محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830037020
عباس سلیمی نمین : 96 سال رقابت عارف – روحانی
واضح آرشیو وب فارسی:تدبیر: مثلث نوشت: در میان اهل نظر در حوزه سیاست ، عباس سلیمی نمین از آن دسته چهره هایی است که صریح و بدون رودربایستی حرف هایش را می زند و مسایل را تحلیل می کند . او بارها طرف مناظره با چهره هایی از اصلاح طلبان بوده است. سلیمی نمین انتقادات واضحی دارد به طیف هایی از جناح اصولگرا از جمله حزب کارگزاران سازندگی اما در عین حال انتقاداتش را به طیف هایی از اصولگرایان هم پنهان نمی کند . او در آستانه انتخابات مجلس رک و صریح می گوید اصولگرایان باید چهره های تازه ای را به همراه برنامه های جدید به مردم عرضه کنند. به سراغ او در دفترش رفتیم و گفت و گویی مفصل در مورد مسایل سیاست داخلی انجام دادیم . آقای سلیمی نمین، با تشکر از وقتی که در اختیار ما قرار دادید، بنا داریم از این فرصت استفاده کرده و درباره تحولات این روزهای سیاست داخلی گفت وگو کنیم. شاید تفاوت سیاست داخلی ما با برخی کشورها این باشد که در معادلات سیاسی آنها بیشتر احزاب، محور هستند اما در ایران شخصیت های سیاسی وجهه پررنگتری دارند. به طور مثال و مصداقی شاید برخی عقیده شان این باشد که این کارگزاران نیست که برای آقای هاشمی تعیین تکلیف می کند، این آقای هاشمی است که برای کارگزاران تعیین تکلیف می کند یا اینکه آنها خود را با مواضع آقای هاشمی هماهنگ می کنند. شاید در مورد سایر احزاب هم بتوان مصداق هایی آورد. از این جهت شاید بتوان گفت در ایران بازیگران سیاسی بیشتر از احزاب سیاسی تاثیر گذارند. البته نمی توان قاعده کلی را درباره جریانات سیاسی ارائه داد و همه شان را شخص محور تلقی کرد. فکر نمی کنم این قضیه درباره کارگزاران یا مثلا موتلفه صادق باشد. تشکل ها و سازمان هایی که دارای سابقه و وجوه مختلفی از قدرت هستند قدرت سازماندهی، اقتصادی و سیاسی دارند. اینها را باید استثنا کرد. تصورم این است که امروز کارگزاران است که به آقای هاشمی جهت می دهد نه آقای هاشمی به کارگزاران. یعنی می خواهید بگویید مثلا در سال ۹۲ این حزب کارگزاران بود که آقای هاشمی را قانع کرد... قطعا. یعنی ممکن بود نظر آقای هاشمی حمایت از آقای عارف باشد؟ در انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ و انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۴ آنها جهت دادند. اگر در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ بخواهیم راجع به کارگزاران صحبت کنیم آیا ممکن بود نظر آقای هاشمی بر حمایت از آقای عارف بوده باشد اما کارگزاران نظر آقای هاشمی را عوض کرده است؟ خیر، نظر کارگزاران آقای روحانی بود. قطعا آقای هاشمی به سمت عارف نخواهد رفت چون عارف فردی دارای اصول است و جریان کارگزاران افرادی که دارای اصول ثابتی هستند را خیلی با خودش منطبق نمی بیند. کارگزاران یک نوع عرفی گرایی دارد که در چارچوب این عرفی گرایی متغیر الا حوال عمل می کند. یعنی خود را می تواند با شرایط مختلف وفق دهد. این مساله درباره آقای عارف صادق نیست. آقای عارف دارای یک اصول و باورهایی است که این اصول و باورهای در رفتارها و کنش هایش دیده می شود. مدت ها پیش گفتم آقای عارف را می توان از برخی اصولگرایان اصولگراتر ارزیابی کرد. بنابراین هرگز کارگزاران به طرف کسانی مثل عارف نرفته و نخواهد رفت. حتی آنها در مجلس آتی شاید شخصیتی مثل آقای لاریجانی را بهتر از آقای عارف بدانند. البته این چیزی نیست که کارگزارانی ها بخواهند پنهان کنند. چون آقای عطریانفر در مصاحبه ای که با مثلث داشت گفت که «نقد لاریجانی را به نسیه عارف ترجیح می دهیم.» من این را نمی دانستم. با وجودی که آقای لاریجانی اصولگراست و شخصیت با ارزشی هم است اما آدمی است که می توانند با او وارد معامله گری شوند. آیا این مساله برگرفته از تفکر رئال کارگزاران است؟ یعنی آنها معتقدند عارف نمی تواند با ساختار قدرت در ایران به لحاظ اصلاح طلب بودن کنار بیاید و کاری را که لاریجانی می تواند با رایزنی با ساخت قدرت انجام دهد محقق کند؟ بله. بر همین اساس است که آقای لاریجانی اصولگرا را بر عارف اصلاح طلب ترجیح می دهند؟ دقیقا همین طور است. یعنی در واقع می توانند در این زمینه با برگه های سیاسی خودشان بازی کنند، اما آنجا قدرت مانور خودشان را خیلی بالا نمی بینند. حالا که در حال گفت وگو در مورد کارگزاران هستیم می خواهم به یک پدیده انتخاباتی هم اشاره کنم. وقتی یک جریان یا حزب سیاسی وارد رقابتی می شود معمولا رسیدن به صدر و به دست آوردن بهترین نتیجه را هدف قرار می دهد. اما کارگزاران مدت هاست می گوید باید دنبال تکرار مدل مجلس پنجم باشیم. مدل مجلس پنجم یعنی مجلسی که رئیسش اصلاح طلب نیست. آیا کارگزاران یک نوع پالس به حکومت می دهد که ما دنبال ریاست مجلس نیستیم تا از حساسیت های احتمالی بکاهد یا اینکه این سخن آنها بر گرفته از یک واقع گرایی است که می دانند نمی توانند به چنین جایگاهی برسند؟ کارگزاران مایل نیست فضای بازی خودش را به کسانی که دارای یک مبانی هستند واگذار کند. تصورش این است که اگر در این قضیه مقابل جریان قابل اتکای اصلاح طلبان مقداری نرم شود یا مقداری ایجاد فرصت کند، این باعث خواهد شد که به تدریج صحنه را به آن جریان واگذار کند. حتی به قیمت آنکه ریاست مجلس به دست اصلاح طلبان نباشد؟ قطعا اگر جریان قابل اتکای اصلاح طلبان بیاید و به تدریج جای پای خود را باز کند، جای کارگزاران را تنگ خواهد کرد و آنها قدرت مانورشان کم خواهد شد. این مطالبی که اشاره شد موید همین بحث است. زمانی با یک نوع معامله گری فرد موقعیت خودش را ارتقا و استحکام می بخشد. مجلس پنجم به همین معناست. یعنی هدف از ارائه مدل مجلس پنجم این است که موقعیت کارگزاران در مجلس پنجم افزایش پیدا کرد، در حالیکه چپ آرمان گرا موقعیتش تضعیف شد. کارگزاران نمی خواهد چپ ارمان گرا موقعیتش در جامعه احیا شود. این برای آنها بسیار شرایط نامطلوبی خواهد بود. کارگزاران می خواهد ژست یک چپگرایی مدرن را داشته باشد که محتوایش اصلا چپ بودن و گرایش به رادیکال نباشد، بلکه فقط ظاهر قضیه را حفظ کند. بنابراین اصلا مایل نیست به آن سو سوق پیدا کند، چون خیلی تلاش کرد تا این تغییر صورت گیرد. یعنی خیلی تلاش کرد تا جریان چپ را از درون منهدم کند و جریان چپ را به سوی لیبرالیسم سوق دهد. جریان چپ در دورانی آرمان خواه و وابسته به اصول بود و مبانی برای خود داشت اما جریان آقای کرباسچی بخشی از نیروهای چپ را به سمت خودشان جذب کردند. البته این کار در یک پروسه طولانی صورت گرفت یعنی اینها به تدریج در درون جریان چپ نفوذ پیدا کردند و این جریان را به سوی ثروت سوق دادند، بنابراین خطا نمی کنند که دوباره جریان چپ آرمانگرا و مبنادار را احیا کنند. اگر قرار باشد باتوجه به این عقیده ای که شما در مورد کارگزاران دارید بحث را ادامه دهیم، شاید بهتر باشد اشاره ای هم به انتخابات سال ۹۲ داشته باشیم. وقتی در انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ شورای چند نفره ای از اصلاح طلبان تشکیل شد، چهره های متعددی از کارگزاران تمام تلاش شان را کردند تا آقای روحانی کاندیدای نهایی باشد. همین تلاش ها هم منجر به دستخط آقای خاتمی شد. الان آن جریان هنوز هم ادامه دارد و در میان اظهارنظرها و مصاحبه ها و دست نوشته های اعضای کارگزاران می توان به این تحلیل رسید که همچنان نگاه این حزب به محمد رضا عارف همان نگاه سال ۹۲ است. چه اینکه حتی در کنار اینکه می گویند عارف تنها می تواند رئیس فراکسیون اصلاح طلبان در مجلس آینده باشد به صراحت می گویند پرونده انتخابات ۹۲ بسته شده، به این معنا که ماجرای گذشت عارف نباید محور تصمیم گیری در انتخابات مجلس و معادلات آن باشد. آیا آقای عارف هم فکر می کند چنین مقاومت هایی وجود دارد؟ به نظر شما آیا آقای عارف باز هم احساس می کند که قرار است ماجرای انتخابات ۹۲ تکرار شود؟ در واقع می خواهم بپرسم آقای عارف شرایط پیرامون خودش را چگونه می بیند، آیا اصلا امیدی دارد؟ به نظر من امید دارد. من جریان چپ آرمانگرا را به سه دسته تقسیم می کنم. یک دسته که جذب کارگزاران شد، یک دسته افراطی و تند که گرچه پیوندهایی هم با کارگزاران داشت اما از نظام خارج شد. در مقابل کارگزاران عاقل تر از این بود که آن افراط گری را پیشه خود بسازد، چون می دانست با این کار دچار مشکل می شود. از این دسته برخی به خارج از کشور رفتند و برخی در داخل کشور باقی ماندند. دسته سوم جریان چپ منطقی و معتقد به آرمان های امام است، اما تفاوت هایی با جریان اصولگرا در مبانی نگرشی خود دارد. با در نظر گرفتن این مقدمه آن دسته تند جایگاه خودش را با مطرح شدن آقای عارف در خطر می بیند. جریان متمایل به کارگزاران هم نمی خواهد آقای عارف مطرح شود. جریان سوم چپ آرمانخواه هم می خواهد منطقی تصمیم بگیرد. من این جریان سوم را رو به رشد می بینم. در مقابل آن جریان جوساز و هوچی سیاسی چپ استحاله شده که بخش اعظم شان به خارج از کشور رفتند و در یک معادلات دیگری قرار گرفتند، اگر موقعیت شان را از دست بدهند قطعا آقای عارف موقعیتش تقویت خواهد شد. در انتخابات ۹۲ جریان تبلیغاتچی قوی توانست آقای عارف را کنار بگذارد، اما فکر نمی کنم این قضیه رو به رشد باشد. الان بعضی از نیروهای اصلاح طلب به این فکر می کنند که ما نمی توانیم بی هویت باشیم، چون قطعا به نوعی در کارگزاران حل می شویم و کارگزاران است که ما را در خود ادغام می کند. اصلاح طلبان با حفظ هویت شان می توانند خودشان را حفظ کنند، وگرنه غلبه با کارگزاران می شود چون آمدند آقای عارف را کنار زدند و از کاندیدای جریان خود حمایت کردند. آقای سلیمی نمین ! این جریانی که شما در مورد آن صحبت می کنید در نبرد اول موفق شد نامزد مد نظر خود را در انتخابات ریاست جمهوری جایگزین عارف کند. در نبرد دوم زمانی که قرار شد نامزد اصلاح طلبان برای شهرداری تهران انتخاب شود توانست محسن هاشمی را جایگزین دیگر نامزدهای اصلاح طلبان کند، حالا در نبرد سوم، یعنی معادلات انتخابات مجلس چه کسی غالب می شود؟ هرچه از فضای پر تنش سیاسی فاصله بگیریم جریانات اصیل موقعیت بهتری پیدا می کنند. فکر می کنم ما در این مسیر گام بر می داریم که جریانات اصیل موقعیت خودشان را مستحکم تر می کنند. این مساله درباره اصولگرایان هم صادق است . به وضوح می توان دید بعضی ها که قبلا خیلی در بدنه اصولگرایی می توانستند جریان ساز باشند آن قدرت جریان سازی خود را از دست دادند. اصلاح طلبان هم این روند را در پیش خواهند گرفت و یک پالایش جدی صورت می دهند. البته منوط به اینکه آن نیروها به ویژه رسانه ها و اهل تبیین که می توانند تاثیر لازم را بر روند پالایش بگذارند، واقعا به وظیفه خودشان عامل باشند. اگر به فضای فکر و اندیشه برگردیم آقای عارف می تواند جریان اصلاح طلب را به تفکر و مبانی بازگرداند. در اصولگرایی نیز اگر روندش تقویت شود شاهد زایش فکر و راه حل میان رقابت ها خواهیم بود که این دستاورد کمی نیست. فکر می کنم در این مسیر قرار می گیریم چون تقابل جدی اراده نظام با جریان تندرو در این وادی وجود دارد و نمی خواهد دوباره جریان تندرو بیاید. همین که رهبری دائم بر خط قرمز بودن جریان فتنه تاکید دارند برای این است که جریان تندرو دوباره به صحنه نیاید چون اگر جریان تندرو به صحنه بیاید جریان تندرو در جریان اصولگرا هم تقویت خواهد شد. اکنون شما کارگزاران را ذیل جریان تندرو تعریف می کنید؟ هدایت کننده پنهان این قضیه است. جریان کارگزاران جریان تندرو را به لحاظ مالی و تبلیغاتی به نوعی پشتیبانی می کند تا جریان اصیل اصلاح طلب نتواند خودش را احیا کند. اما کارگزارانی ها دوست دارند که یک اصولگرا رئیس مجلس شود؟ چون الان آدم تندرو نمی تواند بیاید و پیش قراول جریان اصلاح بشود. به نظر شما در شرایط فعلی، ساخت قدرت در ایران تمایل دارد با کارگزاران کار کند یا آقای عارف؟ فکر می کنم طیف آقای عارف را ترجیح دهد. چون کارگزاران براساس مبانی، تولید فکر برای جامعه نمی کند، بلکه دنبال منافع شخصی خود است و دغدغه تولید فکر و ارائه راه حل ندارد. در مورد اصلاح طلبان البته یک مساله مهم و تعیین کننده دیگر هم وجود دارد. آقای عارف ابتدا می گفت باید «ائتلاف کنیم»، منظورش ائتلاف با حامیان دولت و بخش کوچکی از جریان اصولگرا شاید رهروان بود. بعد یک سخنرانی دیگر انجام داد و گفت «من هشدار می دهم به جریان اعتدال که راهش را از ما جدا نکند.» اما اخیرا مصاحبه کرد و اعلام کرد «ما دستمان را به سوی هر دو طیف دراز کردیم اما پاسخی نگرفتیم، پس از این به بعد لیست اصلاح طلبان کاملا اصلاح طلبانه خواهد بود.» از آن مهمتر آقای تاجیک مصاحبه دیگری انجام داد که در بخش آخر آن مصاحبه می گوید «آنها (حامیان دولت) راه شان را از ما جدا کردند. من از جلسات خصوصی شان خبر دارم و شنیدم چه حرف هایی می زنند، آنها از ما جدا شدند اما به آقای روحانی هشدار را می دهم که قطعا عبور از تو را برنامه ریزی خواهند کرد.» تا پیش از این نگاه غالب آن بود که بعد از انتخابات ۹۲ یک پیوند میان اصلاح طلبان و جریان اعتدال شکل گرفته است اما عملا می بینیم که این اتفاق نیفتاده، یک طرف عدم تمایلش را اعلام می کند، طرف دیگر هم رسما اعلام می کند که این شکاف و انشقاق ایجاد شده است. از شما می پرسم که علت این پدیده سیاسی چیست؟ چرا این ائتلاف ادامه پیدا نکرد؟ آیا به آن خاطر است که جریان اعتدال در قدرت است و نیازی به ائتلاف با اصلاح طلبان نمی بیند یا آنکه برعکس یک باوری در اصلاح طلبان ایجاد شده که می توانند بدون ائتلاف با جریان اعتدال هم به نتیجه برسند؟ اتفاق خاصی نیفتاده است! از ابتدا هم این پیوند خیلی ماندگار نبود. در واقع به نوعی تحمیل اراده بود. در نتیجه کارهایی که در سال ۹۲ صورت گرفت این آقایان با بخشی از جریان اصلاح طلب به تفاهم رسیدند. جریان اصیل اصلاح طلب را از صحنه به زور خارج کردند. بنابراین پیوندی نبود، با زور این مساله صورت گرفت. طبیعی است که جریان اصلی پشت دولت یازدهم مایل نباشد در انتخابات این دوره هم مقوّم جریانی باشد که کنارش گذاشته است. این تاکتیک باعث نمی شود که اصولگراها شانس بیشتری پیدا کنند؟ جریان اصلی پشت دولت یازدهم برخی جریانات اصولگرا را ترجیح می دهند، چون در آن حالت میدان را به جریان اصیل اصلاح طلب واگذار نمی کنند. یعنی قدرت خودشان را حفظ می کنند چون با تابلوی اصولگرایان تابلوی آنها از بین نمی رود، اما اگر تابلوی جریان اصلاح طلب قاعده مند و معتقد به مبانی پررنگ شود، تابلوی کارگزاران کمرنگ خواهد شد. پس آنها الان خودشان را به عنوان پیشتاز هدایت اصولگرایی قرار می دهند. گرچه به حسب ظاهر کارگزاران در این قضیه نیست اما منویات آنها روز به روز در جریان اصولگرا دنبال می شود، بنابراین این خیلی قابل فهم و درک است. آقای تاجیک در مصاحبه خود می گوید «ما در اتاق فکر اصلاح طلبی برای دوران بعد از روحانی فکر می کنیم»، یعنی ممکن است اصلاح طلبان در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶ هم نامزد معرفی کنند ، چه اینکه آنها بدنه سرمایه اجتماعی آقای روحانی را سرمایه اجتماعی مقروض خودشان می دانند. اگر این ائتلاف بخواهد از بین برود آیا این خطر برای آقای روحانی وجود ندارد که سرمایه اجتماعی اش را از دست بدهد؟ چون اینها در قدرت هستند این خطر را احساس نمی کنند. به عبارت بهتر جریان دولت الان احساس می کند در قدرت است و امکانات دارد، بنابراین این تهدید برای آنها خیلی جدی نیست، به ویژه که تصور می کنند در آینده نزدیک باتوجه به اجرایی شدن برجام می توانند شرایط را به گونه ای به نفع خود رقم بزنند و موقعیت خود را تقویت کنند. بر همین اساس شاید آقایانی که آینده را این گونه می نگرند معتقد باشند که تهدید جدی برای آنها وجود ندارد. نمی گویم کارگزاران با یک مأموریتی وارد این میدان شد اما در عین حال آقای هاشمی نسبت به جریان چپ اصولگرا خیلی حساس تر از جریان اصولگرای آرمانخواه بوده است. این برگرفته از سابقه آقای هاشمی و نسبت سیاسی او با این جریان است، یعنی به خاطر تقابل هایی است که با هم داشتند؟ آقای هاشمی در دوران ریاست جمهوری خود خیلی حساب شده و سنجیده جریان چپ را زد. زمانی مصاحبه ای با آقای کروبی داشتیم. او گفت ما هر زمان تلاش کردیم جریان چپ را بعد از مجلس چهارم سامان دهیم آقای هاشمی با نیروهایش ما را کاملا زد و نگذاشت ما دوباره قوت بگیریم. آن زمان ما صحبت کردیم که شما قدرت دارید و موجب شد که به صحنه آمد. در واقع آنها یک مقطعی کاملا نا امید بودند که باتوجه به حساسیت آقای هاشمی خودشان را بازسازی کنند. من باتوجه به قرائن بسیار زیاد معتقدم که آقای هاشمی نسبت به جریان چپ آرمانخواه اصیل حساسیتش خیلی خیلی بالاست و به تبع او جریان کارگزاران یا آقای هاشمی به تبع کارگزاران یک کار برنامه ریزی شده طولانی مدت انجام دادند. به نظرم انقلاب از این بابت لطمه جدی خورد که یک سری نیروهای پرجاذبه آرمانخواه چپ که توانمندی بالایی داشتند از این طریق به بیراهه رفتند. اینجا بحث فقط آقای عارف نیست. اگر این جریان تقویت شود و بتواند آدم های منطقی خودش را بیابد و قدرت بگیرد، شرایط طور دیگری می شود اما الان به لحاظ اقتصادی و تشکیلاتی خیلی قدرت ندارد. آقایان چپ استحاله شده کاملا وابسته به جریان کارگزاران بودند و هستند اما اگر این جریان بتواند خودش را به لحاظ تشکیلاتی و توانمندی اقتصادی سامان دهد علی القاعده یک تهدید جدی برای کارگزاران خواهد بود. آقای سلیمی نمین، اجازه دهید به همان بحث آقای تاجیک برگردیم. می خواهم بپرسم اینکه اصلاح طلبان می گویند ممکن است نامزدی برای انتخابات ۹۶ معرفی کنند یک بلوف برای ترساندن آقای روحانی است یا اینکه می توانیم به این فکر کنیم که وقتی کسانی در جریان اصلاحات دنبال عبور از آقای خاتمی بودند حالا شبیه این اتفاق برای آقای روحانی هم در حال رخ دادن است؟ اگر جریان چپ افراطی موقعیتش تقویت شود، از آقای روحانی عبور خواهد کرد. کما اینکه از آقای خاتمی هم عبور کرد و با آقای خاتمی در تقابل قرار گرفت. به نظر من هم آقای روحانی گارد جدی در برابر این قضیه دارد بنابراین از این جهت آنها خاطرشان جمع است که قادر به تقویت خودشان در آینده نزدیک نخواهند بود جامعه هم خیلی پذیرای آنها نیست. یعنی سال ۹۶ یک نامزد اصلاح طلب نداریم؟ خیر از جریان تندرو نخواهیم داشت. یعنی امکان دارد آقای عارف و جریان همسو با او یک نامزد بدهند؟ امکان دارد. حتی خود آقای عارف؟ اگر آقای عارف بتواند در مجلس یک موقعیت خوبی برای خودش کسب کند حتی به عنوان یک فراکسیون قوی ظاهر شود و بتواند تولید فکر و راه حل را برای جامعه تقویت کند امکان دارد. چیزی که ما الان در کلیت نظام مشکل داریم آن است که آدم های اهل فکر و اندیشه که بتوانند برای مسائل مختلف برنامه و راه حل داشته باشند کم داریم. اگر عارف بتواند در مجلس که موقعیت خوبی برایش ایجاد خواهد شد در فرصت یک سال خوب بدرخشد چنین احتمالی وجود دارد. آیا کارگزاران به استقبال چنین اتفاقی نمی روند؟ اصلا. اما اگر اینگونه شود آن وقت آقای عارف باید تنها امیدوار به حمایت پاره ای از اصلاح طلبان در انتخابات باشد. آیا او چنین ریسکی را انجام می دهد؟ بله درست می گویید، از سه دسته اصلاح طلبان، از پشتیبانی یک دسته برخوردار خواهد بود. در این صورت شانسی هم دارد یا آنکه اصلا برایش رئیس جمهور شدن مهم نیست؟ مهم برایش احیای این جریان است. بر همین اساس می گویید شاید آقای عارف نامزد انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ شود؟ بله، امکان دارد. باید قبول کنیم که در کشور سه جریان به وجود آمده است. نمی توانیم این را نادیده بگیریم. ایجاد سه جریان برای کشور بسیار بسیار مغتنم و ارزشمند است. اجازه بدهید وارد موضع دیگری شویم. اگر مایل باشید گفت وگو را با بحث در مورد آقای روحانی و دولت یازدهم ادامه دهیم. سوال من این است که آیا ما اکنون در زمستان سال ۹۴ با آقای روحانی متفاوت تری از تابستان ۹۲ مواجه هستیم؟ در واقع منظورم این است که باتوجه به وضعیت برجام، آقای روحانی اکنون دارای یک سرمایه اجتماعی بیشتری نسبت به سال ۹۲ شده یا خیر؟ براساس اخلاق سنتی ایرانی ها که همیشه مخالف وضع موجودند طیف بیشتری به مخالفان او افزوده شده اند؟ نمی توانم دقیق بگویم. اینجا ما باید متکی به آمارگیری های دقیق باشیم. اما استنباط من این است که موقعیت آقای روحانی خیلی ارتقا پیدا نکرده است. حتی بعد از اجرای برجام؟ برجام الان در حالت نامعلومی است. درست است که دولت تصور می کند برجام شرایط او را تقویت خواهد کرد اما کارهایی که آمریکایی ها می کنند خود این آقایان را هم انگشت به دهان کرده است. مثلا همین قانون کنگره آمریکا که مسلما محدود به مساله توریسم نخواهد بود، بلکه بیشتر سرمایه گذاران اروپایی را نشانه گرفته است. یک تقابل جدی است. اگر چند کار شبیه این آمریکایی ها انجام دهند آینده دولت آقای روحانی کاملا مبهم خواهد بود. اگر از ابتدا آقای روحانی دچار این خبط نمی شد که همه امور را معطوف به توافقات با غرب کند به نظرم امروز شانسش خیلی بیشتر بود. یعنی اگر واقعا موقعیت ما متکی به ابزارها و امکانات خودمان می شد قابل محاسبه بود. الان نفت باز هم کاهش پیدا می کند و این شرایط را باز سخت تر می کند. همچنین گشایش هایی که دولت فکر می کرد از طرف سرمایه گذاری های اروپایی ها بعد از رفع تحریم ها ایجاد شود چندان معلوم نیست اتفاق بیفتد. در کل می گویم برداشتم این است که موقعیت آقای روحانی الان چندان مناسب نیست. آقای سلیمی نمین! به رغم انتقاداتی که در مورد آقای احمدی نژاد وارد است اما او به نوعی خواسته یا ناخواسته شکاف میان دولت و ملت را لااقل در سال های ابتدایی کم کرده بود. به این شکل که زیاد با مردم حرف می زد، به میان آنها می رفت و خود را با جامعه گره زده بود. اما فکر می کنم آقای روحانی برعکس آقای احمدی نژاد بیشتر قدرت را در سطح اولیای قدرت دنبال می کند و از این جهت یک شکافی میان دولت و ملت در حال به وجود آمدن است. چرا آقای روحانی دوست ندارد این شکاف را کاهش دهد در حالی که توانایی خوب حرف زدن و نطق کردن را دارد. اصلا همین مساله خوب حرف زدن یکی از امتیازات او در مناظره ها بود. شما درست می گویید اما او اصلا سنخش همین است. یعنی تازه اینقدر هم اگر وارد جامعه می شود از روی ناگریزی و فشار است. چون دولت آقای احمدی نژاد یک نرم هایی را به وجود آورد که این نرم ها چیزهایی را به آقای روحانی تحمیل می کند. مثل سفرهای استانی؟ نه فقط سفرهای استانی، بلکه این مساله شامل برخی بازدیدها و کارهای او نیز می شود. حال آنکه خیلی تمایل ندارد و با شاکله رفتاری او خیلی سازگار نیست. مگر می شود یک رئیس جمهور دوست نداشته باشد این کار را انجام دهد، یعنی می خواهم بگویم مگر می شود کسی که در سطح بالای قدرت است تمایل نداشته باشد برای همراه کردن جامعه با خود بکوشد؟ آیا آقای روحانی معتقد است همین کارهایی که می کند مانند تلاشش برای برجام جامعه را با او همراه می کند؟ آقای روحانی از جمله شخصیت هایی است که خیلی برای خودش راحت می گرفت، بر همین اساس تفکرش این بود که نزاع ها و تقابل های کشور را با کدخدای جهان کاهش دهد چون عادت کرده که خیلی در تقابل نباشد بلکه در آرامش به سر ببرد. درک این مساله خیلی سخت نیست که چرا آقای روحانی خیلی فرصت برای وزرایش نمی گذارد. وزرایش خیلی راحت نمی توانند او را ببینند. اگر وزرا او را می دیدند ۴ وزیرش مجبور نبودند که آن نامه را بنویسند و او را حسابی عصبانی کنند. اگر دسترسی داشتند و هر هفته می توانستند رئیس جمهور را ببینند مسائل شان را مطرح می کردند. یک زمانی گشایش را می توان با فعال کردن بدنه اجتماعی انجام داد، یک زمانی گشایش را از یک مسیر دیگر دنبال می کنند. در ساختار سیاست داخلی و سیاست خارجی او همین طور است. فکر می کنم اینکه آقای روحانی یکسری فعالیت های اجتماعی داشته باشد خیلی با روحیه اش سازگار نیست. اما آقای سلیمی نمین! این حرف نزدن با مردم در موارد متعدد و مهمی در حال تکرار شدن است. رئیس جمهور قبلی شبی که می خواست هدفمندی یارانه ها را اعلام کند گفت «با این پول ال سی دی نخرید» یعنی با مردم حرف می زد و یک امیدی هر چند بزرگنمایی شده به آنها می داد، کاری نداریم که با این کار برای خودش بدنه اجتماعی جمع می کرد ولی افزایش بدنه اجتماعی یک رئیس جمهور قدرت و همبستگی ملی یک جامعه را بالا می برد. امروز آقای روحانی وقتی می خواهد بنزین را گران کند اصلا با مردم حرف نمی زند. ۱۲ شب خبرش را اعلام می کنند، با این توجیه که تبعات امنیتی دارد. یعنی با مردم دیالوگ نمی کند. سوالم این است که آیا این مساله سرمایه اجتماعی آقای روحانی را به خطر نمی اندازد؟ یا اینکه این مساله مهمی نیست و مردم ما به چنین رئیس جمهوری عادت می کنند؟ خیر عادت نخواهند کرد. یک خاطره می گویم وقتی مادر آقای روحانی مرحوم شده بود مراسمشان در مسجد شهید مطهری بود. من هم رفتم. خیلی دم در معطل شدم به طوری که نزدیک بود دقایق آخر را هم از دست بدهم. بالاخره دقایق آخر راه حلی پیدا کردیم که گوشی تلفن همراه را یک جایی بسپارم والا یک صف طولانی درست شده بود. رفتم داخل مسجد و کنار آقای وردی نژاد نشستم، تیم حفاظتی آقای روحانی یک دیوار انسانی مقابل او درست کرده بودند به طوریکه اصلا آقای روحانی دیده نمی شد، یک کسی آمد و از آقای وردی نژاد سوال کرد آیا می توان رئیس جمهور را دید؟ آقا ی وردی نژاد گفت «بعید بدانم.» آن فرد جواب داد: «وقتی آقای احمدی نژاد می آمد ما می رفتیم از نزدیک با آقای احمدی نژاد دست می دادیم.» آقای وردی نژاد خنده اش گرفت، بعد من به آقای وردی نژاد گفتم «احمدی نژاد کاری کرده است که واقعا شما مشکل دارید.» گفت واقعا هم همین طور است. به نظرم آقایان در این حد هم خیلی ایثار و فداکاری می کنند. آقای هاشمی در انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۴ اعلام کرد: «من اصلا نیازی ندارم که سفر استانی بروم.» به شدت این تفکر که نیازی نیست ما برویم خدمت مردم و مردم من را می شناسند، برای او هزینه داشت. این یک گرایش و یک سلیقه مدیریتی است که روز به روز مرزبندی با مردم را افزایش می دهد. البته آقای احمدی نژاد به نظر من اگر اصولگرای اصیل بود این نوع فعالیتش خیلی می توانست بر کشور تاثیر جدی بگذارد، منتها بعد چون مشخص شد این مردمگرایی اش برای طرح خودش است نه جا انداختن مبانی اسلامی که نباید بین مسئولان و توده ها فاصله باشد. این یک باور اصولی ماست باید این فاصله ها روز به روز کم شود. در بعضی از جاها موضوع امنیتی است اما وقتی مساله امنیتی کمرنگ شد نباید بین دولتمردان و توده های مردم فاصله بیفتد. احمدی نژاد چون یک اراده دیگری را در این زمینه دنبال می کرد لطمه زد وگرنه یک تحولی به لحاظ مدیریتی در کشور رخ می داد. آقای روحانی در سال ۹۶ راحت رئیس جمهور می شود؟ بستگی به مسائل اقتصادی دارد. او می تواند اقتصاد مقاومتی را هرچند دیر هنگام ولی اجرایی کند. الان دولت فرصت سوزی هایی انجام می دهد چون بهترین فرصت ایجاد شده تا ما بتوانیم در منطقه به امکانات خودمان متکی باشیم و میوه این خود اتکایی را صادر کنیم اما اصلا چنین رویکردی دنبال نمی شود. بعضی می گویند تنها کسی که سال ۹۶ مقابل آقای روحانی توانایی رقابت دارد آقای احمدی نژاد است. نظر شما در این مورد چیست؟ این یک بحث انحرافی است. اینکه ما خودمان را از چاله ای رها کنیم و به درون چاهی بیندازیم چنین کاری منطقی نیست. بعضی می گویند مشکل مشایی بوده است و حالا که او رفته است چه ایرادی دارد که آقای احمدی نژاد برگردد؟ آقای مشایی نفس اماره آقای احمدی نژاد است. اینکه یک کسی او را تملق کند، او را بستاید و او را به درجات بالا سوق دهد، این چیزی است که تمایل خود آقای احمدی نژاد است. یعنی آقای احمدی نژاد، آقای مشایی را موجب قوت قلب خود می داند. بنابراین مشکل خود آقای احمدی نژاد است. البته مشایی هست و هرگز از آقای احمدی نژاد جدا نمی شود، همچنان هم علقه این دو به هم بر سر جایش وجود دارد. حالا به فرض که این ارتباطات هم قطع شود، مشکل شخص مشایی نیست، بلکه خود آقای احمدی نژاد است. خود آقای احمدی نژاد با ارزش ها بازی کرد تا خودش را به جای مبانی قرار دهد. زمانی فردی می آید ساده زیستی را در پیش می گیرد چون اصول انقلاب و اسلام ساده زیستی را تقویت و تشویق می کند، زمانی خیر، ساده زیستی دنبال می شود تا بتوان خود را مطرح کرد. این دو مساله از جدا هستند. ترویج ساده زیستی باعث سلامت جامعه می شود و باعث می شود مردم احساس حقارت نکنند و دست به کارهای خلاف نزنند، بنابراین خیلی مشکل ها حل می شود که مسئولان ساده زیست باشند و ساده زیستی را به عنوان یک اصل اسلامی در پیش بگیرند اما زمانی فردی ساده زیستی در پیش می گیرد تا بگویند او فرد خیلی خوبی است و بعد او بشود مبنا و معیار خوب و بد در جامعه. وقتی آقای احمدی نژاد ساده زیستی را در ابتدا مطرح کرد و در شهرداری جلوی همه غذایش را پهن می کرد، بعضی می گفتند «این تظاهر است»، بعضی هم می گفتند «این تظاهر نیست و این کار را از روی اعتقاد می کند» اما بعدها مشخص شد که کارهای او از روی اعتقاد نبود، بلکه می خواست میان توده ها خودش را به عنوان مبنای ارزش قرار دهد. بنابراین آدم های صالحی که ساده زیستی را دنبال می کنند تظاهر نمی کنند. امام ساده زیست بود اما هرگز تظاهر به ساده زیستی نمی کرد مگر اینکه کسانی به او نزدیک می شدند و می دیدند که امام این رویه را برای خود دارد، این موضوع درباره حضرت آقا هم صدق می کند. هرگز دیده نمی شود ایشان لباس مندرس یا لباسی بپوشد که مردم فکر کنند ایشان رویه ساده زیستی را دارد. تظاهر به ساده زیستی در کسانی که می خواهند براساس مبانی حرکت کنند اما خودشان مبنا قرار نگیرند دیده نمی شود اما درباره آقای احمدی نژاد مساله فرق می کرد. فکر نمی کنم آقای احمدی نژاد بتواند دوباره فرصتی برای بازگشت به قدرت پیدا کند. از جانب مردم یا از جانب حاکمیت؟ هم از جانب مردم و هم از جانب حاکمیت. اهل فکر و اندیشه دیگر به آقای احمدی نژاد اعتماد نمی کنند. حاکمیت هم دوباره به آقای احمدی نژاد اعتماد نمی کند. آقای سلیمی نمین ! درباره اصولگرایان هم صحبت کنیم. اصولگراها در انتخابات ریاست جمهوری قدرت را در یک قدمی خود می دیدند اما با تحولاتی که رخ داد آن را تحویل آقای روحانی دادند، آیا در انتخابات مجلس هم همین اتفاق می افتد یا اصولگرایان با وحدتی که به دست خواهند آورد می توانند امیدوار به پیروزی خوبی در پارلمان باشند؟ فکر می کنم مقداری عدم توجه به تجربیات گذشته موجب طرح دوباره مسائل دیگری میان اصولگرایان شده است. اصولگرایان در یک دوره توانستند با فهم شرایط زمانی خودشان توفیقاتی را کسب کنند. متأسفانه ما در این زمینه عقبگردی را شاهد هستیم. اینکه یک فردی اعلام کند به زودی اصولگرایان وحدت پیدا خواهند کرد، این نقض غرض است. یعنی بی توجهی به تجربیات گذشته است. اگر اصولگرایان توانستند مجددا موقعیتی را کسب کنند به دلیل آن بود که گفتمان جدید ایجاد کردند، با تابلوهای جدید وارد میدان شدند آدم هایی را انتخاب کردند که موجه بودند اما متاسفانه امروز رفتند به سویی که شاید به حسب ظاهر تصور شود که می تواند خیلی پشتوانه محسوب شود اما به نظر من یک تصویر خوبی در جامعه باقی نخواهد گذاشت. حالا چرا این طور شد که اصولگرایان برای نوآوری و برای قالب شکنی ها هزینه نمی دهند این خودش محل بحث است. یک شخصیتی را امروز داریم، باید در یک زمینه ای از او استفاده کنیم و در یک زمینه ای نباید از او استفاده کنیم. اگر این شخصیت به نوعی کشیده شد به صحنه ای که نباید در آن زمینه از او استفاده کرد باید هزینه اش را پرداخت تا مسیر اصلاح شود. منتها الان برای این کار کمتر اراده ای اصولگرایان دارند مگر اینکه به یک بن بست و شرایط ویژه ای برسند که احساس کنند هیچ راه دیگری نیست. فکر می کنم اصولگرایان دچار یک نوع احتیاط زیادی شدند که با اسامی و فرم های دهان پر کن خودشان را اسیر کردند. اصولگرایان شورای شهر دوم، مجلس هفتم و بعد ریاست جمهوری نهم را توانستند به دست آورند. یک سری جوان هایی آمدند، یک تابلوها و گفتمان جدیدی را عرضه کردند و واقعا توانستند یک تحولی را ایجاد کنند. امروز این تحول را خیلی شاهد نیستیم. فکر می کنم این انتخابات هم باید بگذرد. شما به شکلی می گویید این انتخابات هم باید بگذرد که گویی از نظر شما اصولگرایان انتخابات را واگذار خواهند کرد؟ البته معتقد نیستم که اصولگرایان با این خطا، موقعیت اجتماعی خود را از دست می دهند. این خطا چیست؟ خطای عدم پایبندی به قواعد کار جمعی. قواعد کار جمعی ایجاب می کند که آن جمع دائم خودش را بازسازی و به روز کند. یعنی شما می گویید مشکل حضور چهره های قدیمی است؟ وقتی آدم های قدیمی می آیند یک نوع انجماد و در جا زدن فریاد می شود. یعنی می گویید اصولگرایان همان طوری که شورای شهر دوم و مجلس هفتم را گرفتند عمل کنند؟ من نمی گویم از آن نیروها استفاده نشود اما وقتی تابلو قرار می گیرند یعنی اینکه اصولگرایان می خواهند خودشان را متفرق کنند. من با متفرق شدن و ایجاد اختلاف مخالف هستم اما قدرت مدیریت کردن کار جمعی یک چیز دیگری را به ما دیکته می کند. به ما یادآوری می کند هر مدتی یک گفتمان جدید و یک چهره جدید ارائه شود نوآوری داشته باشیم، در غیر این صورت اگر دائم بخواهیم آنچه در عقبه باید قرار گیرد روی صحنه و تابلوی جریان قرار گیرد این یک خطای فاحش سیاسی است. مرتکب شدن این خطای فاحش سیاسی قطعا در این دوره با هزینه همراه خواهد بود. اصولگرایان با پرداخت این هزینه باید به این نتیجه برسند که باید همراهی شان با تغییرات جامعه جدی تر باشد و به قواعد کار جمعی تن دهند. آقای لاریجانی با برخی ضعف هایش یک نیروی اصولگراست که یک پشتوانه برای اصولگرایان محسوب می شود. آقای قالیباف با ضعف هایش یک کارنامه ای دارد و یک قوت برای اصولگرایان است اما وقتی اصولگرایان نه می توانند همه این ظرفیت ها را با هم جمع کنند بلکه اقدام به سرمایه سوزی می کنند مثلا می گویند قالیباف از اصولگرایی خارج است و خط قرمز محسوب می شود یا علتی که آقای لاریجانی را طرد کردند و آقای لاریجانی مجبور شد برود و تشکیلات خودش را راه بیندازد، اگر از ابتدا با او برخورد نامناسب نمی شد، به نظر من آقای لاریجانی این کار را نمی کرد اما برخی از اول ایستادند که اگر آقای لاریجانی باشد ما نخواهیم بود. این نشانه خوبی نیست. در ثانی بعضی جریانات سیاسی در کشور حاضر نیستند آدم های رفوزه شده، مردود شده از نظر اخلاقی، سیاسی و اقتصادی را از خودشان دور کنند. برخی بر این باور هستند که آقای لاریجانی با دو بلیت بازی می کند. هم آقای مصباحی مقدم که گفته آقای لاریجانی از ائتلاف خارج نشده و هنوز داخل ائتلاف است هم دوستان آقای لاریجانی اصرار دارند که رهروان به هیچ وجه وارد ائتلاف با اصولگرایان نمی شود؟ برخی می گویند این یک بازی دو سره است. سوال این است که از نظر شما آقای لاریجانی در نهایت وارد ائتلاف اصولگرایان خواهد شد؟ قطعا این اتفاق خواهد افتاد، البته خیلی دیر هنگام است و خیلی نمی تواند بهره بگیرند یعنی اگر بحث عدم توجه به قاعده مندی کار جمعی نبود باید این ائتلاف یک سال پیش رخ می داد، نه الان که سرنوشت انتخابات تا حد زیادی رقم خورده است، عده ای آمدند و دیگر اینکه بشود آنها را از صحنه انتخابات خارج کرد خیلی سخت است. یعنی آقای لاریجانی در نهایت فهرست جدا نمی دهد؟ قطعا همین طور است و لیست جدا نخواهد داد اما این خیلی دیر هنگام است. یعنی اصولگرایان خیلی زودتر باید از همه سرمایه های خود به طور سنجیده استفاده می کردند. آقای لاریجانی با همه این اتفاقات هنوز شانس این را دارد که رئیس مجلس آینده باشد؟ قطعا آقای لاریجانی شانس دارد. حالا که گفت وگوی ما پیرامون شخصیت های سیاسی ادامه پیدا کرده است می خواهم نظر شما را در مورد آیت الله مصباح یزدی هم بپرسم. ایشان اکنون در کجای سیاست ما قرار گرفته اند؟ یک خطای سیاسی مرتکب می شویم بعد خودمان در این خطای سیاسی می مانیم و نمی توانیم این خطای سیاسی را مدیریت کنیم. الان کسانی که خودشان را منتسب به آیت الله مصباح می کنند قدرت تخریب گری شان خیلی زیاد است اما قدرت جریان سازی ندارند. شاید خود آقای مصباح هم نتواند این مساله را مهار کند و بر این قدرت تخریب گری آنها فائق بیاید. بنابراین در یک جایی قرار گرفتیم که نه می توانیم عقب و نه می توانیم جلو برویم. البته می توانیم برویم منتها یک اراده قوی می خواهد که به نظر من در دور بعدی انتخابات این کار صورت خواهد گرفت. در واقع مقدمه اش ایجاد شده است که از این حالت بیرون بیاییم. واقعا اگر آیت الله مصباح می خواهد کار سیاسی حزبی کند خب مشخص شود اگر جامعه مدرسین داریم جامعه مدرسین یک تشکیلات است، جامعه روحانیت هم همین طور. یعنی موسسه امام خمینی تشکیلات سیاسی محسوب نمی شود؟ خیر محسوب نمی شود، باید مشخص کند. الان نه این وری و نه آن وری است. می خواهید بگویید معلوم نیست ما در سیاست با شخصیت حقیقی آیت الله مصباح مواجهیم یا شخصیت حقوقی ایشان؟ بله مشخص نیست. به نظر من اگر مشخص شود قطعا آقای مصباح خودش را کنار می کشد و این به نفع اصولگرایان است که برخی از شخصیت او بهره نگیرند. اصلاح طلبان می گویند که در اتاق فکرشان درباره انتخابات ۹۶ بحث کرده اند. آیا از نظر شما این به مصلحت است که اصولگرایان هم از هم اکنون در این مور وارد بحث شوند و حتی در مورد گزینه ها هم رایزنی کنند؟ قطعا خواهد شد. درست است که گفتم در همین انتخابات مجلس هم باید یک سال پیش این کار صورت می گرفت اما در عین حال این یعنی شکست خط قرمز های بعضی ها، یعنی آخرش چه بینشی فائق شد و چه نگاهی غلبه پیدا کرد. نگاهی غلبه پیدا کرد که این فرصت سوزی و توانمند سوزی کار منطقی نیست والا کسانی که از اول می گفتند اگر آقای لاریجانی باشد هرگز وارد ائتلاف نمی شویم در نهایت آقایان پذیرفتند، خب طبیعی است که این مساله تاثیرش را در انتخابات آینده جدی تر می گذارد. تصلبی که آقایان می خواستند ایجاد کنند آن تصلب شکسته شد. یعنی شما صلاح می دانید که اصولگرایان برای انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ وارد شوند؟ قطعا باید برنامه داشته باشند. یعنی نامزد بدهند؟ خیر برنامه داشتن الزاما به معنای نامزد داشتن نیست. یعنی بگویند آقای روحانی اگر می خواهی ما نامزد ندهیم یا حمایت کنیم... برنامه داشتن را محدود به این مساله نمی کنم یعنی هیچ جریان سیاسی نمی تواند راجع به رخدادهای سیاسی بی برنامه باشد. حالا برنامه اش هر چه خواهد باشد. اگر راجع به پتانسیل ها در سطح بازیگران سیاسی بخواهیم صحبت کنیم به نظر شما نامزد احتمالی اصولگرایان باید چه کسی باشد؟ بهتر است محمد باقر قالیباف باشد یا سعید جلیلی؟ اجازه دهید اینجا اسم نبرم البته معتقدم... آقای جلیلی ظرفیت این را دارند که مقابل آقای روحانی باشند؟ باید به شخصیتی توجه کنیم که بتواند علاوه بر پایگاه اصولگرایی نیروهای میانی را جذب کند. منظور از نیروهای میانی کدام بخش جامعه است؟ یعنی به غیر از نیروهای حزب اللهی که طرفداران اصولگرایان هستند چه بخشی باید جذب شود؟ تعبیر خاکستری را به کار می گیرم. نیروهایی که در میانه جریان های سیاسی قرار دارند نگاه می کنند ببینند کدام جریان سیاسی الان حرفش منطقی تر است، در واقع تعلقی به جریانات سیاسی ندارند. در داخل جریانات سیاسی تعریف نمی شوند اما نزدیک یا در آستانه انتخابات می بینند شرایط جامعه چیست و کدام شعارها و کدام حرف ها می تواند نزدیک به حل مطالباتشان باشد، نیازهای آنها را تأمین می کند بنابراین یک جریان سیاسی را رو می کنند. می گویم گزینه ای را باید روی آن انگشت بگذاریم که علاوه بر اینکه پایگاه جریان اصولگرایی را به حرکت در می آورد آن جریانات را هم جذب می کند. سال ۹۲ برخی از حامیان آقای هاشمی می گفتند هاشمی همان روحانی و روحانی همان هاشمی است. اما شاید الان این طور نباشد. آقای هاشمی خیلی دوست دارد وقتی جلسات مجمع تشخیص مصلحت نظام برگزار می شود کنارش آقای روحانی نشسته باشد، اما بنا به دلایلی آقای روحانی به جلسات مجمع تشخیص مصلحت نظام نمی رود و اخبار جسته و گریخته ای درباره اختلافات آقای هاشمی و روحانی به گوش می رسد.آیا الان هم می شود گفت روحانی همان هاشمی است یا آقای روحانی دارد شخصیت سیاسی خودش را از آقای هاشمی جدا می کند. چون تا قبل از انتخابات ۹۲، برخی آقای روحانی را بدل آقای هاشمی در سیاست می دانستند. آقای هاشمی نسبت سیاسی اش با آقای روحانی چیست؟ با توجه به شناختی که از آقای هاشمی دارم، او هرگز تمایلی به این ندارد که الگوی فکری و پدر معنوی بشود. اصلا می خواهد کاملا در مسائل اجرایی و در جریانات جامعه دخالت کند. در حالی که اگر آقای هاشمی فردی بود که اهل دادن مشورت باشد و کمک معنوی کند من فکر می کنم روز به روز فاصله اش با آقای روحانی بیشتر نمی شد اما با شناختی که از آقای هاشمی و اطرافیان آقای هاشمی داریم این فاصله روز به روز بیشتر خواهد شد و می شود. قطعا آقای روحانی کسی نیست که آقای هاشمی برایش تصمیم گیری کند. به عبارت دیگر نمی خواهد خودش را شخصیت سوم جامعه قرار دهد، می خواهد نشان دهد که لیاقت شخصیت دومی را دارد اگر یک کسی بگوید به دست خودش این جایگاه را به کس دیگری بدهد یعنی اذعان به کم داشتن در این مساله. آقای روحانی قطعا نمی خواهد به این مساله اذعان کند خب طبیعتا این تقابل را روز به روز افزایش می دهد، حالا این نمود و بروزش روی برنامه ششم خودش را نشان داد و صریح گفت «من اعتقادی به این برنامه ندارم.» حالا این خودش قابل تامل است چون آقای روحانی اینجا در هیبت آقای احمدی نژاد ظاهر می شود، او نیز به برنامه ریزی اعتقاد نداشت و می گفت اراده و تصمیم رئیس جمهور یعنی خودش برنامه. رئیس جمهور رای آورده و نگاه، فکر و اندیشه اش باید به صورت روزمره پیش برود الان هم آقای روحانی دقیقا حرف آقای احمدی نژاد را می زند چون خیلی سخت است وقتی بدعتی ایجاد شد این بدعت فرصت سازی می کند و بعضی ها می گویند بگذار این موقعیت را حفظ کنیم بنابراین محدود به این مساله نیست که آقای روحانی در جلسه مجمع تشخیص مصلحت نظام خیلی صریح مقابل آقای هاشمی می ایستد و می گوید برنامه ریزی هم بکنند اجرا نخواهم کرد، در جلسات هم شرکت نمی کند به نظر مساله از این موضوع بالاتر است یعنی آقای هاشمی معتقد است باید همچنان در جایگاه بالایی موقعیتش حفظ شود و نفر دوم در کشور باشد و آقای روحانی چنین چیزی را پذیرا نیست. طبیعتا این مساله تقابل هایی را ایجاد می کند و فاصله ها را در آینده پررنگتر می کند. منتها خیلی هر دو طرف بردباری فوق العاده نشان می دهند. شاید عکس العمل ها خیلی بیشتر از این بوده باشد.
جمعه ، ۱۱دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تدبیر]
[مشاهده در: www.tadbirkhabar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها