واضح آرشیو وب فارسی:مطاف24: شاید بعد از هفته کار و تلاش و خستگی منتظر رسیدن غروب پنچ شنبه باشیم ، پنچ شنبه ها سری به اموات می زنیم در آنجا خاکی بیش نیست ولی چه سری در آن است که به انسان آرامش می دهد و دلتنگی هیچ می شود شاید آنان دلتنگ ما می شوند.به گزارش "مطاف24"، آیا پنچشنبه ها زمانی برای تجدید دیدار با آنان می گذارید؟ درست است انسان پس از مرگ از این دنیا میرود ولی تنها جسمش نابود می شود ولی روحش تا ابد زنده باقی می ماند. رفتگان ما مانند زمان حیات نیاز به محبت و سر زدن دارند اما این سرزدن ها با زمان حیاتشان متفاوت است. تنها می شود با رفتن به مزارشان و خواندن فاتحه آنها را شاد وگاهی با خیرات کردن در مزارشان از آنان قدر دانی کرد. شاید با مشغله های کاری امروز از یادمان بروند ولی باید حقی را که به گردن ما است ادا کنیم. بعضی از افراد که دور از وطن خود زندگی می کردند بعد از مرگشان وصیت می کنند که در وطن خود دفن شوند تا غریب نباشند و هراز گاهی دوستی یا آشنایی به آنها سری بزند. به شهیدان گمنام که در هر شهری خاک شده اند چه کسی باید سر بزند؟ کدام دوست یا آشنا می تواند به مزارش بیاید. اینان کسانی هستند که حق برادری به گردن تمام فرزندان سرزمین ما ایران دارند کسانی که برای ما از جان و زندگی وهستیشان گذشتند که در حال حاظر ما در آرامش باشیم و با غرور در جهان سر را بالا بگیریم. مرد یک خانواده می داند اگر نباشد بعد او چه به سر زندگی و فرزندانش خواهد آمد و چه سختی هایی را متحمل می شوند. تا به حال چند روزی از خانواده خود دور بوده اید ؟ روزی چند بار با شما و یا شما با خانواده تماس می گیرد تا جویای حالشان شوید؟ در نبود شما جای شما را چه کسی پر می کند و وظایف شما را انجام می دهد؟ با اینکه شما می دانید این سفر چند روزی بیشتر نیست ولی بازهم دلنگرانید. آنان هم شرایط امروز و احساسات ما را داشتند برای آنان هم سخت بود، همسران آنان هم اشک ریخت اند، ولی با وجود درک این مشکلات رفتند، رفتنی که همراه لبخند و دلها پر از اشک بود. خیلی از این افراد چند روز بیشتر نبود که از ازدواجشان می گذشت. تصورش هم برای ما سخت است. فرزندان برای پدر و مادر عزیزهستند کدام یک از شما می توانید فرزندانتان را به چنین سفری همراهی کنید؟ آن پدر و مادر چشم انتظار فرزند ولی شاید آن فرزند در شهر شما باشد. تصاویر ورود شهیدان را به هر شهری نگاه کنید استقبال را ببینید. در هر شهری هنگام ورود یک یا چند شهید با استقبال به سوی آنان می رویم و در بهترین جایگاه شهر قرارشان می دهیم، بعد رهایشان می کنیم و شاید در مراسمات نمادین به آنان سر بزنیم، شهیدان گمنام جاجرم در پارک لاله هستند، کدام یک از ما مختص به این شهیدان سری به پارک زده ایم شاید در پارک قدمی بزنیم و حال دلسوزانه به سراغشان برویم کدام یک از ما نشستیم و با آنان درد دل کردیم؛ مگر غریبه هستند،آنان برادران ما و فرزندان ما نیستند، مگر بعد ظهر پنچ شنبه به سراغ امواتمان که چشم انتظار ما هستند نمی رویم، این شهیدان هم منتظر ما هستند چرا ناامیدشان می کنیم. آنان برای خانواده خود نرفتند می توانستند خانواده خود را نجات دهند آنان رفتند که فرزندان امروز ایران را نجات بدهند. آنان که نیازی به ما ندارند، آنان بهشتی هستند ولی وفای ما کجا می رود. بیاید از شعارها کاسته اتحاد و عمل را زیاد کنیم، دوره و عصر شعار گذشته چقدر باید زمان بگذرد تا به عمل کردن عادت کنیم؟ کجای کار ما اشکال دارد که همین جمله هم، شعار شده است... بعد از این برای این شهیدان که در هر شهری با درخواست خود شما میهمان شما شده اند چه برنامه دارید؟ بعد ظهر پنچ شنبه جاجرم همه ی مردم پیر و جوان پیاده و سواره به سمت خواجه مهزیار به مزار امواتشان می روند. بیاید از خدا بخواهیم دل و فکر مان را بزرگ تر کند تا هر بعد از ظهر پنچشنبه سواره یا پیاده به سمت دو شهید گمنام که البته آنان گمنام نیستند آنان عضوی از ما هستند، برویم. بیاید این عزیزان که ما را خانواده خود دانستند الگو بگیریم، همه خود را یک خانواده بدانیم تا ایرانی سر افراز داشته باشیم تا راهشان ادامه یابد. دفاع پرس
جمعه ، ۱۱دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مطاف24]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]