنیاد سعادت را که در آن زندگی می کنم به دانشگاه علوم پزشکی شیراز اهدا کنم. این ساختمان تحت عنوان مجموعه جدید پژوهشی سرطان شناسی امیر با زیربنای سه هزار و 600 متر مربع زیربنا در 12 واحد پژوهشی و درمانی به مجموعه های درمانی سرطان دانشگاه علوم پزشکی شیراز افزوده شده است. خیلی خوشحالم که این کار هم به انجام رسیده است؛ هر چند که برای همه این امور، هنوز هم گمان می کنم کار مهمی انجام نداده ام و فقط به وظیفه انسانی خود عمل کرده ام. د
یکشنبه ، ۱۳دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هم اندیشی]
[مشاهده در: www.hamandishi.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها