واضح آرشیو وب فارسی:وارش: هر چه در شعر نیما هست ، طبیعی و از تحمیل و تکلف به دور است، او شعر را جدا از شاعر نمی داند و آن را جزیی از زندگانی می شمارد ، بنابراین زبان شعر او به زبان مردمان عادی نزدیک تر است.وارش نیوز: هر چه در شعر نیما هست ، طبیعی و از تحمیل و تکلف به دور است، او شعر را جدا از شاعر نمی داند و آن را جزیی از زندگانی می شمارد ، بنابراین زبان شعر او به زبان مردمان عادی نزدیک تر است. شیوه های سنتی شعر فارسی «شاعری کردن» نیما را از پیوند با زندگی و واقعیت های دردناک آن دور کرده بود و آن را در فضایی میان قدرت های سیاسی یا سرمستی های صوفیانه یا عشق های آتش ناک و یا دغدغه های خصوصی شاعران درآورده بودند، یعنی شعر کهن ما بر روی چهار استوانه اصلی بالا رفته بود و اندیشه های شاعرانه در پیرامون این چهار محور می چرخید: ممدوح، معبود، معشوق و شاعر. هنر بزرگ نیما فرو ریختن این استوانه های دیرپای شعر فارسی و دادن جای آنها به انسان روزگار خود بود، نوآوری های نیما محدود به وزن و قالب و قافیه نیست، زبان شعر او نیز تازه است، وی تا آنجا که می تواند، زبان شعر را ساده می سازد و آن را به زبان نثر و نمایش نزدیک تر می کند، پرداختن به طبیعت و به کارگیری عناصر طبیعی و بهره گیری از مفاهیم نمادین آنها در آفرینش تصاویر شعری نیز موجب محسوس تر و ملموس تر شدن اندیشه و احساس او می شود. هرچه در شعر نیما هست ، طبیعی و از تحمیل و تکلف به دور است، کلماتی که در شعر خود به کار می برد، یا تخیلی که آن را به تصویر می کشد ، غالباً با انگیزه ها و شور و شوق شاعرانه او متناسب است، زبانی زنده و خلاق که حقیقت مفهوم ذهنی شاعر را داراست و آنچنان که هست، به ذهن هوشیار خواننده انتقال می دهد. وی سخنی را می پسندد که برخاسته از دل و جوشیده از جان باشد، او شعر را جدا از شاعر نمی داند و آن را جزیی از زندگانی می شمارد ، بنابراین زبان شعر او به زبان مردمان عادی نزدیک تر است. به تاریخ ادبیات معاصر که نگاهی بیندازیم، از مشروطه به بعد مضامین اجتماعی وارد آثار ادبی شد و رفته رفته پیشرفت کرد که نقطه اوج آن را می توان در شعر نیما یوشیج دید. در بررسی شعر نیما از نظر ویژگی های اجتماعی می توان سه مرحله را نشان داد که عبارت است از: دوره نخست از سال 1299 تا شهریور 1320 هجری شمسی که با استبداد رضاخانی مقارن بوده و به تبع آن، کلام نیما نیز پیچیده می شود. مرحله دوم از شهریور 1320 هجری شمسی آغاز می شود و در آن سبک شعری نیما مورد پذیرش نسبی ادیبان قرار می گیرد، سال های پایانی این دوره مصادف است با امید و بیم و نیز نخست وزیری دکتر مصدق که نیما به ویژه در قطعه «مرغ آمین» به آن می پردازد و در این دوره نیما در عرصه شعر و شاعری پرکار است و سرانجام دوره سوم از سال 1332 هجری شمسی تا پایان عمر نیما بوده و شاعر پس از کودتا، در یک فضای کاملاً ناامیدانه به سر می برد. به طور کلی دوره های سه گانه شعر نیما با سمبولیسمی (symbolism) که رگه هایی از رمانتیسم (romantisism) در آن دیده می شود همراه است، در روزگار نیما نیز موجه ترین تفسیرهای شاعری، شعر را وسیله تبیین احساسات و عاطفه درونی شاعر می داند، اما هنرمند و شاعر خلاقی همچون نیما با آگاهی از این نکته که بنای بلند اندیشه و تمدن فرهنگی جوامع امروز بر شالوده های استوار، باورها و انگاره های پیشینیان برافراشته شده و انکار آنها به نوعی نادیده انگاشتن هویت و اساساً موجودیت خویش است، به نوآفرینی اسطوره ای منطبق با نیازهای جوامع روزگار خود دست می زند و این مفاهیم عمیق و ریشه دار را با پرداختی مناسب به میان مردم می کشاند. البته باید دانست که اسطوره پردازی های نیما در بسیاری از موارد با شکل متعارف و مرسوم آن در بین دیگر شعرای هم عصر او متفاوت است و به دشواری می توان آن را در قالب های قراردادی قرار داد. نیما یوشیج در انواع مختلف ادبی طبع آزمایی کردهt اما آنچه وی به آن نام بردار شده است، شعرهای نو اوست که باعث شده او را به عنوان پدر شعر نو فارسی بشناسند. امروز که تأثیرات ادبی و فرهنگی این بزرگ مرد شعر فارسی نه تنها بر خطه سرسبز بومی خود که حتی بر جهان می توان مشاهده کرد، تبلور این تاثیر موسسه ای را نام نهاد که تنها وام دار اسم او نبوده بلکه بر رسم و نگاه این نام دار ادب نیز استوار است. به همت هنرمندان غرب مازندران سنتی هرساله را با نام شب نیما با دعوت از بزرگان ادب و هنر و فرهنگ از سراسر ایران ضمن گرامی داشت یاد این اسطوره ادب معاصر هنرمندان و نام داران منطقه مازندران در این شب معرفی می کنند./فارس
جمعه ، ۱۱دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: وارش]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]